Μάρτης, ο μήνας του Άρη. Συμπληρώνονται, σε λίγες μέρες, 110 χρόνια από τότε που μια παρέα παιδιών άλλαξε την μοίρα της Θεσσαλονίκης. Έβαψε τις καρδιές και τις ζωές των γενιών που ακολούθησαν. Έδωσαν νόημα στην καθημερινότητα χιλιάδων ανθρώπων. Φύτεψαν σπόρο που καρπίζει, ακόμα, σε πείσμα πολλών.
Κοινωνικό φαινόμενο. Πες μου, πώς γίνεται να υπάρχεις; Μοναδικό καζάνι συναισθημάτων. Εργαστήρι παραγωγής παράνοιας. Αποτυπωμένο γεγονός ότι ζει ο άνθρωπος χωρίς νερό και τροφή. Πάνω από 5 δεκαετίες στο ποδόσφαιρο, συμπληρωμένες 2 στο μπάσκετ. Εκεί που, μόλις, έναν και κάτι μήνα πριν ήταν όλα κίτρινα και τώρα μαύρα. Όπως λίγα μόλις χρόνια πίσω. Απ’ την Αυτοκρατορία στο όριο της εξαφάνισης. Πάντα στο αγωνιστικό γίνεται η αναφορά. Απ’ το όραμα και το “λες να;” στην παράδοση άνευ όρων. Μαύρο το χρώμα. Κομμάτι της φανέλας και αυτό. Εκεί που δεσπόζει το κίτρινο.
Σαν τον Μάρτιο της γέννησης, άστατος και ο Άρης, το παιδί του. Μια έτσι, μια αλλιώς. Εναλλαγή χρωμάτων, κίτρινο και μαύρο, μαύρο και κίτρινο. Πολλές φορές διχόνοια και μαλώματα, άλλες τόσες συσπείρωση και όνειρο, όραμα, στόχος. Εναλλαγή και στα παιδιά του Άρη, στα τμήματα που αποτελούν την αιχμή απ’ το δόρυ του. Μπάσκετ και ποδόσφαιρο, χορτάρι και παρκέ. Εκεί που πεθαίνεις, ζωντανεύεις. Χειμώνας και Άνοιξη, μαύρο και κίτρινο.
Δεν μπορείς να είσαι ψύχραιμος. Το ξέρεις. Εκνευρισμός και ενθουσιασμός, θυμός και χαρά, όλα μαζί ανακατεμένα, μπερδεμένα. Μάρτη είσαι γεννημένος, εξάλλου. Τον μήνα της παράνοιας και της ουτοπίας. Αυτή έχει χρώμα κίτρινο και μαύρο!
Συνεχίζεται…
ΥΓ Για τον Λιούι
Καθαρά Δευτέρα, 18 Μαρτίου
“ο Χιούι”
