Μου έρχονται στίχοι και ήχοι και μουσικές. Κάθε τι που έχει σημαδέψει την ζωή μου, έμαθα από μικρός να, το ταιριάζω με τραγούδια, με νότες. Κάποιες μελαγχολικές, μερικές φορές έντονος ο ρυθμός, σκληρός ή γλυκός, ανάλογα με την περίσταση.
Η μέρα που ξημερώνει δεν είναι όπως οι άλλες. Ακόμα δεν βρήκα τι μελωδία πρέπει να της βάλω. Όταν χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν ο Σκοτ, πέρυσι, ήμουν κάπου, σε ένα βουνό. Βράδυ, αργά. Ήταν έντονες και τότε οι διαφωνίες, πολλών από εμάς, για τα αγωνιστικά προβλήματα του Άρη. Λίγη σημασία είχε όλο αυτό, από το τηλεφώνημα και μετά…
“Αλλάζει ο κόσμος, μπαμπά”, είπε ο γιος μου πρόσφατα και είναι 7 χρονών. Ήθελε να περιγράψει πως κάποτε ήταν πιο βίαιος μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον, στις γυναίκες, στα παιδιά. Στο βάθος του χρόνου μαλάκωσαν πολλά, συζητάμε παρέα σαν να είναι μεγάλος… Λάθος. Σαν να είμαι εγώ παιδί μιλάμε, σωστότερα. Διαλέγεις. Έτσι είναι. Αν θες να είσαι παιδί, με τα άπειρα γιατί, την αθωότητα, την αμεσότητα, το γέλιο και τον θυμό που δεν σκέφτονται πριν βγουν, γίνεσαι τέτοιο.
Αν θες να είσαι μεγάλος, συνωμότης, ύπουλος, οργανωτής του κακού, σάπιος στην νοοτροπία ακόμα και μέρες, μήνες, χρόνο μετά, ζητώντας ντεμέκ λευτεριές, παραμένεις έτσι. Μεγάλωσες, βλέπεις. Παραμεγάλωσες, ίσως, γιατί έτσι σου είπαν πως πρέπει να γίνεις. Τρανός. Δεν φταις για όλα εσύ, άσχετα αν η πράξη δικιά σου ήταν, όπως και το σχέδιο και το πλάνο. Δεν φταις για την μόνιμη μαστούρα στο κεφάλι σου. Άλλοι φροντίζουν να στο πρεζάρουν, πρωί μεσημέρι βράδυ. Εσύ, ρομπότ, χωρίς αισθήματα κατάντησες. Ένας μικρός μεγάλος.
Αλλάζω πλευρά, αλλάζω πεζοδρόμιο, πηγαίνω στα παιδιά ξανά. Κάθομαι κοντά τους, στα σκαλιά. Σου έχω γυρισμένη την πλάτη, δεν σε φοβάμαι. Ποτέ δεν σε φοβήθηκα. Ένα παραπάνω, τώρα, που ξέρω. Πλησίασες, δεκάδες φορές, κρύβοντας πρόσωπα, με όπλα στα χέρια. Αμάξια καβάλησες, ήρθες, ποδοπάτησες, ποντάρεις στο μίσος, σκοτώνεις και λες “Βούλγαρος είναι, ξένος, ποιος θα νοιαστεί. Έχει μάθει η πόλη να κρύβεται πίσω απ’ το δάχτυλό της.”. Έλα άλλη μία. Ε και; Την πλάτη μου θα βλέπεις και δεν θα μπορείς να μου κάνεις τίποτα. Τοίχος είναι, πέτρα σκληρή. Χτύπα όσο θέλεις. Ένιωσε τον πόνο το παιδί, ένιωσα κι εγώ το ίδιο, ένα βράδυ σαν τώρα.
Επέλεξα να είμαι τέτοιο, παιδί, στο είπα απ’ την αρχή. “Μην με χτυπάς άλλο, μην χτυπάτε”, φώναξε και φώναζα κι εγώ και ο άλλος παραδίπλα και κάμποσοι και κάμποσες ακόμα και πλέον φωνάζουν πολλοί και πολλές. Ένα κερί θα ανάψει ο καθένας τους, θα πάρουν τα χρώματά τους και θα έρθουν μαζί, το βράδυ. Έτσι είναι το σωστό, το όμορφο, το πολύχρωμο. Δεν το αντέχει η μαυρίλα της ψυχής σου.
Τα χρώματα θα είναι αυτά που θα βάψουν, ξανά, αυτή την πόλη. Το κερί που θα διώξει την σκοτεινιά της. Η απάντηση που θα υπάρχει πάντα, μετά από εκείνο το βράδυ, στο “τι ομάδα είσαι”.
Άρης! Άρης ρε!! Ό,τι γουστάρω είμαι. Η μνήμη θα είναι εδώ, ανάμεσα στα στενά σοκάκια και στους μεγάλους δρόμους. Δεν υπάρχει θέση για νταβατζήδες σε αυτα. Εκεί θα περπατήσουμε, παρέα, το βράδυ. Να φυσήξουμε, να ξεβρωμίσει λίγο. Να φυσήξει Βαρδάρης…
ΥΓ: Δικαιοσύνη για τον Άλκη!
1η Φεβρουαρίου 2023
“ο Χιούι”
