Δυο χιλιάδες κιτρινόμαυρος λαός πηγαίνει στις Σέρρες. Μπαίνει στο γήπεδο από ένα (1) τουρνικέ. Φυσικά, δεν μπορεί κάποιος να πάρει μαζί του ένα μπουκάλι νερό μέσα στην κερκίδα, εν έτει 2024! Περιμένει, υπομονετικά, να δύσει ο ήλιος από την απέναντι πολυκατοικία, να μην τον χτυπάει στο πρόσωπο και φλερτάρει με ηλίαση και αφυδάτωση. Αντικρίζει ένα βοσκοτόπι.
Δεν είχα την τιμή να δώσω εικοσιένα (21) ευρώ στην ομάδα που, “στα χνάρια του μεγάλου αδερφού”, προσλαμβάνει ταξιάρχους της αστυνομίας, εν αποστρατεία όπως μαθαίνω και που πρόσφερε τις παραπάνω ανέσεις σε οπαδούς του Άρη, καταδικασμένους να βιώνουν αυτά και άλλα τόσα, απλά επειδή έχουν την τρέλα να ακολουθούν την ομάδα που αγαπούν.
Στις σπηλιές των βουνών
Τα όσα αναφέρονται, με αφορμή το “διπλό” της ομάδας μας στον Πανσερραϊκό, προκύπτουν από το άμεσο ρεπορτάζ των Λιούι και Ντιούι, που βρέθηκαν στο εν λόγω χωράφι, που κάποιοι αποκαλούν γήπεδο. Η αγωνιστική εικόνα, καθώς και η ατομική απόδοση των παιχτών μας, η “αίσθηση” δηλαδή που αφήνει η ομάδα μας, είναι επίσης αποτέλεσμα των όσων μου μετέφεραν τα παιδιά τηλεφωνικά, αφού περιορίστηκα στην ραδιοφωνική αναμετάδοση του ματς, οδηγώντας στα βουνά της Ηπείρου.
Δίπλα στις σπηλιές των βουνών. Εκεί που, λίγη διάφορα βρίσκεις σε σχέση με το πρωτόγονο ελληνικό ποδόσφαιρο, που κάποιοι αναφέρουν και ως… προϊόν! Τα στιγμιότυπα που είδα, εκ των υστέρων, δεν προσφέρονται για συμπεράσματα.
Άκουγα προσεκτικά ράδιο, οδηγώντας και έχοντας δύο κοπέλες στο αυτοκίνητο, τις οποίες άφησα να χαζεύουν το τοπίο. Το ουρλιαχτό “γκόοοοολ” τις τρόμαξε και διέκοψε για λίγο την κουβέντα τους περί φύσης, λύκων και αρκούδων. Ζήτησα συγνώμη. Κύριος!
Την ίδια στιγμή, ο “κύριος μπαμπάς” του γιου , του νέου κουμάντου του ποδοσφαίρου της χώρας, ήταν παρών φυσικά στο γήπεδο των Σερρών και λογικά ζορίζονταν αφού τα θεριά που αμόλυσαν με τον κανακάρη του, οι διαιτητικές αρκούδες και οι λύκοι με σφυρίχτρα, δεν αρκούσαν για να κόψουν την φορά του Άρη.
Αυτή την φορά, δεν υπήρξε αφελής ενέργεια, που να δώσει την αφορμή, όπως στο Περιστέρι. Ζήσαμε, να δούμε και να ακούσουμε να παίρνουν οι παίχτες μας, όμως, σωρεία καρτών, δύο από τις οποίες ήταν για καθυστέρηση σε αράουτ! Ήμαρτον, μήνυμα ελήφθη και πάμε παρακάτω.
Ευχάριστος πονοκέφαλος
“Μετά από πολλά χρόνια, από εποχή Σηφάκη, Γκιάρο, Μίτσελ, Ναφτί, Φατί, Κόκε κλπ έχουμε πλήρη ομάδα σε πρόσωπα και θέσεις…”, ήταν το πρώτο σχόλιο του Ντιούι.
“Δεν ξέρω πώς θα εξελιχθεί η χρονιά..”, συνέχισε, “… αλλά κάποια πράγματα είναι εμφανή και δεν γίνεται να μην σε κάνουν να αισιοδοξείς”.
Ατομικά, οι Μάγιο, Μοντσού, Σιφουέντες, Ντιαντί δείχνουν να μπαίνουν με φόρα και ουσία. Σίστο, Φρίντεκ ακολουθούν. Με αφορμή τον Τσέχο, με 65 λεπτά στο πρώτο παιχνίδι και γεμάτο 90λεπτο στο δεύτερο, προσθέτω την αυτονόητη ανακούφιση που πρέπει να νιώθει ο κόουτς, όταν έχει αριστερό μπακ για αριστερά και δεξιό για δεξιά και δεν εξαναγκάζεται σε αλχημείες, όπως συνέβαινε καιρό. Η κουβέντα στους νεοφερμένους. Έξι στους έντεκα , δεν τον λες και μικρό αριθμό σε ό,τι έχει να κάνει με το “δέσιμο”, τις συνεργασίες, τις αποφάσεις την ώρα του αγώνα, τους αυτοματισμούς μιας ομάδας.
