Νέος σχολιογράφος blog-ΑΡΗ με ξεχωριστό τρόπο την κιτρινόμαυρη επικαιρότητα. Ξεχωριστό κι ανατρεπτικό το… προσωνύμιο του: Χιούι! Μέσα από το PRESSARIS θα καταθέτει τις δικές απόψεις. σκέψεις, προβληματισμό! Μείνετε συντονισμένοι…
—————————————————————————————————————————————————————————–
Μέσα σε πέντε, σκάρτους, μήνες βρίσκεσαι στην θέση σου, πιθανότατα την ίδια αφού είσαι οπαδάκι και στο γήπεδο, στην κερκίδα, πάνω – κάτω κάθεσαι στο ίδιο σημείο. Κάθεσαι, τρόπος του λέγειν! Εσύ παθιάζεσαι, τραγουδάς, καταθέτεις όσα έχεις και δεν έχεις. Έτσι έμαθες, από παιδί μικρό και το ελάχιστο που περιμένεις είναι αυτό, η “ψυχή” που λέμε κατά το κοινό και που χτες φώναξες πως είναι “ντροπή, ντροπή”, προς τους παίχτες της ομάδας σου, γιατί “εμείς, άμα θα παίζαμε θα είχαμε…”. Ξέρω, το απεύχεσαι και το απεύχομαι να έρχεται η ώρα αυτού του συνθήματος, όμως η μετάφρασή του είναι η βαθύτερη πραγματικότητα που μεταφράζεται σε αγωνιστική εικόνα. Είναι η έλλειψη πίστης, εμπιστοσύνης του ενός στον άλλο, σαν μονάδες και των μονάδων στο σύνολο και του συνόλου στον κοινό στόχο…
Η δικαιοσύνη του ποδοσφαίρου
Η συνθήκη, πέντε μήνες περίπου πίσω, ήταν ο Άρης απέναντι στην ίδια αντίπαλο και με, σχεδόν, ίδια επιθετική συμπεριφορά. “Μηδέν από μηδέν, μηδέν”, που έλεγαν και οι παππούδες μου, για 78′ λεπτά. Ήταν η στιγμή που κοίταξα το ρολόι του πίνακα, το βράδυ της Κυριακής. Ρώτησα την παρέα πόσοι από εμάς πιστεύουμε πως θα επαναληφθεί ένας αντίστοιχος άθλος και πόσοι θεωρούν πως έρχεται ένα τρίτο γκολ. Ρητορικό ήταν περισσότερο το ερώτημα καθώς, με όσα είχαν προηγηθεί, ήταν ένα μικρό θαύμα που το εις βάρος μας σκορ παρέμεινε σε επίπεδα αξιοπρεπούς ήττας. Όσο γίνεται να ταιριάξει μια τέτοια λέξη στην οπαδική ψυχή…
Με λίγα λόγια, στο τέλος του προηγούμενου πρωταθλήματος, ο Άρης έπαιζε απέναντι σε μία ομάδα με τον φόβο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο των παιχτών της, απ’ το σημείο που ο Λουίς Πάλμα χτύπησε το φάουλ, που εξελίχθηκε σε κόρνερ, που στην συνέχεια έγινε ατομική ενέργεια και γκολ, μέχρι να ακολουθήσει ένα ακόμα κόρνερ από τον ίδιο, νεαρό Ονδουριανό, τον αντίπαλο τερματοφύλακα να παλεύει μάταια, με σύμμαχο το δοκάρι, να έρχεται η ισοφάριση και να ακολουθεί το “τελειωτικό χτύπημα”, ως μοιραία για αυτούς κατάληξη και εκτόξευση ψυχής για εμάς. Στα δύο τελευταία εντός έδρας παιχνίδια, πρέπει να κερδίσαμε 15-20 κόρνερ και πάνω από 10-15 φάουλ, πέριξ των αντίπαλων καρέ. Πριν από 5 μήνες αρκούσαν τρεις στημένες φάσεις για να ανατραπούν τα δεδομένα. Η σύγκριση αναπόφευκτη.
