Ένα ιδιαίτερα εύστοχο σχόλιο αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα “arismaniacs.com” με αφορμή το ντέρμπι της Τούμπας και την απαράδεκτη ενέργεια του Κλάους Αθανασιάδη το περασμένο Σάββατο, για την οποία ασκήθηκε και πειθαρχική δίωξη από τον αθλητικό εισαγγελέα.
Το σχόλιο: “Πάει και αυτό, πέρασε, πάμε για άλλα. Το τοπικό ντέρμπυ της πόλης μας είναι πια παρελθόν, ακόμη ένα στατιστικό στοιχείο που έγραψε αντιστρόφως ανάλογα για κάθε αντίπαλη πλευρά. Αν κ η εποχή που περνάμε είναι από τις πιο δύσκολες, με ανύπαρκτο μέλλον και μια ζοφερή πραγματικότητα, βρέθηκαν κάποιοι οι οποίοι έδειξαν πως δε τους αγγίζει ούτε η κρίση, ούτε η κατάντια της σημερινής κοινωνίας μας.
Δε θα μιλήσω φυσικά για αυτούς που γέμισαν ασφυκτικά το γήπεδο της αγαπημένης τους ομάδας, καλά έκαναν και αυτό είναι το αυτονόητο, να στριμώχνεσαι στις κερκίδες όταν η ομάδα σου αγωνίζεται με το αντίπαλο δέος. Με το μεγαλύτερο ανταγωνιστή στη μάχη της καθημερινότητας, αυτόν που σου δίνει το κάτι διαφορετικό στη γεύση της ρουτίνας.
Ο περίγυρος είναι αυτός που βρωμά και ζέχνει. Όλοι αυτοί που ζούνε παρασιτικά από τις ομάδας μας, φυσικά και δεν υπάρχει διαχωρισμός σε κιτρινόμαυρα και ασπρόμαυρα σαπρόφυτα. Οι προδότες και τα παράσιτα είναι παντού τα ίδια, ανεξαρτήτως χρωμάτων και στάσεων.
Είναι όλοι προβοκάτορες που πιάνονται από το φόβο σου, από το μένος που αναζητά η ψυχή σου για να ξεσπάσει και να δείξει πως επιτέλους είναι σε κάτι απόλυτα δικαιωμένη και έχει βάλει άλλους από κάτω. Το ίδιο συμπλεγματικό συναίσθημα όσων βγάζουν το μίσος και το κόμπλεξ τους από τα τηλέφωνα στα αθλητικά ραδιόφωνα, κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία ενός πληκτρολογίου και φυσικά υποθάλποντας τη βία και έναν παντελώς ανόητο ταξικό διαχωρισμό.
Δεν είναι η ήττα και το πώς ήρθε αυτή, ούτε ψάχνω δικαιολογίες και παυσίπονα για το φαρμάκι που ρέει στην πληγωμένη μου ψυχή. Ίσως αυτή την κρίσιμη στιγμή, να μη σκέφτομαι τόσο πολύ το σήμερα όσο το αύριο και το πώς θα μπορέσει να υπάρξει, καλύτερο η όχι μου είναι αδιάφορο. Δίνουμε μάχη επιβίωσης, και σε προσωπικό επίπεδο και όχι μόνο σε οπαδικό. Το θέμα πηγάζει από αλλού.
Εκεί που μικρά ανόητα παιδάκια, προσπαθώντας να πουλήσουν οπαδιλίκι, «φτιάχουν» κλίμα και φανατίζουν την ήδη φορτισμένη ατμόσφαιρα. Εξαγριώνουν τους μεν και τους δε, οπλίζοντας στην ουσία το χέρι του αφελή και του ανόητου. Κανένας θερμόαιμος και αληθινός οπαδός δε μπορεί να πάρει στα σοβαρά ένα φλώρο, ένα σκυλάκι του καναπέ που απλά γαβγίζει συνεχώς με την τσιριχτή φωνούλα του για να δείξει την παρουσία του και να το πάρει κάποιος υπόψη του.
