Τρίτη βράδυ, γύρω στις 22:25 και βρίσκομαι κάπου, σε ένα χωράφι στην Σίνδο. Δυο μέρες πριν, την Κυριακή, ίδια ώρα πάνω κάτω, ο αιώνιος αντίπαλός μας, ήρθε στο Χαριλάου και παίρνοντας την νίκη, κατέκτησε το πρωτάθλημα.
Η θέση μου, όπως συμβαίνει εδώ και πάνω από 3 δεκαετίες, στην κερκίδα. Αφού διένυσα την πορεία μου στα τσιμέντα, 20+ χρόνια στην 3 και άλλα δέκα στην 1, είναι σε κεντρική τοποθεσία, πια. Μία διαφορετική ματιά στα γεγονότα του αγωνιστικού χώρου, μία κάτοψη, αλλά με το ίδιο πάθος, με συνθήματα που σιγοντάρουν αυτά που “δίνει” το πέταλο.
Όπως είναι κατανοητό, αναφέροντας το χρονικό διάστημα εμπειρίας στο γήπεδο, στο Κλεάνθης Βικελίδης αλλά και σε κάμποσα εκτός έδρας, όπου παίζει ο Άρης, μπορώ να έχω μέτρο σύγκρισης. Αυτό αφορά στην συμπεριφορά, στους στόχους της ομάδας, ποιους έθετε δηλαδή, αλλά και πώς τους προσέγγιζε. Τι κατάφερνε.
Αναμφίβολα, δεν αποτελεί στόχο ομάδας του μεγέθους του Άρη, το να είναι παρατηρητής ή ρυθμιστής των γεγονότων. Πέρυσι, αλλά και φέτος, τα play off, ως τέτοια προέκυψαν για μας. Ειδικά αυτήν τη σαιζόν, τα παιχνίδια της μοίρας μας έφεραν αντίπαλους με τον Π.Α.Ο.Κ. που εκμεταλλεύτηκε τις συνεχείς “ποδοσφαιρικές αυτοκτονίες” της Α.Ε.Κ. και ήρθε στο γήπεδό μας να παίξει την ζαριά, ένα ματς τίτλου.
Ένα γήπεδο γεμάτο, από άκρη σε άκρη, μία εικόνα που, αν ο Άρης την έχει σε 13 αγώνες κανονικής περιόδου και σε άλλους 5 των πλέι οφ, όλοι φαντάζονται πόσοι απ’ τους χαμένους βαθμούς θα ήταν στο “τσεπάκι μας” και θα μιλούσαμε από άλλη βάση.
Ένα γήπεδο που, μετά την ήττα, τα πανηγύρια αντιπάλων μπροστά μας, απέδειξε την μεγαλύτερη ωριμότητα που έχω δει ποτέ. Υποκλίνομαι στην ποιότητα, στο ήθος, στην άλλη κουλτούρα, αυτή που έχει και αποδεικνύει στην πράξη ο Αρειανός.
Χειροκρότημα και παραίνεση. Φωνή και στήριξη. Ειδικά, μετά το τελικό σφύριγμα.
Θυμήθηκα την εντός έδρας ήττα, στο μοιραίο ευρωπαϊκό παιχνίδι με την Κόλος Κοβαλίβκα. Την αναφέρω, καθώς όπως συζητήσαμε με τον Ντιούι, ο Άρης μέσα από τέτοιες, επώδυνες ήττες, έπαψε να βλέπει μπροστά στα πόδια του. Αυτό ήταν η εμμονή στην διατήρηση του αήττητου και όχι η πρόκριση.
Αυτό, το διακύβευμα, την Κυριακή το βράδυ, ήταν το εμπόδιο στον στόχο του άλλου και όχι η επίτευξη ενός δικού μας. Δύο ήττες που, ενδέχεται να, αποτελούν στάδια που πρέπει να περάσει μία ομάδα για να ανοίξει τους ορίζοντές της. Στάδια ωρίμανσης.
Μου πήρε λίγες μέρες για να καταλήξω στο ύφος του κειμένου. Σήμερα φιλτράρισα τις πληροφορίες, τα όσα διάβασα, τοξικά και μη. Νιώθω πως, μπορώ να επιλέγω, σοφότερα πλέον, την ουσία των πραγμάτων. Να μην επικεντρώνομαι στο δηλητήριο. Να βλέπω πέρα απ’ την μύτη και τις άκρες των ποδιών μου. Αυτό που πρέπει να κάνει και ο Άρης.
Τρίτη βράδυ, γύρω στις 22:25, οδηγώντας στην Σίνδο, άκουγα την συχνότητα της ΕΡΑ ΣΠΟΡ και ο παρουσιαστής έκανε σύνδεση με την Άμφισσα. Τόπο καταγωγής του γνωστού Γιαννάκη, του παιδιού που υποστηρίζει τον αιώνιο αντίπαλο, ο οποίος βρέθηκε με τον πατέρα του στο γήπεδό μας, την Κυριακή. Εκεί, ο Χουλιάν Κουέστα, ο αρχηγός του Άρη, του έδωσε την φανέλα του, φωτογραφήθηκαν μαζί, έστειλε άλλου είδους μηνύματα. Αυτά που προβάλλονται στα ψιλά, καθώς δεν φέρνουν… κλικ και δεν σπέρνουν μίσος, με το οποίο κάποιοι συντηρούνται στην ζωή! Ο πατέρας αυτού του παιδιού, είπε στον αέρα την κρατικής ραδιοφωνίας, μεταξύ άλλων:
“Ευχαριστώ, ευχαριστούμε την Π.Α.Ε. Άρης και τον κόσμο του, για την υπέροχη φιλοξενία”.
Κάπου εκεί, το βράδυ της Τρίτης, άφησα οριστικά πίσω μου τα γεγονότα της Κυριακής. Είδα την ουσία, όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ. Δεν τίθεται μέτρο σύγκρισης, στο πώς θα αντιμετωπίζονταν ο Άρης σε αντίστοιχη περίπτωση εκτός έδρας. Λίγες μέρες πριν, εξάλλου, ένα παιδάκι 13 ετών δέχτηκε χαστούκι σε κρατικό γήπεδο μπάσκετ της πόλης, στην προσπάθειά του να βγει φωτογραφία με παίχτη του Παναθηναϊκού. Είπαμε. Δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι, στην ίδια πόλη. Δύο κουλτούρες, απέναντι η μία από την άλλη. Διαλέγεις και παίρνεις.
Εις αύριον, Σάββατο, ημέρα τελικού και μεγάλου στόχου, λίγα ακόμα.
Παρασκευή, 24 Μαΐου 2016
“ο Χιούι”
