Διαίρει και βασίλευε… Είναι πολύ δύσκολο, γενικά αλλά ακόμα πιο συγκεκριμένα στον ποδοσφαιρικό Άρη, να επανέρχεσαι μετά από διακοπή 20 ημερών, να “ζητάς” αποτέλεσμα εκτός έδρας και όλο αυτό να καλείσαι να το πράξεις σε ένα περιβάλλον… διαιρέσεων, που ισχύουν σε συγκεκριμένα γκρουπ ομάδων των play off ή play out. Όπως περιέργως, σε αυτά που συμμετέχεις εσύ! Σε διαιρούν για να, προσπαθούν να, βασιλεύουν!
Από την άλλη, στον μπασκετικό Άρη επικρατούν συνθήκες αντίστοιχες με την εποχή. Μάρτιος. Μια ζεστή, μια κρύο, μια ήλιος, μια βροχή. Βασικά, η πορτοκαλί χρονιά είναι γεμάτη σύννεφα, αέρηδες, με λίγες ηλιαχτίδες, την πρώτη μέρα χαμογελάς, την δεύτερη βρίζεις και έμεινε μια… Τρίτη, σαν ψέματα, Πρωταπριλιάς για να αναμετρηθεί η ομάδα με τις αλήθειες της. Να κερδίσει, να τελειώσει το “κάτι σαν ομάδα” που εμφανίζεται στα παρκέ, να ανοίξει μια σοβαρή κουβέντα γύρω από αυτήν και να μπούνε τελείες σε ένα κεφάλαιο που διαρκεί για πολλά χρόνια και το μόνο που επιφέρει είναι ψυχική φθορά.
Κάποιες φορές και στενοχώρια, όσο και αν οι μνήμες αλλά και η θέα και μόνο της φανέλας μας ομορφαίνει την ζωή.
Κάνε αυτό που μπορείς
Στην Τρίπολη έχουμε αναγουλιάσει καναδυό φορές, με ανατροπές. Δεν ξεπερνιούνται, ούτε ξεχνιούνται εύκολα αυτά. Ο Άρης εμφανίστηκε μετρημένος. Μαζεμένος. Ψιλιασμένος. Για τους έχοντες πάντα να πούνε μια κακία κουβέντα, φοβισμένος; Ίσως, αλλά αυτός φυλάει τα έρμα, καμιά φορά!
Ζητούσε να ελέγξει το παιχνίδι και το κατάφερε, σχετικά γρήγορα. Βέβαια, ο ρυθμός που έδινε είχε χαρακτηριστικά που σε υπνώτιζαν, σαν θεατή. Μικρή σημασία έχει, στα μάτια μου, αυτό. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, όπως λένε και εδώ “τα μέσα” ήταν η τακτική του υπνωτισμού. Όχι ο δικός μας, ως Αρειανοί, αλλά του αντιπάλου.
Με σημαντικό ματς μπροστά της η ομάδα του Παντελίδη, αλλά με πολλά χουνέρια σε μας. Είναι το σημείο που λες πως πρέπει να εκμεταλλευτείς την συγκυρία και έτσι έκανες. Όλο αυτό, με μια ομάδα που περιμένει την ατομική ενέργεια και δεν παράγει, τόσο όσο επιβάλλεται, από τις ομαδικές συνεργασίες. Από την εκπαίδευση, δηλαδή, του συνόλου. Αυτό ήταν και το βασικό πρόβλημά μας, όπως καταλήγω, στην χρονιά που μπαίνει στην τελική της ευθεία.
Είμαι λάτρης της ρήσης που λέει πως “η ομάδα φτιάχνει τον παίχτη και όχι ο παίχτης την ομάδα”. Μετά, ακολουθεί η “οι παίχτες φτιάχνουν τον προπονητή”, διαπίστωση. Τούτων δοθέντων, ο Άρης έπρεπε να αποδείξει στο χόρτο πως αλλάζει την φιλοσοφία του και σε μεγάλο βαθμό τα κατάφερε.
Συγκέντρωση, αφοσίωση στο πλάνο, διάρκεια, ηρεμία, συνεργασία, προσωπικότητα, δύναμη, ομαδικότητα, αποφασιστικότητα, ποιότητα, αποτελεσματικότητα.
