Αν υπάρχει κάτι που είναι χειρότερο από την ήττα, αυτό είναι ο εθισμός σε αυτήν. Ακόμα χειρότερο είναι, το να περνάνε οι μέρες, οι νύχτες και αντί για σιωπή και συναίσθηση της κατάστασης να ανακαλύπτονται δικαιολογίες. Αυτές, πάντα υπάρχουν όμως, όταν χαϊδεύεις τέτοιους, επικίνδυνους, εθισμούς τότε, όλο αυτό γίνεται η αρχή της καταστροφής σου.
Γυμνός ο Αυτοκράτορας
Υπέβαλλα τον εαυτό μου σε ένα διαρκές μαρτύριο το χτεσινό βράδυ, 14:Δεκεμβρίου, παρακολουθώντας τον Άρη, στο Παλέ, να διασύρεται απ’ την Καρδίτσα. Θα έπρεπε να έχω αλλάξει κανάλι από ώρα αλλά, από την μία η ελπίδα που προέρχεται από παλιά γούρια που ανέτρεπαν τα ματς και από την άλλη το αίσθημα ντροπής για τους συνΑρειανούς που βίωναν την πραγματικότητα στις κερκίδες του Αλεξάνδρειου, ενώ εγώ ήμουν στο σαλόνι, με έκαναν να δω την μπασκετική παρωδία ως το τέλος.
Σήμερα ο μήνας έχει 15, είναι η γιορτή του Αγίου Ελευθερίου και ίσως να είναι η πρώτη φορά που φωνάζει, στο κεφάλι μου, η ανάγκη για πραγματική “λευτεριά”, από τα δεσμά που έχουν σφιχτά δεμένο τον Αυτοκράτορα εδώ και κάμποσα χρόνια. Κάπου 14-15 μετράω. Μπορεί να είναι λίγα λιγότερα ή και λίγα παραπάνω. Το πώς αυτή επέρχεται είναι ένα από τα δυσκολότερα ερωτήματα για να απαντηθούν. Δυσκολότερα ακόμα και απ’ την “είναι, άραγε, μπασκετμπολίστες κάποιοι παίχτες στον πάγκο ή μήπως είναι ηθοποιοί;” ερώτηση.
Δεν μου αρέσει να δείχνω πρόσωπα. Έρχεται, από την άλλη, ο ίδιος ο κόουτς Καστρίτης να “απαντήσει” στα παραπάνω και στην ουσία να πετάξει λευκή πετσέτα. Στην αρχή, ο σπίκερ ανέφερε πως έχουμε 10 παίχτες διαθέσιμους. Από αυτούς, ένας Έλληνας έπαιξε κάτι λίγα λεπτά με το τζάμπολ και ποτέ ξανά. Ένας (wannabe) παίχτης, Αμερικανός, δεν μπήκε ούτε δευτερόλεπτο. Ε, τι άλλο να γίνει για να αναδειχθεί η, τωρινή, πραγματικότητα;
Λέμε “τωρινή”, γιατί οι χρόνιες όπως η περσινή αποτελούν οάσεις μέσα στην πορτοκάλι έρημο που βιώνει ο Σύλλογος εδώ και πολλά χρόνια. Μια κατάσταση που έσωσαν ιοί και πανδημίες, όμως γιατρειά δείχνει να μην βρίσκεται. Ίσα ίσα, χειροτερεύει. Αποκορύφωμα αυτών, να βλέπουμε στις τηλεοράσεις μας και παίχτες όπως ο Χάρελ με κίτρινη κορδέλα στο κεφάλι, αλλά αυτήν του Αμαρουσίου. Μαρούσι εκτός έδρας, Πανιώνιος εντός, Κολοσσός εντός, Λαύριο εντός, Καρδίτσα εκτός είναι τα παιχνίδια που εγώ βλέπω πως πρέπει οπωσδήποτε να κερδηθούν, για να μην έχουμε τίποτε αναγούλες. Μαζί με αυτές, ας φύγουν επιτέλους και οι αναμνήσεις του παρελθόντος, όπως γράφει σε ένα γκρουπάκι τα χαράματα ο κουμπάρος. Αν δεν βρεθεί ο τύπος που να επενδύσει πραγματικά στο μπάσκετ του Άρη, θα μείνουν κάτι τίτλοι, στο ταβάνι, να προσπαθούν να ντύσουν τον γυμνό Αυτοκράτορα, σαν το παραμύθι.
Με αυτά και με εκείνα, στην τούρλα του Σαββάτου, θυμήθηκα μία απ’ τις πιο μαύρες στιγμές μας, κάνοντας βουτιά στο παρελθόν αλλά και βλέποντας τον κόουτς… Παπανικολόπουλο στον απέναντι πάγκο. Ο εντός έδρας διασυρμός με 64-111 από το Περιστέρι, σε εποχές που ζήσαμε και που η μνήμη μας είχε θάψει βαθιά κάπου στο 2001, είχε τον αντίπαλο προπονητή στο δικό μας ρόστερ. Ας μην επεκταθούμε σε εκείνα τα χρόνια και μαυρίσουμε, παραπάνω, τις ψυχές μας, που ζητάνε λίγο κίτρινο για να χαρούν.
