Ο Γιάννης Ιωαννίδης* έρχεται να «χτυπάει» με νέο blog στο PRESSARIS… προσγειώνοντας τους φιλάθλους στη σκληρή και δύσβατη πραγματικότητα. Tα προβλήματα που πρέπει να ξεριζωθούν για να ξεκινήσει πραγματικά η επόμενη μέρα. “Τίποτα δεν τελείωσε με την απόφαση του δικαστηρίου”…
Στο τελευταίο άρθρο, επιχειρηματολόγησα υπέρ της αίτησης ανάκλησης κλείνοντας με τη φράση «έχω απεριόριστη εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη και πιστεύω ακράδαντα ότι o Άρης θα γυρίσει πίσω τον Άρη…γιατί αυτό είναι το δίκαιο!». Η απόφαση του δικαστηρίου επιβεβαίωσε, τελικά, την αίσθηση μου και η ομάδα οδηγήθηκε στη Γ Εθνική.
Κάπως έτσι, άνοιξε το κεφάλαιο της πιο μαύρης σελίδας στην ιστορία του συλλόγου. Πρόκειται για αναγκαστική απόφαση υπέρ της οποίας είχα τοποθετηθεί ξεκάθαρα («Καθαρός Άρης στη Super League! Υπάρχει τρόπος…» – 7/8/2014) την εποχή που οι opinion makers παρουσίαζαν ως μονόδρομο τη Football League στηρίζοντας τη διοίκηση Στεφανίδη («Αυτόν ξέρετε, αυτόν εμπιστεύεστε…» – 6/6/2014) ή ποντάροντας σε ψευτοεπενδυτές / ‘χρυσές χορηγίες’ / ΑΦΜ («Ούτε να το σκέφτεστε…» 3/5/2014).
Κάποιος άλλος θα ένιωθε δικαιωμένος από τις εξελίξεις… Εγώ συνεχίζω να αισθάνομαι βαθύτατα προβληματισμένος για την επόμενη μέρα. Κι αυτό διότι η οικογένεια του Άρη κουβαλάει, ακόμα, τη νοσηρή νοοτροπία του παρελθόντος. Μία κληρονομιά που θα βουλιάξει το εγχείρημα της ανάστασης, αν δεν την αποποιηθούμε άμεσα…
Ο Καβάφης έλεγε: «…κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες την πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις και ομιλίες…». Τα διαχρονικά λόγια παραμένουν επίκαιρα μέχρι σήμερα. Ο Άρης έχει ηθική υποχρέωση να αποβάλλει τα παράσιτα που απομυζούσαν τη σάρκα του και τον εξευτέλιζαν την τελευταία 10ετία. Να εξοστρακίσει δύο ανθρωπότυπους με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: τον δήθεν παράγοντα και τον δήθεν opinion maker!
Ο δήθεν παράγοντας…
Επαγγελματικά χρεοκοπημένος, αποτυχημένος διαχειριστής. Θρέφει το υπερεγώ από τον δοτό τίτλο που του χάρισαν και ικανοποιεί τη ματαιοδοξία μέσα από φλας και ανούσιες συνεντεύξεις. Μπροστινός, ενίοτε ‘αυτοφοράκιας’, έτοιμος να θυσιάσει την αξιοπρέπειά στο βωμό της δημοσιότητας. Πολυλογάς, υπερφίαλος, αυτοαναιρούμενος, εντολοδόχος χωρίς ιδία βούληση. Ηθελημένα ή μή, προτιμά τον Άρη μαγαζάκι για να είναι ‘στα μέτρα του’…
Ο δήθεν παράγοντας αποφεύγει εσκεμμένα τις ‘συγκρούσεις’. Όταν αυτές προκύπτουν τυχαία, τότε φροντίζει να υπενθυμίζει ότι η σύγκρουση αυτή καθ’ εαυτή είναι ανάρμοστη, μιλώντας για «εμφυλιακό κλίμα», «διχαστικές λογικές», και «στείρα αρνητικότητα». Ο πραγματικός λόγος που απεχθάνεται την σύγκρουση είναι επειδή ενδέχεται να οδηγήσει σε αποκάλυψη γεγονότων που θίγουν τα συμφέροντα όσων τον επέλεξαν για μαριονέτα: Ίσως το φως να ‘ναι μια νέα τυραννία. Ποιος ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει…
Όταν έρχεται η στιγμή της απόδοσης δικαιοσύνης, ο δήθεν παράγοντας τηρεί ίσες αποστάσεις. Βλέπει το θέμα σφαιρικά, εξαιρεί τον εαυτό του με όποιον τρόπο μπορεί, και εν τέλει λέει οτιδήποτε πρέπει προκειμένου να μην κατονομαστούν οι ένοχοι. Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα είναι η χρεοκοπία!
