Το Σάββατο το πρωί έγραφα, μέσες άκρες, πως “περιμένω το πώς θα αντιδράσουμε εμείς, ο Άρης, σε όλο αυτό το σκηνικό που διαμορφώνεται αγώνα τον αγώνα, βδομάδα την βδομάδα”, αφού στα πόδια σου βρίσκεται μονάχα η δικιά σου αντίδραση. Η ετοιμότητα. Αγωνιστική, πνευματική, ψυχολογική. Τρεις τομείς στους οποίους προπονητής και παίχτες βρέθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων, μέσα στο χορτάρι. Το ίδιο και η διοίκηση, εκτός αυτού.
Ακολουθεί κείμενο – σεντόνι, με αφορμή τα όσα εξοργιστικά, συνεχίζουμε να, βιώνουμε
Αυτό που είναι… είναι!
Μετά από την ήττα στην Κρήτη και το Χ, σαν ήττα, εντός με την Τρίπολη, επίσης γράφτηκε από εδώ πως “ισχύει ο κανόνας των εικοσιτεσσάρων ωρών”. Μετά από μια ημέρα, όπου τα συναισθήματα κυριαρχούν, οφείλει να τα αφήνει πίσω αυτός που έχει βλέψεις και στόχους. Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, ο παραπάνω κανόνας, αυτό το αξίωμα, ισχύει στον πρωταθλητισμό.
Σήμερα, Δευτέρα, όλος ο ποδοσφαιρικός Άρης πρέπει να βρίσκεται, ήδη, στην επόμενη ημέρα.
Μετά το κρύο, την παγωνιά της νύχτας του Σαββάτου, σε όλα τα επίπεδα Αυτό, πρακτικά, σημαίνει μελέτη των συνθηκών, αξιολόγηση, τόσο ατομική όσο και ομαδικής συμπεριφοράς και δουλειά. Μόνο δουλειά, για διόρθωση και βελτίωση.
“Δεν βρίσκομαι εκεί που ήμουν χτες. Δεν είμαι εκεί που θα είμαι αύριο. Είμαι εδώ που είμαι. Σήμερα. Και βάσει αυτής της πραγματικότητας, σχεδιάζω. Οραματιζόμενος το πού ζητάω να βρεθώ, αλλά και το πώς αυτό θα συμβεί”. Εδώ, δεν είναι χώρος μελέτης ψυχολογικών βιβλίων, αλλά έχουν και αυτά την χρησιμότητά τους, όπως η ρήση του Χόρχε Μπουκάι.
Ο Αργεντίνος γραφιάς και επιστήμονας, βέβαια, όταν άπλωνε τις σκέψεις αυτές, δεν είχε κατά νου Γκαγκάτσηδες, Μαρινάκηδες, Σαββίδηδες, Αλαφούζους, Ηλιόπουλους, Σιδηρόπουλους, Τσιμεντερίδηδες, Ζαμπαλάδες και Τσαγκαράκηδες. Όλον αυτόν τον υπόκοσμο του ποδοσφαίρου, που βάλθηκε να μας χαλάει τα Σαββατοκύριακα και τις βδομάδες μας. Παρόλα αυτά, περιέγραφε την ευθύνη. Αυτήν που πρέπει να έχεις εσύ ο ίδιος, ανεξαρτήτως συνθηκών, που πολλές φορές διαμορφώνουν άλλοι.
Επίσης έχει γραφτεί, κατά καιρούς, από εδώ πως δεν μπορεί η ομάδα να ζει με δικαιολογία την απόφαση ή μη του διαιτητή, η οποία θα μπολιάζει στα αποδυτήρια και επιμένω σε αυτό, όμως είναι δεδομένο πως “ζεις”, ποδοσφαιρικά μιλώντας, πάντα, σε ένα περιβάλλον σάπιο. Ο Τσαγκαράκης είναι ένας κάκιστος διαιτητής, ιδανικός για να χειραγωγείται. Ο VAR το ίδιο. Το ονομά του; Πολυχρόνης! AVar, δίπλα του, γειτονάκι που λέμε, ήταν ο… Τσιμεντερίδης! Χ@€ε μέσα Πολυχρόνη, που (δεν) γίναμε γειτόνοι!
