Ο ιστορικός του μέλλοντος, λογικά, δεν θα έχει να καταγράψει κάτι που να αφορά στο αθλητικό γίγνεσθαι της χώρας για την Πέμπτη, 23 Μαΐου του έτους 2024, πλην του στατιστικού της εκτός έδρας νίκης του μπασκετικού Άρη, επί του Προμηθέα της Πάτρας και της εισόδου του Αυτοκράτορα στην τετράδα του πρωταθλήματος, αρκετά χρόνια μετά.
Ίσως, θα μνημονεύεται ο απίστευτος τρόπος που ο Βασίλης Τολιόπουλος πέταξε την “ρουκέτα” και την πορεία που αυτή διέγραψε, μέχρι να πέσει στο αντίπαλο καλάθι. Άντε, γύρω στο 2034 ας πούμε, να ψάχνεις και να βρίσκεις και τίποτα στατιστικά, που θα λένε την μισή αλήθεια. Η άλλη μισή εκτιλύχθηκε μπροστά στα μάτια μου, το χθεσινό απόγευμα.
Συγκεκριμένα, μέσα σε αυτή την παρωδία που ονομάζεται πρωτάθλημα μπάσκετ, Απ’ Εθνική, Μπάσκετ Λιγκ ή… όπως την λένε τέλος πάντων, αρκούσε το γεγονός του να παρακολουθήσω το δεύτερο ημίχρονο, να ανεβάσω ένταση, παλμούς, πονοκέφαλο και να χρειαστώ ντεπόν και ρεμπέτικες πενιές, αργά το βράδυ κάπου στα Κάστρα, για να έρθω στα ίσα μου.
Σε ένα πρωτάθλημα με 2 καπαρωμένες, ήτοι αγορασμένες, θέσεις στην Ευρωλίγκα, παίζουμε για να παίζουμε. Για την πλάκα μας, δηλαδή. Μία αστειότητα, με λίγα λόγια, με 2 υπερδυνάμεις (αν γράψω άλλη λέξη θα με κόψει το site) να διαφεντεύουν το άθλημα και να χαίρονται που βρίσκονται στο final four. Κάπου εδώ, εύχομαι να αποτύχουν. Δεν τους αξίζει τίποτα παραπάνω, με όσα έχουν δομήσει. Λυπάμαι που πέφτω σε τέτοιο, χαμηλό, επίπεδο αλλά αρκούσε ένα αδιάφορο απόγευμα Πέμπτης, ένας πονοκέφαλος από σφυρίγματα γελοίων ανθρώπων και κάτι κλωτσιές ενός παππού, σε πανηγυρισμούς των παιχτών μας, για να αηδιάσω.
Από σπόντα είδα πως ήταν 35-50 το σκορ του ημιχρόνου, στο ίντερνετ. Είχα ξεχάσει πως παίζαμε. Απαξίωση θεσμών. Λέω: “Θα κάτσω να δω, με τον πιτσιρικά μου, το δεύτερο, θα κάνω ένα μπανάκι και θα βγω μια ρεμπετοβόλτα”. Πίστευα πως, μετά την επιστροφή των Πατρινών απ’ το -26 του Παλέ, την παράταση και την νίκη μας στην λεπτομέρεια, ότι τα έργα που θα δω θα ήταν άσχημα. Έδειχνα έλλειψη εμπιστοσύνης και πίστης στον Άρη. Αμφισβητούσα δικούς μας δημοσιογράφους και σπίκερ για όσα άκουγα με αφορμή το πρόσφατο παιχνίδι μας, που άκουγα πάλι ραδιοφωνικά, καθώς επέστρεφα από ταξίδι. “Υπερβολές. Αποφεύγουν να κάνουν κριτική στην ομάδα”, σκέφτηκα λίγες μέρες πίσω. Την περασμένη Δευτέρα.
Όχι μόνο δεν πήραμε μισό σφύριγμα, όχι απλά κάθε απόφαση στο “μπασκετικό var” (sic!) ήταν εξοργιστικά κόντρα στον Άρη, όχι μόνο οι παίχτες μας έπαιζαν στο όριο των τεσσάρων φάουλ, αλλά οι τύποι με τα γκρι, έδειξαν την μέγιστη ασέβεια. Μπορεί να διαπράττω ύβρη, αλλά το Λίντο και όσα έχει τραβήξει, διαχρονικά, ο Άρης απέναντι σε πρασινοκόκκινους συγκρίνονται άνετα με τα όσα είδα στην πόλη της Αχαΐας.
Ο 8χρονος γιος μου, μου ζητούσε να ηρεμήσω, ενώ έβλεπε και παράλληλα ζωγράφιζε. “Θα κερδίσουμε μπαμπά”, μην ανησυχείς. “Μην φωνάζεις. Τι θα αλλάξεις ενώ βλέπεις απ’ την τηλεόραση;”. Τα παιδιά έχουν σοφία και αίσθηση του δίκαιου, του σωστού.
Χτες το βράδυ, σε ένα παιχνίδι που ο ιστορικός του μέλλοντος απλά θα αναφέρει ένα στατιστικό, η αγωνιστικότητα του Άρη, του Αυτοκράτορα και ο τρόπος που αυτός κέρδισε, κόντρα σε φαντάσματα και αδιόρατες δυνάμεις, ήταν μία νίκη του καλού απέναντι στο κακό, ήταν μία νίκη του μικρού παιδιού που θα συνεχίσει να ανδρώνεται (και) στα καρεκλάκια του Αλεξανδρείου, απέναντι στην σαπίλα των μεγάλων!
ΥΓ Όφειλα τα παραπάνω στον Σωτηράκη που, οργισμένος, μου έστειλε μηνύματα κατά των γνωστών που οργιάζουν σε βάρος του αθλήματος και της νοημοσύνης μας, με την λήξη.
Στο Παλέ, αδερφέ. Και στο Χαριλάου, στο Κλεάνθης Βικελίδης. Εκεί είναι η θέση μας. Όσο… σφυράει κόντρα, ένα παραπάνω!
Αρθράκι μπασκετικό, στο όριο της οργής, επί του πιεστηρίου!
Παρασκευή 24 Μαΐου 2024, 12:30 το μεσημέρι
“ο Χιούι”
