Έχει γίνει κουραστικό σε όλο τον αρειανό κόσμο, να βλέπει τον ΑΡΗ κάθε φορά που παίζει αγώνα στο λεκανοπέδιο, να βγαίνει στο γήπεδο με όχι μεγάλη αυτοπεποίθηση. Παίκτες που τη μία αγωνιστική κερδίζουν τον Παναθηναϊκό με σχετική ευκολία, να μην μπορούν να έχουν διάρκεια και να αναγκάσουν τους αντιπάλους τους να τρέξουν περισσότερο απ’ ότι υπολογίζουν.
Ο ΑΡΗΣ στην έδρα της Α.Ε.Κ. έδωσε την εντύπωση ότι δεν ήξερε πώς να κερδίσει. Πώς να κινηθεί ώστε να απειλήσει στα κενά της άμυνας , που ήταν αρκετά στο παιχνίδι. Που δεν μπόρεσε να κρατήσει τη μπάλα στο χώρο του κέντρου και να ελέγξει τον ρυθμό σε στιγμές που αγώνα ώστε να πάρει τα μέτρα που θα του έδιναν ανάσες στην άμυνα και πίεση στην επίθεση. Ανύπαρκτο passing game απέναντι σε μια φανερά κουρασμένη ομάδα. Φάνηκε η κούραση στις ελάχιστες προσπάθειες της και την οπισθοχώρηση της μετά το γκολ. Ο ΑΡΗΣ έχασε μεγάλη ευκαιρία να φύγει με βαθμό ή βαθμούς απέναντι ίσως στην χειρότερη Α.Ε.Κ. της φετινής περιόδου.
Πλέον αρχίζω να πιστεύω ότι υπάρχει ψυχολογικό έλλειμμα όταν η ομάδα παίζει τέτοια παιχνίδια εκτός έδρας. Δεν εξηγείται διαφορετικά η αδυναμία καθαρής σκέψης στο παιχνίδι, ούτε η έλλειψη πάθους και διεκδίκησης της μπάλας. Παίκτες – θεατές των φάσεων που χωρίς να βάλουν τα πόδια στις κόντρες , περίμεναν να κερδίσουν φάσεις. Έτσι έδωσαν την εικόνα ότι οι αντίπαλοι τους ήταν κλάσεις ανώτεροι. Το ερώτημα είναι αν τελικά αυτό μόνο μπορούν να κάνουν; Τι πρέπει να γίνει ώστε να δούμε τον ΑΡΗ να φεύγει νικητής από ένα ντέρμπι; Φαίνεται ότι η ανάγκη να πιστέψουμε στην ομάδα περνάει μέσα από την πίστη των ίδιων των παικτών στον ΑΡΗ. Χωρίς πίστη δεν κερδίζονται πόντοι σε δύσκολες έδρες.
Το άσχημο του αγώνα ήταν η αδυναμία του ΑΡΗ να παίξει. Να κυνηγήσει το σκορ. Έμοιαζαν όλοι οι παίκτες να θέλουν να αποφύγουν το λάθος χωρίς να μπαίνουν στην διαδικασία να δημιουργήσουν. Κατάφεραν το δύσκολο, να μην δημιουργήσει η Α.Ε.Κ. σοβαρές τελικές προσπάθειες και ταυτόχρονα απέτυχαν να βρουν τους κενούς χώρους που υπήρχαν στο γήπεδο. Όσο η Α.Ε.Κ. ανέβαζε τις γραμμές της για να πιέσει, τόσο άφηνε γήπεδο για να το εκμεταλλευτεί ο ΑΡΗΣ. Όταν πίεζε στην πρώτη μπάλα , άφηνε χώρους στα πλάγια ενώ όταν έκλεινε στον άξονα , πλάγια υπήρχε πάντα χώρος για να παίξει κάποιος ένας με έναν. Οι αποστάσεις που κράτησε ο ΑΡΗΣ αμυντικά ήταν άψογες και δεν «έφαγε» πάσες στην πλάτη του, ταυτόχρονα δεν μπορούσε να ανοίξει την επίθεση λόγω έλλειψης παικτών που θα βοηθούσαν τον Μορόν. Κάτι σαν Δόκτωρ Τζέκιλ – Mίστερ Χάιντ οι γραμμές άμυνας και επίθεσης. Άλλο πρόσωπο η μία, άλλο πρόσωπο η άλλη.
Ο Νταρίντα επιβεβαίωσε την πτώση του. Έμεινε μακριά από αυτό που περιμέναμε να δούμε. Κακός στο κράτημα της μπάλας, καμία ιδέα που θα απελευθέρωνε την ομάδα, καμία πάσα που θα έμοιαζε απειλητική προς την εστία των αντιπάλων. Ο Μορόν έχει το πρώτο άσχημο επιθετικά παιχνίδι στο ενεργητικό του. Σίγουρα θα ερχόταν η ώρα που θα το έκανε, δυστυχώς ήταν σε ένα ντέρμπι. Η τετράδα της άμυνας διακρίθηκε αλλά ήταν η μόνη γραμμή στο σύνολο της ομάδας. Οι υπόλοιποι αναλώθηκαν σε τρεξίματα που κατέληγαν σε κακές πάσες, σε άσκοπες κινήσεις, σε ατομικές παρατολμίες. Ακατανόητο πως δεν μπόρεσαν να δουν δίπλα τους για να βρουν καλύτερες επιλογές ανάπτυξης.
Φωνάζει η ανάγκη στελέχωσης της ομάδας με ποιοτικότερους ποδοσφαιριστές. Οι συγκεκριμένοι έμοιαζαν να μην έχουν τσαγανό, τσαμπουκά, κίνητρο για να κερδίσουν. Το ότι η ήττα ήρθε με το ισχνό 1-0 δεν είναι παράσημο για κανέναν τους. Απλά γιατί ήταν ματς που μπορούσαν να το κερδίσουν. Ευθύνη προπονητή υπάρχει στο κομμάτι της επιθετικής λειτουργίας αλλά το ελαφρυντικό του είναι ότι δεν είναι φυσιολογικό να έχει παίκτες που αποποιούνται την ευθύνη της μπάλας.
Ήταν παιχνίδι με απαιτούμενο την αυξημένη συγκέντρωση. Το κόρνερ, που σκοράρει η Α.Ε.Κ., προήλθε από επιπόλαιο βολέ του Κουέστα ενώ δεν τον πίεζε κανείς να το κάνει. Στη συνέχεια μένει αμαρκάριστος ο σκόρερ , σε μια περιοχή γεμάτη από παίκτες του ΑΡΗ, που όμως μάρκαραν αλλοπρόσαλλα.
Τα γκολ μπαίνουν από λάθη, αλλά τέτοια λάθη στοιχίζουν στον ΑΡΗ την ίδια του την υπόσταση. Γίνονται συνέχεια σε αγώνες που δίνει στην Αθήνα. Μόνιμη κατάσταση… Ας το δούνε. Ίσως η λύση τελικά να είναι ψυχολόγος. Ποιος ξέρει!