Ενοχή του ανίκανου και ικανότητα του ενόχου
Όταν έχουν προηγηθεί Σιδηρόπουλοι και Τσιμεντεριδοζαμπαλάδες, πρέπει να είσαι αφελής για να περιμένεις, απλά, από ένα “κιτρινόμαυρο τείχος” (τι κόσμος, Θεέ μου!) να σε προστατέψει.
Πάλι από αυτή την στήλη, εκφράστηκε γραπτώς και ευτυχώς αφού όπως έλεγαν οι Ρωμαίοι: scripta manent, η εύλογη απορία και το ερώτημα. “Γιατί να φοβηθεί κάποιος να έρθει στο Χαριλάου και να πάρει όλες τις αποφάσεις του κατά του Άρη; Κόντρα, ακόμα και σε γεμάτο γήπεδο; Σάμπως τι θα συμβει”.
Ο κόσμος είναι το έξτρα καύσιμο, η σπίθα όταν θα χρειάζεται αναζωπύρωση η φλόγα. Η βασική, όμως, ευθύνη για το άναμμα και διατήρηση της φωτιάς ανήκει σε διοίκηση, προπονητή με το επιτελείο του και παίχτες.
Η απάντηση δόθηκε, με τον πλέον ώμο και σκληρό τρόπο, ξανά. Μπροστά στα μάτια μας, συνέβησαν τα εξής:
1. Φάουλ σε Μανού, γκολ του αντιπάλου σε εξέλιξη φάσης, κανένας έλεγχος της φάσης, ενώ δέκα μέρες πίσω συνέβη το ακριβώς ανάποδο.
2. Με την σέντρα, πέναλτι σε χέρι, που “βρίσκεται σε θέση νταή της νύχτας και παίζει, ξεκάθαρα, την μπάλα”. Απόφαση, μάλιστα, που αποδέχονται οι αντίπαλοι ποδοσφαιριστές με άλλους από αυτούς να σκύβουν ή να πιάνουν το κεφάλι τους, κάποιους άλλους να δαγκώνουν τις φανέλες. Μέσα στην, γεμάτη, έδρα σου και μπροστά στα μάτια σου, ξανά, ο Τσαγκαράκης γίνεται σπρίντερ και συναινεί στην παρότρυνση Πολυχρόνηδων και Τσιμεντερίδηδων.
Σε… τσιμεντώνουν, με όρους ποδοσφαιρικούς πάντα, κατά τις προσφιλείς τους τακτικές.
3. Καραμπινάτο πέναλτι σε βάρος του Μορόν, στην περιοχή μπροστά στην 3, στο 2ο ημίχρονο. Τράβηγμα φανέλας και χτύπημα στο πρόσωπο. Φάση που πέρασε σαν να μην συνέβη ποτέ!
Τα παραπάνω ήταν οι κορυφές ενός παγόβουνου, που ήταν καλά κρυμμένο από την θάλασσα. Μια θάλασσα χωρίς κύματα, είναι συνήθως το πιο επικίνδυνο φαινόμενο, όπως λένε έμπειροι ναυτικοί και καπεταναίοι, σε αντίθεση με την φουρτούνα που, θέλοντας και μη, σε κρατά στην τσίτα. Ο άθλιος Τσαγκαράκης, σε όλο το δεύτερο ημίχρονο ήταν ένας περιφερόμενος κλόουν. Συνεχείς και λάθος αποφάσεις, σε βάρος και των δύο. Ανοχή σε συνεχείς καθυστερήσεις της ομάδας που έχει στον πάγκο των σωσία του Ινιέστα και μια ελεεινή προσωπικότητα να την κουμαντάρει από θέση διοικητική, φάουλ της πλάκας υπέρ μας. Η ενοχή ενός ανίκανου. Μπορεί και η ικανότητα ενός ενόχου. Εξαρτάται απ’ την οπτική που το βλέπει κάποιος. Στο τέλος; Πέντε, αντί για 8-9 λεπτά καθυστερήσεων, αλλά όλα αυτά είναι “να ‘χαμε, να λέγαμε”.
