Από τον Γιώργο Μ. ο οποίος δηλώνει φίλαθλος του ΠΑΟΚ πήραμε την παρακάτω επιστολή με αφορμή την δολοφονία του Άλκη.
Αναλυτικά:
Είμαι ο Γιώργος Μ. (δεν έχει σημασία) και είμαι φίλαθλος του ΠΑΟΚ. Ο παππούς μου ήρθε πρόσφυγας από τη Σμύρνη το 1922 και για πάρα πολλά χρόνια επί προεδρίας Παντελάκη προσέφερε στον Σύλλογο (λογιστής). Κάθε ομάδα έχει την ιστορία της, τις ρίζες της, πρόσφυγας ο παππούς, αγάπησε την ομάδα κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα η αγάπη αυτή να μεταλαμπαδευτεί στον θείο μου και στον πατέρα μου.
Πιστεύω δεν πρέπει να υπάρχει στο σόι του πατέρα μου κάποιος που να μην είναι ασπρόμαυρος. Ο πατέρας μου μεγάλωσε στο κέντρο της πόλης και αγαπώντας τον αθλητισμό έκανε πολλούς καλούς φίλους (οι περισσότεροι περιέργως μπασκετικοί, μέσα σε αυτούς οι Αλεξανδρής, Ιωαννίδης, Ανανιάδης από τον μπασκετικό Άρη, ο Λάκης Τσάβας, ο Μπογατσιώτης κ.α.). Εχει κατέβει με τον ΠΑΟΚ Καραϊσκάκη, Πάτρα κτλ. και πάντα μου μιλάει με νοσταλγία για τον Κούδα και την ομάδα του ’70.
Ο Κούδας…τις λίγες φορές που τον έχω συναντήσει, όταν του λέω ποιος ήταν ο παππούς μου, πάντα μιλάει εγκάρδια για αυτόν. Μου λέει ότι οι παλιοί αγαπούσαν αγνά την ομάδα, ήταν άλλο το δέσιμο τότε με τον σύλλογο. Εγώ μεγάλωσα στις Συκιές. Στην οικοδομή μας ήταν άλλα 3 παιδιά στην ηλικία μου. Ο Γιάννης, ο Νίκος και ο Δημήτρης. Οι πατεράδες τους δεν ασχολούνταν τόσο πολύ με τα αθλητικά και ήταν η εποχή του μπάσκετ, του μεγάλου Γκάλη, του Άρη κάθε Πέμπτη (για κάποιο λόγο μου έχει μείνει εκείνο το διπλό στη Γιουγκοπλάστικα, ίσως γιατί όλοι περίμεναν 20άρα ήττα.
Επίσης θυμάμαι το Μπαρτσελόνα-Άρης στο F4, το είδα σε ξενοδοχείο με τον πατέρα μου στη Πελοπόννησο). Όλοι τους έγιναν Αρειανοί. Με αυτά τα παιδιά μεγάλωσα μαζί, ήπιαμε τους πρώτους καφέδες, κάναμε κρυφά τα πρώτα μας τσιγάρα, παίρναμε 2 λεωφορεία για να πάμε Κρήνη που ήταν πιο in. Ήταν πραγματικά τα αδέλφια μου τότε. Εννοείται η καζούρα για τα αθλητικά ατελείωτη. Πως διάολο χάσαμε εκείνο το πρωτάθλημα το ’91;
Ένιωθα ότι σας το χαρίσαμε πραγματικά. Μετά στο Γυμνάσιο ήρθε εκείνη η τέλεια χρονιά που βγήκαμε Ευρώπη μετά από 5 χρόνια και ο Άρης υποβιβάστηκε. Τι δούλεμα τους έκανα…Αλύπητο. Ακόμα πιστεύω ότι εκείνο το 1-4 όταν επέστρεψε ο Άρης ήταν Θεία Δίκη. Έπρεπε να γίνει. Για όλη αυτή τη καζούρα που έφαγαν οι Αρειανοί από τους Παοκτσήδες τότε.
