Δεν μου άρεσε, ούτε μου αρέσει η αναφορά στην διαιτησία, στα σφυρίγματα, στις αποφάσεις, απ’ τον (γνωστό και ως) “άρχοντα” του αγώνα, ως τους επόπτες, τον 4ο και μέχρι τους VARίστες της νέας εποχής κ.ο.κ.
Θεωρούσα και θεωρώ ως “δικαιολογία” για την ομάδα, για τον Άρη, το να “ψειρίζουμε την μαϊμού” στις φάσεις ενός αγώνα. Ήμουν και είμαι θιασώτης της αυτοκριτικής, του πώς θα γίνω καλύτερος, του να διορθώσουμε ατέλειες, παραλείψεις, παθογένειες, κενά. Να μην κρύβει το χαλί μιας λάθος απόφασης μια λάθος λειτουργία.
Όλα έχουν και το όριό τους, όμως. Σε τρίτο συνεχόμενο παιχνίδι, ο Άρης βρίσκεται απέναντι σε ένα σύστημα, το οποίο δεν του κάνει απλά την ζωή δύσκολη, αλλά επεμβαίνει και αλλοιώνει τις συνθήκες ανταγωνισμού. Και αν η ομάδα μας, κατά το παρελθόν, έβαλε μόνη προβλήματα στον εαυτό της, με το να διορθώσει τα περισσότερα εξ αυτών ενοχλεί, αφού και μόνο η πιθανότητα να προσπεράσει έναν απ’ τους “μπιγκ φορ” (γελάει ο κόσμος) κάνει ρόμπα τα “νέα φορμάτ” με τα “1-4, 5-8 κλπ” γκρουπ.
“Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη”, κατά την μέγιστη ατάκα του αγαπημένου Σπύρου Καλογήρου.
Πάμε να προσπαθήσουμε να “κολυμπήσουμε στον βόθρο”, κάνοντας 10λεπτα τα ευρώ, μήπως και βγάλουμε άκρη.
Τα λάθη μου, τα πάθη μου
Σε ένα παιχνίδι με την ομάδα μας να έχει μέτρια απόδοση, ο Άρης προσπαθούσε να βρει τα πατήματά του για πολλή ώρα. Ως αποτέλεσμα αυτού, στα “πρώτα τέταρτα” των δύο ημιχρόνων δεινοπάθησε. Η αλεπού των πάγκων, Ράσταβατς, εμφάνισε έναν αντίπαλο διαβασμένο, τακτικά σχεδόν άψογο, που μας πίεζε στα αδύνατα σημεία , εξαναγκάζοντάς μας σε πολλές γιόμες. Εκτός αυτών, ο Αστέρας (ΑΚΤΟΡ τον γράφουν, θαρρώ, αλλά εγώ συνεχίζω να τον λέω της) Τρίπολης βρέθηκε κάμποσες φορές να μας απειλεί.
Συμβαίνει αυτό, όταν ακόμα έχεις ένα καινούργιο σύνολο, αφ’ ενός, αλλά και όταν δεν πηγαίνεις σε αλλαγές που προσομοιάζουν στο κάθε παιχνίδι. Το δεύτερο σχόλιο αφορά στο ότι παρατάχθηκε ίδια εντεκάδα με τις Σέρρες (με Φαμπιάνο αντί απόντα Βέλεθ), ενώ φάνηκε καθαρά πως δεν μας “έβγαινε”. Κατανοώ τον κόουτς, καθώς και η δημιουργία κορμού είναι ένα ζητούμενο, όμως θα ήθελα να είναι πιο ευέλικτος στις αποφάσεις του. Όπως και να έχει, αυτά αφορούν στο προπονητικό team, τους ανθρώπους που είναι επιφορτισμένοι με την δουλειά και την ευθύνη των αποφάσεων.
Η ομάδα μας, φάνηκε να ισορροπεί, κράτησε μπάλα, δημιούργησε φάσεις, ψάχνοντας τα κενά. Δεν υπήρξε άνευρη, αλλά έδειχνε να λείπει η συνεργασία, ο αυτοματισμός, η μία ατομική ενέργεια (πχ Φέτφα, σε σχέση με τα όσα γράφονται πριν, με προσαρμογή εντεκάδας στον εκάστοτε αντίπαλο) ο Μορόν έδειχνε ξεκομμένος, ξεχώριζαν Μοντσού, Μανού και οι επιθέσεις “μπατάριζαν” από δεξιά, με μεγάλη διαφορά. Δείγμα και την ασυνενοησίας Φρίντεκ, Σίστο από αριστερά. Δεν σημαίνει πως, αν βγουν οι συνεργασίες σε ένα παιχνίδι, αυτό θα ισχύσει και στα υπόλοιπα.
