Όταν ο Αντώνης Σαμαράκης έγραφε το σύγγραμμα «ζητείται ελπίς» σίγουρα δεν είχε στο μυαλό του τον ΑΡΗ και τα προβλήματα του. Τα προβλήματα της δικής του εποχής είχαν να κάνουν με την επιβίωση και τον κοινωνικό προβληματισμό.
Ο δικός μας προβληματισμός παραμένει, βασανιστικά, στην πορεία του ΑΡΗ και τα αποτελέσματά του. Το παιχνίδι στο Περιστέρι ήταν ένα απ’ αυτά που θα έδιναν ώθηση προς τα εμπρός. Με τον Κουέστα τον πιο καθοριστικό παίκτη όμως ήταν αδύνατον να βγει κάτι καλό. Μία αγωνιστική ακόμα , η 11η, πέρασε χωρίς ο ΑΡΗΣ να δείξει κάτι.
Το ίδιο μοτίβο , η ίδια αντιμετώπιση καταστάσεων, η ίδια άνευρη απόδοση, η ασυνεννοησία, η ανάπτυξη του ότι βγει, είναι χαρακτηριστικά που δείχνουν ότι η ομάδα έχει πέσει σε ένα τέλμα. Οι κακές επιλογές των παικτών είναι σε μόνιμη βάση, η αδυναμία δημιουργίας καλών φάσεων είναι εμφανέστατη, οι ιδέες που δεν υπάρχουν κάνουν την ομάδα να μένει στάσιμη. Η εξέλιξή της ήταν ζητούμενο , δεν την βλέπουμε. Η προσπάθεια, μένει προσπάθεια , δεν μεταφράζεται σε επιτυχία. Συμπέρασμα: μηδέν από μηδέν ίσον μηδέν.
– Ο πάγκος δοκίμασε τα πάντα. Έκανε ότι ήταν δυνατό να αλλάξει τη ροή του παιχνιδιού. Ο προπονητής ξεκίνησε με μία ενδεκάδα χωρίς εκπλήξεις και τακτική , σε σχέση με τα τελευταία παιχνίδια. Δύο χαφ, Ετέμπο και Νταμπό, Ιτούρμπε ,Ματεό, Μαντσίνι τριάδα πίσω από τον Γκρέι. Ο Νταμπό ξεκινούσε την ανάπτυξη της ομάδας, ο Ιτούρμπε με τον Μαντσίνι έπαιζαν στα άκρα και ο Γκρέι έκανε τις κινήσεις για να υποδεχτεί τη μπάλα, δυστυχώς έξω από την περιοχή. Ο Ματεό έτρεχε χωρίς να καταλάβω τι ήθελε να κάνει. Ευκαιρίες δεν έκανε, στις φάσεις δεν έμπαινε, πάσες δεν έβγαλε, κινούνταν σε χώρο χωρίς να γίνεται απειλητικός και χρήσιμος. Η μόνη διαφοροποίηση που υπήρχε, ήταν το ανέβασμα του Φαμπιάνο κάτω από το κέντρο , ο Οντουμπάγιο κινούνταν ως εσωτερικό μέσος και μαζί με τον πλάγιο επιθετικό δημιουργούσαν υπεραριθμία στο χώρο για να υπάρχει εύκολο και γρήγορο passing game ή μεγάλη πάσα του βραζιλιάνου στην αδύναμη πλευρά χωρίς πίεση. Έμενε πιο πίσω ο Ετέμπο και καλυπτόταν η άμυνα. Λειτούργησε αυτό το σύστημα εν μέρει, δεν δημιουργήθηκαν επικίνδυνες φάσεις στην επίθεση όπως θα περίμενε ο κόουτς.
