Αντί προλόγου
Το ότι ξημέρωσε η επόμενη μέρα δεν πάει να πει πως θα αφήσουμε να περνάει ο καιρός, να κυλάει το ημερολόγιο και όταν θα φτάνει, ξανά, η 1η Φεβρουαρίου να αναλωνομαστε σε συγκινητικά κείμενα και μνήμες, με αφορμή την δολοφονία του Άλκη Καμπανού.
Εδώ, δεν μιλάμε για το “σαν σήμερα”. Η διαρκής μάχη είναι το ζητούμενο, οι δράσεις, οι κουβέντες, ειδικά σε νεότερα παιδιά, η διαμόρφωση κουλτούρας. Συνύπαρξη, σεβασμός. Ζητούμενο είναι οι αξίες.
Εξάλλου, η ίδια πολιτεία φαίνεται πως, βολεύεται απ’ τις απλές, γενικές αναφορές στις τραγωδίες,.ντυμένες με δακρύβρεχτα λόγια. Υποκρισία. Η περίπτωση του εγκλήματος των Τεμπών, που βρίσκεται στην επικαιρότητα στις μέρες αυτές, πάλι, οι μαζικές και ογκώδεις συγκεντρώσεις, σε μεγάλο βαθμό μακριά από παραταξιακές ομπρέλες, οι φωνές για δικαίωση, για τιμωρία των ενόχων δεν είναι επετειακά λόγια. Αν κάποιοι δεν κάνουν πολλές δεκαετίες να δουν το φως του ήλιου, πληρώνοντας το ελάχιστο της ποινής, μπροστά στα όσα έκαναν, είτε ως φυσικοί είτε ως ηθικοί αυτουργοί, δεν θα υπάρξει καμία απόδοση δικαιοσύνης.
Το ότι στα κείμενα… μέσα από αυτή την γωνία του pressaris.gr έχω την ευλογία να επικοινωνείται η άποψη μου σε θέματα του Άρη, αυτό δεν πάει να πει πως είμαι εκτός κοινωνίας, πραγματικότητας και των όσων συμβαίνουν και “καίνε”, εντός ή και εκτός εισαγωγικών. Όπως έχει ειπωθεί, εξάλλου ή έχει γραφτεί κάπου, σε ένα πανί, σε μια κερκίδα, “οπαδός =άνθρωπος”! Όφειλα να ξεκινήσω με αυτά, πριν περάσω σε δυο κουβέντες που αφορούν στα… δευτερεύοντα της ζωής, όπως συνηθίζεται να λέγεται, τα οποία είναι όμως τόσο σημαντικά ώστε να επηρεάζουν την ψυχολογία μου/μας μέσα στα εικοσιτετράωρα αναμονής για να δω την φανέλα με το κίτρινο και μαύρο και τον θεό του πολέμου στην καρδιά.
Εθισμός και απεξάρτηση
Η αρχή έγινε το Σάββατο το απόγευμα σε παιχνίδι που… ζεματούσε, στο κλειστό του Αγίου Θωμά, απέναντι στο Μαρούσι. Ο Άρης έφτασε σε οριακά σημεία, στο να αναζητά οξυγόνο, σε γήπεδα που κάποια χρόνια πριν σφράγιζε εξόδους σε Ευρωλίγκες.
Ο Αυτοκράτορας έπρεπε να παίξει κόντρα σε όποια συνθήκη θα συναντούσε και να κερδίσει. Ναι, εδώ δεν αγωνίζεται το παρελθόν, οι τίτλοι και η λάμψη, παρά μόνο το παρόν με τις δικές του πραγματικότητες. Μια από αυτές υπήρξε η αλλαγή στην άκρη του πάγκου και η έλευση Βετούλα αντί του Καστρίτη.
Ειδικός επί των αναλύσεων δεν είμαι, αλλά στα μάτια μου, όσο μπορώ να αντιληφθώ τις τακτικές και την αγωνιστική συμπεριφορά, τόσο ατομικά όσο και ομαδικά, ο Άρης πιστεύω πως την είχε ανάγκη. Ήταν απαραίτητη η αλλαγή, για να συνέλθει η ομάδα. Αυτή, έδειξε πιο… compact, σφιχτή, συγκεντρωμένη, οργανωμένη, παρά τα διαχρονικά και κλασικά λάθη και καρδιοχτύπια.