Λάθος αποφάσεις και το μυαλό αλλού
Το ότι ο Άρης έκανε ένα κάκιστο παιχνίδι θα μπορούσε να δικαιολογηθεί, με την έννοια πως η ομάδα διάγει ένα ντεφορμάρισμα, που και στο εντός έδρας με τον Λεβαδειακό φάνηκε. Μόνο που τότε, το γρήγορο γκολ που μας έβαλε μπροστά στο σκορ, αποδείχτηκε στάχτη στα μάτια. Το δεύτερο γκολ ήρθε στο τέλος, αλλά και πάλι γράφτηκε εδώ πως “ο Παπαδόπουλος σε κλείδωσε στο κέντρο, με 5 παίχτες να αποσυντονίζουν τα χαφ μας”.
Ακόμα και στο Αγρίνιο, μέχρι την έμπνευση του “Χάρι Πότερ” είχαν σπαταληθεί 35 λεπτά.
Αυτό που δεν μπορώ να δεχτώ, εύκολα, είναι η απουσία πνευματικής προετοιμασίας, η έλλειψη έντασης με το καλημέρα αλλά και γενικά, που είχε ως αποτέλεσμα εικόνα σαν να βγήκαμε για βόλτα και παρέλαση. Το μυαλό αλλού. Κοντά σε αυτά, η ταυτόχρονη κακή απόδοση τόσων παιχτών και φυσικά η λάθος εκτίμηση του να μην ξεκινήσει ο Σιφουέντες. Πολλά ακούστηκαν για το παράπτωμα του να αργήσει να έρθει από ολιγοήμερη άδεια. Δεκτόν, φυσικά και μάλιστα, όπως μαθαίνω, του επιβλήθηκε χρηματικό πρόστιμο. Όποιος παρακολουθεί ποδόσφαιρο με τα μάτια και όχι με το κότσι, είδε την χρησιμότητά του όταν έπαιξε. Ανήκει στον… 1,5 διασωθέντα από το ποδοσφαιρικό, κιτρινόμαυρο, ναυάγιο, καθώς έχει την ικανότητα του κουβαλήματος της μπάλας. Προσόν πολύ χρήσιμο για ένα σύγχρονο χαφ, αλλά και οδηγός για το τι πρέπει να βρεθεί, σε επίπεδο μεταγραφών, τον Γενάρη
Των φρονίμων τα παιδιά
Η κουβέντα για θέματα ενίσχυσης στην κοντινή, μεταγραφική, περίοδο έχει ανοίξει προ πολλού. Υπάρχουν δεδομένα, πραγματικότητες, αλήθειες, αλλά και… μισές αλήθειες. Να τα πάρουμε με την σειρά κι εδώ.
Αρχικά, στα δικά μου μάτια, η ομάδα χρειάζεται έναν τερματοφύλακα, έμπειρο, ως στήριγμα στον Κουέστα, αλλά και πιθανό διεκδικητή της βασικής θέσης. Είναι ζήτημα ανταγωνισμού και το λέω έχοντας εκφράσει, πολλάκις, την αγάπη μου στον Ισπανό. Θεωρώ πως, είναι απαραίτητη η απόκτηση ενός στόπερ, με ηγετικά στοιχεία και με ικανότητα στο κατέβασμα της μπάλας, σε καλή ηλικία ώστε να αποτελέσει επένδυση. Έχω στην καρδιά μου και τους τέσσερις υπάρχοντες, όμως εύκολα παρατηρεί κάποιος είτε την ευπάθεια σε κάποιους εξ αυτών, επιρρεπείς σε μυϊκούς τραυματισμούς , είτε το εύκολο λάθος ως προϊόν συνεχών αλλαγών στα “δίδυμα”. Από εκεί και πέρα, “βλέπω” τη ανάγκη απόκτησης άλλων δύο παιχτών. Συγκεκριμένα, ένα καθαρό “6” στα χαφ και έναν εξτρέμ, αν και εδώ υπάρχει ένα παράδοξο. Αυτό δεν είναι άλλο απ’ το ότι υπάρχουν οι Σίστο, Σουλεϊμάνοφ, Σαβέριο, Φέτφα, ακόμα και Ζαμόρα, υπό συνθήκες και περιμένουμε να βγάζει τα κάστανα απ την φωτιά ο 18χρονος Ντιαντί.
