Νέος σχολιογράφος blog-ΑΡΗ με ξεχωριστό τρόπο την κιτρινόμαυρη επικαιρότητα. Ξεχωριστό κι ανατρεπτικό το… προσωνύμιο του: Χιούι! Μέσα από το PRESSARIS θα καταθέτει τις δικές απόψεις. σκέψεις, προβληματισμό! Μείνετε συντονισμένοι…
—————————————————————————————————————————————————————————–
Καμιά “φανέλα” δεν κερδίζει από μόνη της. Νόμος απαράβατος στο ποδόσφαιρο και όχι μόνο εκεί. Κερδίζουν η προσπάθεια, το πλάνο, η προετοιμασία, η συγκέντρωση, η επιμονή. Αυτό ισχύει απέναντι στον πιο μεγάλο αλλά και στον μικρότερο σε ισχύ αντίπαλο. Ένα από τα πλέον κομβικά και κρίσιμα παιχνίδια, έτσι όπως τα κατάφερε με το καλημέρα ο Άρης, γίνεται αύριο το βράδυ στο Κλεάνθης Βικελίδης. Ένας αγώνας που θα καθορίσει σε σημαντικό βαθμό την ήρεμη συνέχεια…
Η Βηθλεέμ της Βραζιλίας
Εκείνο το βραδάκι του Σεπτέμβρη του 2006 η πίεση ήταν αυξανόμενη στην καυτή, κιτρινόμαυρη έδρα. Καπνοί, φωνές, πάθος. Το 0-0, παρόλα αυτά, σημάδευε 87 γεμάτα λεπτά αγώνα και έμπαινε στο 88ο όταν η μπάλα έφυγε, με δύναμη, με δεξί, εξωτερικό σουτ του Νασιμέντο Ροτζέριο “Μπελέμ” που, όπως κάθε Βραζιλιάνος που σέβεται τον εαυτό του, δίπλα στο ένα απ’ τα πολλά ονόματα που του έχουν δοθεί, δέσποζε αυτό της γενέτειράς του.
Ο σπουδαίος, “χοντρούλης”, μπαλαδόρος που βάδιζε στα 32 του χρόνια, γεννημένος στις όχθες του ποταμού Πάρα, στην “Βηθλεέμ” της Βραζιλίας, όπως είναι η μετάφραση του πορτογαλικού “Μπελέμ”, έστειλε την μπάλα να αναπαυτεί “στην αράχνη” της εστίας που βρίσκεται στην 1, σε μια πορεία που είδα παρέα με τον κουμπάρο μου απ’ το πέταλο της 3, στην ευθεία. Μίας υψηλής ποιότητας εκτέλεση που, μαζί με το χορευτικό στο Ο.Α.Κ.Α. και τα “9 δευτερόλεπτα” με τον Απόλλωνα του Πόντου, θα σημάδευε ευχάριστα τις μνήμες μας για το “νούμερο 21” με τα παραπανήσια κιλά, τόσο στο σώμα όσο και στην μπάλα που ήξερε!
Ένα από τα, πολλά, ψυχοφθόρα, παιχνίδια του εμφανώς ανώτερου Άρη, του Γκιγιέρμο Όγιος τότε, απέναντι στον Ιωνικό του Σάκη Τσιώλη λάμβανε τέλος και αποδείκνυε του λόγου το αληθές, ότι δηλαδή πρέπει να κυνηγάς μέχρι τέλους τις πιθανότητες νίκης αφ’ ενός, αλλά και της δυσκολίας των λεγόμενων και ως “μικρών αγώνων”. Συνεχίζω να είμαι θιασώτης της άποψης που λέει πως τέτοια ματς, σαν το αυριανό, εντός αλλά και εκτός έδρας καθορίζουν την υψηλή ή όχι θέση της ομάδας στην βαθμολογία. Παιχνίδια ντέρμπι, στα play off ή σαν αυτό που πέρασε, ορίζουν τις λεπτομέρειες της τελικής κατάταξης.
