Στον πρόλογο της συνέντευξης του κόουτς Καστρίτη στον Βασίλη Σκουντή, που επικοινώνησε η Κ.Α.Ε. μέσω των social media, συνοψίζεται η ουσία του οπαδού του Άρη. Το… κάτι διαφορετικό, που δεν τρέφεται από τίτλους, αλλά από τον ορισμό της καψούρας για το κίτρινο και το μαύρο, για την φανέλα, για το σήμα. Το συνειδητοποιεί μέσω παρουσίας, όπου βρίσκεται η ομάδα, ειδικά στα ευρωπαϊκά παρκέ, παιδιών από κάθε γωνιά της χώρας και όχι μόνο. Περιγράφεται σε λίγα δευτερόλεπτα αυτό το άρρηκτο δέσιμο, αυτή η “Άρη θυμήσου, μια ζωή μαζί σου” κουλτούρα.
Η δεύτερη άξια προσοχής κουβέντα, σε λεγόμενα ανθρώπων που αφιέρωσαν ζωή και καριέρα στα αθλήματα, στον πρωταθλητισμό, αφορά στον Αλμέιδα, αυτή την συμπαθητική προσωπικότητα, τόσο ως παρουσία όσο και ως σεβασμό στην προσέγγιση των όσων επικοινωνεί για το ποδόσφαιρο. Δεν νομίζω πως έχει ανάγκη ο Αργεντίνος να “χαϊδέψει” τα αυτιά των Αρειανών. Είπε αυτό που είδαμε, με αφορμή το πρώτο παιχνίδι μεταξύ Άρη και Α.Ε.Κ. για το κύπελλο. Ξέρει καλά πως οι ευκαιρίες που του έδωσε ο Άρης ήταν δύο σουτ στα τελειώματα του 1ου ημιχρόνου και ένα γύρισμα του Αραούχο που κόπηκε σε κόρνερ, στην επανάληψη. Αντίθετα, σε ένα παιχνίδι, το δεύτερο στην σειρά που η ομάδα παρουσιάζει διάρκεια στην συνέπεια, στην σοβαρότητα και στην πνευματική συγκέντρωση στο πλάνο, κατάλαβε πως στις φάσεις με κεφαλιά Φαμπιάνο, στο γύρισμα του Μορόν και στην απόκρουση στο παράθυρο του Αθανασιάδη στο φαλτσαριστό σουτ του Ζαν Ζουλ ο “θεός της μπάλας” υπήρξε ελεείμον με την δικιά του ομάδα.
Sport Billy
Πολλή κουβέντα έγινε για τα όσα συμβαίνουν (και) φέτος στην ομάδα μας. Μην τα πιάσουμε ξανά. Χιλιοειπωμένα και γραμμένα. Αυτό που μου διέφυγε και που ο Ντιούι μου θύμισε, παρακολουθώντας το παιχνίδι στην Νέα Φιλαδέλφεια, είναι η προετοιμασία της ομάδας, κάπου μέσα στον Οκτώβριο. Η απόφαση προπονητή και διοίκησης για επαναφορά, μέσω δουλειάς και έργων, τότε που τα σύννεφα ήταν κατάμαυρα και τα… σιχτίρια έπαιρναν και έδιναν.
Συμπεραίνω πως κάποιοι απ’ τους καρπούς της τότε δουλειάς φαίνονται, παρά τα… κενά αέρος που κάνουν την εμφάνισή τους, ειδικά σε παιχνίδια “εύκολα” και μας αφήνουν μακριά από στόχους μέσω του πρωταθλήματος. Εκεί που ζυμώνει τον χαρακτήρα και την φανέλα του το κάθε ποδοσφαιρικό σύνολο.
Μέσα σε όλη αυτή την σύγχυση, που για ντεσού έχει Κούγιες, Καπετάνους και τ(α)ον “σαγώνια” του καρχαρία, ο οποίος ως τίμιος Σπάικ απ’ το παλιό Sport Billy, κάνει τα θελήματα της Βάντας της μεγαλειοτάτης, όποτε ο Άρης νικάει συγκεκριμένο αντίπαλο, εμφανίζεται μία σπουδαία ευκαιρία. Μία προοπτική πραγματικής επαναφοράς.
Η τσάπα στο τζάμι
Κατά την διάρκεια που γράφονται αυτές οι γραμμές, λογικά, η κυβέρνηση καταπολεμά τον χουλιγκανισμό και το έγκλημα στους δρόμους, κλείνοντας μόνο τις κερκίδες των ποδοσφαιρικών γηπέδων! Τελευταία, κρίσιμη απόφαση και χτύπημα κατά των μεγάλων συμφερόντων που κρύβονται πίσω απ’ τις σάπιες προσωπικότητες με δρεπάνια και μαχαίρια, ήταν το να απαγορευτεί να πάνε Αρειανοί οργανωμένα στο μπάσκετ, στο ματς της Καρδίτσας!