Χωρίς να γίνουν μαγικά πράγματα και χωρίς να θέλξει με την απόδοση το σύνολο, οι παραπάνω λέξεις συνυπήρξαν στο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και κάπως έτσι στα επόμενα δύο, σερί, εντός έδρας παιχνίδια ο Άρης καλείται να δώσει τίτλους τέλους σε όνειρα και βλέψεις. Αυτό είναι στα δικά του πόδια και αυτό πρέπει να συμβεί. Αυτό που μπορείς εσύ, αυτό κάνε.
Η αξία του συνόλου
Βέβαια, οι ασθένειες και οι γρίπες δεν φεύγουν εύκολα και αυτό φάνηκε στην, οφσάιντ, φάση του αντιπάλου ακριβώς μετά το γκολ μας και το 0-1, που για λίγο δεν ισοφαριστήκαμε. Εδώ να πω πως η εμμονή του Αστέρα να “χτυπάει” από τα αριστερά μας, απομονώνοντας τον Μεντίλ, είχε μια ποδοσφαιρική λογική, καθώς όπως είπε ο κόουτς το ραμαζάνι τον επηρεάζει, αλλά και δεν φημίζεται για τις αμυντικές αρετές του. Μισή αλήθεια!
Η άλλη μισή είναι πως ο παίχτης αυτός αποτελεί την πλέον εύστοχη επιλογή. Ο σωματότυπος, η μεγάλη του ποιότητα, η εκπαίδευση και προετοιμασία που είχε απ’ το πρωτάθλημα που ήρθε και είχε ως αποτέλεσμα να είναι πολύ γυμνασμένος, μαζί με την προσοχή που έδειξε χτες, όχι μόνο δεν τον εξέθεσαν αλλά τον κατατάσουν στους κορυφαίους. Επιθετικά, δε, ο (τρίτος στην χρόνια… ήμαρτον) αριστερός μπακ της ομάδας μας, που άνετα παίζει και εξτρέμ ή και όλη την πλευρά, είναι ένα έμβολο! Στο δε πρώτο γκολ, ξεκινάει τρία μέτρα μπροστά από τον παίχτη που αμύνεται, τον προσπερνά, με ταχύτητα και σώμα και προσθέτει άλλη μία ασίστ, πάρε βάλε.
Ο Μαρίνος Ουζουνίδης, άργησε αλλά, είχε προλάβει να μετακινήσει πιο κοντά Σιφουέντες και Μόντσου, μετά το πρώτο 20λεπτο και επήλθε ισορροπία, αρχικά και έλεγχος στην συνέχεια. Η επιδραστικότητα και των δύο στο παιχνίδι μας φάνηκε περίτρανα στην Αρκαδία και ήταν άλλοι δύο διακριθέντες. Ειδικά ο πρώτος, κάνει κατανοητό για ποιον λόγο είσαι “υποχρεωμένος”, να καταβάλεις προσπάθεια για, να τον αποκτήσεις. “Βλέπει” γήπεδο, είναι δυναμικός, δίνει ένα γκολ που χάνεται, δίνει ένα που μπαίνει. Κόβει, ράβει.
Χάρμα οφθαλμών η εκτέλεση Σαβέριο. Ίσως, το μόνο αξιόπιστο σε εκτέλεση εξτρέμ μας, την στιγμή που μιλάμε. Επιπρόσθετα, με πολλά γυρίσματα και άμυνες. Δεν ξέρω πού και αν έβλεπαν το παιχνίδι ο Ζαμόρα και ο Σίστο, αλλά νομίζω πως δεν ένιωσαν και τόσο ευχάριστα. Δικαίωσαν και την επιλογή του να είναι εκτός αποστολής, για εμένα. Και αν ο Δανός δεν μπόρεσε ποτέ να γυρίσει υπέρ του την ψυχολογία, ο Κοσταρικανός δεν έχει καταφέρει να κατανοήσει την αξία του συνόλου, που μπαίνει πάνω από το “εγώ” και τα βεντετιλίκια. Είναι άλλα 5 παιχνίδια μπροστά, με πρώτα τα δύο επόμενα εντός, που πιστεύω πως θα πάρει ευκαιρία, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να αλλάξει νοοτροπία. Θα φανεί.