Μετά από λίγα χρόνια, με τα παιδία αυτά αραιώσαμε, χωρίς ποτέ όμως να χαθούμε τελείως ή να σταματήσουν να είναι φιλαράκια μου. Φοιτητής πλέον, πήγα εκδρομές με τον ΠΑΟΚ, για πάρα πολλά χρόνια διαρκείας στη Τούμπα (πάντα εκεί, όταν είμασταν επί Γούμενου 3.000 στο γήπεδο) και ήρθα και Χαριλάου δυο φορές. Μία γλυκιά (νίκη 2-3) και μία πικρή (ήττα 2-0 στο τέλος με δυο γκολ του Ντεμπά-Νιρέν). Απέναντι είχα πολλά φιλαράκια. Από τις Συκιές, από τη Χαλκιδική που πηγαίνω τα καλοκαίρια, συμφοιτητές.
Να σας πω την αλήθεια, ενώ στα εκτός έδρας (είτε Χαριλάου, είτε ΟΑΚΑ, είτε οπουδήποτε) με έφτιαχνε πολύ το γεγονός ότι είμασταν λιγότεροι στο γήπεδο, παρόντες στην έδρα των αντιπάλων και πάντα με καλή κερκίδα, άλλες καταστάσεις δε με άφηναν να το χαρώ περισσότερο. Έχω γυρίσει από Αθήνα με ψοφόκρυο και σπασμένο πούλμαν από Ολυμπιακούς, είδα γύρω μου άπειρα ναρκωτικά και εύκολα θα μπορούσα να μπω στον πειρασμό, είδα να σπάνε τζαμαρίες από καταστήματα χωρίς λόγο, είδα να φεύγουν σωρηδόν αντί για χαρτάκια καρεκλάκια, έφαγα ασπιδιά από αστυνομικό στο ΟΑΚΑ απλά γιατί κάποιος με έσπρωξε και ίσα που τον ακούμπησα παραπατώντας, κράτησα με τα χέρια μου όρθιο άγνωστο συνοπαδό μου που ακόμα και σήμερα απορώ πως μισοστεκόταν όρθιος…Γονατιστός ίσως; Λιώμα ήταν ο τύπος…
Θυμάμαι τον Τελικό του 2003. ΠΑΟΚ-Άρης στη Τούμπα. Πήγα στον ημιτελικό με ΑΕΚ και στον Τελικό σηκώθηκα και πήγα Μύκονο με το φιλαράκι μου τον Βασίλη, την Ειρήνη (Αρειανάκια και οι δύο, ειδικά η Ειρήνη άρρωστο) και άλλους. Είδαμε το ματς μετά το 15′ στη τηλεόραση με τον Βασίλη. Ημιλιπόθυμοι μετά το Paradise και οι δύο. Την Ειρήνη δεν την πείραξα πολύ μετά, ήταν σκασμένη. Τα χρόνια πέρασαν, συνέχισα να πηγαίνω στο γήπεδο μέχρι που ένα ματς ήταν για μένα η αφορμή ν’ αρχίσω να αραιώνω από τα γήπεδα. Είχα ήδη βέβαια αρχίσει μέσα μου να κουράζομαι από το ελληνικό ποδόσφαιρο. Απρίλιος 2014, ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός στη Τούμπα. Είναι το ματς με το δαχτυλίδι της φωτιάς, με τους γαύρους στον πάγκο του Ολυμπιακού. Διαιτητής Μάνταλος.
Πιστέψτε με, αγαπάω το ποδόσφαιρο πολύ, έπαιζα ερασιτεχνικά και στην ΕΠΣΜ, έχω δει τόσα ματς μεγάλων πρωταθλημάτων του εξωτερικού. Πιστεύω μπορώ να καταλάβω τις προθέσεις ενός διαιτητή χωρίς να φοράω ασπρόμαυρα γυαλιά. Ο Μάνταλος εκείνη τη μέρα όσο το ματς ήταν 0-0 ήταν άψογος. Ο Κολίνα ο ίδιος. Μόλις έγινε το 1-0 από τον Κλάους στις αρχές του Β’, ήταν σαν να πατήθηκε κάποιο κουμπί. Άλλος διαιτητής μετά. Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Τρελαινόμουν με αυτό που έβλεπα. Ενας άνθρωπος να μη φοβάται τόσες χιλιάδες κόσμο και να σφυρίζει μονόπατα. Τελειώνει το ματς. Πίεση πιστεύω πάνω από 20. Αδειος. Κενός. Δε μπορούσα να χαρώ ότι ο ΠΑΟΚ θα έπαιζε Τελικό μετά από 11 χρόνια. Βρέθηκα με τη κοπέλα μου μετά (νυν γυναίκα μου πλέον, τι υπομονή έχει κάνει…), βλέπει τα μούτρα μου και με ρωτάει ‘Τι έγινε; Χάσατε;’ Σκέψου πως ήμουν.
