Ο μπασκετικός Άρης όπως είναι δομημένος αγωνιστικά σήμερα, χωρίς τον Μιχάλη Πελεκάνο, είναι μια ομάδα της οποίας τα αποτελέσματα θα εξαρτηθούν εν πολλοίς από το πόσο καλοί θα αποδειχθούν μέσα στο γήπεδο οι τρεις Αμερικανοί και πόσο υγιής θα είναι ο Μοχάμεντ Πάσαλιτς. Οι Έλληνες παίκτες δίνουν την απαραίτηση ασφάλεια, που θέλει κάθε ομάδα, κάθε προπονητής, ο Μιχάλης Πελεκάνος έχει την αγωνιστική δυνατότητα να τον ανεβάσει ένα επίπεδο.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την… ανάποδη. Ο Πελεκάνος στα 31 του χρόνια έχει να αποφασίσει τι θέλει να κάνει στην καριέρα του. Στην Ελλάδα αύτη τη στιγμή υπάρχει μόνο ο Άρης. Ούτε Παναθηναϊκός, ούτε καμία άλλη ομάδα. Ο Άρης προσφέρει λίγα χρήματα με όσα είχε στο μυαλό του ο Πελεκάνος, προσφέρει πολλά μέσα στον αγωνιστικό χώρο, τα οποία “πολλά” έλειψαν από τον παίκτη τα τελευταία χρόνια, γιατί και στη Ρεάλ που ήταν δεν είχε χρόνο συμμετοχής. Ο Πελεκάνος “γεμάτη” χρονιά έκανε με το Μαρούσι την περίοδο 2009-10. Χρήματα έχει βγάλει αρκετά, αλλά δεν έχει δείξει στην πορεία του όλα αυτά τα χρόνια ότι σκέφτεται πρωτίστως βάσει χρημάτων, οπότε οι πιθανότητες να φορέσει την φανέλα του Άρη εξαρχής ήταν πολύ καλές. Σήμερα ίσως υπάρξει και οριστική εξέλιξη σε αυτό το θέμα.
Ο Πάσαλιτς ήρθε με πρόβλημα στην Θεσσαλονίκη, που δεν του επέτρεψε να παίξει με την Εθνική Βοσνίας. Τεντονίτιδα διαγνώστηκε από το ιατρικό τιμ του Άρη. Ο Πάσαλιτς είναι από τους παίκτες που διακρίθηκαν πέρσι με την φανέλα της Καβάλας, είναι σκόρερ, μπορεί να παίξει άνετα πλέι μέικερ (αν και δεν είναι καθαρός “άσος”), αρκεί να είναι υγιής. Ήδη νιώθει πολύ καλύτερα και δείχνει πως ξεπερνάει το πρόβλημά του. Την περσινή χρονιά στη Καβάλα έχασε κάποια παιχνίδια λόγω τραυματισμών και το τελευταίο καιρό έχανε συστηματικά προπονήσεις για να μην επιβαρύνεται η κατάστασή του. Στον Άρη, με έναν αγώνα τη βδομάδα, δεν υπάρχει μεγάλη επιβάρυνση.
Ο Κλιφ Κόλιμον είναι πλέι μέικερ που σκοράρει, άρα θέλει τη μπάλα, για να εκτελεί. Οι συστάσεις που τον ακολουθούν είναι πολύ καλές, οι πρώτες εντυπώσεις από όσους τον είδαν στην Θεσσαλονίκη επίσης πολύ καλές, αλλά το πρόβλημα με τον Κόλιμον και κάθε πλέι μέικερ που έρχεται πρώτη χρονιά να παίξει επαγγελματικό μπάσκετ στην Ευρώπη είναι να προσαρμόσει το παιχνίδι του στο ευρωπαϊκό στιλ. Δεν αρκεί να του το πουν οι συμπαίκτες του, οι προπονητές του ή να το “διαβάσει” ο ίδιος. Χρειάζονται δύο πράγματα: Χρόνος και παιχνίδια. Σε γενικές γραμμές το ίδιο ισχύει και για τους Τσέιζ Σάιμον και Οράιον Άουτερμπιτζ, απλά στον Κόλιμον λόγω θέσης αυτό το “πρόβλημα” γίνεται μεγαλύτερο.
Αν οι τρεις Αμερικανοί “βγουν” μέσα στο γήπεδο και παίξουν καλά και είναι σταθερά καλός ο Πάσαλιτς, τότε ο Άρης με βεβαιότητα θα “χτυπήσει” ξανά την πόρτα της πρώτης τετράδας, γιατί οι Έλληνες που έχει δίνουν ασφάλεια. Ο Ασημακόπουλος, ο Καραποστόλου και ο Χαρίσης είναι παίκτες που ξέρουν πολύ καλά και πότε να φορμαριστούν και πότε να είναι απολύτως έτοιμοι και τι πρέπει να κάνουν εντός κι εκτός παρκέ Στους Έλληνες – σε σχέση με πέρσι – ο Άρης είναι καλύτερος. Όχι απαραίτητα πιο… ποιοτικός ή πιο ταλαντούχος, αλλά είναι καλύτερος.
Ουδείς πρέπει να… ξεχνάει την τριάδα Σαρικόπουλου, Μποχωρίδη, Βεζένκοφ. Είναι παιδιά κάτω των 22 ετών, είναι παιδιά που πρέπει να μπουν και να παίξουν και είναι παιδιά που μπορούν να “δώσουν” στην ομάδα πράγματα από φέτος. Αυτό ισχύει κυρίως για τους δύο τελευταίους, γιατί ο Σαρικόπουλος προέρχεται ήδη από μια καλή χρονιά στον Πανιώνιο, με εξαιρετικό φίνις στα πλέι οφ.
