Eίναι πολλές οι φορές που οι κίτρινοι αδελφοί ξεσηκώθηκαν να πάνε στην ΕΡΤ3 για να διατυπώσουν τις αντιρρήσεις τους για τη στάση της απέναντι σε προβλήματα του Άρη.
Και, ίσως, είναι αρκετές οι φορές που είχαν δίκιο, αλλά το ίδιο δίκιο απαιτεί ν’ αναγνωρίσουμε ότι το κανάλι αυτό ήταν μια φωνή (είτε τηλεοπτική είτε ραδιοφωνική) που μιλούσε για την ομάδα μας, ήταν σχεδόν πρώτη στις χαρές και στις λύπες μας, όταν αυτές απαιτούσαν να διαδοθούν σ’ ολόκληρη την Ελλάδα – κι ακόμη παραπέρα.
Φαίνεται μικρόχαρο τούτη την ώρα ν’ αρχίσω να σταθμίζω το αν οι απέναντι τύχαιναν μεγαλύτερης υποστήριξης ή εάν ο τάδε δημοσιογράφος εμφανιζόταν ως οπαδός και ο δείνα με εκδικητική διάθεση, για μια χάρη που δεν του έγινε.
Τα περισσότερα παιδιά της ΕΡΤ3 – μπορώ να το γνωρίζω και προσωπικά – πάσχιζαν να συνεισφέρουν στους αγώνες και στις αγωνίες της ομάδας μας. Ας μην αρχίσουν, επίσης, προσχωρήσεις σε χαιρέκακες απόψεις, οι οποίες, επιθυμώντας τη θέση του Χαλίφη, αφήνουν τη γλώσσα να χοροπηδάει από τη χαρά της εκδίκησης.
Ο Άρης είναι η κεντρική αιμοδότρια αρτηρία της αθλητικής – και κοινωνικής, παράλληλα – Θεσσαλονίκης και η ΕΡΤ3 αποτελεί ζωτικό όργανο του ίδιου σώματος. Να, ο λόγος για τον οποίον η ΕΡΤ3 πρέπει να παραμείνει ζωντανή. Κι όποιος δεν καταλαβαίνει ότι ο ξαφνικός της θάνατος δεν απέχει πολύ από τις μεθοδολογίες που επί έτη βασάνισαν το κορμί της ομάδας μας, μάλλον δεν ωφελεί ως οπαδός της.
Δεν είναι οι δημοσιογράφοι, στο κάτω κάτω, ο πυρήνας της είδησης, αλλά η ίδια η κυτταρική δομή της δημοκρατίας, με τις όποιες παθογένειές της. Όποιος, πάλι, δεν καταλαβαίνει ότι το μαύρο αποτελεί αποκοπή της παροχής οξυγόνου σ’ αυτήν την κυτταρική δομή, και πάλι αλλού ανήκει
Ο Άρης, ομάδα που πασχίζει για το φως, πλήρωσε ακριβά το μαύρο πλάνο, το οποίο για χρόνια σκεπάζει τις οθόνες της ΕΠΟ και των παραγώγων της.
Τούτη τη φορά είναι η δημοκρατία που την καταδικάζουν σε μαύρο υποβιβασμό.
Οι ίδιοι και πάλι…