Είδα το πρώτο ημίχρονο, κατά το οποίο ήταν προφανής η προσπάθεια για περισσότερο κοντρολαρισμένο και όχι γκραν γκινιόλ παιχνίδι. Παράλληλα, επιχειρήθηκε και σωστά να παιχτεί αρκετά η μπάλα μέσα στην ρακέτα. Αξίζει να σημειωθεί πως, μεσοβδόμαδα, παρακολούθησα ένα βίντεο που έκανε σε σχέση με την ομάδα μας ο Λάζαρος Παπαδόπουλος. Ο γνωστός μπασκετμπολίστας, με αρκετές αντιπάθειες είναι η αλήθεια στο Παλέ, είπε κάποια σημαντικά πράγματα αναλύοντας στατιστικές κατηγορίες.
Είπε πως, μετά τους Ολυμπιακο και Παναθηναϊκό, ο Άρης κάνει τις περισσότερες επιθέσεις, απ’ τις ομάδες όλου του πρωταθλήματος, για παράδειγμα, έχοντας τον τρίτο αριθμό κατοχών μετά τους κόκκινους και πράσινους δεινόσαυρους. Οι επιλογές και οι αποφάσεις των παιχτών μας, όμως, δημιουργούν την πραγματικότητα, η οποία λέει πως σπαταλάμε το μεγάλο αυτό προτέρημα.
Το χτεσινό απόγευμα, αναζητήθηκαν και βρέθηκαν λύσεις που βοήθησαν το σύνολο. Πολλές από αυτές έγιναν εντός της γραμμής του τριπόντου. Μαζί με αυτά, κομβικά σουτ έξω από τα 6,75 βοήθησαν στο να επιτευχθεί μια σπουδαία νίκη.
Σπουδαία πράγματα είναι οι τίτλοι, οι πορείες στην Ευρώπη. Αυτά καταξιώνουν. Σπουδαία, όμως, είναι και αυτά που αφορούν στην επιβίωση σου, όταν καλείται να την αντιμετωπίσει και φέτος ο Άρης φλέρταρε με επικίνδυνες καταστάσεις.
Τίποτα δεν τελείωσε με το διπλό στην Αθήνα. Μέχρι την διακοπή, το ασφυκτικά γεμάτο Παλέ θα δώσει το έξτρα καύσιμο στην ομάδα, η οποία αντιμετωπίζει τον Πανιώνιο στον επόμενο αγώνα. Βήμα βήμα, νίκη μόνο το ζητούμενο. Η απεξάρτηση από τον εθισμό στις ήττες έρχεται μέσα από πεισματικές, γεμάτες ενέργεια, αλλά και μυαλό εμφανίσεις, που δίνουν νίκες. Τα υπόλοιπα, εν καιρώ.
Κι ας είναι τσαπατσούλικες!
Το ποδόσφαιρο, την περασμένη εβδομάδα στην Λαμία, υπό την παρουσία 700-800 οπαδών μας, που έδωσαν την πιο όμορφη διχρωμία στο τσιμέντο, την κιτρινόμαυρη, έφυγε με ένα τρίποντο που, τηρουμένων των αναλογιών, ήταν λυτρωτικό. Ξεκόλλησε μια κατάσταση που έδειχνε προβληματική η νίκη αυτή, όμως δεν είναι αρκετό κάτι τέτοιο. Απαιτείται 100% ετοιμότητα και αναζήτηση νέου τριπόντου στην Λεωφόρο όπου εδρεύει η Άθενς η Καλλιθέα. Εκεί, το κίτρινο και το μαύρο, ξανά, της κερκίδας θα αποτελεί την κινητήριο δύναμη ενός συνόλου που και αυτό αναζητά τις νίκες που θα φέρουν την ηρεμία, την αυτοπεποίθηση και την επίτευξη του ελάχιστου των στόχων.