Μα, το δικό σου αμάρτημα
Είναι η καλύτερη πάσα, απ’ το αριστερό στο δεξί, για να πω πως, έχει ανοίξει εδώ και καιρό η κουβέντα περί επένδυσης στο μπάσκετ από τον Καρυπίδη και κάποιους συμπαίχτες. Αν μπλέξουμε τα μπούτια μας δεν είμαι σίγουρος για το ότι όλο αυτό θα είναι για καλό, όμως ο πνιγμένος πιάνεται απ’ τα μαλλιά του, λένε κι έτσι δεν ξέρω τι είναι σωστό και τι λάθος. Ενώ στο μπάσκετ πέφτει σκοτεινιά, με Παναθηναϊκό, Α.Ε.Κ., Ολυμπιακό και Προμηθέα στα προσεχώς του καλεντάρι, έρχεται το ποδόσφαιρο σήμερα, Κυριακή το μεσημέρι για να δούμε (τι θα δούμε) τον Άρη απέναντι στον Πανσερραϊκό, γνωστή αμαρτωλή ομάδα, ένας κρίκος σε μια αλυσίδα από τέτοιες, συγκεκριμένα.
Παρόλα αυτά, με ενδιαφέρουν “οι αμαρτίες οι δικές μου, που, αν χρειαστεί να τις μετρήσω, από τα δέκα δάχτυλά μου, μόνο το ένα θα κρατήσω”, όπως τραγουδούσε κι ο μεγάλος Πασχάλης Τερζής!
Το τελευταίο, δικό μας, αμάρτημα δεν είναι άλλο απ’ την σιωπηλή αποδοχή του να παίξουμε κεκλεισμένων τα δύο συνεχόμενα εντός έδρας παιχνίδια, με Ατρόμητο και Σέρρες. Παιχνίδια που “άνοιγαν” το πρωτάθλημα , το καλοκαίρι, με δεύτερο συνεχόμενο να ξεκινάμε με δύο σερί εκτός. Το να έρχεται μια επιτροπή και να μας αφαιρεί το πλεονέκτημα δεν είναι κάτι που το ζούμε πρώτη φορά. Επίσης, δεν είναι η πρώτη φορά που δεν θα βγει απόφαση, καθώς κάπου στην Σκωτία πετάνε τάπες σε δρύινα βαρέλια περιμένοντας να αποφασιστεί η έφεση με την Νίκη Βόλου, 20+ χρόνια πίσω.
Δεν μπορεί το κεφάλι μου, όμως, να κατανοήσει το όφελος που είχε ο Άρης απ’ όλη αυτή την ανακατωσούρα που ήρθε και κούμπωσε στα διαιτητικά όργια του τελευταίου μήνα, μαζί με τα τερτίπια αλλαγών στον πάγκο μας, που αντί να αποφασιστούν και να συμβούν ως προϊόν ώριμης σκέψης, σύρθηκαν για μια βδομάδα σχεδόν.
Ένταση, αποτελεσματικότητα και όλοι στην μπρίζα
Ο Μαρίνος Ουζουνίδης κάνει ντεμπούτο, που λέγαμε παλιά, κόντρα στον καιρό, με τα δύο εν δυνάμει βασικά χαφ να είναι εκτός. Τιμωρημένος ο Μόντσου, τραυματίας ο Σιφουέντες. Μένουν ο Νταρίντα με τον Ζουλ, με εναλλακτική τον Μοντόγια στον πάγκο, που ξέχασε σε πόσες θέσεις παίζει. Ο Βέλεθ επίσης απόντας από την αποστολή. Η ανάγκη ενίσχυσης στις δύο αυτές θέσεις (και όχι μόνο, βέβαια, αλλά ας το αφήσουμε αυτό προς το παρόν), φαίνεται πως, είναι βασική προϋπόθεση για έναν Άρη που με νίκη σήμερα το απόγευμα θα διατηρηθεί στις θέσεις που θα ενοχλούν τους γνωστούς και θα πάρει απόσταση από αυτούς που θέλουν να μας μπλέξουν.
Αυτό δεν είναι ευχή, αλλά απαίτηση. Με ευχές και δικαιολογίες, δεν θα καταφέρουμε κάτι παραπάνω απ’ το να γίνουν τα στομάχια μας κόμπος και τα μυαλά μας μαρμελάδα. Μόνο με την πίεση και την απαίτηση προοδεύεις και σήμερα το μεσημέρι, στο Κλεάνθης Βικελίδης, οφείλουν άπαντες να μπούνε μπριζωμένοι, με αυτά τα στοιχεία, με ένταση, με επιμονή και με αποτελεσματικότητα στο χορτάρι έτσι ώστε να αποφύγουμε τα περσινά μπάζερ μπίτερ, να τελειώσουμε, όσο γίνεται νωρίτερα, την υπόθεση “τρίποντο” και να ανασυνταχθούμε για το τελευταίο παιχνίδι της χρονιάς, στην Τρίπολη κόντρα στον Αστέρα, της επόμενης εβδομάδας.
Το τι συμβαίνει στα γήπεδα που αγωνίζονται οι… μπιγκφόρ έχουμε μάτια και το βλέπουμε, με την Λαμία να είναι άλλο ένα πεδίο για γελοιότητες, εχτές, με τα υπόλοιπα να αναμένονται σήμερα. Ο Άρης, όμως, μπορεί να ελέγξει μόνο όσα είναι στο δικό του χέρι. Ή πόδι. Αφού στο πρώτο δείχνει να μην βγάζει άκρη, ας γίνει η δουλειά στο δεύτερο. Έστω.
Κυριακή, 15 Δεκεμβρίου 2024
“ο Χιούι”
