Μιλάς για το συναίσθημα; Αυτό που κατακλύζει κάθε κύτταρό σου;
Αυτό που ρέει μέσα στις φλέβες και κυλά μαζί με το αίμα σου;
Εύχεσαι “χρόνια πολλά” σε ό,τι σου προσθέτει χρόνια οπότε το βλέπεις;
Σε αυτό που, όλοι νομίζουν πως, στα αφαιρεί κάθε φορά που φτάνεις κοντά, αλλά… τόσο ξέρουν, τόσο λένε!
Λες και θα πάψει ποτέ να σκέφτεται την Ιθάκη ο ταξιδευτής. Σημειολογικά, ξεκίνησες κι εσύ, κάποτε, μικρός απ’ την… 3!
Εκεί που σε πήρε το χέρι του πατέρα και μπήκατε σε ένα τούνελ χωρίς γυρισμό. Κατέβηκες σκαλοπάτια, έστριψες, ανέβηκες, στάθηκες για λίγο και είδες μπροστά σου, κιτρινόμαυρη, την ζωή σου όλη. Την μοίρα σου κοίταζες!
Απ’ το Χαριλάου, το Κλεάνθης Βικελίδης, στο Παλέ ένα τσιγάρο δρόμος. Όπως όλη η Γη. Για πάρτη σου. Μικρός κι εκεί. “Το χάδι του Δράκου”. Τα έχουμε πει, ξανά, εδώ. Κίτρινα που έμοιαζαν χρυσαφιά, στα παιδικά σου μάτια.
Άλλος κόσμος, κυκλικός, πορτοκάλι. Πλατύσκαλα που τα μικρά σου πόδια βιάζονται να μεγαλώσουν, για να τα ανεβαίνεις πιο καλά. Λάβαρα, μνήμες, ιδρώτας μπερδεμένος με καπνό κι ανάσες και ο ήχος μιας μπάλας σε ένα παρκέ να ορίζει τους χτύπους της καρδιάς σου.
Πώς περιγράφεται το συναίσθημα; Αυτό για το οποίο άφησες σπίτι και γκόμενα και δουλειά, που τραγουδάνε κάποιοι και τραβήχτηκες και ακόμα τραβιέσαι, αφού… δεν σ’ αφήσαμε ποτέ! Κι ας μεγαλώσαμε κι ας μας είπαν να ξεκόψουμε κι ας κι ας κι ας….
Χρόνια πολλά τεράστιε Άρη Θεσσαλονίκης!
Και μια και δυο ζωές κοντά σου.
Και όσες χρειαστεί.
“From father to son. Από γενιά σε γενιά”
ΥΓ: Ευχές σε όλους τους καλούς ανθρώπους. Γιορτή Ευαγγελισμού χθες, αγώνας συνεχής για ελευθερία, εκατόν έντεκα χρόνια Άρης! Ταπεινότητα, θυσία, αίμα, πείσμα. Όλα ανακατεμένα, όλα συνδέοντα. Όλα βιωμένα!
Never give up
Μια μέρα μετά την… Τρίτη 25 Μαρτίου 2025
“ο Χιούι”