Παρόλα τα παραπάνω, το γκολ βρέθηκε, με τον Μοντόγια να εκμεταλλεύεται την ευκαιρία από πάσα του Σίστο που είχε αλλάξει πλευρά, για να “μπει” στο πνεύμα του αγώνα. Αμυντικά, όμως, φαίνεται πως ο Ισπανός υστερεί πολύ του Μάγιο και αυτό φάνηκε σε κάποιες αντιδράσεις του, όπως και στο γκολ, όπου με τον Ζαμόρα πήραν συνεχόμενες λάθος αποφάσεις, σε φάση που ξεκινάει από… πλάγιο άουτ.
Η μπάλα, όμως, είναι αυτή. Λάθη, στιγμές, σωστές και όχι συμπεριφορές. Το παιχνίδι έγινε ροντέο, συνεχίσαμε να επιμένουμε από δεξιά, ανορθόδοξα σε πολλές περιπτώσεις, αν και το γκολ βρέθηκε. Όμως…
Αδύναμος κρίκος
Μπορεί, κατά την διάρκεια ενός παιχνιδιού, παίχτες και προπονητές να αποφασίσουν λάθος. Μπορεί οι αποφάσεις αυτές, οι ιδέες, να αποβούν υπέρ ή κατά. Συμβαίνει. Αυτή είναι η φύση (και) του ποδοσφαίρου, ανάμεσα σε άλλα ομαδικά αθλήματα.
Αδύναμοι κρίκοι, συνηθίζουν να, λέγονται ή μοιραίοι όσοι συμμετέχουν σε φάσεις που εκθέτουν το αποτέλεσμα. Εδώ, όμως, ως τέτοιος δείχνει να είναι όλος ο Άρης, ως λειτουργία, ως οργανισμός. Αυτά που αποφασίζει ο διαιτητής, αρχής γενομένης απ’ την φάση του πρώτου δεκαλέπτου, που χωρίς ενδοιασμό δείχνει πέναλτι χωρίς υποψία τέτοιου, μέχρι το άμεσο σφύριγμα στην καραμπόλα του Ζαμόρα καταδεικνύουν το μέγεθος της σαπίλας του χώρου.
Αρκεί το εξής, για να καταλάβουμε την διαφορά. Συνήθως, στις υπόλοιπες ομάδες, “μικρές και μεγάλες”, πρώτα συμβαίνει το γεγονός (πχ γκολ) και μετά ελέγχεται η ορθότητά του. Σε μας ακυρώνεται από πριν, “μην τυχόν γίνει η στραβή” και μάλιστα προκύπτουν σφυρίγματα τέτοια ώστε να αφαιρεί το δικαίωμα του VAR να παρέμβει. Για παράδειγμα, σφυρίζει άμεσα, με την επαφή του Ζαμόρα, το φυντάνι αυτό, γεγονός που κάνει την φάση ως “μη γενόμενη”. Άρα, με το γράμμα του νόμου, δεν μπορεί να ελεγθεί. Το ίδιο και σε οριακά οφσάιντ, απ’ τους πλαϊνούς. Βέβαια, εκεί που η ντροπή δεν υπάρχει καν, σταματάει αντεπιθεσή μας με προοπτικές, για… κάρτα στον αντίπαλο πάγκο! Οι άνθρωποι είναι επιστήμονες με μεταπτυχιακό.
Προέκυψαν άλλες δύο φάσεις. Πέναλτι σε Μορόν και είσοδος τουλάχιστον δύο αναπληρωματικών της Τρίπολης απ’ την γραμμή του άουτ της “1”, όπου έκαναν “ζέσταμα”, στη εξέλιξη της φάσης πριν βάλει γκολ ο επιθετικός τους. Το VAR σε αγαστή συνεργασία με τον διαιτητή, πετούσε αετό, τα νεύρα μας χόρευαν και το έργο… πώς το έλεγαν οι Κατσιμιχαίοι;
“Είναι στημένο και στα μέτρα σας”!
Μην ποινικοποιήσουμε τους στίχους, τώρα; Σε παρακαλώ!
Λάστιχο και προσαρμογή
Κυριακή, έκατσα να δω τα απογευματινά ματς των μπιγκφόρ. Δεν νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος που θα διαφωνήσει πως αν το χέρι του Μουκουντί, στην Λιβαδειά, το είχε κάνει ο Βέλεθ, ο Φαμπιάνο, ο Μπράμπετς, θα ήταν πέναλτι και ίσως και αποβολή. Με το καλημέρα, στα σχοινιά. Ο κανονισμός είναι λάστιχο. Αλλάζει από γήπεδο σε γήπεδο και από αντίπαλο σε αντίπαλο, ανάλογα με τα χρώματα. Ξεκάθαρα
Η συνέχεια; Χαίρω πολύ. 0-3 περπατητό. Στο Περιστέρι, το ομαδικό τραμπούκο φυσικά και δεν τιμωρείται, ενώ ο κλόουν των γηπεδούχων δεν αποβάλλεται, παρά τα όσα προκλητικά κάνει, ακόμα και απέναντι στην ομάδα της καρδιάς του. Την γλιτώνει με μια κίτρινη. Στο φινάλε, ομαδική ψυχοθεραπεία και δάκρυα συγκίνησης σε αγκαλιές πρώην συμπαικτών, που νουθετούν το “κακό παιδί”, σαν μπαμπάδες! Μια όμορφη οικογένεια!
