Πραγματικό γεγονός, φανταστική ιστορία. Περιμένω λεωφορείο σε μία στάση. Φοράω μπλούζα του Άρη. Έρχεται ένας 80χρονος παππούς και μου λέει: «Δε σε ξέρω, αλλά επειδή είσαι Αριανός άκουσέ με 2 λεπτά:
Η Ελλάδα είναι μεγέθυνση του Άρη. Απίστευτες ομοιότητες, αναρίθμητες παθογένειες, προδιαγεγραμμένη κατάληξη. Διεφθαρμένοι αιρετοί αντιπρόσωποι, σκιώδεις μεσάζοντες, κατασπατάληση χρήματος την εποχή των παχέων αγελάδων, de facto χρεοκοπία. Απαξίωση των ελάχιστων σοβαρών απόψεων από τον ‘αλάνθαστο όχλο’, σε καθεστώς mediοκρατίας.
Λαός που δεν έβαλε ποτέ τη λογική πάνω από το συναίσθημα. Το αποτέλεσμα καταστροφικό. Ποιος ευθύνεται; Τα Μ.Μ.Ε κατηγορούν τους παράγοντες (γιατί αυτοί διοικούν), οι παράγοντες κρύβονται πίσω από τον όχλο (γιατί αυτός τους ψήφισε) και ο όχλος τα ρίχνει στους ‘Α.Ρ.Δ’ (γιατί τον παραπληροφόρησαν). Κυνηγάμε τη σκιά μας: «το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό;». Και στο τέλος, διάλυση…
Όσο βιώνουμε τις συνέπειες της διάλυσης, τόσο οδηγούμαστε σε αντιδραστικά συμπεράσματα: Φταίνε οι άλλοι! Οι εκβιαστές ευρωπαίοι, η κακή ΕΠΟ, ο ανθέλληνας Σόιμπλε, ο περίεργος Γκιρτζίκης, ο Σόρος, ο Μαρινάκης, οι Τούρκοι… Τι σημασία έχει που εμείς δεν προστατεύσαμε τα δικά μας συμφέροντά; Είναι υποχρεωμένοι να μας σώσουν, για την ιστορία μας και μόνο. Εμείς, έστω και στο «και πέντε»… ψάξαμε.
Ψάξαμε λεφτά σε Ρώσους, Κινέζους, Άραβες, Ισπανούς. Ο θησαυρός, όμως, ήταν άνθρακας. Τι μπορούσαμε να κάνουμε; Ξεθάψαμε business plan από το συρτάρι, αλλά οι επενδύσεις χρειάζονται «χαρτιά» (με τη μεταφορική έννοια) και όχι μόνο χαρτιά (κόλλες Α4). Όταν οι Βαρουφάκηδες μας τελείωσαν και οι εναλλακτικές εξαντλήθηκαν, επιστρέψαμε στο πραγματικό δίλημμα: Ευρώ ή Δραχμή;
Με το Ευρώ, θα είσαι στο άρμα του Σόιμπλε και της Γερμανίας. Αποφασίζουν για σένα, αλλά παραμένεις στην Ευρωζώνη. Συμμετέχεις σε συνόδους κορυφής, συμμαχείς με χώρες-δορυφόρους και διώχνεις το φόβο υποβιβασμού σε εθνικό νόμισμα. Τα ‘πακέτα’ της Κομισιόν θα δημιουργήσουν εικονική ανάπτυξη, με προοπτική επανένταξης στο group των 6-7 ισχυρών χωρών. Κάπως έτσι, ξαναγίνεσαι περίπου όπως ήσουν. Ή μάλλον…όπως είναι όλοι στην Ευρώπη!
Με τη Δραχμή, απλώς αλλάζεις κηδεμόνα. Ο Αμερικάνος βάζει πόδι στην Ελλάδα και ‘διορίζει’ κυκλοθυμικούς αντιπροσώπους, που κοντράρονται ανοιχτά με τον Σόιμπλε. Καταθέτουν εναντίον του στα Διεθνή Δικαστήρια, αψηφώντας ότι κουμάντο στην Ευρώπη κάνει η Γερμανία! Κάπως έτσι, μπαίνεις black list… Ανάπτυξη ίσως έρθει σε 3-4 χρόνια, αν ο Αμερικάνος γίνει υπερδύναμη και σε κρατήσει στο άρμα του. Μέχρι τότε, θα παρακαλάς να επιστρέψεις στην Ευρώπη γιατί κανένας δεν ασχολείται με τη ‘βαλκανική λίγκα’. Η ‘γενοκτονία’ είναι προ των πυλών…
Όταν η κατάσταση είναι αδιέξοδη, οφείλεις να πεις την αλήθεια. Μας τύλιξαν σε μία κόλλα χαρτί, με δική μας υπαιτιότητα. Πραγματική αξιοπρέπεια και ανεξαρτησία δεν υπάρχει ούτε στη μία, ούτε στην άλλη περίπτωση. Διαλέγεις άρμα και πορεύεσαι, κρατώντας καθαρό κούτελο μόνο σε ατομικό επίπεδο. Έτσι λειτουργεί το σύστημα… Όλες οι χώρες αυτό κάνουν. Δεν είναι μόνο η Ελλάδα. Και η Τουρκία είναι σε άρμα, αλλά το πουλάει ως success story!
Μακάρι τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Δυστυχώς, όμως, αυτή είναι η πραγματικότητα. Είτε την αποδέχεσαι, είτε αυτοκτονείς! Κι αν υπάρχει έστω μισή πιθανότητα να αλλάξει η Ευρώπη, αυτό θα γίνει πολεμώντας τον ‘νταβατζή’ από μέσα…»
Κουράστηκα με την Ελλάδα παππούλη, τον διακόπτω. Πες για τον Άρη: Αρβανιτίδης ή Κάλας; «Ποιοι είναι αυτοί;», με ρωτάει. Ήρθε το λεωφορείο…. Εκείνος έφυγε κι εγώ έμεινα παγωτό. Δεν κατάλαβα τίποτα…Τζάμπα έχασα το χρόνο μου…
*Ο Γιάννης Ιωαννίδης αρθρογραφεί στο overlap.gr