Κατέβηκα και στον Τελικό με σύνδεσμο. Ξανά οι ίδιες εικόνες. Ναρκωτικά παντού γύρω σου. Φάγαμε και τη ξενέρα γιατί απ’ότι φαίνεται δεν άδειασα μόνο εγώ στον ημιτελικό μάλλον. Από τότε έφυγα από την κερκίδα. Παράτησα το γήπεδο με μόνες εξαιρέσεις κάποια ευρωπαικά ματς γιατί εκεί το κλίμα, η αύρα, η διαιτησία είναι λίγο διαφορετικά και θυμίζουν κανονικό ποδόσφαιρο. Όπως το ζούνε στο εξωτερικό. Νιώθω καλά με αυτή μου την απόφαση. Το ελληνικό ποδόσφαιρο σε κουράζει. Όλα του. Τοξικότητα, διαιτησίες, ιδιοκτήτες, κράτος. Από που να πιαστείς. Το μικρόβιο του ΠΑΟΚ δε φεύγει βέβαια. Συνεχίζω να παρακολουθώ τα αποτελέσματα, τις κριτικές των παικτών, αναρτήσεις στα social. Τα μισά ματς όμως δε τα βλέπω πλέον. Ποιος θα το πίστευε…Εχουμε κι ένα γκρουπάκι στο Viber 4 φιλαράκια (2 Παοκτσήδες-2 Αρειανοί) και σχολιάζουμε τα αθλητικά.
Τρελό γέλιο σε καθημερινή βάση πέφτει εκεί. Μέχρι που έρχεται το περιστατικό με τον Άλκη και το γέλιο κόβεται. Παγώνει το αίμα. Τι να γράψεις για αυτό…Ούτε να γράψεις μπορείς. Το μόνο που σκέφτηκα και άρχισα να γράφω ήταν ένα. ΤΕΛΟΣ. Πρέπει να μπει ένα τέλος. Όχι άλλο Μπλιώνα, Νάσο, Τόσκο, Άλκη και πόσους μπορεί να ξεχνάω. Και αφού το οπαδικό κίνημα έχει πάρει τη κατηφόρα (αποτύχατε παιδιά. Ολοι σας. Καλλιεργήσατε το μίσος και όχι την αγνή αγάπη προς την ομάδα) και εννοείται το κράτος (το ποιο;) είναι παντελώς ανίκανο να κάνει το οτιδήποτε, πρέπει μόνοι μας τουλάχιστον να προσπαθήσουμε να το πάρουμε αλλιώς. Ο αδικοχαμένος Άλκης πρέπει να αφήσει πίσω του κάτι, όχι οι δολοφόνοι και το μίσος. Και όπως ο πατέρας του σκέφτηκε ένα φιλικό Άρη-ΠΑΟΚ δείχνοντας μεγαλείο ψυχής, εγώ άρχισα να γράφω κι έκανα τη παρακάτω σκέψη. Αν και δεν πατάω πλέον στα γήπεδα, θέλω να έρθω στο Χαριλάου.