Ένα σύνολο που θα έχει απουσίες και παρουσίες. Στις πρώτες ανήκουν, εκτός των δηλωμένων τιμωρημένων όπως το μεγάλο μας όπλο που λέγεται Λορέν Μορόν και οι Μανού, Σουλεϊμάνοφ. Βρίσκονται με τα δύο, σχεδόν, πόδια στις Η.Π.Α. και το Κάνσας, αμφότεροι, ενώ ο τσαπατσούλης Καυκάσιος εξτρέμ ήταν το δεύτερο πρόσωπο πίσω από τον “Χάρι Πότερ” που προσωπικά θα μου λείψει. Κι ας ήταν αμοντάλης.
Ήρθαν νέα πρόσωπα, στις τελευταίες ημέρες, την αξία των οποίων περιμένουμε να δούμε στο χορτάρι. Με τα κενά των: τερματοφύλακα, στόπερ και αμυντικό χαφ να μην έχουν καλυφθεί, όπως συμπεραίνω, θα αναζητηθεί η λύση, το ξεκλείδωμα και το διπλό. Αν αυτή έρθει λίγο θα με νοιάζει ο τρόπος, ακόμα κι αν αυτός είναι τσαπσούλικος, με αναμπουμπούλα στην περιοχή, με λάθος αντιπάλων αμυντικών και τερματοφύλακα, με τσαφ και στραβοκλωτσιά!
Εκτιμώ ιδιαίτερα τον τρόπο που ο Ουζουνίδης επικοινωνεί τα όσα δουλεύονται, αλλά και τις απόψεις του, τόσο για την ομάδα όσο και για το ποδόσφαιρο. Διαλέγω να τον εμπιστευτώ και στα πρόσωπα που επιλέχτηκε να αποκτηθούν και που, όπως λέει, μας ενισχύουν. Κάτι παραπάνω γνωρίζει, σίγουρα.
Αντιβίωση στις γρίπες
Σε μια εποχή που οι ιώσεις βρίσκονται σε έξαρση, ο μπασκετικός Άρης χρειάστηκε ισχυρό φάρμακο, καθώς φάνηκε πως ο ιός που τον προσέβαλε έμοιαζε με λοίμωξη του αναπνευστικού. Άκρως επίκαιρο το “είσαι αρρώστια μου, μεγάλη” σύνθημα.
Ο, αντίστοιχος, ποδοσφαιρικός πήρε τη πρώτη κουταλιά αντιβίωσης στην ουραγό, αλλά πάντα ύπουλη και επικίνδυνη, Λαμία. Στην Αττική και αυτός, στην Αθήνα αναζητάει άλλη μια δόση του φαρμάκου. Άλλο ένα τρίποντο το οποίο, από την μία, θα προσπαθήσει να σπρώξει κι άλλο προς τα πάνω την ομάδα, να ξεμπλέξει από εκεί που μόνη της έμπλεξε και από την άλλη θα την κάνει να μην παρατήσει την προσπάθεια να προσεγγίσει έναν από αυτούς που προπορεύονται. Έχουν και αυτοί τα φταρνίσματα και τις γρίπες τους. Ας μην ξεγελάει η απόσταση που πήραν.
Για να είμαστε καλύτερα, να μπούμε ξανά σε υγιή δρόμο και να πάρουμε μια τζούρα αισιοδοξίας ακόμα, συναίσθημα που νιώθουμε κάθε φορά που ο Άρης ανταποδίδει την επιμονή και την στήριξη του κόσμου του, ας κάνουμε τα όσα περνούν απ’ τα δικά μας πόδια, αφού τα χέρια, στο παρκέ, ανταποκρίθηκαν.
Αντί επιλόγου, μιλώντας περί υγείας, τα αιτήματα είναι διαρκή και συγκεκριμένα:
Άλκη ζωντανός, για πάντα Αρειανός!
Ισόβια στους φονιάδες.
Δικαίωση για τις οικογένειες που έχασαν τα παιδιά και τους ανθρώπους τους.
Παραδειγματική τιμωρία κάθε υπαίτιου, απ’ τις υπουργικές καρέκλες της ασυλίας, ως τον τελευταίο τροχό της αμάξης
Κυριακή, 2 Φεβρουαρίου 2025
“ο Χιούι”