Το ποδόσφαιρο αποδίδει δικαιοσύνη σε αυτόν που το σέβεται, το μελετά, το ξεψαχνίζει, το προσεγγίζει όπως του πρέπει και του ακουμπάει την ψυχή του, όπως ειπώθηκε απ’ την αρχή του κειμένου. Το ποδόσφαιρο, όσο λειτουργείς με πλάνο, στόχευση, βήματα που ξέρουν τι ζητάει μία ομάδα στο γήπεδο και πώς να το διεκδικήσει, αργά ή γρήγορα σου γυρίζει πίσω αυτά που του ζητάς. Δύο εβδομάδες πίσω, αναφέρθηκε από εδώ πως ο Άρης και το άθλημα “τιμώρησε” την ασέβεια του Ολυμπιακού προς αυτό. Οι 37+ παίχτες του αντιπάλου και οι 2 προς 3, μετά από εκείνο το βράδυ, προπονητές τους δεν μπορούσαν να ελπίσουν σε κάτι καλύτερο στο Κλεάνθης Βικελίδης.
Στα μάτια μου και ίσως και πολλών συνοπαδών μου, ούτε η δικιά μας ομάδα μπορούσε να διεκδικήσει κάτι καλύτερο από έναν αντίπαλο, τον ίδιο με 5 μήνες πριν, αλλά με αντεστραμμένο το νόμισμα, τα δεδομένα δηλαδή. Άλλαξαν χέρια τα κόζια. Μπορεί και να το επέτρεψες αυτό, με τις επιλογές σου.
Θολή προοπτική
Σημαντικότερο του στιγμιαίου αποτελέσματος, την νίκης, της ισοπαλίας, της ήττας, είναι η προοπτική που δημιουργεί η εμφάνιση και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ενός ποδοσφαιρικού τμήματος. Είναι η διάρκεια, η βελτίωση, η αγωνιστική και πνευματική νοοτροπία που αντιμετωπίζει τις συνθήκες. Λανθασμένα και βιαστικά, ίσως, μέσα στην τούρλα της χαράς της νίκης, πίστεψα πως η ανατροπή με τον Ολυμπιακό ήταν δείγμα θέλησης πρώτιστα και στόχευσης μετέπειτα. Οι δύο αγώνες όπου ακολούθησαν, στον Βόλο και με την Α.Ε.Κ., στους οποίους η ομάδα μας βρέθηκε στο ίδιο περίπου χρονικό σημείο πίσω στο σκορ, απλά επιβεβαίωσαν το ερυθρόλευκο τουρλουμπούκι που εκμεταλλευτήκαμε στο έπακρο. Ως εκεί.
Προοπτική, ίσως να, έδινε και ένα γκολ μείωσης. Στην πόλη της Θεσσαλίας ή και χτες. Ένα γκολ ως αποτέλεσμα προσπάθειας, συνολικής συνεργασίας, δείγμα δουλειάς. Δεν είμαστε και η πρώτη ομάδα στον κόσμο, δα, που βρισκόμαστε πίσω στο σκορ και με δύο γκολ ακόμα. Αποδεικνύουμε, όμως, πως στην παρούσα φάση ανήκουμε σε αυτές τις ομάδες που πανικοβάλλονται όταν αυτό συμβαίνει, χάνουν το μυαλό τους, ίσως και τα αυγά με τα πασχάλια μαζί, μπαίνουμε σε δωμάτιο πανικού και μόνο από σύμπτωση και αγωνιστική αφέλεια δεν βρεθήκαμε με δύο (οριακά και τρία) γκολ πίσω απ’ το ημίχρονο. Σχεδόν στο ίδιο χρονικό διάστημα, με μια βδομάδα πίσω. Καρμπόν, δηλαδή. Ένα μικρό δείγμα έλλειψης όλων των παραπάνω στοιχείων, μία ανησυχητική διαπίστωση θολής προοπτικής για την χρονιά που διανύουμε.