Πάνε 20 χρόνια διάολε. Θέλω να βάλω τη φανέλα της ομάδας μου, να κάτσω μαζί με τα φιλαράκια μου από το γκρουπάκι στο Viber, τον Βασίλη και τον Κωστή και να πιούμε μπύρα στο Beer F.C. (αν το γράφω σωστά). Να κάνουμε χαβαλέ, καζούρα κι όταν αρχίσει το ματς να πάω στη Θ1 ή στη Θ4 (όπου μπαίνουν οι φιλοξενούμενοι τέλος πάντων). Να δω τον Βιερίνια να μπαίνει πρώτος με την ομάδα (πόσο χαίρομαι που είναι αρχηγός του ΠΑΟΚ. Ποιότητα. Ηθος. Σαν τον Κούδα, δε προκάλεσε ποτέ κανέναν). Ν’αποδοκιμάσω τον Καρυπίδη γιατί απλά δε τον γουστάρω ρε παιδί μου. Οπως κι εσείς δε γουστάρετε τον Σαββίδη. Ετσι δεν είναι? Ν’αφήσω ένα λουλούδι για τον ‘Αλκη μπροστά στη Θ3. Να σταθώ μπροστά σε όλους αυτούς τους πιτσιρικάδες που θα βράζει το αίμα τους και να τους πω ν’αφήσουν το μίσος στην άκρη.
Να αγαπήσουν την ομάδα τους πιο πολύ. Τον Άρη με τη μεγάλη ιστορία του, τι να λέμε. Τον Άρη που όταν οι Αρειανοί φώναξαν ‘Άρη θυμήσου μια ζωή μαζί σου’ στη Πάτρα, οι Ολυμπιακοί απέναντι χειροκρότησαν. Κι ας πλακωνόντουσαν πριν το ματς. Αυτές είναι στιγμές. Αληθινές, αθλητικές. Θέλω να κάτσω μπροστά στη Θ3 για να εκφράσω τη λύπη όλων των υγιώς σκεπτόμενων φιλάθλων για αυτό το τραγικό που έγινε. Όχι μόνο των Παοκτσήδων. Κι ας φάω και βρισίδι. Δε πειράζει. Ισως κάποιος από τον ΠΑΟΚ να πρέπει να λερωθεί για αυτά τα τσογλάνια που τόλμησαν κι έβαλαν το όνομα του Συλλόγου μπροστά οι ξεφτίλες. Θα ήθελα να χαιρετήσω τα παλιά μου αδέλφια από τις Συκιές.
Που ξέρω ότι θα είναι εκεί στη Θ3. Δεν εθελοτυφλώ. Ξέρω ότι η κατάσταση είναι δύσκολη και ίσως κινδυνεύσω. Θέλω να ελπίζω για το καλύτερο όμως. Θέλω ο γιος μου που γεννήθηκε πριν 15 μήνες να μεγαλώσει σε μία καλύτερη κοινωνία. Χωρίς τόση τοξικότητα και μίσος. Ετσι όπως πάμε το πιθανότερο είναι να τον παροτρύνω να μην ασχοληθεί με το ελληνικό ποδόσφαιρο. Γιατί γαμώτο? Γιατί να μη μπορούμε να πάμε στο γήπεδο μαζί όπως οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας? Οπως πάνε οι Βάσκοι στο Αθλέτικ Μπιλμπάο-Σοσιεδαδ τώρα, όχι στο παρελθόν. Με μικρά βήματα μπορούμε να το αλλάξουμε. Ας έρθω μόνο εγώ στις 20/2 στο Χαριλάου. Αν λόγω Covid αφήνουν 1.000, ας είναι 999 Αρειανοί κι εγώ.
Την επόμενη φορά θα κάνω τα πάντα για να πάνε 5-10 φίλοι μου Αρειανοί και να κάτσουν στη Θ8 στη Τούμπα. Οπως παλιά. Αλλά αυτή τη φορά αλλιώς. Μόνοι μας. Χωρίς Αστυνομία, χωρίς φόβο. Δεν εκπροσωπώ κανένα Σύνδεσμο, κανένα επίσημο ΠΑΟΚ, είμαι ο κανένας, ο ανώνυμος. Αυτός που πιστεύει ότι ο Άλκης πρέπει να αφήσει κάτι πίσω του και να κερδίσει αυτός. Όχι το μίσος, όχι οι δολοφόνοι του. Οπως πιστεύει κι ο πατέρας του. Πόσο σε σκέφτομαι πατέρα του Άλκη. Και τη μανούλα του. Είσαι και δικιά μου μανούλα. Σας αγαπώ… Σας ζητώ συγνώμη για όλα αυτά που όλοι μας επιτρέψαμε και δε τα περιθωριοποιήσαμε.
Με εκτίμηση, Γιώργος Μ.
