Ιδιαίτερα ξεχωριστό ήταν το βράδυ του Σαββάτου (04/03) για τον Ντιέγκο Σιμεόνε και την Ατλέτικο Μαδρίτης. Στο παιχνίδι πρωταθλήματος με τη Σεβίλλη, ο Αργεντινός προπονητής έφτασε τα 613 ματς ως τεχνικός της Ατλέτι, ξεπέρασε τον θρυλικό Λουίς Αραγονές και έγραψε το όνομά του στην ιστορία του συλλόγου!
Ο Don Luis ο οποίος απεβίωσε το 2014, ήταν στο τιμόνι της ομάδας για 612 παιχνίδια σε πέντε διαφορετικές περιόδους (1974-78, 1979-80, 1982-87, 1991-93 και 2001-03). Ο Σιμεόνε ισοφάρισε αυτόν τον αριθμό στο ντέρμπι της περασμένης εβδομάδας κόντρα στη Ρεάλ (1-1) και τον ξεπέρασε στον θρίαμβο ενάντια στους Σεβιγιάνους (6-1). Για να γιορτάσει την επέτειο, λίγες ώρες πριν το παιχνίδι, ο Τσόλο έγραψε μια ανοιχτή επιστολή στον Αραγονές ευχαριστώντας τον που του έδειξε τον δρόμο και δηλώνοντας ότι αισθάνεται ακριβώς το ίδιο με τον μέντορά του για την Ατλέτι.
Η ανοιχτή επιστολή του Σιμεόνε:
Αγαπητέ Λουίς,
Εσύ ξέρεις καλύτερα από τον καθένα ότι δεν είμαι κάποιος που του αρέσουν αυτά τα πράγματα – να δείχνει τα συναισθήματά του δημοσίως με αυτόν τον τρόπο, αλλά σήμερα, θέλω να το κάνω. Θέλω να το κάνω για να σου πω ότι ξεκινάω αυτό το γράμμα σχεδόν με δάκρυα στα μάτια και με ένα τεράστιο συναίσθημα συγκίνησης, αλλά κυρίως με σεβασμό.
Είναι δύσκολο να πιστέψω ότι αύριο [Σάββατο], θα ξεπεράσω τον αριθμό των αγώνων σoy: 612 – ένας αριθμός που σήμερα, εξακολουθούμε να μοιραζόμαστε οδηγώντας την αγαπημένη μας Ατλέτι. Θα είναι μια μέρα που είμαι σίγουρος ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ. Όπως και εκείνη την άλλη μέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ – όταν συζητούσαμε κατά τη διάρκεια της κοινής μας θητείας στη Σεβίλλη, εσύ ως προπονητής και εγώ ως παίκτης, σου ανέφερα ότι η Ατλέτικο Μαδρίτης ήθελε να με αποκτήσει.
Η απάντησή σου ήρθε αμέσως: “Λοιπόν, τι περιμένεις;” Από εκείνη την ημέρα, έχουν περάσει σχεδόν 29 χρόνια Λουίς, αλλά ακόμη και τότε μπορούσα να αισθανθώ την αγάπη και το πάθος που είχες για αυτόν τον σύλλογο και ότι, χάρη σε ανθρώπους σαν εσένα, πολλοί, πολλοί άλλοι αισθάνονται το ίδιο. Αύριο (04/03) θα ξανακαθίσω σε αυτόν τον πάγκο που μας έχει φέρει τόση ευτυχία και χαρά.
Το σκέφτομαι και ακόμα δεν μου φαίνεται αληθινό, αλλά μπορώ να σου πω, με μεγάλη υπερηφάνεια, ότι αισθάνομαι εξαιρετικά προνομιούχος που μπορώ να ακολουθήσω τα βήματά σου, στο μονοπάτι που μοιραζόμαστε. Θα ήθελα να ξέρεις ότι όλα αυτά τα τελευταία χρόνια προσπάθησα να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου. Με γνωρίζεις καλά και ξέρεις ότι η αίσθηση ευθύνης και η δέσμευσή μου δεν θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη.
Το κάνω και θα συνεχίσω να το κάνω γεμάτος ελπίδα και με τον μεγαλύτερο σεβασμό για αυτόν τον σύλλογο και για όλους τους οπαδούς της Ατλέτικο που μου έδωσαν και συνεχίζουν να μου δίνουν τόση αγάπη. Γιατί είμαστε τυχεροί που ανήκουμε σε μια οικογένεια, την οικογένεια της Ατλέτικο, η οποία για εμάς είναι τρόπος ζωής. Ποτέ δεν θα μπορέσω να εκφράσω πλήρως το πόσο ευγνώμων τους είμαι. Κατά τη διάρκεια όλου αυτού του χρόνου, ήμουν εξαιρετικά τυχερός Λουίς. Είχα την τύχη να έχω πάντα παίκτες που έδειχναν πείνα, αφοσίωση, προσήλωση και πάνω απ’ όλα πίστευαν στην ιδέα μας, την ακολουθούσαν και αυτό επέτρεψε σε αυτούς και στον σύλλογο να αναπτυχθούν. Ξέρουμε και οι δύο ότι αυτό είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που πρέπει να πετύχεις σε αυτό το επάγγελμα.
Είμαι επίσης πολύ τυχερός που είχα δίπλα μου συναδέλφους που με έκαναν καλύτερο προπονητή- ξέρεις πόσο σημαντικό είναι να μπορείς να βασίζεσαι σε μια καλή προπονητική ομάδα – όπως αυτή που με συνόδευε πάντα. Και όλους εκείνους τους ανθρώπους μέσα στον σύλλογό μας που έχουν ταυτιστεί με το έργο μας και που εμπλουτίζουν καθημερινά το έργο μας.
Και φυσικά, τίποτα από όλα αυτά δεν θα ήταν εφικτό χωρίς την αποφασιστικότητα και την πίστη του Μιγκέλ Άνχελ Χιλ, του Ενρίκε Θερέθο και των υπόλοιπων διευθυντών που μας συνοδεύουν και μας υποστηρίζουν. Λουίς, η φιλοσοφία μου σχετικά με τη σημασία ενός ισχυρού συστήματος υποστήριξης είναι ισχυρότερη από ποτέ, διότι χάρη σε αυτούς βρισκόμαστε ακόμη εδώ σήμερα.
Αγαπητέ Λουίς, λοιπόν, οι αξίες ανθρώπων σαν εσένα και τόσων άλλων που έχουν αφήσει κληρονομιά σε αυτόν τον σύλλογο, είναι αυτό που μας εμπνέει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε και να δίνουμε το δικό μας κομμάτι στον αγώνα. Ξέρω ότι η Ατλέτι ήταν η ζωή σου και ξέρεις ότι η Ατλέτι είναι και η δική μου ζωή- και γι’ αυτό δεν θέλω αυτή η στιγμή να περάσει απαρατήρητη, γιατί ξέρω ότι είσαι ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει για μένα μια μέρα σαν αυτή».