Η σταθερά ανεβασμένη απόδοση παιχτών όπως ο “Χάρι Πότερ” Μανού, η χαρά του θεατή που γουστάρει την μπάλα δηλαδή, η ηγετική παρουσία άλλων όπως ο Βέλεθ, η σταθερότητα του Κουέστα, μπολιάζουν το σύνολο και κάνουν ευκολότερη την ζωή του Άκη Μάντζιου. Ευχάριστος πονοκέφαλος. Πιο ευχάριστος αν ο ψηλός μπροστά βρει το γκολ και “λυθεί” και ένα παραπάνω αν ανανεώσει, όπως επιχειρεί να καταφέρει η Π.Α.Ε.
Θα ήταν ακόμα πιο ευχάριστος αν, σε τέτοιου είδους παιχνίδια, βρίσκεις δεύτερο γκολ. Η επισήμανση του πατέρα ήταν αυτή, όταν γύρισα απ’ το ηπειρώτικο γλέντι, που ακολούθησε το τρίποντο και το διπλό. “Θυμήσου πέρσι, στο ίδιο γήπεδο. Γκολ στην τελευταία σέντρα, 1-1 κι εμείς να τρωγόμαστε με τα ρούχα και τα άvτερά μας”, συμπλήρωσε το έμπειρο μάτι και αυτί. Συμφώνησα.
Εμείς και οι άλλοι
Πέρασε το 24ωρο της χαράς, καθώς κάθε νίκη του Άρη είναι τέτοια και θεωρώ πως, αρχής γενομένης από τα αποδυτήρια, το παιχνίδι στο σερραϊκό χωράφι, με τα παρελκόμενά του, μπήκε στο ντουλάπι. Έτσι πρέπει να συμβαίνει. Έρχεται ο Αστέρας της Τριπόλεως στο Χαριλάου, με νίκη εκτός έδρας και ήττα εντός. Ύπουλο παιχνίδι, το Σάββατο το βράδυ, σε ένα άδειο Κλεάνθης Βικελιδης, λόγω τιμωρίας από μια εξόχως ανόητη ενέργεια, συνοπαδού, βούτυρο στο ψωμί πολλών. Δεν θα σταθώ στο ότι μου στερείται η ευκαιρία να δω την ομάδα, ούτε στο ότι εγώ επέλεξα να την στηρίξω με διαρκείας. Πρέπει, άπαντες, να αντιληφθούμε, να συμφωνήσουμε σε κάποια πράγματα και να συντονιστούμε.
Αυτά και αυτοί που κυνηγάνε τον Άρη θα περιμένουν μόνιμα τέτοιες ευκαιρίες. Την μία θα κλείνουν το γήπεδο σου, την επόμενη θα παίζεις σε αμμοχάλικα, αλάνες, γήπεδα οργωμένα. Το αποτέλεσμα εκνευρισμών, εγωισμών ή και στιγμιαίας αφέλειας και ανοησίας, θα αποβαίνει εις βάρος μας, ως οικογένεια. Δεν μας παίρνει να τους κάνουμε αλλά, τέτοια, δώρα. Ούτε να (μας) στερούμε το “νερό που μας ξεδιψάει”, την φανέλα με το σήμα του θεού του πολέμου και τα κιτρινόμαυρα.
Παραίνεση. Καλά τα γούρια, τα γαλάζια του μόντερν φούτμπολ και τα λοιπά. Να δούμε με κίτρινο και μαύρο την ομάδα, ρε παιδιά. Κλείνει η παρένθεση.
Κάθετο ποδόσφαιρο, πλάνο, παραγωγή φάσεων, πληρότητα στο ρόστερ στις περισσότερες θέσεις. Αυτοί, δείχνουμε να, είμαστε εμείς και σε αυτό το μοτίβο οφείλουμε να επενδύσουμε και να εξελιχθούμε.
Την δουλειά μας εμείς, οι άλλοι τον χαβά τους. Σφυρίχτρες να πιάνουν από το χέρι ομάδες, να ανακαλύπτουν πέναλτι, με μετράνε οφσάιντ φόρα παρτίδα και με VAR, να “πνίγουν” καραμπινάτες κόκκινες, που επαναφέρουν μνήμες με παίχτες μας (βλέπε Καμαρά με Α.Ε.Κ.) στο ίδιο σημείο, του ίδιου γηπέδου, συμπτωματικά. Στις συνθήκες αυτές συμμετέχουμε. Αυτή είναι η πραγματικότητα, η δυστοπία και δεν αλλάζει. Το μυαλό, η οξυδέρκεια, ο συντονισμός, αρχικά παιχτών και πάγκου, εν συνεχεία διοίκησης αλλά και κόσμου, είναι αυτά που θα καθορίσουν το πού μπορούμε να στοχεύσουμε.
Αντί επιλόγου
Το μακρινό 2009, στην παρωδία της Λιβαδειάς, άνοιγα το στόμα να δροσιστώ απ’ το νερό, από το ψιλόβροχο που έπεφτε από τον ουρανό. Σε μια κερκίδα λυόμενη, που απείχε περίπου 150 μέτρα απ’ το γήπεδο.
Οι μπαμπάδες και οι γιοι, μαζί με το υπόλοιπο συνάφι, ξέρουν το πώς θα σε φέρουν στα όριά σου. Με τακτικές παλιάς, κουτσαβάκικης, μορφής. Μάθε εσύ, να περπατάς σε αυτά τα σκοτάδια, με νου καθαρό, απερίσπαστο. Ως κόσμος. Ως ομάδα. Ως Άρης.
Τετάρτη, 28 Αυγούστου 2024
“ο Ντιούι”