Την ίδια στιγμή, εμείς λέμε ευχαριστώ που προνόησε, επί τέλους, η διοίκηση να έχει δύο παίχτες σε κάθε θέση, καθώς οι κάρτες πέφτουν βροχή, από αράουτ ως σε μαρκάρισμα από μπροστά και φυσικά διπλή, σε δευτερόλεπτα, για διαμαρτυρίες ήπιες.
Αν οι παίχτες μας πάρουν καροτσάκι κανέναν διαιτητή σε κάνα πέναλτι κατά της ομάδας μας, προβλέπω να χάνουμε ματς στα χαρτιά, καθώς είμαι σίγουρος πως θα μας αφήσει με 6 παίχτες, με πενταπλή αποβολή.
Πώς να προσαρμοστείς σε τέτοια συνθήκη;
Λίγες σκέψεις ακόμα
Τα όσα είδα σε Περιστέρι και Χαριλάου, μιλώντας για τα παιχνίδια της ομάδας μας, αλλά και άκουσα ή είδα αποσπασματικά στις Σέρρες, καταδεικνύουν πως ανέτειλε μια νέα, λαμπρή εποχή στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Μια εποχή απ’ τα πολύ παλιά. Μία επιστροφή.
Απάντηση και λύση στην “Καρυπίδη προστάτεψε την ομάδα” απαίτησή μας δεν υπάρχει, γιατί δεν υπήρχε ποτέ ο Άρης ως οντότητα στα κέντρα των αποφάσεων, απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου και γι’ αυτό δεν φταίει η κιτρινόμαυρη οικογένεια, οι παράγοντες, οι διοικήσεις κ.ο.κ.
Η αλήθεια είναι αυτή και δεν αλλάζει.
Είναι έτσι δομημένο το σύστημα, τα βουβάλια και τα βατράχια που είπε σωστά και μια ψυχή, ανάμεσα σε πολλά άλλα ανόητα, κάποτε. Στο έλος αυτό καλείσαι να παλέψεις.
Αυτό, το κάνεις μόνο με αποφάσεις και κινήσεις ποδοσφαιρικές. Δεν γίνεται αλλιώς, τα είπαμε και πιο πάνω. Ακόμα και επικοινωνιακά, ό,τι μα ό,τι κι αν γίνει, θα ακούγεσαι σαν ψίθυρος, καθώς έτσι έχει αποφασιστεί από… πάντα. Δεν είναι κακό να βλέπεις την πραγματικότητα και να την αντιμετωπίζεις. Κακό είναι να ελπίζεις, ενώ δεν πρέπει.
Κλείνοντας
Αδύναμοι κρίκοι, αγωνιστικά όμως, είναι και αυτοί. Είναι πασιφανές. Ειδικά οι δύο Αθηναίοι, οι μη έχοντες τα χοντρά κόζια αυτή την περίοδο. Επίσης, εσένα σου υποσχέθηκε ο ένας “φίλος” ότι θα σε γ#€&#ει, κάποτε. Άρα, πρέπει να περιμένεις κι άλλα έργα. Τα δεδομένα, είπαμε. Όχι να κάθεσαι ακίνητος, βέβαια, αλλά να μελετάς. Να είσαι στην τσίτα, στο διάβασμα του κάθε αντιπάλου, στην ανάλυση της λεπτομέρειας, στο πώς θα αντιδράσεις σε κάθε συνθήκη που θα βρεις. Άπαντες, ο καθένας απ’ το πόστο που του αναλογεί
Πέρασε το εικοσιτετράωρο. Παρακάτω. Δεν μπορείς να χαίρεσαι ή να γκρινιάζεις για πολύ, σε τέτοιο σκηνικό, όπως και να είναι το αποτέλεσμα κάθε αγωνιστικής.
Ανάσες, ανασύνταξη. Πάμε σε διακοπή όπως, περίπου, ήθελαν οι αποφασίζοντες. Θα έπρεπε να έχουμε 7-9 βαθμούς, είμαστε στους 5. Ακολουθεί Κρήτη εκτός. Ίσως, εκεί, να χρειαστεί να βάλουμε 2 και 3 και τέσσερα γκολ παραπάνω, για να έχουμε ήσυχο το κεφάλι μας. Μπορούμε και πρέπει να μάθουμε να είμαστε αποτελεσματικοί. Να βρούμε, άλλες φορές ως κυρίαρχοι, άλλες ως σαμποτέρ, τις λύσεις στο γήπεδο. Να αποκτήσουμε την καπατσοσύνη, την πονηριά. Ψυχραιμία, μυαλό, μάτια και αυτιά ανοιχτά.
Καλό μήνα σε όλα τα Αρειανάκια και στους καλούς ανθρώπους!
Δευτέρα, 2 Σεπτεμβρίου 2024
“ο Χιούι”