– Στο δεύτερο ημίχρονο άλλαξαν όλα. Έγινε ο Ματέο χάφ, μαζί με τον Ετέμπο, μπήκε ο Γκαρθία για να παίξει πίσω από το φορ, μπήκε ο Εμπακατά για να κάνει overlap με τον Μαντσίνι, ανέβασαν την πίεση όσο πιο ψηλά γινόταν κοντά στην περιοχή του Ατρόμητου, μπήκε ο Καμάτσο για περισσότερη ταχύτητα και διεισδυτικότητα από τα πλάγια, αποτέλεσμα μηδέν. Η κατοχή της μπάλας ήταν υπέρ του ΑΡΗ , όπως και στο πρώτο μέρος, οι ευκαιρίες έγιναν με το σταγονόμετρο, το γκολ δεν ήρθε. Άλλαξαν παίκτες, άλλαξαν θέσεις, η ομάδα έμεινε ίδια. Ο Ατρόμητος μπήκε να παίξει άμυνα και αν γινόταν μία φάση του να κέρδιζε το ματς. Η ισοπαλία είναι μια χαρά γι’ αυτόν.
– Από τον ΑΡΗ λείπει ένας παίκτης – ηγέτης που θα τραβήξει και τους υπόλοιπους , μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Από παλιούς υπάρχει ο Κουέστα, ο Μαντσίνι και ο Ματέο. Κανένας απ’ αυτούς δεν έδειξε ότι έχει ηγετική προσωπικότητα. Όλοι οι υπόλοιποι συγκαταλέγονται στους νέους, που ακόμα δεν έχουν καταλάβει σε τη ομάδα παίζουν, ποιος είναι ο κόσμος, τι ζητάνε οι φίλαθλοι, τι είναι ο ΑΡΗΣ. Όλα γίνονται by the book. Παίζουν ποδόσφαιρο, αν κερδίσει η ομάδα οκ, αν δεν κερδίσει πάλι οκ. Αυτός που θα τους ταρακουνήσει, θα τους φωνάξει, θα κάνει μία ενέργεια μέσα στο παιχνίδι για να τους «ξυπνήσει», θα αλλάξει το ρυθμό δεν είναι μέσα στο ρόστερ του ΑΡΗ. Όταν αγοράζονται παίκτες , υπάρχουν τα στατιστικά που τους συνοδεύουν.
Τι προσωπικότητες έχουν, τι χαρακτήρες είναι δεν είναι γραμμένα σε κάποιο χαρτί ώστε να ξέρει ο αγοραστής πόσο μπορεί να βασίζεται σε έναν που μπορεί να ονομαστεί ηγέτης. Αν δεν είχαμε τις δηλώσεις με αναφορές σε «καλύτερο ρόστερ» και όλα τα υπόλοιπα, θα έλεγα με ευκολία μάλιστα, ότι ο ΑΡΗΣ φέτος θα έχει μια μεταβατική χρονιά για να ετοιμαστεί για την επόμενη περίοδο. Αυτό μου βγάζει αυτή η ομάδα. Φαίνονται όλοι τόσο μπερδεμένοι που από ένα σημείο και μετά η κριτική χάνει το νόημα της. Ο σκοπός της κριτικής είναι να επισημανθούν λάθη και να διορθωθούν. Οι δυνατότητες αυτών των παικτών μάλλον είναι αυτές που βλέπουμε. Ίσως να μην μπορούν παραπάνω.
– Ένας ισόπαλος αγώνας με 0-0 μόνο για τους Ιταλούς αποτελεί σημείο αναφοράς. Κρίνουν ότι όλα λειτούργησαν άψογα και δεν ηττήθηκε καμία ομάδα. Στην Ελλάδα το no score είναι συνήθως τραγικό αποτέλεσμα και συνάμα θέαμα. Ο ΑΡΗΣ δεν σκόραρε και πήρε ένα βαθμό. Απέναντι σ’ αυτόν τον αντίπαλο, είναι βαθμός της παρηγοριάς. Αν ούτε και τώρα αντιληφθούν όλοι μέσα στην ομάδα, ότι ο κόσμος έχασε την πίστη του και δεν πρόκειται να ακούσει άλλα λόγια, είναι άξιοι της μοίρας τους.