Στην ρωγμή του χρόνου
Χρόνος, λένε ότι και ίσως έτσι να είναι, υπάρχει. Βρισκόμαστε στο 1/5 της διαδρομής, κανονικής διάρκειας και play off, του φετινού πρωταθλήματος. Η βαθμολογική συγκομιδή είναι πενιχρή. Οι 10 πόντοι, με ισορροπία σε νίκες – ήττες και με μία ισοπαλία, είναι αναντίστοιχοι με όσα προαναγγέλθηκαν ως στόχος, από το στόμα του προέδρου της Π.Α.Ε. , του κιτρινόμαυρου ηγέτη, του έχοντος την ευθύνη, στο κάτω κάτω, για την επίτευξή τους. Του ίδιου που θα δρέψει τους καρπούς της επιτυχίας ή που θα πάρει το ανάθεμα. Μεγάλο καράβι ο Άρης και οφείλει να το ξέρει αυτό και θαρρώ πως το γνωρίζει. Αν καθίσει ψύχραιμα και δει τα δεδομένα της σύγκρισης με την Ένωση, την αντίπαλο της περασμένης Κυριακής, σε σχέση με το παιχνίδι της ανατροπής, θα διαπιστώσει και ο ίδιος πως οι προπονητικές αναταραχές τους, σε συνδυασμό με την δικιά μας σταθερότητα τότε, που μετέδιδε πίστη, αλλά μέσω ενός αγωνιστικού πλάνου, ήταν όλα όσα έκριναν εκείνη την έκβαση. Επιπλέον, νομίζω πως θα κατανοήσει το γιατί το πλεονέκτημα άλλαξε χέρια, από Άνοιξη σε Φθινόπωρο.
Ο καθένας και η καθεμιά κατανοεί, επίσης, πως παρά το ότι υπάρχει χρόνος, την ίδια στιγμή αυτός παύει να υπάρχει. Είμαστε στην ρωγμή του. Είναι η σχετικότητά του, που έλεγε και ο Αϊνστάιν. Δεν χρειάζεται να είσαι τέτοιος, δηλαδή επιστήμονας, για να φανταστείς το τι θα συμβεί αν ο χρόνος παγώσει στο Κλεάνθης Βικελίδης, αν γυρίσει πίσω και το κάνει να μοιάζει με… Χαριλάου παλιό, το επόμενο Σάββατο το βράδυ. Αντίπαλος ο Ιωνικός και το μυαλό μου πηγαίνει στο, προ 3ετίας, αντίστοιχης σημασίας εντός έδρας ματς με την Λαμία. Μία στιγμή που έδωσε ώθηση, ανάσα και οτιδήποτε σχετικό στην ομάδα. Βέβαια, για να συμβεί κάτι τέτοιο χρειάστηκε να φτάσουμε στην καθυστέρηση των καθυστερήσεων, ένα χτύπημα φάουλ σχεδόν σαν τελευταία ανάσα και μετά, μία πορεία που έφερε την ηρεμία.
Στην 8η στροφή, η ομάδα μας υποδέχεται αυτήν της Νίκαιας και τον συμπαθή Δημήτρη Σπανό. Έναν φίλο, μετά το παιχνίδι. Και αυτός, “παίζει το κεφάλι του”, που λέμε. Επιβάλλεται η νίκη. Είναι το μόνο φάρμακο στην άρρωστη εικόνα που βγάζει ο Άρης. Δεν υπάρχει γυρισμός. Δεν υπάρχει ισορροπία, μπορεί και ψυχραιμία, τώρα. Πρέπει να υπάρξει. Η μεγάλη θεραπεία πρέπει να γίνει εντός των αποδυτηρίων. Εκεί που, αυτό που μπορεί να διακρίνει εύκολα κανείς είναι πως, δεν υπάρχει ευτυχία. Χάθηκε η χαρά της συνύπαρξης, το χαμόγελο και το “πάμε ρε, όλοι μαζί” και αυτό βγαίνει στο χορτάρι.
Δεν χρειάζεται πανικός, ούτε εφησυχασμός, όμως. Δεν χρειάζεται ανάθεμα, ούτε και χάιδεμα, απ’ την άλλη. Δεν χρειάζεται η ατομική ισοπέδωση, είναι ανώφελος ο μηδενισμός, η απαξίωση μονάδων και συνόλου, παρά την σωρεία ατομικών λαθών, που έκαναν τα μάτια και τα μυαλά μας να καπνίζουν και να καίγονται. Δεν βοηθάει σε τίποτα το γύρισμα του μύλου της εσωστρέφειας και το ρίξιμο νερού σε αυτόν.
Απαιτείται να επιστρέψει η “ευτυχία”, αυτή που δείχνει να χάθηκε. Αυτήν που θα επανεκκινήσει ψυχολογία, διάθεση και όλο αυτό που λέγεται Άρης. Αυτό προϋποθέτει ευθύνη, δουλειά, σιωπή και νίκη. Την επόμενη. Μόνο…
Δευτέρα, 10 Οκτωβρίου 2022
“ο Χιούι”
