Είναι κάποια παιδιά που έχουν… μόνιμα νεύρα, δικά μας παιδιά, Αρειανάκια και είναι αλήθεια πως την περασμένη βδομάδα τους αδίκησα, τσουβαλιάζοντας σωρηδόν τα γκρουπ της κακιάς ώρας! Εκεί, λοιπόν, στο “στέκι του Χιούι”, με Λύκους, σοφούς με πιθάρια, χαλκούς και μπακίρια, παραμύθια , γιατρούς, δικηγόρους και καλοφαγάδες είναι αφιερωμένο ένα κομμάτι των παρακάτω!
Η ομιλία
Αυτό που ισχυρίζομαι, εδώ και χρόνια, παρακολουθώντας την πορεία και εξέλιξη (;) του ποδοσφαιρικού Άρη από παιδί μικρό, που λέει και το σύνθημα, είναι πως τα “μικρά” ή και λιμά ματς είναι αυτά που σε καθιερώνουν στα ψηλά πατώματα. Τα άλλα, τα μεγάλα, τα ντέρμπι, σου δίνουν το έξτρα που χρειάζεσαι για να οριοθετηθεί ο τελικός στόχος.
Έχουμε βιώσει, ανά περιόδους, μαλθακότητα, αλαζονεία, έπαρση, συμπεριφορές της ομάδας μας που είτε την δυσκόλευε είτε την έριχνε στην λούμπα. Μετά, τρωγόμασταν αναμεταξύ μας. Πολλά τα αντίστοιχα ματς. Συνήθως, δράστες οι ομάδες της επαρχίας. Μετά, ως εκ θαύματος, έρχονταν ο Χ ή Ψ μπιγκφοράκιας, έφτυνε το γάλα που βύζαξε, έχανε ή χρησιμοποιούσε κοράκια και λοιπά πετούμενα για να μπορέσει να δραπετεύσει απ’ το Κλεάνθης Βικελίδης ή Χαριλάου για εμάς τους λίγο πιο μεγάλους.
Στην σούμα, εμένα μου έμενε η πικρή γεύση και το “γιατί να μην αντιμετωπίζονται με το μαχαίρι στα δόντια” όλα τα παιχνίδια, ερώτημα. Εχθρός μεγάλος η έπαρση. Ο ωχαδερφισμός. Θέλω η αντίστοιχη ομιλία των αποδυτηρίων να επαναλαμβάνεται κάθε εβδομάδα.
Η εφαρμογή
Πολλά ακούστηκαν από αναλυτές και διαπιστώσαμε με τα μάτια μας, απ’ τις οθόνες. Ας όψονται τα σαΐνια της κυβέρνησης που καταπολεμούν την βία, με κλειστές μόνο ποδοσφαιρικές κερκίδες! Η ομάδα έπαιζε με την πλάτη στον τοίχο. Ένα γκολ “στον θάνατο” από Λαμία, 3 απέναντι σε περιφερόμενους στην Τρίπολη και τα νεύρα στην τσίτα. Νεύρα για νοοτροπία, για συμπεριφορά. Μπορεί να ενοχλεί τον οπαδό η ήττα, όμως η αντιμετώπιση του εκάστοτε αγώνα είναι που θα τον βγάλει απ’ τα ρούχα του ή θα τον φτιάξει, αντίστοιχα. Όταν πηγαίνω στα γήπεδα να δω τον Άρη και αφήνω κάθε ίχνος δύναμης και φωνής, απαιτώ το ελάχιστο. Αγωνιστικότητα ως το τελευταίο σφύριγμα.
Είδαμε, λοιπόν, μία ομάδα με όλη την σημασία της λέξης. Με πλάνο, με σχέδιο και πιστή εφαρμογή του. Απέναντι σε έναν, αντικειμενικά, δυνατό , δουλεμένο και φορμαρισμένο αντίπαλο, ο Άρης παρέταξε μυαλό, δύναμη, πνευματική ετοιμότητα και εφαρμογή των εντολών. Στόχευση, ξεκάθαρα, η αδύναμη πλευρά τους. Και αυτοί στην δική μας, αντίστοιχη, πίεσαν. Η συνοχή της τριάδας του κέντρου, η άψογη συμπεριφορά Ζαν Ζουλ, Τζούρασεκ, Νταρίντα ήταν αυτή που πήρε το πλεονέκτημα στα ακριβοπληρωμένα χαρτιά του αντιπάλου και έφερε την ισορροπία. Έμενε η εκμετάλλευση της λεπτομέρειας.
