Λάβαμε και δημοσιεύουμε στο PRESSARIS επιστολή οπαδού του Άρη, ο οποίος βρέθηκε χθες στην Βέροια για να παρακολουθήσει τον αγώνα. Μια επιστολή που θέτει καίρια ερωτήματα, πέρα από το αποτέλεσμα ή τον αγώνα. Ερωτήματα για συμπεριφορές, για συνθήκες, για νοοτροπίες. Μια επιστολή που αξίζει να διαβαστεί.
Η επιστολή του αναγνώστη του PRESSARIS, Νίκου Κ.: “Παίρνω αφορμή να σας γράψω για τα όσα έζησα κατά τη διάρκεια της χθεσινής ημέρας στην πόλη της Βέροιας αλλά και κατά τη διαδρομή προς αυτήν, για να δω την αγαπημένη μου ομάδα.
Η αλήθεια είναι ότι ακολουθώ την ομάδα μας παντού, σε όποιο γήπεδο και αν παίζει, η ηλικία μου ίσως πλέον δε μου επιτρέπει να το συνεχίζω αυτό αλλά έρχονται στιγμές που δε γίνεται να αρνηθώ την παρουσία μου στο πλευρό του θεού.
Εδώ και μέρες διάβαζα από συγκεκριμένη τοπική εφημερίδα – site της Βέροιας, πόλης που συμπαθώ ιδιαίτερα και επισκέπτομαι ανά τακτικά διαστήματα με την οικογένεια μου.
Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα να προκαλούν σε τέτοιο βαθμό τη νοημοσύνη αλλά και το συναίσθημα μου. Διάβασα για ανώνυμες επιστολές από φίλους της Βέροιας από Θεσσαλονίκη, διάβασα για φανατισμένους χούλιγκανς του ΑΡΗ που θα πάνε στη Βέροια για να τη γκρεμίσουν και άλλα τέτοια απολύτως ανεδαφικά και φυσικά κακοπροαίρετα.
Ένιωσα να δημιουργείται ένα κλίμα διαφορετικό, να καλλιεργείται ένα άσχημο περιβάλλον για την παρουσία μου στο γήπεδο που αγωνίζεται η ομάδα μου. Ένα μένος, ένα σύμπλεγμα πρωτόγνωρο που αν και διέσχισα ολόκληρη τη χώρα για να φωνάξω για την αγάπη μου, πρώτη φορά συνάντησα και μάλιστα σε μια γειτονική πόλη που μάλιστα ο ιδιοκτήτης της ομάδας φέρεται να είναι και οπαδός της δικής μας ομάδας.
Κατάλαβα στο πετσί μου κυριολεκτικά που αποσκοπούσαν όλα αυτά, όταν διασχίζοντας την καθιερωμένη διαδρομή για την πόλη της Βέροιας, δέχτηκα την πρώτη φιλοφρόνηση με διάφορες βρισιές και κοσμητικά επίθετα και ένα κομμάτι τσιμέντου να τσαλακώνει το καπό του αυτοκινήτου μου.
Μαθημένα τα βουνά από τα χιόνια, προσπέρασα τους μεθυσμένους δειλούς που είχαν στήσει καραούλι στη μέση του δρόμου και πετούσαν πέτρες σε όποιον κρατούσε κασκόλ η φορούσε κίτρινη μπλούζα ή ακόμα χειρότερα είχε πινακίδες νομού Θεσσαλονίκης.
Στο γήπεδο τα ίδια και χειρότερα. Παρκάρισα το «τραυματισμένο» αυτοκίνητο μου και καθώς περπατούσα έβλεπα τους καταστηματάρχες και τους θαμώνες της πόλης να με κοιτούν με μισό μάτι. Εγώ που έχω πάει αμέτρητες φορές στην πόλη αυτή και μόνο τα καλύτερα έχω να λέω για τη φιλοξενία και τη ζεστασιά τους. Ένιωσα ξένος, χτυπημένο αδέσποτο σκυλί που δε το θέλει κανείς.
Αστυνομία παντού, έλεγχος και γω δε ξέρω πόσες φορές, για να μπούμε σε ένα γήπεδο αχούρι. Με σπασμένα καθίσματα, ανύπαρκτα τα περισσότερα, σκουριασμένα κάγκελα με αμέτρητες παγίδες θανάτου από τις γυρισμένες ανάποδα γωνίες τους, τσακισμένες λαμαρίνες με φαρμακερές γωνίες, τουαλέτες ανύπαρκτες, νομίζω μέτρηρα 3-4 ουρητήρες για 6.000 χιλιάδες και πλέον κόσμου.
Πως είναι δυνατόν να έχει πάρει αυτό το γήπεδο άδεια για να γίνονται αγώνες Σουπερλίγκας; Μας συμπεριφέρονται σαν ζώα, σα φυλακισμένες ψυχές και θα πρέπει να υπομείνουμε τα πάντα για να γίνει το κέφι τους;
Όχι κύριοι δε πάει έτσι η ιστορία, τουλάχιστον ο κόσμος του ΑΡΗ απέδειξε πολλές φορές το ποιόν του και το κιμπαριλίκι του, κάτι που προφανώς εσείς δε νιώθετε ούτε κατά διάνοια.
Θα ήθελα να δημοσιευτεί για να μάθουν όλοι ότι δεν είμαστε κορόιδα να τους πληρώνουμε εισιτήρια και να αφήνουμε λεφτά στον τόπο τους και αυτοί να μας συμπεριφέρονται σαν σε αλήτες και καθάρματα”.
