Τι Αγρίνιο, τι Βόλος μία ήττα δρόμος. Όσο και αν θεώρησα ότι η νίκη επί του ΟΣΦΠ θα έκανε καλό στην ομάδα, άλλο τόσο απογοητεύτηκα από την αφέλεια που έδειξαν σε έναν εκτός έδρας αγώνα. Το στενάχωρο είναι ότι τις τόσο φανερές αδυναμίες του ΑΡΗ, κάθε προπονητής που θα καθόταν στον αντίπαλο πάγκο θα τις εκμεταλλευόταν άμεσα.
Κι αυτό έγινε φυσικά. Οι διαδρομές μακριά από το Κλ. Βικελίδης φαίνεται ότι δε μας πάνε. Το ακόμα πιο ανησυχητικό είναι ότι αναγνώστηκε από το τεχνικό τιμ η δυσκολία του αγώνα. Το σχέδιο δεν είδα για να κερδίσουμε. Ή τουλάχιστον να μη χάσουμε. Το πρόβλημα είναι σοβαρό. Δεν έχει να κάνει μόνο τις τακτικές ή τις ενδεκάδες.
– Ο ΑΡΗΣ διανύει μία περίοδο που τίποτα δεν του βγήκε εύκολα. Ή αν θέλετε δεν του βγήκε βάσει κάποιου προγράμματος. Η πληθώρα των νέων παικτών έχει δημιουργήσει πρόβλημα ταυτότητας. Δεν ξέρουν ποιοι είναι, τι παίζουν, πως κερδίζουν, πως χάνουν, πως αντιδράνε, πως κάνουν άμυνα, πώς κάνουν επίθεση.
Ποιότητα είπαμε όλοι ότι υπάρχει σε μέγιστο βαθμό. Δεν το αμφισβητεί κανείς. Μόνο που αυτή η ποιότητα για να βγει χρειάζεται τρόπος. Ακόμα και τώρα υπάρχει η τελετουργία της βάφτισης. Έχουμε παίκτες που ξέρουν μπάλα και γι’ αυτό το λόγο μπορεί ο προπονητής να τους βαφτίζει, κεντρικούς αμυντικούς, εσωτερικούς μέσους, αμυντικά χαφ… Δυστυχώς δε γίνεται έτσι η δουλειά. Το χειρότερο είναι ότι αγώνες όπως με το Βόλο, που πρέπει να τους κερδίζεις για να πετύχεις δηλωμένους στόχους, τους χάνεις έτσι απλά, ενώ κάνεις ανατροπή σε ντέρμπι. Η ταυτότητα της ομάδας λείπει. Δεν μπορεί να πει κανείς με σιγουριά ποιος είναι αυτός ο ΑΡΗΣ. Τι μπορεί να κάνει μέσα στο γήπεδο. Πως θα σκοράρει σε κλειστή άμυνα. Αν έχει λύσεις όταν όλα είναι στραβά. Μπλέκει το θέμα.
– Ο Πίρσμαν ήρθε ως αριστερό μπακ. Έπαιξε ως κεντρικός αμυντικός για να καλύψει το κενό του Μπράμπετς. Δεν τα κατάφερε. Μαζί με τον Μαζικού ήταν οι χειρότεροι παίκτες του γηπέδου. Η πλευρά τους είχε την ευθύνη να καλύψει και να ανακόψει τον Φερνάντες. Δεν έγινε ποτέ. Δεν υπήρξε ούτε μία φορά που να είναι καλά στημένη η άμυνα για να αποτρέψει την κάθοδο των αντιπάλων από κει. Όταν χαλάει η άμυνα από τη μία πλευρά , επόμενο είναι να μην λειτουργήσει σωστά και η υπόλοιπη άμυνα. Για ένα παιχνίδι ακόμα τα δύο αμυντικά χαφ, μας έδειξαν ότι είναι πρόβλημα. Δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στην πίεση , νευριάζουν και δίνουν χρόνο στον αντίπαλο, δεν μπορούν να προωθήσουν το παιχνίδι , δεν καλύπτουν κενά που προκύπτουν στη διάρκεια των φάσεων. Το έχουμε ξαναδεί , δεν έχει αλλάξει τίποτα. Δεν έμαθε η ομάδα το μάθημα της.
– Επιθετικά μείνανε μεταξεταστέοι. Ένα σέντερ φορ ανάμεσα σε τέσσερις, ένας Εμπακατά που ανέβαινε αλλά δεν είχε τον τρόπο να κάνει κάτι καλό, ο Γκαρθία φάνηκε λίγο στην αρχή και μετά εξαφανίστηκε, ο Ιτούρμπε μπήκε ορεξάτος αλλά με το Μαζικού δεν βγήκε καμιά συνεργασία. Όπως και σε προηγούμενους αγώνες, ήταν ομάδα ασύνδετη, χωρίς παλμό, χωρίς ιδέες, με αφέλεια ότι όλα θα γίνουν εύκολα και απλά. Η διακοπή έκανε κακό και φάνηκε. Αυτά τα σκαμπανεβάσματα στοιχίζουν βαθμούς, ψυχολογία, πρόοδο τα οποία δεν αναπληρώνονται μέσα σε μια νύχτα. Ο νέος προπονητής έχει υποχρέωση να βρει την ταυτότητα της ομάδας. Να την δημιουργήσει και να την επιβάλλει. Το όνομα του είναι βαρύ, το ποδόσφαιρο το ξέρει, έχει μπροστά του «πεδίο δόξης λαμπρό» για να κάνει τον ΑΡΗ ομάδα που θα κερδίζει. Η φετινή χρονιά ξεκίνησε με πολλές φιλοδοξίες , με ελπίδες για κάτι καλό. Ο κόσμος πιστεύει στην ομάδα. Οι ίδιοι είναι αυτοί που πρέπει να αποδείξουν ότι όλα όσα έχουν ακουστεί δεν θα είναι μια από τα ίδια , για μια χρονιά ακόμα. Ας πάψουν να θεωρούν ότι μπορούν να κερδίζουν χωρίς πάθος και ιδρώτα , γιατί αποδείχθηκε τι μπορούν να κάνουν οι αντίπαλοι. Είναι άξιοι της μοίρας τους αν συνεχίσουν να ονειροβατούν. Ο ΑΡΗΣ είναι η ομάδα που μπορεί να τους καταξιώσει αλλά χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια από τη μεριά τους. Η ευθύνη είναι των παικτών.
– Τέλος μία επισήμανση που μέχρι σήμερα δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα. Ο Φαμπιάνο μου μοιάζει λιγότερο καλός απ’ ότι πέρυσι. Ενώ δεν έχει κάνει κάποιο τρανταχτό λάθος , η απόδοση του είναι σε ένα συγκεκριμένο όριο. Ο περσινός Φαμπιάνο έτρωγε σίδερα. Κάλυπτε τον Μπράμπετς, έκανε παιχνίδι, καθοδηγούσε τους συμπαίκτες του, έκοβε με μεγαλύτερη ευκολία τους αντιπάλους. Στα μέχρι τώρα παιχνίδια έχει μία πιο επιφυλακτική προσέγγιση , με λιγότερο πάθος, κάτι που ξενίζει. Τον είδαμε, ξέρουμε πως μπορεί να παίξει. Ελπίζω πολύ σύντομα να επιστρέψει στις εμφανίσεις που τον καταξίωσαν στη χώρα μας.