Παράλληλα με τις παραπάνω εκτιμήσεις, ο Ζαν Ζουλ αρχικά αλλά και οι Σαβέριο και Ζαμόρα, δίκαια ή άδικα, δείχνουν να μένουν πίσω. Αν δεν προέκυπτε ο τραυματισμός του Κουάισον, δεν θα είχα καμία αμφιβολία πως ο ΚοσταΡικανός, ειδικά, θα ήταν εκτός αποστολής. Η ειδική συνθήκη τον έφερε όχι μόνο σε αυτήν, αλλά να παίζει κιόλας. Έχοντας ελάχιστα λεπτά συμμετοχών φέτος, δεν μπορώ να τον στοχοποιήσω, παρά τις τραγικές αποφάσεις του, σαν αυτό το “τσαφ” εντός περιοχής, όσο παίζει. Ο Γενάρης είναι κοντά και πρέπει να αποδειχτεί στην πράξη η λαϊκή ρήση περί “των φρονίμων τα παιδιά”.
Ευπαθής στις κρίσιμες λεπτομέρειες και μια σκληρή αλήθεια
Όλα τα παραπάνω, μπορεί να φαντάζουν ανεπίκαιρα, μετά από ένα τέτοιο στραπάτσο, όμως δεν είναι. Η εντός έδρας ήττα από τον Βόλο “εφσί” δεν καλύπτεται, ακόμα και με διπλό στην OPAP Arena. Είναι κάποια παιχνίδια, τα αποτελέσματα των οποίων έχουν αυτό τον χαρακτήρα. “Καλύπτεις” τις απώλειες μονάχα των ντέρμπι, με κέρδος σε κάποιο άλλο, αντίστοιχο παιχνίδι. Η σκληρή αλήθεια, όταν ζητάς να πρωταγωνιστείς και να κάνεις πορεία πρωταθλητισμού, λέει πως “οι Βόλοι και οι Τρίπολες” πρέπει να είναι “τρίποντα” στην έδρα σου.
Θα μου πεις: “Μα, εσύ ο ίδιος περιγράφεις συνθήκες αθέμιτου και βρώμικου παιχνιδιού, παραπάνω”. Ναι, ισχύει. Στο στάδιο που βρίσκεται ο Άρης, του υψηλού ανταγωνισμού, όμως, που εν πολλοίς μόνος του το δημιούργησε, πρέπει να ενισχύσει τις άμυνές του, μελετώντας την κάθε λεπτομέρεια, αναποδιά και τον τρόπο αντίδρασης σε αυτήν. Σαν τα στόπερ του, έχει ευπάθεια ο οργανισμός στην διαχείριση κρίσιμων καταστάσεων. Ακόμα μεγαλύτερη ευπάθεια δείχνει να έχει στην πρόβλεψη πως θα προκύψουν, αλλά και στην αποτροπή τους. Από αυτή την συμπεριφορά του θα εξαρτηθεί και η επίτευξη των στόχων της χρονιάς.
Αντί επιλόγου
Στην 2 έκοψε τούρτα γενεθλίων ο μικρός του Άκη (να τον χαίρεσαι και να τον καμαρώνεις, φιλαράκι!), με μια κερκίδα να του τραγουδάει και να του εύχεται. Στο βάθος του χρόνου, θα χρειάζεται να ανατρέξει σε ημερομηνίες για να βρίσκει πως αυτά τα γενέθλιά του συνέβησαν σε μια κάκιστη ήττα για την ομάδα. Αυτό που δεν θα ξεχάσει ποτέ είναι το συναίσθημα πληρότητας!
