Η χθεσινή νίκη του Άρη είναι εξαιρετικά αφιερωμένη από την ομάδα στον Νίκο Λάσκαρη για πολύ συγκεκριμένους λόγους, μετά τα όσα έχουν συμβεί τα τελευταία τέσσερα 24ωρα.
Από το έγκλημα Γκόντα το περασμένο Σάββατο μέχρι και χθες μεσολάβησαν ουκ ολίγα γεγονότα που φανέρωσαν έναν διαφορετικό Λάσκαρη, έναν άνθρωπο που θέλει να τα βάλει με το “σάπιο σύστημα” και δείχνει έτοιμος να το κάνει.
Η ανακοίνωση της Δευτέρας ήταν η πρώτη ενέργεια. Η υλοποίηση της απόφασης του να μην συμμετέχει ο Άρης στην “ξεφτίλα” με τους φιλάθλους του ήταν μια δεύτερη ενέργεια. Η αλλαγή του αρχικού “απαγορευτικού” της αστυνομίας και η παρουσία κόσμου έξω από το Παλέ ήταν μια τρίτη ενέργεια.
Ο ιδιοκτήτης του Άρη πήρε ρίσκα, αλλά είχε πίστη σε αυτό που κάνει. Εκτός από ρίσκα πήρε και προσωπικό κόστος. Οι κίτρινοι έχασαν χθες ένα ποσό μεταξύ 30-40 χιλιάδων ευρώ τουλάχιστον. Φανταστείτε τον Άρη να έχανε εύκολα όπως πήγαινε το παιχνίδι μέχρι το 26’ και να γινόταν αυτό χωρίς τον κόσμο του από μια ΑΕΚ που δεν είναι καλύτερη ομάδα. Το λιγότερο θα υπήρχε γκρίνια, γιατί στην Ελλάδα είμαστε (στην Θεσσαλονίκη ακόμα πιο έντονα) και η τελευταία εντύπωση πάντα μετράει, καλώς ή κακώς.
Αυτή η ομάδα όμως, την οποία ο Λάσκαρης στήριξε εμπράκτως με κάθε τρόπο από τις 25 Αυγούστου που μαζεύτηκε πρώτη φορά για να κάνει προετοιμασία μέχρι και σήμερα, του αφιέρωσε με την απόδοσή της, με την ψυχή της, με το πάθος της και την αποφασιστικότητά της την χθεσινή νίκη. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά οι παίκτες και οι προπονητές έπαιξαν για τον Λάσκαρη, έπαιξαν για να δώσουν οντότητα σε αυτό που ξεκίνησε ο Λάσκαρης.
Η χθεσινή νίκη σε ένα άδειο γήπεδο, με τον κόσμο έξω από το Παλέ να ουρλιάζει σε κάθε καλάθι και τις φωνές τους να φτάνουν στα ενδότερα (έστω και με χρονοκαθυστέρηση δευτερολέπτων) και χωρίς τους τρεις από τους τέσσερις Αμερικανούς ήταν ο ιδανικότερος τρόπος για να ξεφτιλιστεί τόσο έντονα ένα σύστημα που επιβιώνει δεκαετίες και ήρθε η ώρα του να αλλάξει.
Αυτή η ικανοποίηση της νίκης μέσα σε τέτοιες συνθήκες είναι το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να κάνει η ομάδα τον ιδιοκτήτη της. Μόνο το κερασάκι στην τούρτα λείπει! Υπομονή, δύο αγώνες έμειναν!
ΥΓ1: Για τον Βασίλη Σίμτσακ δεν χρειάζεται να σχολιαστεί κάτι από τον υπογράφων. Έχει γίνει από τις 24 Ιουνίου 2015. Για τον Δημήτρη Πρίφτη δεν χρειάζερται επίσης να σχολιαστεί κάτι από τον υπογράφων. Έχει γίνει στις 21 Ιουλίου 2014.