Ο δήθεν opinion maker…
Αήθης αριβίστας, αθεράπευτος δημοσιοσχετίστας. Προσαρμόζεται επικερδώς, κρατώντας για τον εαυτό του τη θέση του μάρτυρα. Του σιωπηλού αυτόπτη, που μεν βλέπει το έγκλημα, αλλά ποτέ δεν το αποτρέπει. Πόσο μάλλον δεν το τιμωρεί, δημοσιοποιώντας το. Δεν είναι τίποτε άλλο από φλύαρος παρατηρητής, με ταλέντο στην εξύψωση ή απαξίωση συγκεκριμένων προσώπων (ανάλογα με το συμφέρον).
Λειτουργεί ως άοπλη πολιτοφυλακή των συμφερόντων που τον εξέθρεψαν. Η επιφανειακότητα, η σοβαροφάνεια, ο σαρκασμός γίνονται όπλα αντιμετώπισης οποιασδήποτε κριτικής προς τους δήθεν παράγοντες που στηρίζει κατά περιόδους. Οι ατελείωτες ώρες on air χρησιμοποιούνται ως όπλο για να ακυρώσει την άποψη οποιουδήποτε διαφωνούντα. Η ξερολίστικη ψευτομαγκιά επιβιώνει μεταλλαγμένη σε μια ανίατα κωλοπαιδίστικη άρνηση να λογοδοτήσει για τα εγκλήματα που συγκαλύπτει, προκειμένου να απολαμβάνει ένα καλό μεροκάματο.
Ο δήθεν opinion maker αποδέχεται, φυσικά, ότι υπάρχει πρόβλημα. Δεν οργίζεται όμως, ούτε χάνει την ψυχραιμία του. Σφετερίζεται ύπουλα το προφίλ της διαυγούς νηφαλιότητας, ένας ρόλος που δεν είναι και τόσο δύσκολος σε ένα περιβάλλον όπου οι κυριαρχικές συμπεριφορές ερμηνεύονται μόνο μέσω εγκληματολογικών και ψυχιατρικών προσεγγίσεων.
Όμως, αυτή η ψευτοχαλαρότητα είναι απλώς μία μορφή κουτοπονηριάς: ένα δούλεμα ψιλό-γαζί. Στην πραγματικότητα, δεν του καίγεται καρφί για την ταμπακιέρα. Τα πάντα είναι πλάνα για βίντεο, δηλώσεις για εκπομπές, ατάκες για συνεντεύξεις, χαριτωμενιές για μπλογκ, μισόλογα, παρεούλα, χαβαλέ.
Αν δεν κοιτάς εκεί που πρέπει να πας…
τότε θα πας απλά εκεί που κοιτάς. Για να ακολουθήσεις, επομένως, το σωστό δρόμο πρέπει κάποιος να τον οραματιστεί. Αυτό σημαίνει ότι η οικογένεια του Άρη έχει ηθική υποχρέωση να προσελκύσει άφθαρτους ανθρώπους, που θα προσεγγίσουν το μέλλον με διαφορετική νοοτροπία. Μόνο έτσι θα αναζωπυρωθεί το ενδιαφέρον του κόσμου και θα αποφευχθούν τα λάθη που οδήγησαν στη σημερινή ξεφτίλα. Όσο συνεχίζουν να διαμορφώνουν το ‘αύριο’ οι ίδιοι ανθρωπότυποι, δεν υπάρχει ελπίδα…
Ο υπερχρεωμένος ΑΣ Άρης μπορεί εξυγιανθεί σε βάθος χρόνου, εάν διοικηθεί τεχνοκρατικά και χρησιμοποιήσει την εμπορική αξία του γηπέδου Χαριλάου ως διαπραγματευτικό χαρτί.
Η κατάρτιση ορθολογικού business plan εκ του μηδενός θα συμβάλλει στην προώθηση των μεσοπρόθεσμων συμφερόντων του συλλόγου, ώστε να επιστρέψει καθαρός στη Super League!
Δυστυχώς, η έννοια του επαγγελματικού management είναι άγνωστη για την πλειοψηφία των μελών του Α.Σ. Χρειάζεται, συνεπώς, επείγουσα πρόσκληση σε καινούρια πρόσωπα που θα τρέξουν τις διαδικασίες προς τη σωστή κατεύθυνση…
* Ο Γιάννης Ιωαννίδης αρθρογραφεί στο overlap.gr
Καμία θεωρία χωρίς πράξη…
Ανεξάρτητα από τις διοικητικές ζυμώσεις και τη δικαστική συνέχεια που ενδέχεται να υπάρξει, ο κόσμος οφείλει να στηρίξει τη νέα προσπάθεια. Τα ‘συλλεκτικά διαρκείας’ αναμένεται να εκδοθούν στο προσεχές χρονικό διάστημα και θα αποτελέσουν οικονομική ένεση για το ξεκίνημα της αποφράδας χρονιάς. Είναι ηθική υποχρέωση να δηλώσουμε παρόν σε μία χρονιά που θα τη διηγούμαστε στα παιδιά μας, ως παράδειγμα προς αποφυγή…