Την ίδια ώρα που, ενώ κατεβαίναμε για να φύγουμε, έλεγα στον μικρό μου:
“Μέχρι τώρα έβλεπες τον δικό σου Άρη. Σήμερα είδες και του μπαμπά”, κάνοντας και θεωρία για το ότι “έτσι είναι η μπάλα και έχει και τις ανάποδες στιγμές της”, αυτός απαντούσε με το: “Μπαμπά, το σύνθημα λέει πως δεν σ’ άφησα στα δύσκολα. Ισόβια κι εγώ στην κερκίδα. Μαζί! Πότε παίζουμε πάλι εντός έδρας;”.
Τι να πεις μπροστά στην αλήθεια του παιδιού; Ανάμεικτα, θυμός, ξενέρωμα και περηφάνεια. “Βλέπω το κίτρινο χρώμα, Άρη παρανοώ… Από παιδί μικρό”, που περιγράφει ο στιχουργός της κερκίδας, σε ένα σύνθημα. Την παράνοια του Άρη την χαρίζουμε στα παιδιά μας. Την παράνοια του ελληνικού ποδοσφαίρου;;
Ναι, ξέρω τα γνωστά, τα σάπια τσιτάτα και τα ευχολόγια και πως “το ποδόσφαιρο είναι το σημαντικότερο πράγμα από τα δευτερεύοντα στην ζωή” και κάτι αντίστοιχα. Και φυσικά συμφωνώ, όταν κάτι τέτοιο διαδραματίζεται σε υγιές περιβάλλον. Όμως, επειδή φτάνετε σε ακραία σημεία και μας χαλάτε τις ψυχές και κατά συνέπεια τις ζωές μας, όπως και των παιδιών μας, η ευχή που μου μένει είναι οι “χαρές” μου μας δίνουν οι πάσης φύσεως εντεταλμένοι, διαιτητές και βαρίστες να γίνουν η δικιά σας και των απογόνων σας καθημερινότητα.
ΥΓ Με το που βρέθηκαν αντίδικοι η Ειρήνη Καρυπίδου με τον Μαρινάκη και τον συρφετό του, άρχισαν να βαράνε δυνατά τα νταούλια. Δεν θα πω εγώ σε κανέναν αν θα είναι δίπλα στην ομάδα, αν θα θυμώσει, θα ξενερώσει, θα στηρίξει ή θα βρίσει. Δεν είναι τέτοιος ο ρόλος μου. Παρόλα αυτά, λυσσαλέα θα συνεχίσω να είμαι δίπλα στον Άρη. Και “γιατί έτσι”, αλλά και για όλα τα παραπάνω.
ΥΓ 2 Η θέση μου συνεχίζει να παραμένει σταθερή και σε κάτι ακόμα. Όλοι μαζί κερδίζουν και όλοι χάνουν. Είναι πονηρό και εμπαθές το να νικάμε και να κρύβεται η συμμετοχή του προπονητή και στις ήττες να βγαίνει μπροστά το όνομά του. Οι μειοψηφίες των social media ουρλιάζουν. Με ‘γεια τους, με χαρά τους. Η διατήρηση της σταθερότητας στον πάγκο και η συνεργασία με αυτόν, με σκοπό την βελτίωση του συνόλου, θεωρώ πως πρέπει να είναι εκ των ουκ άνευ. Αλλιώς… Τα έχουμε πει και γράψει, πολλές φορές. Για μαρμότες, για επανάληψη αστείων αποφάσεων και αλλαγών. Στο τέλος της κάθε χρονιάς κρίνεται η επίτευξη ή όχι των στόχων που τέθηκαν. Τότε παίρνονται και οι αποφάσεις για το μέλλον.
Για να μην ξεχνάμε και την αλφαβήτα, δηλαδή
ΥΓ 3 Χρειάζεται μεγάλη πνευματική δύναμη για να μην αντιδράσεις σε όλο αυτό. Δεδομένα, αυτή η βία γεννάει την άλλη. Αν έχω να προτείνω κάτι, αυτό είναι προσοχή. Στα μυαλά σας, στις ζωές σας, στην καθημερινότητα. Κρύο μυαλό, κριτική με σύνεση, χωρίς ουρλιαχτά. Και συσπείρωση. Κι άλλη. Κοντά στον Άρη. Ακόμα πιο δυνατά!
Δευτέρα, 25 Νοεμβρίου 2024
“ο Χιούι”