Το δάγκωμα της κόμπρας
Σαν άλλος φακίρης, ο γνώστης της κιτρινόμαυρης ποδοσφαιρικής πραγματικότητας και μετρ των αντίστοιχων παιχνιδιών, Άκης Μάντζιος, κοίμησε τον αντίπαλο. Μάλιστα, το “δάγκωμα της κόμπρας” ήταν η δεύτερη δίκη μας αποστολή, στο χορτάρι και γι’ αυτό έπαιξαν ρόλο τα πρώτα δεκαπέντε λεπτά της επανάληψης.
Δεν κρύβομαι πίσω απ’ το δάχτυλό μου. Με όσα απίθανα έγιναν το καλοκαίρι, με τον Σαβέριο να χτυπάει μπροστά μας, στο ματς με τους Αρμένιους, με 3 μήνες απουσίας και άλλον έναν που τραυματίστηκε στον τραυματισμό του (!) μείωσα την αξία του, σε κουβέντες μεταξύ φίλων. Κακό πράγμα να σε κάνει η ίδια σου η ομάδα να χαρακτηρίζεις παίχτες που φοράνε την φανέλα της. Ο συγκεκριμένος, μάλιστα, με το αγαπημένο 11 του Λόντσαρ στην πλάτη. Όταν τον είδα, δε, στην Τρίπολη λίγες μέρες πίσω, να αδυνατεί να διεμβολίσει, έχοντας μία ασκητική φυσιογνωμία, διέπραξα την ύβρη, αναφέροντάς τον ως “χλεμπονιάρη απ’ το Εκουαδόρ”. Άρα, μου βούλωσε το στόμα. Απολογούμαι δημόσια, ενώ για όσους με γνωρίζουν ανήκω σε αυτούς που βλέπουν πάντα μισογεμάτο το ποτήρι. Εδώ, χρεώνω τα όσα συνέβησαν εδώ και ενάμιση χρόνο στην κιτρινόμαυρη ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Αυτά που σκάνε και γάιδαρο.
Η επαναφορά
Σε αυτά είναι και η απάντηση, ίσως, για όσα, ανορθόδοξα βλέπουμε αλλά και η συγκρατημένη αισιοδοξία για την συνέχεια. Αισιοδοξία για σταδιακή βελτίωση, αλλά απαισιοδοξία για τα δύο επερχόμενα παιχνίδια κυπέλλου, σε Φιλαδέλφεια και Χαριλάου, σε ΟΠΑΠ Arena και Κλεάνθης Βικελίδης. Θεωρώ μεγάλο αουτσάιντερ την ομάδα μας, διατηρώ ταπεινό προφίλ, δεν διακατέχομαι από έπαρση και αλαζονεία. Το πάω ένα βήμα παρακάτω. Ειδικά για τους μυαλοπώληδες και πανηγυρτζήδες. Είμαστε ικανοί να περάσουμε και να μπλέξουμε στους 8 ή στους 4. Ανασφάλεια. Ξεκάθαρα. Πολλοί φίλοι, συνΑρειανοί, το νιώθουν.
Συμπερασματικά, ο Άρης πρέπει να δημιουργήσει εκ νέου τις συνθήκες σταθερότητας. Την σταδιακή δημιουργία ενός συνόλου που θα ανταποκρίνεται, με ισορροπία, όπως την Κυριακή το βράδυ, στις αγωνιστικές αποστολές του. Ήταν, ίσως, η πρώτη φορά που εξτρέμ και χαφ λειτούργησαν αρμονικά. Αυτό, θέλει χρόνο, είτε αρέσει είτε όχι σε κάποιους. Ως τότε, θέλω να επαναλαμβάνεται η συγκεκριμένη ομιλία, τα λόγια και η θεωρία να γίνονται πράξη, να αντιμετωπίζονται τα παιχνίδια με την μέγιστη συγκέντρωση και η αποτελεσματικότητα θα είναι κάτι νομοτελειακό. Να επανέλθει η πίστη, η φλόγα, το όραμα. Το αν θα έρθουν και… άλλοι, ας φροντίσει να το κάνει ξεκάθαρο ο πρόεδρος. Οφείλει.
ΥΓ Να είναι ελαφρύ το χώμα Τόσκο. Δεν υπάρχει δικαίωση μέσω αποτελεσμάτων, αλλά η νίκη είναι σαν ένα ελαφρύ αεράκι που καθαρίζει την βρωμιά της πόλης.
ΥΓ 2 Οι εικόνες με ποδοσφαιριστές Άρη και Π.Α.Ο.Κ. να αγκαλιάζονται πριν και μετά το παιχνίδι είναι όαση στα όσα γίνονται στο ποδόσφαιρο και την πόλη και στο δηλητήριο που συνεχίζουν να χύνουν θλιβερές μορφές thrash εκπομπών της πόλης, αφήνοντας υπονοούμενα για παίχτες όπως ο Φαμπιάνο.
Τρίτη, 9 Ιανουαρίου 2024
“ο Χιούι”
