Ο Άρης έχασε χθες, κατά πάσα πιθανότητα και τις ελάχιστες ελπίδες που είχε για να παραμείνει στην κατηγορία, αφού έβγαλε ο ίδιος τα μάτια του, μιας και σε 45 λεπτά με παίκτη παραπάνω, σε ένα γήπεδο που κόχλαζε, δεν έκανε μία καθαρή ευκαιρία απέναντι στον ΠΑΟΚ.
Οι φιλοξενούμενοι έπαιξαν για την ισοπαλία κι έφυγαν ευχαριστημένοι κάνοντας δηλώσεις ευτυχίας, την ίδια ώρα που οι «κίτρινοι» θα οδηγηθούν, σε ένα δρόμο ο οποίος μόνο επανέναρξη μπορεί να σημάνει.
Αυτό το βροντοφώναξε για ακόμη μια φορά ο περήφανος κόσμος, που κατέκλυσε το γήπεδο με την ομάδα τελευταία και -κακά τα ψέματα- υποβιβασμένη.
Πρώτος υπεύθυνος για τον διαφαινόμενο υποβιβασμό του, είναι ο ίδιος ο Άρης. Με αυτό που βγάζει. Όπως λειτουργεί, σαν δομή. Με τρεις νίκες συνολικά και μόνο μία στο πάλαι ποτέ «κάστρο» Χαριλάου, δεν θα μπορούσε να περιμένει περισσότερα.
Σε όλα αυτά ήρθαν και οι κατά συρροή διαιτητικές σφαγές, για να δώσουν στον Άρη τη χαριστική βολή.
Με τα περισσότερα (κατά τα άλλα αμερόληπτα) μέσα στην Ελλάδα όχι απλά να μην επισημαίνουν, το κατακρεούργημα που υπέστη η ομάδα, αλλά να την προβάλουν και σαν ευνοημένη.
Όλα αυτά είναι το αποτέλεσμα της προπαγάνδας, μιας μάζας, η οποία φτιάχτηκε, από ότι ο Άρης απέρριψε και λειτουργεί χρόνια τώρα, επιβιώνοντας στην πλάτη του Άρη, προκειμένου πάντα να κάνει κακό στο λόγο ύπαρξής της. Τον Άρη.
Για μια ακόμη φορά ο συμπολίτης, για να δικαιολογήσει την αγωνιστική του ανυπαρξία στο γήπεδο, άρχισε να κάνει λόγο, για αποφάσεις καταδικαστικές από τον Κομίνη εις βάρος του και τριτοκοσμικές καταστάσεις στο γήπεδο.
Μάλλον κανένας δεν πρόσεξε βέβαια τις δύο φορές στο δεύτερο ημίχρονο που ο βοηθός ύψωσε αναίτια τη σημαία (48’, 83’) υποδεικνύοντας τον Μανιά σε θέση οφσάιντ, την ώρα που θα έβγαινε απέναντι από τον Γλύκο. Όπως βέβαια και τα φάουλ που σφύριζε ο διαιτητής με το φύσημα του αέρα υπέρ του ΠΑΟΚ σε όλο το δεύτερο ημίχρονο.
Όλα αυτά βέβαια δικαιολογούνται ως ένα βαθμό από την μισάωρη καθυστέρηση στην επανέναρξη του ματς στην ανάπαυλα., από τον Κομίνη.
Η ομάδα του… δημοσίου εντέλει κατάφερε να μη χάσει και να πανηγυρίσει γι’ αυτό με δηλώσεις κι άλλα γραφικά που τη μικραίνουν ακόμη περισσότερο.
Έφτασε ο κρεμασμένος να μιλάει για σχοινί. Μια ομάδα που στο γήπεδό της κάηκε παίκτης ζωντανός, οπαδοί και διάφοροι άσχετοι κάνουν βόλτες σε ταρτάν και χορτάρι όποτε γουστάρουν και τα άδεια μπουκάλια ρετσίνας, είναι ότι πιο σύνηθες να υπάρχει στον αγωνιστικό χώρο.
Μια ομάδα που συνοδεύτηκε από στρατιές αστυνομίας χθες, για να μπορούν οι ανιστόρητοι ποδοσφαιριστές της να προκαλούν, επιβεβαιώνοντας ακόμη μια φορά την έλλειψη αξιοπρέπειας που τους διέπει.
Μια ομάδα που θα ήθελε πολύ να κάνει κακό στον Άρη στα ίσια, αλλά επειδή δεν μπορεί έτσι, έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα. Έχασε σε Χανιά και Νέα Σμύρνη. Άλλωστε μεγαλύτερη σημασία έχει η καταστροφή του Άρη, παρά η δική τους επιτυχία.
Άλλωστε και το 2005 η ίδια ομάδα ήταν που στην Καλαμαριά δίδαξε… ήθος, χάνοντας ξανά με ανατροπή, με τον κόσμο της σε μία μεγαλειώδη στιγμή να βρίζει τους παίκτες της και να τους προτρέπει σε ήττα, ώστε να πάθει κακό ο Άρης.
Μια ομάδα, η οποία συνεχώς προσπαθεί να επιβεβαιώσει τον τίτλο της, ως ομάδα δημοσίου, αγωνιστικά (εκτελώντας περίπου 150 πέναλτι την τελευταία επταετία), διοικητικά (ανταλλαγή παραγόντων – γκαγκατσοκουμπαριές) και πολιτικά (ο Τσοχατζόπουλος ακόμα αγοράζει εισιτήρια διαρκείας, οι τράπεζες ανοίγουν Κυριακή και τα χρέη δεν ξεπαγώνουν ποτέ). Η τέταρτη ομάδα του ΠΟΚ…
