Λίγο πριν την αυγή, λένε πως, το σκοτάδι είναι το πιο βαθύ. Στην πόλη που οργανώνονται και βγαίνουν βόλτα οι βρυκόλακες, αυτό κρατάει λίγο παραπάνω.
Λένε πάλι πως, αυτό δεν φεύγει παρά εκτός αν ανάψεις ένα κερί. Έτσι είναι.
Στην μεγαλύτερη νύχτα, εγώ και πολλοί ακόμα, μικροί, μεγάλοι, νέοι, νέες, υπερήλικες, άνθρωποι που μέσα τους έχουν υγεία, ζωή, έχουν συναίσθημα, έχουν ανθρωπιά, ανεξάρτητα απ’ το χρώμα του κασκόλ της ομάδας τους, θα κρατάμε την φλόγα ζωντανή.
Μέχρι να φυσήξει Βαρδάρης και να διώξει την βρωμιά, μέχρι να έρθει αέρας καθαρός να τον αναπνεύσουμε. Αέρας που θα παρασύρει τα πάντα, εκτός απ’ την μνήμη. Αυτή, σε κάθε 19ο χτύπο θα μένει ζωντανή και θα διηγείται από γενιά σε γενιά, από μεγάλους σε παιδιά.
“Ήταν, κάποτε, ένα παλικάρι, που κοίταξε στα μάτια τον φόβο και απάντησε…. Άρης”!
01 Φεβρουαρίου 2022…
Άλκη ζωντανός, για πάντα Αρειανός!
Πέμπτη, 1 Φεβρουαρίου 2024
“ο Χιούι”