Η ελπίδα των πολλών
Αν κάτι “δεν φαίνεται”, αυτό έχει να κάνει με το μπάσκετ. Δεν φαίνεται να συνεχίζει να λειτουργεί όλο αυτό. Διαχείριση, δικαιολογίες για χρέη παλιά, μια έτσι μια γιουβέτσι. Προσωπικές είναι οι απόψεις που καταθέτω, αλλά η φετινή χρονιά πρέπει όχι να ξεχαστεί αλλά να είναι οδηγός των αλλαγών. Χωρίς πείσματα και εμμονές. Χωρίς θυμό, από κανέναν. Η λογική του κορμού, αρχικά, αλλά και δημιουργίας ομάδας με υψηλούς στόχους, με παίχτες ικανούς και διψασμένους στους οποίους θα προστίθενται μονάδες στο σύνολο και όχι 10 μεταγραφές κάθε χρόνο, νομίζω πως, είναι αυτή που οφείλουμε να κοιτάξουμε.
Αρκούσε το “τράβηγμα ενός πύρρου”, του ποιοτικότατου Ντε Τζούλιους για να αποσυναρμολογηθεί μια ομάδα που, φλέρταρε επικίνδυνα, διασύρθηκε σε πολλά παιχνίδια και ακόμα χειρότερα φάνηκε να “παρατάει” αρκετά από αυτά. Δέχομαι την ήττα. Την κακή εμφάνιση. Τα αρνητικά σερί, επίσης. Δεν μπορώ, εύκολα, να χωνέψω την λογική της παραίτησης, της μη προσπάθειας έστω, για επιστροφή στους αγώνες. Κι εδώ, ισχύει το ίδιο αξίωμα. Η δημιουργία ομάδας, με ό,τι αυτό σημαίνει. Η γροθιά που θα αναδείξει τις μονάδες. Όχι η ελπίδα των πολλών στην μία, καλή, βραδιά του ενός ή των δύο.
Ο Πανιώνιος επικράτησε πλήρως και στον Άρη μένει η μία, ακόμα ευκαιρία. Ευκαιρία όχι για κάτι σπουδαίο, καθώς απλά θα τελειώσει μπαίνοντας στην οχτάδα και σώζοντας λίγη αξιοπρέπεια, όμως θα δώσει τον απαραίτητο χρόνο για να ωριμάσουν οι κουβέντες περί αλλαγής εποχής. Αυτή, θα έπρεπε να δρομολογείται εδώ και καιρό αρκετό, βέβαια, αλλά… κάλλιο αργά, παρά ποτέ, λένε.
Την μέρα που πέρασε ήταν η επέτειος από την μεγαλύτερη νίκη μας, ρεκόρ που βαστάει ακόμα, σε επίπεδο διαφοράς πόντων. Μικρός ήμουν, σαν τον γιο μου, όταν η Νήαρ Ηστ παραδόθηκε στις ορέξεις του θηρίου. Από τότε πέρασαν δεκαετίες. Ο κόσμος άλλαξε. Αλλάξαμε κι εμείς. Κύκλοι έκλεισαν, άλλοι άνοιξαν. Ένας τέτοιος, με επαναφορά σε νοοτροπία του τότε, ίσως να πρέπει να επανεκκινήσει τώρα. Και κάτι τέτοιο δεν γίνεται με διαχείριση αλλά με επένδυση.
ΥΓ Η ελπίδα σου, ρε Άρη, είναι της κερκίδας τα παιδιά, πραγματικά. Πόσο γουστάρω τα Αρειανάκια να μην σε αφήνουν μόνο, να σηκώνουν κασκόλ, να χοροπηδάνε, να βραχνιάζουν, να παίρνουν μια ελάχιστη χαρά, ειδικά όσοι δεν έχουν την ευλογία να μένουν κοντά σου;
Κυριακή, 30 Μαρτίου 2025
“ο Χιούι”
