Για τις δύσκολες στιγμές που αντιμετώπισε στην καριέρα του μίλησε ο Νάσος Γκαβέλας. Ο δις χρυσός Παραολυμπιονίκης ήταν καλεσμένος της εκπομπής «Στούντιο 4» της ΕΡΤ και αναφέρθηκε σε όλα τα εμπόδια που συνάντησε στη μέχρι σήμερα πορεία του.
Ο Έλληνας αθλητής αναφέρθηκε και στην ασθένειά που του στέρησε την όραση και τοποθετήθηκε και για την προσβασιμότητα στην Αθήνα.
«Μετά τον τραυματισμό του συνοδού μου, του Δημήτρη, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Παρίσι, έτρεξα με τον Θοδωρή. Ακυρωθήκαμε στην Ιαπωνία στο Παγκόσμιο και στη συνέχεια πήγαμε στο Πανελλήνιο στη Θεσσαλονίκη. Εκεί, πολλοί μου έλεγαν “τελείωσες”. Χαίρομαι που το λένε μπροστά μου, ενώ το συζητούσαν και πίσω από την πλάτη μου. Με ενοχλεί που ήμουν σε μια δύσκολη ψυχολογική κατάσταση, γιατί τραυματίστηκε ένας δικός μου άνθρωπος και αυτό με επηρέασε. Βρίσκουν την ευκαιρία να σε πατήσουν λίγο παραπάνω για να νιώσουν αυτοί καλύτερα, και αυτό δεν μου άρεσε. Το είχα κρατήσει μέσα μου», ανέφερε ο Νάσος Γκαβέλας.
Ο χρυσός Παραολυμπιονίκης μίλησε ακόμη:
Για το δεύτερο χρυσό: «Όλη αυτή τη χαρά πρέπει να την μετουσιώνεις γιατί ο κάθε στόχος είναι μπροστά. Όλα αυτά είναι για να σου δίνουν όμορφες αναμνήσεις. Δεν έρχεται τίποτα απλόχερα. Είναι πάρα πολύ δύσκολο».
Για την καθημερινότητα του: «Η ζωή μου είναι να ασχολούμαι με αυτό, παράλληλα με τη σχολή Ψυχολογίας που είχα. Προπόνηση το πρωί, γυρνάω το μεσημέρι σπίτι και προπόνηση το απόγευμα. Όλη η διαδικασία είναι γύρω από αυτό. Αν η περίοδος είναι πολύ κουραστική, δεν θα πάω βόλτα με το αυτοκίνητο. Η έξοδος μου, η χαρά μου, είναι το στάδιο».
Για την αναγνωσιμότητά του: «Χαίρομαι μόνο για το ότι οι άνθρωποι βλέπουν ότι αυτό που θέλεις μπορείς να το κάνεις. Μου μιλάει κόσμος, είναι ωραίο… Μου δίνει χαρά, αν σε κάποιον άνθρωπο δίνω την έμπνευση που θέλει να νιώσει».
Για το πώς αντιμετώπισε την ασθένεια του: «Το είχα πάρει πιο πολύ σαν πλάκα ότι μειωνόταν η όραση μου… Γονιδιακή ασθένεια ήταν. Είχε ένα γονίδιο ο πατέρας μου και ένα η μητέρα μου. Με τον καιρό, επειδή πήρα εγώ το τζόκερ, καταστρεφόταν ο μυς του ματιού και έτσι έγινε. Εμένα με ένοιαζε ότι συνέχιζα τη ζωή μου και να κάνω αυτό που θέλω. Σίγουρα έπαιξε ρόλο το πώς μεγάλωσα στην οικογένεια μου και ο χαρακτήρας. Από τη στιγμή που είχα τρέλα με τον αθλητισμό και το τρέξιμο, γιατί να το στερηθώ αυτό;».
Για το τι θα άλλαζε στην Αθήνα: «Προσβασιμότητα. Απλά να χτιστούν σωστά τα πράγματα και να μην έχουμε παντού μια νεραντζιά χωρίς λόγο και να έχουμε ένα πεζοδρόμιο, το οποίο εν τέλει το έχουμε για το δέντρο και όχι για τους ανθρώπους».
