Είναι ίσως από τις λίγες φορές, που μία ομάδα , κατά την διάρκεια ενός παιχνιδιού, αλλάζει συνεχώς συστήματα και θέσεις τους παίκτες. Ο ΑΡΗΣ προσπάθησε με κάθε τρόπο να αλλάζει το ρου της ιστορίας του παιχνιδιού χωρίς να το πετύχει. Μέσα σε τρεις μέρες κατάφερε να χάσει από την ομάδα πρωταθλήματος και την ομάδα κυπέλλου του Ολυμπιακού , που και οι δύο είχαν το ίδιο χαρακτηριστικό.
Δεν δημιούργησαν απειλές στην εστία του Κουέστα. Ένας τόσο ακίνδυνος και κακός ΟΣΦΠ , μέσα στην έδρα του, ήταν ο… τέλειος αντίπαλος. Κι όμως, η αδυναμία του ΑΡΗ να παρουσιάσει ένα σύνολο που θα διεκδικούσε νίκες , αφήνει πολύ πικρή γεύση στον κόσμο του. Μπορεί ο Ολυμπιακός να ξέρει να αμύνεται καλά όμως ο ΑΡΗΣ έδειξε ότι δεν επιτίθεται καλά. Με όσες προσπάθειες να έγιναν από τον πάγκο, το κοντέρ έγραψε μηδέν γκολ. Η πρόκριση πλέον παίζεται στο Χαριλάου με την βασική προϋπόθεση ότι ο ΑΡΗΣ πρέπει να σκοράρει. Πόσο δύσκολο είναι αυτό άραγε;
· Το πρώτο ημίχρονο ήταν επιεικώς απαράδεκτο σε απόδοση για τον ΑΡΗ. Οι βασικοί Καμαρά και Ιτούρμπε δικαίωσαν τον Πάρντιου. Ο ένας ανέτοιμος , αποχώρησε τραυματίας, ο άλλος περίπου… ποδοσφαιριστής. Μόνο η σωματοδομή του θυμίζει ότι κάποτε υπήρχε ένας Ιτούρμπε που διακρινόταν στο ιταλικό πρωτάθλημα. Στον ΑΡΗ δεν έχει καταφέρει να διακριθεί και να δικαιολογήσει το όνομα που δημιούργησε. Από κει και πέρα , δύο ακραία μπακ που έχασαν όλες τις μάχες με τους προσωπικούς τους αντιπάλους, ειδικά στην ταχύτητα, με μηδενική προσφορά στην επίθεση. Το 4-2-3-1 δεν πρόσφερε απολύτως τίποτα στην ισορροπία της ομάδας. Ήταν φανερό ότι ούτε ο Ματέο ούτε και ο Γκρέι, αλλαγή του Καμαρά, ένιωθαν άνετα από την πίεση που δεχόντουσαν. Ο Μαντσίνι προσπάθησε να βρει διαδρόμους αλλά ήταν απελπιστικά μόνος και εξουδετερώθηκε εύκολα.
· Οι μόνοι που διασώθηκαν , με την συνολική τους απόδοση στο ματς, ήταν ο Νταρίντα και ο Ετέμπο. Είναι τεράστια πολυτέλεια σ’ αυτή την ομάδα να υπάρχουν αυτοί οι δύο ποδοσφαιριστές. Έτρεξαν σε κάθε σπιθαμή του γηπέδου, έκοψαν φάσεις, κάλυψαν, πίεσαν, πήραν πρώτες μπάλες για να προωθήσουν το παιχνίδι, μας έδειξαν πόσο διαφορετική θα ήταν η ομάδα αν τους είχε από την αρχή της χρονιάς. Γιατί όταν στο δεύτερο ημίχρονο ο Πάρντιου άλλαζε συνεχώς την ενδεκάδα, ήταν οι μόνοι που προσαρμοζόντουσαν αμέσως.