Επειδή θέλω να κάνω σύνδεση με το σημερινό παιχνίδι, στο Αγρίνιο και να κολλάνε και τα παραπάνω, έφερα στο νου ένα περιστατικό που θα διαβάσει ο Γιώτης και ένα δάκρυ θα τρέξει απ’ τα μάτια του, ενώ πλέον βρίσκεται στην εξωτική Δημοκρατία του Κονγκό! Αυτό έλαβε χώρα κάπου 26-27 χρόνια πίσω, τότε που ένα πούλμαν πιστών, αμετανόητα ερωτευμένων, πήγαινε στην πρωτεύουσα της Αιτωλοακαρνανίας, για αντίστοιχο παιχνίδι, σε μαύρη χρονιά. Για την ιστορία, ένα παιχνίδι που έληξε 1-1, με γκολ του… Μιρτσέκη, από μας. Τι θυμάται ο άνθρωπος ρε φίλε;
“Κάπου, σε κάτι χωράφια, όπως διηγείται ακόμα ο φίλος, ένα παπί πλεύρισε από δεξιά και τι έριξε ο συνοδηγός ρε; Μία τσάπα! Έσπασε το τζάμι και πήγαμε και ήρθαμε έτσι”!
Ιστορίες δρόμου, χιλιομέτρων, με τα όσα πιθανά και απίθανα δημιουργεί η κίνηση. Αυτό χρειάζεται ο Άρης σήμερα, αλλά και την Τετάρτη. Κίνηση. Συνεννόηση. Συγκέντρωση. Προσήλωση. Πίστη. Διάρκεια και προσπάθεια μέχρι το τελευταίο σφύριγμα. Πάντα, τότε γίνεται η σούμα. Τι πήρα, τι έχασα.
Κατεβαίνει μία αποστολή, λογικό σε μεγάλο βαθμό, με ετερόκλητες αγωνιστικές προσωπικότητες. Εκτός, για λόγους κυρίως πνευματικής και σωματικής ξεκούρασης, πολλοί. Κουέστα, Φαμπιάνο, Οντουμπάγιο, Μορόν. Κάποιοι, σημαντικοί και σταθεροί, παράγοντες της κιτρινόμαυρης πραγματικότητας. Προσωπικότητες. Θέλουν καθαρό μυαλό για το μετά. Οι Ροζ και Φέτφα προβάρουν φανέλα εντεκάδας. Ο… Ρώσος, ο “Φετφαζίδοφ” όπως τον έλεγα απ’ το καλοκαίρι, χωρίς να γνωρίζω πως θα επιστρέψει ο, καψούρης με τον Άρη, Γιάννης, ο Σάπι Σουλεϊμάνοφ, ο ασταθής Μπράμπετς,.ο μετρονόμος Νταρίντα. Επανεμφάνιση Μανού! Πόσο έλειψε ρε φίλε; Ο ψηλός θα είχε άλλα 5 γκολ με αυτόν, λέω εγώ.
Με τα αν δεν γίνεται τίποτα, όμως…
Με τα “όταν” γράφεται η ιστορία
Η ομάδα είναι υποχρεωμένη να καταθέσει στο χορτάρι, αρχής γενομένης από το Αγρίνιο, όλα εκείνα τα στοιχεία που θα έχουν ως στόχο την νίκη. Αυτός είναι ο Άρης. Ανεξαρτήτως συνθηκών, έχει το βλέμμα στραμμένο στην επιτυχία. Αυτό πρέπει να συμβαίνει, έστω. Να ξεχάσει τα “αν” και να περάσει στα “όταν” που διηγείται ο οπαδός του μέλλοντος.
Ο προπονητής του ανεψιού μου στο μπάσκετ ανέφερε σε μία ανύποπτη στιγμή πως “ο αθλητής θυμάται, ο πρωταθλητής ξεχνάει” και αυτή η κουβέντα πρέπει να μπολιάσει σε αποδυτήρια Παλέ και Χαριλάου. Την κάθε στιγμή που κάτι θα τελειώνει, το βλέμμα να είναι στο τι έπεται.
Για αρχή, μεσημέρι Αγρίνιο και απόγευμα Καρδίτσα. Τα υπόλοιπα, ρεβάνς σε Κλεάνθης Βικελίδης και Ευρωπαϊκό ματς σε Αλεξάνδρειο είναι στα προσεχώς. Αυτά που ο πρωταθλητής θυμάται μόνο με το σφύριγμα της λήξης.
Κυριακή, 14 Ιανουαρίου 2024
“ο Χιούι “
