Για τον Αλκέτα Παναγούλια έχουν γραφτεί χιλιάδες σελίδες και έχουν ειπωθεί αμέτρητα εγκωμιαστικά λόγια. Βιβλία ολόκληρα, μπορεί να μην ήταν αρκετά… Για τη Δέσποινα Παναγούλια, τη μονάκριβη κόρη του, αρκούν όμως μόνο δυο λέξεις στο… βιβλίο της ζωής της: «αγαπημένος πατέρας».Το PRESSARIS παραθέτει την συνέντευξη της κόρης του Αλκέτα, Δέσποινας, στην εφημερίδα Δημοκρατία τον Μάρτιο του 2015.
“Η γλυκύτατη Δέσποινα βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη από την Ουάσιγκτον, όπου ζει μόνιμα η οικογένεια Παναγούλια και δεν έχασε την ευκαιρία να επιστρέψει στο… «σπίτι» του πατέρα της, το γήπεδο Κλεάνθης Βικελίδης!
Μαζί με την εφημερίδα «δημοκρατία» κάθισε στον προπονητικό πάγκο του Άρη και περπάτησε στην περιοχή Χαριλάου, στο δρόμο που φέρει το όνομα: «Αλκέτας Παναγούλιας», ελάχιστη τιμή μετά τον θάνατό του, τον Ιούνιο του 2012. Μετά από μερικά βήματα κοίταξε συγκινημένη την πινακίδα με το όνομα του πατέρα της: «Μας δίνει δύναμη ότι δεν ξεχνούν το έργο του. Μόνο η Ελληνική ομοσπονδία έδειξε να το ξεχνάει, αλλά ο Αλκέτας ήταν πάντα υπεράνω. Ποτέ δεν θα έλεγε το παραμικρό…».
Η οδός Παναγούλια «ακουμπάει» στη Θύρα 3 του γηπέδου του Άρη, την “αγκαλιάζει”. Το κουβάρι των αναμνήσεων ξετυλίγεται… «Πέρασαν τόσα χρόνια, αλλά είναι σαν μην πέρασε μια μέρα. Το γήπεδο αυτό δεν ήταν το δεύτερο σπίτι του Αλκέτα. Ήταν το… σπίτι του» μας λέει η Ντέπυ (όπως την προσφωνούν στην Αμερική), την ώρα που περνούσε την κεντρική θύρα του γηπέδου. Κάθισε μερικά λεπτά, κοίταξε τις κιτρινόμαυρες κερκίδες, γύρισε τον χρόνο πίσω. «Ο Άρης ήταν η ομάδα της καρδιάς του, τον αγαπούσε σε όλη του τη ζωή, εδώ έπαιξε μπάλα, εδώ έγινε προπονητής και παράγοντας, πέρασε από όλες τις βαθμίδες.
Όταν ήταν στην Αμερική, στο σπίτι μας στην Ουάσινγκτον, έβαζε ξυπνητήρι για να σηκωθεί χαράματα ή πολύ πρωί για να δει τον Άρη από τη δορυφορική, λόγω της διαφοράς ώρας
Είμαι σίγουρη ότι θα στενοχωριέται με τα προβλήματα του σημερινού Άρη, θα ήθελε να βοηθήσει με κάθε τρόπο”.
Όταν της ζητήσαμε να καθίσει στον πάγκο, εκεί όπου χρόνια πριν, ξεχείλιζε η προπονητική αύρα του Παναγούλια, δίστασε στην αρχή, αλλά τελικά το πήρε απόφαση. «Αν μας βλέπει από ψηλά, θα του αρέσει. Ήταν μεγάλος προπονητής, τεράστια προσωπικότητα, αλλά ήταν πάντα απλός, ευθύς, ταπεινός και προσιτός. Είτε στο γήπεδο, είτε στο σπίτι μας. Εκεί που σου μιλούσε ως προπονητής με απαιτήσεις, εκεί μπορούσε να πιει ένα καφέ μαζί σου, να μοιραστεί τις προσωπικές στιγμές» λέει και δακρύζει: «Ο Άρης, η Εθνική Ελλάδας, ο Ολυμπιακός, το ποδόσφαιρο στην Αμερική τον σημάδεψαν. Ήταν τρελός για την μπάλα. Ζούσε δυο ζωές. Μια στις ΗΠΑ και μια στην Ελλάδα, ήταν… μοιρασμένος ανάμεσα στις δυο χώρες, αλλά ποτέ δεν είχε παράπονο».
Όσο για την οικογένεια Παναγούλια; «Η μητέρα μου ακόμη δεν έχει ξεπεράσει την απώλεια του. Της λείπει πολύ. Και μένα. Θα ήθελα να ήταν δίπλα μου, να μιλάμε για το ποδόσφαιρο, για τον Άρη, για το πιο απλό πράγμα. Ο αδελφός μου Γιάννης είναι… άρρωστος Αρειανός. Έχει κάνει τάμα: όταν του πέσει το λαχείο θα πάρει τον Άρη! Και η κόρη του η Ζωίτσα, είναι μεγάλο ταλέντο στο ποδόσφαιρο, θα την δούμε στην Εθνική μια μέρα, να το θυμηθείτε» μας λέει και χαμογελώντας μας αποκαλύπτει το… μυστικό του Παναγούλια: «Έπαιζε… στην αρχή κρυφά από τον πατέρα του στον Άρη. Ο παππούς μου ήταν Ηρακλής και δεν ήθελε να τον στενοχωρήσει. Μετά όλοι βέβαια μιλούσαν για τον Αλκέτα, όλοι αναγνώριζαν την μεγάλη προσφορά στο ελληνικό ποδόσφαιρο…».
Δείτε φωτογραφίες ης Δέσποινας Παναγούλια από την επιστροφή στο Κλεάνθης Βικελίδης και στην οδό “Αλκέτας Παναγούλιας”:
