Όχι, όχι- θα μπορούσε, αλλά δεν είναι αυτό: το ν’ αναγάγεις το «φίδιασμα» σε τέχνη (να παθαίνεις, δηλαδή, ηθελημένα επιληπτικά σοκ κάθε φορά που ο διοικητής ψάχνει άτομα για γοπινγκ, ας πούμε) μπορεί να μοιάζει σημαντικό, αλλά δεν είναι το πιο σημαντικό.
Ούτε οι «εμπλοκές» στις υπηρεσίες είναι τόσο βαρύνουσας σημασίας. Εντάξει, ναι, αυτό το 27-1 θυμίζει πράγματι τελικό σκορ αγώνα του Ολυμπιακού στο πόλο και το να σε πηγαίνει έτσι δείχνει απάνθρωπο, όμως τι είναι μια δεκάδα σκοπέτα ή περίπολα παραπάνω; Το ξέρεις κι εσύ πως στον ένα χρόνο της θητείας σου, έχεις μαζέψει ύπνο για 9 ευτραφείς αρκούδες την περίοδο της χειμερίας νάρκης τους.
Αυτό που πραγματικά μετράει στο στρατό και είναι ικανό να σε οδηγήσει στη στοργική αγκαλιά της μη αναστρέψιμης τρέλας, είναι το φαγητό. Ένα καλό δεκαήμερο για τους επίδοξους Jamie Olivers στα μαγειρεία αρκεί για να βλέπεις στον ύπνο σου τεράστια φώτα νέον να σχηματίζουν τη λέξη Α-ΝΑ-ΒΟ-ΛΗ.
To Men’s House, έχοντας ζήσει στο άυλο πετσί του αυτόν τον γαστριμαργικό εφιάλτη, κάνει μια βουτιά στις αναμνήσεις και σας παρουσιάζει το top-10 των πιο «καμένων» (κυριολεκτικά, πολλές φορές) φαγητών την περίοδο που φοράει κανείς τα χακί.
Βάλτε, λοιπόν, κι εσείς το σιδερένιο κράνος σας (που οι μόνες σφαίρες που μπορούσε ν’ απωθήσει ήταν οι λαστιχένιες), αρπάξτε το G3A3, δέστε καλά το άρβυλο και φύγαμε για μια επίσκεψη στον παράδεισο των στομαχόπονων.
Το «εστιατόριο» της μονάδας.
Διαβάστε το αφιέρωμα από το menshouse.gr
10) Γαλετάκι- το τρώγαμε στις ασκήσεις
Μας το μοίραζαν σε μια ασημένια, συνήθως, συσκευασία που επάνω είχε τα συστατικά γραμμένα σε πολυτονικό σύστημα- με τις περισπωμένες, τις βαρείες και τις δασείες του. Ναι, τόσο παλιά ήταν.
Υποτίθεται πως επειδή ήταν σκέτος υδατάνθρακας σου έδινε πολλή ενέργεια κι εσύ μετατρεπόσουν από Έλληνας φαντάρος με εκ γενετής αλλεργία στο βάδισμα σε βελτιωμένη εκδοχή του Ράμπο, όμως υπήρχε ένα μικρό πρόβλημα: για να καταφέρεις να φας το γαλετάκι, χρειαζόσουν σαγόνια.
Κι όχι όποια κι όποια, αλλά αυτά του καρχαρία: τα τετράγωνα wannabe κρακεράκια ήταν πιο σκληρά κι από την καρδιά της Άνγκελας Μέρκελ και δεν ήταν λίγες οι φορές που μετατρέπονταν σε τραγανό νεκροταφείο απολεσθέντων δοντιών.
Μακριά, λοιπόν, και όχι-και-τόσο-αγαπημένοι.
9) Φασολάδα και φακές- τα τρώγαμε Τετάρτη και Παρασκευή
Ίσως να φαίνεται παράδοξο, όμως υπήρχε ένα φαγητό στο στρατό που σε όλες τις μονάδες ήταν decent (όπως θα το αποκαλούσαν όσοι έχουν πάρει lower): τα όσπρια, τα οποία ήταν παντού και πάντα «τίμια».
Επειδή το να μην ακολουθεί ο στρατός τις επιταγές της εκκλησίας είναι αμάρτημα που τιμωρείται με σταύρωση κατά τη διάρκεια της έπαρσης της σημαίας, τα φασόλια τα τρώγαμε κατ’ εξοχήν τις Τετάρτες και τις φακές τις Παρασκευές (τις δύο ημέρες της εβδομαδιαίας νηστείας- λέμε τώρα).
Τόσο τα μεν, όσο και οι δε ήταν ο μεγαλύτερος εχθρός των τροφικών δηλητηριάσεων, αλλά, ταυτόχρονα, και ο καλύτερος φίλος των απανταχού σουβλατζίδικων της περιοχής.
Γιατί, διάολε, όσο καλομαγειρεμένα κι αν είναι τα όσπρια, δεν παύουν να είναι… όσπρια.
Η πιο χαρακτηριστική εικόνα της Τετάρτης ή της Παρασκευής είναι ο ένας εξοδούχος του λόχου να γυρίζει στις 22:00 στη μονάδα και να προσπαθεί να εξηγήσει στον υπεύθυνο της πύλης πως αυτές οι 30 σακούλες που κουβαλάει σαν ανθρώπινο γαϊδούρι είναι πράγματι γεμάτες με πιτόγυρα.
«Οκ, πέρασε μέσα», υποχωρούσε στο τέλος ο ανθυπολοχαγός. Όταν είναι να τα βάλεις με πεινασμένο φαντάρο, ισχύει ένας από τους μεγαλύτερους νόμους της ζωής: Δ.Μ.
Δεν Μπλέκεις.
8) Τουρσί και ταραμοσαλάτα- τα τρώγαμε ως συνοδευτικά με τα όσπρια
Εκεί, στο πάνω κεντρικό κακοφτιαγμένο τετράγωνο και το πάνω δεξιά αντίστοιχα του σιδερένιου δίσκου των καταδίκων που μας δίνανε: το ένα καλυπτόταν από μεγάλες ποσότητες τουρσιού και το άλλο από ένα ετοιμόρροπο βουνό ταραμοσαλάτας.
Επειδή τα Ελληνικά Στρατά νοιάζονται για σένα- ναι, ναι, τον κάθε ένα ξεχωριστά-, δεν τους πάει καρδιά να σου σερβίρουν τη φασολάδα ή τις φακές ξεροσφύρι.
Έτσι, τα απόλυτα συνοδευτικά των οσπρίων έκαναν ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ την εμφάνισή τους, με τις ελιές να εκτελούν χρέη guest star.
Βέβαια, το τουρσί είχε μια γεύση πολυκαιρισμένου πτώματος και ο ταραμάς τρωγόταν μόνο από όσους γούσταραν γευστικό BDSM (σαδομαζοχιστές, δηλαδή), όμως αυτό που μετράει είναι η προσπάθεια που έκανε ο Ε.Σ.
Όπου «προσπάθεια», η προσπάθεια πρόκλησης παρατεταμένης και οξείας γαστρεντερίτιδας.
7) Γλυκά- τα τρώγαμε όταν ερχόταν ο αρχηγός του ΓΕΣ
Είχες ακούσει φήμες από τους «παλιούς», όμως ήταν αυτό ακριβώς: φήμες. Ο θρύλος των γλυκών πλανιόταν από στόμα σε στόμα σε αναλογία 2 προς 1 με αυτόν του ακέφαλου καβαλάρη, καθώς κανείς δεν είχε δει ούτε το ένα, ούτε το άλλο.
Εκείνη τη μέρα, όμως, που το υψηλόβαθμο- και όταν λέμε υψηλόβαθμο εννοούμε από Ταξίαρχο (Θεοχάρη ή μη) και πάνω- στέλεχος θα ερχόταν για να επιθεωρήσει το στρατόπεδο, θα ζούσες το όνειρό σου: στο καταχτυπημένο κοίλωμα του δίσκου σου πάνω από το κυρίως πιάτο, θα έβρισκες και γλυκό.
Κάποιοι έπαιρναν ένα μικρό μπράουνι, άλλοι κρεμ μπρουλέ και μερικοί κάτι που θύμιζε αμυδρά τσιζκέικ (ας πούμε ο 4ος ξάδερφός του).
Ok, αυτά τα γλυκά δεν τα έτρωγε ο Μποτρίνι και έπαιρνε κάμψεις, όμως ήταν μια γευστική όαση για τον ουρανίσκο.
Τις υπόλοιπες 364 μέρες της θητείας σου, έμενες με τη γλύκα.
6) Σαλάτα λάχανο- την τρώγαμε κάθε μέρα. Κάθε. Μέρα.
Κόκα- κόλα και αηδίες: αυτό που πήγαινε- ή τουλάχιστον θεωρούσαν οι ειδήμονες στο στρατό ότι πήγαινε- με όλα, ήταν η σαλάτα λάχανο.
Έτρωγες αρακά; Σαλάτα λάχανο στο πιάτο. Κρέας; Σαλάτα λάχανο. Παστίτσιο; Σαλάτα λάχανο. Ψωμί με μαρμελάδα στο πρωινό; Σαλάτα λάχανο.
Λόγω του κόστους της, ο Ελληνικός Στρατός την αγόραζε με τα Στάγιερ και θεωρούσε δεδομένο πως ο καλύτερος σκουπιδοτενεκές ήταν το στόμα σου.
Τις πρώτες 287 μέρες δεν ήταν κακό το λάχανο, όμως σε μια ανύποπτη στιγμή το βλέμμα σου μετατρεπόταν σε αυτό του Τζακ Νίκολσον στη «Λάμψη» του Κιούμπρικ, κι εσύ ήθελες για πρώτη φορά στη θητεία σου να κάνεις χρήση του όπλου σου.
Ναι, ακριβώς: για να σκοτώσεις όποιον βρίσκεται σε ακτίνα τριών ηπείρων.
5) Μακαρόνια με σάλτσα- τα τρώγαμε από συνήθεια
Πριν μπεις στο στρατό είχες έντονες- αν και απότιστες- ιταλικές ρίζες, ε; Όχι λόγω φινέτσας, αλλά κυρίως επειδή ήσουν μακαρονάς. Έτσι δεν είναι;
Το πιο λατρεμένο φαγητό για την πλειονότητα των ανθρώπων εκεί έξω, όμως, μπορούσε μετά από 1-2 μήνες φορώντας τα χακί να μετατραπεί σε εδάφιο από το «Επτά επί Θήβας»- ναι, τόσο τραγωδία ήταν τα μακαρόνια στο στρατό.
Το κάθε μακαρόνι είχε πάθει κρίση ταυτότητας και υποδυόταν το κριτσίνι έτσι που τα είχαν μαγειρέψει, ενώ η σάλτσα είχε γεύση βρεγμένης εφημερίδας.
Οι απέλπιδες προσπάθειες που έκανες να δώσεις στο πιάτο το φιλί της ζωής, ρίχνοντάς του δύο Έβερεστ από τυρί επάνω, αποδεικνύονταν άκαρπες και, μοιραία, οι αναμνήσεις από τη Ρώμη έσβηναν ολοένα και περισσότερο.
Χίλιες φορές να σε έριχναν στο Κολοσσαίο.
4) Κοτόπουλα παντός είδους- τα τρώγαμε Τρίτη και Πέμπτη
Σου είχε μπει ο σπόρος της αμφιβολίας από τότε που είχες κάνει εκείνη τη μία υπηρεσία στα μαγειρεία, προκειμένου να γλιτώσεις τα σχοινάκια της Πέμπτης: οι μάγειρες, άντρες γαρ, λάτρευαν το ποδόσφαιρο.
Επειδή, όμως, οι μπάλες ήταν είδος υπό εξαφάνιση στο στρατόπεδο (εξαιρούνται οι όρχεις σου που πρήζονταν σε βαθμό κακουργήματος ώρες- ώρες, με αποτέλεσμα να θυμίζουν υπερμεγέθεις μπάλες) και τα πατημένα κουτάκια Sprite είναι για τα παιδιά του δημοτικού, οι δύσμοιροι κάτι έπρεπε να βρουν για να κλωτσάνε.
Το ρόλο της στρογγυλής θεάς αναλάμβανε, λοιπόν, ένα κοτόπουλο, το οποίο πήγαινε από το άρβυλο του Μέσι της 308 ΕΣΣΟ, σ’ αυτό του Κριστιάνο της 309 ΕΣΣΟ. Κάποτε πρυτάνευε η λογική και ο Πίρλο έλεγε να σταματήσουν τις βλακείες, γιατί πρέπει να φάει και ο λόχος.
Τότε έπιανε την μπάλα και την έριχνε στο φούρνο σα να μην είχε συμβεί τίποτα. Τέσσερις ώρες αργότερα τη σέρβιραν λεμονάτη ή με πατάτες και όσοι αδαείς έβαφαν τα χέρια τους με αίμα Τούρκων αντί να παρίστανται στο μαγείρεμα, ενθουσιάζονταν που θα έτρωγαν λατρεμένο κοτόπουλο.
Η κατάληξη;
Γίνονταν «γκολ».
3) Φρούτα- τα τρώγαμε γιατί έπρεπε
Συνήθως στο πετούσαν με τόση μανία όταν προέτασσες το δίσκο σου, που είχες την αίσθηση πως αυτή ήταν η ηχητική σου καταδίκη. Το φρούτο στριμωχνόταν άβολα στο πιο μικρό σιδερένιο κουτάκι, και εκτελούσε χρέη καθημερινού επιδόρπιου.
Τα πορτοκάλια ήταν όπως ακριβώς τα ονειρευόσουν: το απόλυτο αντώνυμο του «ζουμερού», τίγκα στα κουκούτσια και χρειαζόσουν το πριόνι του γνωστού σχιζοφρενούς δολοφόνου για να τα καθαρίσεις.
Οι μπανάνες είχαν φλούδα στο χρώμα του χρησιμοποιημένου κάρβουνου, τ’ αχλάδια θα μπορούσαν κάλλιστα ν’ αντικαταστήσουν τις πέτρες στους θανάτους δια λιθοβολισμού, ενώ τα μήλα δεν υπάκουαν τους κανόνες του δημοτικού τραγουδιού και αντί για κόκκινα ήταν σκούρο σαπιλί (το χρώμα της σαπίλας).
Παρ’ όλ’ αυτά τα τρώγαμε, διότι ήταν ο μοναδικός τρόπος για να διώξουμε μακριά τις τύψεις από την κατανάλωση αμύθητης τροφικής σαβούρας.
Α, ναι: και να έρθουμε πιο κοντά σε μια διανυκτέρευση στο ιατρείο.
2) Πίτσα με πατάτες- το τρώγαμε τις Κυριακές
Ήταν από τις μέρες που σε έκαναν να πιστεύεις στις νεράιδες ή στον Άγιο Βασίλη. Στην απιθανότητα πως μία δεκάρα μπορεί να εκτροχιάσει ένα τραίνο ή ότι ο Φερνάντο Σάντος και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας μπορούν πράγματι να χαμογελάσουν.
Ήταν, εν ολίγοις, η μέρα της μαγείας: τις Κυριακές- τότε που οποιοδήποτε στρατόπεδο έμοιαζε με σκηνή από ταινία του Σέρτζιο Λεόνε πριν εμφανιστούν ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος (σκέτη ερημιά και σκόνη, δηλαδή)- συντελούνταν στα μαγειρεία ένα μικρό θαύμα.
