Με το στανιό δεν γίνεται χαΐρι. Αυτό οφείλουν να αντιληφθούν και τα στελέχη της FIBA και τα στελέχη της Ευρωλίγκας. Η μία πλευρά κατηγορεί την άλλη για “εκβιασμούς”. Το δυστυχές είναι ότι και οι δύο έχουν δίκιο!
Η Ευρωλίγκα που πρέπει πάση θυσία να διοργανώσει το Γιούροκαπ για να ενεργοποιηθούν συμφωνίες και συμβάσεις σε πολλά επίπεδα που έχουν υπογραφεί και άρα αν δεν εφαρμοστούν, θα προκύψουν ρήτρες που θα πρέπει να πληρωθούν, στράφηκε στις «αναποφάσιστες» λίγκες και σε συγκεκριμένες “εύκολες” ομάδες προ μερικών εβδομάδων και ουσιαστικά «πούλησε» τέσσερις θέσεις στην Ευρωλίγκα (11 δεκαετή συμβόλαια και ο νικητής του Γιούροκαπ οι άλλες ομάδες) ώστε οι λίγκες αυτές να «προσφέρουν» ομάδες στο Γιούροκαπ αντί για το Τσάμπιονς Λιγκ. Είναι ξεκάθαρο αυτό και αποδεικνύεται εμπράκτως ότι δεν την ενδιαφέρει την Ευρωλίγκα ποιες ομάδες θα συνθέσουν το Γιούροκαπ, διότι απλώς πρέπει να γίνει για να τηρηθούν συγκεκριμένες συμφωνίες. Αυτό έγινε με την Ιταλία και την Γαλλία, με ομάδες που είδαν ως “μάννα εξ ουρανού” ένα τριετές συμβόλαιο στο Γιούροκαπ, αυτό έγινε με την Αδριατική Λίγκα, αυτό θα γίνει με την VTB. Με την ισπανική λίγκα το «αντάλλαγμα» ήταν μια τέταρτη θέση στην Ευρωλίγκα από την μεθεπόμενη χρονιά.
Πείτε το «διαπραγμάτευση», πείτε το «εκβιασμό», πείτε το «ωμή πραγματικότητα» αυτή είναι η ιστορία μέσα στις άκρες.
Έρχεται η FIBA που παρατηρεί πως «χάνονται» ομάδες που είχε υπολογίσει και χρησιμοποιεί την αδιαμφισβήτητη δύναμη που έχει ως η Παγκόσμια Αρχή του μπάσκετ. «Συνάπτει κάποια λίγκα ή ομοσπονδία ή ομάδα αυτών σύμβαση με τους… εκβιαστές (Ευρωλίγκα); Αποβάλλεται η Εθνική ομάδα ανδρών από οποιαδήποτε δραστηριότητα».
Παράδειγμα; Η Εθνική Ιταλίας δεν θα παίξει στο προ-Ολυμπιακό αν η Ρέτζιο Εμίλια, η Σάσαρι ή η Τρέντο παίξουν στο Γιούροκαπ!
Εκβιασμός ο ένας, εκβιασμός κι ο άλλος. Και στη μέση το μπάσκετ, που θα περάσει και πάλι δύσκολα με το σχίσμα να είναι πλέον αναπόφευκτο.
Μπορεί να πει κανείς ότι δεν έχει δίκιο η FIBA; Όλα ξεκίνησαν γιατί διαγνώσθηκε πρόβλημα «επαφής» των Εθνικών ομάδων με τους φιλάθλων των χωρών, γιατί δεν πραγματοποιούνταν αγώνες στη διάρκεια της χρονιάς, όπως συμβαίνει στο ποδόσφαιρο. Οι Έλληνες έβλεπαν την Εθνική τους μόνο στα τουρνουά Ακρόπολις παραδείγματος χάρη. Τώρα θα μπορούν να την βλέπουν σε επίσημους αγώνες. Σωστό; Και απαραίτητο θα πει κανείς, για να μπορέσει το μπάσκετ να προοδεύσει και να εισχωρήσει με πιο σωστό τρόπο στην κοινωνία.
Μπορεί να πει κανείς ότι η άλλη πλευρά δεν έχει τα δικά της δίκια; Η Ευρωλίγκα δεν αποδέχθηκε την αλλαγή αυτή στο καλεντάρι, διότι είναι ανώνυμη εταιρεία και προσβλέπει στο κέρδος, στο χρήμα και το θέαμα. Γι’ αυτό και εξάλειψε κάθε λογής αγωνιστικό κριτήριο στην επιλογή των ομάδων. Παράδειγμα: Η Νταρουσάφακα, που ξεκίνησε ως ομάδα πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης, θα παίξει στην «κλειστή» Ευρωλίγκα του χρόνου γιατί ο ιδιοκτήτης της (Dogus Group) είναι βασικός χορηγός της διοργάνωσης. Είπατε κάτι;
Μπορούν αυτές οι δύο φιλοσοφίες να συμπλεύσουν; Μπορεί κανείς να τις συνθέσει και να λειτουργήσει αρμονικά και ενωτικά το μπάσκετ στην Ευρώπη; Σήμερα η απάντηση είναι πολύ εύκολη. Όχι. Οι συνθήκες όμως θα οδηγήσουν σε λύση στο εγγύς μέλλον.
Η FIBA έχει τις αθλητικές αξίες, το αθλητικό κριτήριο, την λεγόμενη «επιστροφή στα βασικά», στις ρίζες των ευρωπαϊκών διοργανώσεων όπου αγωνίζονταν οι καλύτερες ομάδες βάσει κατάταξης στα εθνικά τους πρωταθλήματα.
Η Ευρωλίγκα έχει (σήμερα) το χρήμα, την ποιότητα, το υψηλό επίπεδο, τις καλύτερες ομάδες και εννοείται ότι η αναφορά γίνεται μόνο για την Ευρωλίγκα, όχι για το Γιούροκαπ.
Η πραγματικότητα είναι ότι αυτά που πρεσβεύει η FIBA είναι πιο σταθερά, πιο ανελαστικά, είναι… αξιώματα. Αυτά που πρεσβεύει η Ευρωλίγκα εύκολα ή δύσκολα μεταλλάσσονται και αυτό ενδεχομένως να της κοστίσει σε βάθος χρόνου, όχι άμεσα.
Ίσως κάπου εδώ κρύβεται και το σκεπτικό της επιλογής του Νίκου Λάσκαρη να παίξει ο Άρης στο νεοσύστατο Τσάμπιονς Λιγκ. Είδε λίγο πιο μακριά, πιο μακροπρόθεσμα και ποντάρει στην Παγκόσμια Αρχή του μπάσκετ και όχι στην ανώνυμη εταιρεία “Ευρωλίγκα”…
