Όσο και να πίστευα ότι αυτό το παιχνίδι είναι το πλέον κομβικό για την συνέχεια των play-offs, γιατί η νίκη θα ισοδυναμούσε με τέσσερις πόντους διαφορά από τον Βόλο, τόσο ένιωσα την ανάγκη να παραδεχτώ ότι ο ΑΡΗΣ στερείται σοβαρών λύσεων για να ανταπεξέρχεται σε δύσκολες καταστάσεις.
Ενδεχομένως αυτή να είναι και η φετινή αιτία για τα ανεπιτυχείς αποτελέσματα σε παιχνίδια που ήταν απαραίτητη η νίκη. Ο ΑΡΗΣ του πρώτου ημιχρόνου έβγαζε μία δύναμη, ένα σθένος, πείσμα, ότι θέλει και μπορεί να πετύχει τη νίκη στο ματς. Πολύ σοβαρός αμυντικά , με τα δίδυμα Φαμπιάνο – Μπράμπετς και Ετέμπο-Νταρίντα να είναι απροσπέλαστοι, έδιναν την αφορμή να περιμένεις ότι θα βγει η φάση που μπορεί να γίνει γκολ. Ήταν συμπαγής, με σωστές αποστάσεις και έτοιμος να ξεχυθεί μπροστά. Ο Π.Α.Ο. προσπαθούσε να απειλήσει χωρίς επιτυχία.
Ο Γιοβάνοβιτς κατέβαζε τις γραμμές του , προς την επίθεση, χωρίς όμως να θέλει να ρισκάρει ιδιαίτερα. Αυτό έδινε την ευκαιρία στον ΑΡΗ να ελέγχει το ρυθμό , ενώ όταν πιεζόταν έβρισκε τον τρόπο να απεγκλωβιστεί με σίγουρες λύσεις. Το passing game του ήταν ποιοτικό , γρήγορο, σίγουρο. Η παραφωνία της ενδεκάδας ήταν ο Ματέο, ο οποίος δεν πρόσφερε το παραμικρό. Η βελτίωση του Πάλμα ήταν εμφανής σε σχέση με το προηγούμενο παιχνίδι κάτι που προϊδέαζε για κάτι καλό.
Ο Μαζικού πιστός στα αμυντικά του καθήκοντα, έδωσε το χώρο στον Ιτούρμπε να επιτεθεί και να συνεργαστεί με τον Καμαρά. Από την άλλη πλευρά ο Οντουμπάτζο βγήκε μπροστά ,μετρημένες φορές, γιατί η προσέγγιση του προπονητή ήταν να διαφυλάξει το μηδέν πίσω. Ο Π.Α.Ο. δεν έκανε ευκαιρίες , άρα το σχέδιο δούλεψε. Η ομάδα ήταν καλύτερη σε απόδοση από τον αγώνα με τον Ολυμπιακό , τα τρεξίματα όλων πολλά , οι χώροι κλειστοί και η επιθετική διάθεση αυξημένη.
Όλα αυτά τα καλά και ελπιδοφόρα για το δεύτερο ημίχρονο έμειναν στα αποδυτήρια και δεν βγήκαν ποτέ στο γήπεδο με την έναρξη του. Η πίεση που άσκησε ο Π.Α.Ο. , έφτασε τον ΑΡΗ στα όρια του. Η αλλαγή του Ματέο και η τοποθέτηση του Νταρίντα κοντά στον Καμαρά , με την είσοδο του Ντουκουρέ, έδειξε αυτό που ξέρουμε και από τα προηγούμενα παιχνίδια. Δεν μπορεί ο Νταρίντα να είναι τόσο προωθημένος και να παίζει χωρίς μπάλα. Ήταν προτιμότερο να γίνει η τριάδα στο κέντρο σε ευθεία και να συγκλίνουν οι Ιτούρμπε και Πάλμα προς τον άξονα.
Από το 50ο λεπτό και μετά η κυριαρχία του Π.Α.Ο. έγινε καθολική, ο ΑΡΗΣ δεν μπορούσε να βγει από την περιοχή του, η μπάλα δεν έφτανε ποτέ στην επίθεση και άρχισε σταδιακά να πέφτει η απόδοση της ομάδας. Μοιραία σε μία στημένη φάση , μπήκε ένα τυχερό γκολ, το οποίο έκρινε και το παιχνίδι, χωρίς ο ΑΡΗΣ να καταφέρει να αντιδράσει κυνηγώντας την ισοφάριση. Η εμφάνιση του δευτέρου ημιχρόνου είναι διδακτική για τον Παλίκουτσα, που είδε ξεκάθαρα ποιες ανάγκες καλείται να καλύψει φέρνοντας νέους παίκτες.
Ο ΑΡΗΣ «φωνάζει» ότι χρειάζεται μεταγραφές που να μπορούν να διαχειρίζονται μέσα στο γήπεδο, αλλαγές συνθηκών ενός παιχνιδιού. Όταν ο αντίπαλος εμφανίζεται με διαφορετική τακτική από ημίχρονο σε ημίχρονο, οι παίκτες που μπορούν να «διαβάσουν» τις αλλαγές, να σπάσουν το ρυθμό του αγώνα, να πάρουν τα φάουλ που θα χαλάσουν την πίεση, θα μπορέσουν να κρατήσουν μπάλα ή να δημιουργήσουν φάση είναι αναγκαίο να βρεθούν και να αποκτηθούν. Αυτή τη φορά οι αλλαγές δεν βοήθησαν. Άλλωστε αυτούς έχει ο προπονητής, αυτούς βάζει.
Το λυπηρό είναι ότι ο Καμαρά έδειξε το άσχημο του πρόσωπο. Ο εκνευρισμός του ήταν ανασταλτικός παράγοντας για την απόδοση του αλλά και του συνόλου. Συμπερασματικά ο ΑΡΗΣ ήταν κατώτερος των περιστάσεων. Προσπάθησε αλλά αυτή η προσπάθεια ήταν ημιτελής. Η νίκη θα ήταν βάλσαμο και θα του άνοιγε το δρόμο για την Ευρώπη.
Τώρα καλείται να πάρει βαθμό ή βαθμούς απέναντι στην Α.Ε.Κ. εκτός έδρας, αποστολή καθόλου εύκολη με τον τρόπο που παίζει ο ΑΡΗΣ. Λείπει η σταθερότητα, η διάρκεια μέσα στο γήπεδο. Με εκλάμψεις μπορεί να πάρεις κάτι μία φορά. Περισσότερες είναι πολύ δύσκολο. Όπως φυσικά είναι δύσκολο να είσαι ΑΡΗΣ. Αλλά αυτό το ξέρουμε όλοι.