Αίφνης το κινητό που σ’ έφερνε σ’ επαφή με τον έξω κόσμο (και τα σουβλάκια του) έπαυε να είναι το πιο ενδιαφέρον αντικείμενο και τη θέση του έπαιρνε το μαχαιροπίρουνο.
Βλέπεις, το μενού είχε πίτσα με πατάτες. Δηλαδή, για την ακρίβεια, ένα τετράγωνο κομμάτι κακοψημένου ψωμιού με κάτι που θα μπορούσε να λογίζεται ως κασέρι (δεν ήταν αρκετά ευδιάκριτο) και μια κάθετη γραμμή σε μέγεθος οπτικής ίνας από ζαμπόν.
Οι τηγανιτές πατάτες ήταν η χαρά των βουλωμένων αρτηριών, μιας και είχαν όλο το αλάτι της μεσογείου πάνω τους και λάδι από 8 στρέμματα ελαιώνα.
Επειδή ο μισός και παραπάνω λόχος έλειπε τις Κυριακές, συνήθως κατάφερνες να πάρεις διπλή μερίδα, την οποία συνδύαζες με αναψυκτικό.
Όταν τελείωνες το γεύμα αισθανόσουν σα να είχες καταπιεί το μενίρ του Οβελίξ, αλλά χαλάλι: μόλις είχες φάει πίτσα.
Έι, δείτε- ο Φερνάντο χαμογελά.
1) Godzilla- δεν το τρώγαμε
Ο μύθος λέει πως η φυλή Ράμα της Ινδίας το 15.000 προ Χριστού είχε αιχμαλωτίσει 40.000 δεινόσαυρους, τους οποίους στη συνέχεια θανάτωσε, τους πάστωσε κι αφού τους έκοψε σε μαγειρεμένα κομματάκια, τους έβαλε σε μικρές κονσέρβες πράσινου χρώματος, τις οποίες στη συνέχεια έριξε στη θάλασσα.
Μετά από πολλές χιλιάδες χρόνια, μια τεράστια ποσότητα έφτασε στο Αιγαίο. Τότε, οι υπεύθυνοι του ελληνικού στρατού πήραν τις κονσέρβες και γέμισαν τις αποθήκες τους για να έχουν το συγκεκριμένο έδεσμα μέχρι το τέλος του κόσμου.
Ο περιβόητος Godzilla, λοιπόν, ήταν το γεύμα- αστραπή που μας σέρβιραν κατά τη διάρκεια της θητείας μας, όταν οι μάγειρες βαριόντουσαν τη ζωή τους.
Και μόνο η σκέψη του ν’ ανοίξεις την κονσέρβα με το κοκκινωπό κρέας μέσα στο ζουμί του και να φας τον τυραννόσαυρο Ρεξ προκαλούσε αποστροφή ακόμα και στα πιο διεστραμμένα μυαλά.
Επειδή, όμως, στο στρατό τεστάρονται οι αντοχές του ανδρός, όλοι μας δοκιμάσαμε κάπου, κάποτε, λίγο Godzilla και τότε διαπιστώσαμε τις ευεργετικές συνέπειες εκείνων των εμβολίων που μας κάνανε την πρώτη μέρα που παρουσιαστήκαμε.
Μπορεί να άφριζες σαν λυσσασμένο σκυλί μετά την πρώτη μπουκιά, μπορεί να φαινόταν μόνο το ασπράδι των ματιών σου, μπορεί η κάθε επόμενη ανάσα να θύμιζε ανάβαση στον Όλυμπο στις 29 Ιουλίου στις 3 το μεσημέρι, όμως στο τέλος επιζούσες.
Οι συνεχείς σκοπιές, τα σχοινάκια στον Έβρο, οι εμπλοκές και η αγγαρεία στην αυλή για να ξεσκονίσεις το χωμάτινο προαύλιο είναι σίγουρα σκληρές δοκιμασίες, όμως τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τον οδοστρωτήρα Godzilla.
Τίποτα απολύτως.