Στην τελική, αν ήταν τόσο φτιαγμένος οπαδός και αγαπά πραγματικά και ουσιαστικά την ομάδα που αγωνίζεται, ας σκίσει το συμβόλαιο του και ας ζητήσει ένα λογικό μηνιάτικο, αφού έχει την τιμή να αγωνίζεται στην ομάδα που αγαπά. Άντε γιατί από τέτοια ανθρωπάκια βρίθει αυτός ο τόπος.
Ένας τόπος που καθημερινά μας υποδεικνύει γιατί δε πρέπει να παραξενευόμαστε με όσα τα στραβά και ανάποδα του επιφυλάσσει η μοίρα και το ριζικό του. Με παρόμοια μυαλά και ανάλογες συμπεριφορές, μόνο πίσω και μέσα στο λάκκο με τα λιοντάρια μπορούμε να πάμε. Τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω. Θα είμαστε μια ζωή το πειραματόζωο της Ευρώπης και το κατακάθι όλου αυτού του κόσμου, οι φτωχοί συγγενείς που κάποτε έφεγγε σε όλο τον κόσμο και τώρα ζει από τη ζητιανιά.
Ο επίσημος ΑΡΗΣ, προσπάθησε να κρατήσει τα προσχήματα, μαζί με την αποστολή της διοίκησης πήγε πακέτο και ένα στεφάνι αφιερωμένο στη μνήμη των αδικοχαμένων οπαδών του παοκ αλλά εις μάτην περίμεναν να το δουν κάποια στιγμή να ξεπροβάλλει στο προσκήνιο και να κατατίθεται. Κάποιος η κάποιοι, φρόντισαν να το κρύψουν σε ένα κάδο με σκουπίδια, όσα έχει και η ίδια η ψυχή τους.
Δειλά λεβεντόπαιδα, που για κάποιο δικό τους σκοπό έσπευσαν να αποσιωπήσουν και να αποκρύψουν την ευγενή χειρονομία του αντιπάλου. Λες και θα τους χαλούσε η συνταγή σε όλο αυτό το στημένο παιχνίδι της μισαλλοδοξίας που φροντίζουν να τροφοδοτούν συνεχώς και από διαφορετικά σημεία. Στην τελική, ας το έβγαζαν στη φόρα και ας το καταδίκαζε ο ίδιος ο κόσμος που ήταν στο γήπεδο.
Αυτές οι γελοιότητες κάποτε πρέπει να σταματήσουν. Οι δηθενιές και οι φλωρομαγκιές αθλητών, δημοσιογράφων και λοιπών που έχουν κάποιο δημόσιο βήμα έκφρασης. Φυσικά αν γίνει αυτό, πως θα πουλάνε τις οπαδικές εφημερίδες τους, πως θα έχουν ακροαματικότητες τα «δικά» τους ραδιόφωνα και «κλικ» οι σελίδες τους στο διαδίκτυο.
Θαρρείς και είναι γραφτό μας να μουχλιάζουμε όλοι μαζί στη σαπίλα που κουβαλά εδώ και χρόνια αυτή η πόλη μέσα της. Αρρώστια που μας μολύνει όλους και μας φέρνει να γυρνάμε στις άκρες και να περιμένουμε μόνο το τέλος και τίποτα άλλο, απλά να βρισκόμαστε σε μεγάλη κόντρα ποιος είναι στη χειρότερη θέση και περνά πιο δύσκολα από τον άλλο. Αντί να κοιτάξουμε να προχωρήσουμε μπροστά και να κόψουμε από τη ρίζα τις παραφυάδες που μας έκατσαν στο σβέρκο, σκύβουμε το κεφάλι και υπακούμε.
Οι συνειδήσεις γεννιούνται και σμιλεύονται στο δρόμο, όχι στα σαλόνια και στα πολιτικά γραφεία”.