Ο Νταρίντα ήταν ο παίκτης που έμπαινε στην αντίπαλη περιοχή και στην επόμενη φάση έκοβε επίθεση του Ολυμπιακού έξω από την περιοχή του ΑΡΗ. Ο Ετέμπο κάλυπτε το αμυντικό δίδυμο και με το που έπαιρνε μπάλα , δημιουργούσε κενό χώρο για το εαυτό του ή έψαχνε την πάσα στον αμαρκάριστο. Το 4-4-2 με το ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου έμοιαζε να είναι το καλύτερο σύστημα για τους παίκτες που ήταν στο γήπεδο.
Ο Μαντσίνι κοντά στον Γκρέι, ο Καμάτσο πλάγια , ο Ιτούρμπε από την πλευρά που ανέβαινε ο Εμπακατά, στο κέντρο Ετέμπο – Νταρίντα να ελήχουν την κυκλοφορία και οι Φαμπιάνο – Μπράμπετς κάτω από την γραμμή του κέντρου. Ναι αυτή ήταν ομάδα που προσπαθούσε κάτι να πετύχει. Είχε αρχή –μέση –τέλος. Όταν μπήκε και ο Πάλμα, βρήκε πάσα για τον Γκρέι και την ευκαιρία του Καμάτσο αλλά δεν ήρθε γκολ. Είχαμε το δοκάρι κι έξω. Ατυχία. Ήταν , όσο κράτησε, τα λεπτά που ο ΑΡΗΣ έδειξε ένα πρόσωπο ομάδας.
· Ο ΑΡΗΣ έπαιξε άσχημα στο πρώτο ημίχρονο και σχετικά καλά στο δεύτερο. Οι πολλές λάθος επιλογές, δεν στοίχισαν στην άμυνα, αλλά χάλασαν πολλές επιθέσεις. Το 4-4-2 βγάζει εκτός ενδεκάδας Ματέο και Μανού, κάτι που προβληματίζει για τις επιλογές που έγιναν το καλοκαίρι. Φτάσαμε στα μέσα της σεζόν , δεν υπάρχει σταθερή ενδεκάδα, η ομάδα δείχνει να θέλει πολλή δουλειά για να βρεθεί στον αγωνιστικό χώρο, το ξεσκαρτάρισμα συμβολαίων μοιάζει επίκαιρο όσο ποτέ. Η απόφαση πως θα παίζει η ομάδα είναι του προπονητή. Αν καταλήξει ότι το σύστημα είναι με δύο κεντρικούς χαφ, δύο πλάγιους και δύο επιθετικούς, πόσο εύκολο είναι να ξαναχτιστεί η ομάδα με τους παίκτες που έχει ήδη;
Επίσης υπάρχει ένα ερώτημα που ταλανίζει τον κόσμο. Ποιος είναι ο ηγέτης αυτής της ομάδας; Ποιος «τραβάει» τους άλλους μέσα στο γήπεδο; Ποιος τους φωνάζει και τους «ξυπνάει» για να ανεβάσουν απόδοση; Ο ΑΡΗΣ μπαίνει στο γήπεδο, παίζει σε ένα ρυθμό, αντιμετωπίζει τον αντίπαλο όπως είναι στο πρώτο λεπτό και χάνει από φάσεις που κανένας δεν υπολογίζει. Ο Ανδρούτσος από δεξί μπακ, κάνει διαγώνια κίνηση έξω από την περιοχή , δεν έχει παίκτη να τον κυνηγάει, Ιτούρμπε, φτάνει την άλλη άκρη της περιοχής βγάζει σέντρα και σε όλη αυτή την διαδρομή έχει χαθεί η συνοχή της άμυνας του ΑΡΗ.
Εκεί φαίνεται αν υπάρχει ο παίκτης που βλέπει το παιχνίδι από μέσα, φωνάζει , κατευθύνει και προπαντός, ακούγεται.
Υπάρχουν πολλά κενά που χρειάζεται βελτίωση ο ΑΡΗΣ, όταν παίζει με τέτοιους αντιπάλους. Ρητορικό το ερώτημα: δεν κουράστηκαν φέτος να χάνουν με τον ίδιο τρόπο;