Ιδρώτας ηρεμίας
Απέναντι στους “Κοκκινιώτες” μπορείς να βρεις την ηρεμία σου, κάνοντας καινούργια αρχή και παίρνοντας 3 υπερπολύτιμους βαθμούς ή να μπλέξεις σε καταστάσεις που έχουμε εξορίσει εδώ και καιρό απ’ το Χαριλάου. Η παράδοση του 50%, με 8 νίκες 6 ισοπαλίες και 1 ήττα, έρχεται να αναδείξει άλλη μία ανάγκη. Αυτήν που λέει πως οφείλεις να έχεις τα μάτια ανοιχτά και να είσαι σε διαρκή εγρήγορση.
Κάποιος ίσως πει “Με τον Ιωνικό, εντός; Πλάκα κάνουμε;”. Το περσινό 1-0 με το στανιό, με πέναλτι του Καμαρά, τα παραπάνω, αλλά και η έλλειψη σταθερότητας, σοβαρότητας και συνοχής έως τώρα, είναι κάποιες από τις απαντήσεις για το ότι “Και βέβαια μιλάμε σοβαρά”. Η φράση “παιχνίδι το παιχνίδι”, “βήμα βήμα” ή και “μπάλα μπάλα” πρέπει να ποτίσει τα κύτταρα όλης της ομάδας. Αν θέλει “οδηγό” και μπούσουλα γι’ αυτό, το μπάσκετ μίας βδομάδας πίσω είναι το απόλυτο παράδειγμα. Κάθε σταγόνα ιδρώτα θα κατατίθεται στο χορτάρι, με μόνο στόχο την νίκη, την κάλυψη του χαμένου εδάφους, την ηρεμία του συνόλου και την δική μας.
Το τίμιο οχτάωρο
Κλείνοντας, κάπου πήρε το αυτί μου για δυσαρέσκεια από μία μερίδα παιχτών, μικρή ή μεγάλη λίγη σημασία έχει, για τις νέες μεθόδους, δηλαδή την έγκαιρη προσέλευση, την πολύωρη παραμονή στις προπονητικές εγκαταστάσεις, την απειροελάχιστη χρήση κινητών και πολλά ακόμα. Όπως όλοι οι εργαζόμενοι, το 8ωρο οφείλει να είναι η καθημερινότητα και μίας ποδοσφαιρικής ομάδας και τάσσομαι υπέρ αυτής της φιλοσοφίας. Αν αυτό συνδυαστεί με τα όσα μαθαίνονται για αρκετά σκληρές, στοχευμένες, προπονήσεις που “έσφιξαν” κάποιους παίχτες, με σκοπό να “λυθούν” στην πορεία, συνυπολογίζοντας και τις ειδικές συνθήκες με το “χειμερινό Μουντιάλ”, τολμώ να προβλέψω πως η ανατροπή των βαθμολογικών δεδομένων υπέρ μας, δεν είναι μακριά. Αρκεί να υπάρχει συνέχεια, υποστήριξη, εφαρμογή και φυσικά “τρίποντα”, αρχής γενομένης από το Σάββατο το βράδυ.
Υποκλίνομαι, παράλληλα και στην τεράστια φανέλα του μπασκετικού Άρη. Ενός τμήματος που συνεχίζει να… “σκαλίζει τις στάχτες και να βρίσκει φωτιά”, τραβώντας σαν μαγνήτης ξανά τον κόσμο κοντά του. Ο δρόμος, σίγουρα, είναι μακρύς κι εκεί, όμως εσύ διαλέγεις πώς θα τον περπατήσεις. Με σκληρή δουλειά, με πείσμα, ταπεινά ή και υπερφίαλα, με αλαζονεία και έπαρση. Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε και καλούμαστε να αποφασίσουμε.
Νίκες παντού.
Μια ζωή όλο Άρης!
Παρασκευή, 14 Οκτωβρίου 2022
“ο Χιούι”
