Είχα έναν φίλο, κάποτε. Είχε αποκτήσει εμμονή, με το να κάνει σχέση, να ζήσει το απόλυτο της συνύπαρξης, όλα αυτά τα συναισθήματα που γεννιούνται μέσα από αυτό. Κάθε φορά που βρισκόμασταν, ανέφερε το παράπονό του, σε σημείο που να μην αντέχεται. Του έφταιγαν οι πάντες.
Προσπαθούσα να του εξηγήσω πως, το θολό μυαλό και η εμμονή δεν κάνουν καλό. Κατανοούσα την πληγή του, όμως όφειλα να του πω, φίλος γαρ, πως έπρεπε να βάλει κάτω τα δεδομένα, να είναι ψύχραιμος, να κοιταχτεί στον καθρέφτη, να κατανοήσει πρώτα το ποιος και πού είναι και μετά να βγει. Άρχισε να γίνεται προσβλητικός. Μου την έλεγε και συγκρίνονταν μαζί μου. Γιατί εγώ “έτσι” κι αυτός “αλλιώς”. Δεν αργήσαμε να κόψουμε. Φυσιολογικό.
Είχα έναν φίλο, κάποτε, που ήθελε να γνωρίσει γυναίκα χωρίς να γνωρίσει τον εαυτό του και χωρίς να βγαίνει έξω!
Ποιος είμαι;
Μέσα στις αμέτρητες πληγές, που δημιουργήθηκαν σε βάθος χρόνου, σε αυτή την ομάδα που αγαπάμε, στον Άρη, ήρθαν να προστεθούν οι πρόσφατες. Δύο χρόνια θολούρας, δύο καλοκαίρια ακατανόητων, ποδοσφαιρικά, επιλογών. “Φύγε εσύ, έλα εσύ” στον πάγκο, ρόστερ άναρχα δομημένα, αποφάσεις της στιγμής, άρτζι μπούρτζι και λουλάς, πάνω εκεί που τα πράγματα είχαν μπει σε σειρά.
Βέβαια, παράλληλα με αυτά και αφού σε “πολέμησαν” και συνεχίζουν να το κάνουν, γνώστες και άγνωστες, δυνάμεις. Αφού δείξαμε να αφήνουμε πίσω εκείνα τα ιστορικά “ποιος θα κάνει προσφυγή σήμερα” ερωτήματα και αφού πληρώθηκαν τα παλιά γ@€#σιάτικα, πρώην παίχτες “του Άρη” όπως γράφεται επιδεικτικά σε έντυπο και ιντερνετικό τύπο ζητάνε δεδουλευμένα, “πληρωμές δεν γίνονται και παίχτες απέχουν” και τα γνωστά.
Είναι άλλο να γράφεις επισημαίνοντας το τι να προσέξει η διοίκηση και άλλο να βγάζεις τον νταλγκά και το κόμπλεξ σου, ξεχνώντας. Και φυσικά, αυτά γράφονται εδώ, από εμένα, έχοντας κάνει εκεί που έκρινα κριτική. Για εισιτήρια, υποδομές σε γήπεδο που πρέπει να φτιαχτούν, στελέχωση σε ομάδα και πολλά ακόμα. Ευτυχώς τα γραπτά μένουν. Scripta manent, που λένε. Τα λόγια πετούν και φυσικά, η κάθε “άποψη πορδή” στον αέρα μπορεί εύκολα να ξεχαστεί και να αναδιπλωθεί. Μέσα στην άπειρη μπουρδολογία, σε thrash εκπομπές που είναι στην μόδα, ποιος θυμάται και ποιος ξεχνάει;
Είμαι, λοιπόν, αυτός που επί δεκαετίες είχα ξεχάσει τι σημαίνει παρουσία σε τελικό κυπέλλου, για να μπούμε στην ουσία της κουβέντας. Κάπως σαν εκείνον τον φίλο τον παλιό. Ονειρευόμουν κατακτήσεις χωρίς να είμαι εκεί. Έπρεπε, πρώτα, να μάθω τον τρόπο. Το να δημιουργήσω εκείνο το μέταλλο που αντιστοιχεί στην φανέλα και το μέγεθος του Άρη. Αυτό, μέσα από, γνωστές μπόρες και τρικυμίες, της τελευταίας τριανταετίας.
Δύσκολο να βλέπεις το είδωλο
Δεν μπορείς εύκολα να αναμετρηθείς με την αλήθεια της εικόνας. Του εαυτού σου. Η αποδοχή της πραγματικότητας, που λένε. Και αυτή ήθελε τον Άρη διάττοντα αστέρα, μεμονωμένων επιτυχιών και αποτελεσμάτων. Επιτυχίες που, φυσικά, χτίζονταν πάνω σε άμμο, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τα γεγονότα εκείνης της περιόδου που, ενώ η ομάδα έδειχνε πως αποκτούσε δυναμική, μαύρες σακούλες έφευγαν, νύχτα. Καλύτερα να το αφήσουμε στην άκρη. Θα χαλάσουμε τις καρδιές μας και δεν είναι ο καιρός για τέτοια.
Προσγειώνομαι στον αγωνιστικό χώρο των Ζωσιμάδων. Απότομες εναλλαγές και ταξίδια μπρος πίσω στον χρόνο. Ο ορισμός του “μηδέν από μηδέν, μηδέν”, με βάση όσα (δεν) είδα. Σε στόχο νίκης, σε νοοτροπία, σε προετοιμασία, (ίσως και) σε επιλογές, σε δημιουργία πάνω στο χορτάρι. Μπορείς να δεις το είδωλο στον καθρέφτη; Πληρώνεις επιλογές δύο συνεχόμενων καλοκαιριών, που πάλεψες και παλεύεις να συμμαζέψεις απ’ τον Οκτώβριο και μετά. Με έλευση προπονητή με πετυχημένο παρελθόν στον πάγκο. Το οποίο, τότε, κρίθηκε ως “έλα μωρέ και τι έγινε” από κάποιους. Λίγους, εκτός και εντός εισαγωγικών, που ακούγονται πολύ, όμως. Παρόλα αυτά, οι ευθύνες ανήκουν, ιεραρχικά, σε όλους. Ευθύνες για άλλη μία απώλεια βαθμών.
Υπενθύμιση, απαραίτητη: Τον Οκτώβριο πήγαν να γιατρευτούν πληγές και να γίνει συμμάζεμα, με προετοιμασία εν μέσω περιόδου, εκμεταλλευόμενοι την διακοπή πρωταθλήματος.
Υπενθύμιση νούμερο δύο: Προσθήκες στον Ιανουάριο και προσπάθεια για να συμμαζέψεις εκείνο το κάκιστο πρόσωπο.
Η ομάδα του ποδοσφαίρου Άρη, μετά από ένα διάστημα εντάσεων, παραγωγής φάσεων, στόχευσης και συγκέντρωσης σε συγκεκριμένους αγώνες στο πρώτο 20ήμερο του Γενάρη, μετά το τρίτο στην σειρά κάτω του μετρίου παιχνίδι, με τον Π.Α.Σ., που ακολούθησε Κηφισιά και Σέρρες επιστρέφει στην “τέλη Δεκεμβρίου” περίοδο. Τότε που έχανε έδαφος απ’ την μία, δημιουργώντας προβληματισμό με την νοοτροπία και συμπεριφορά της, από την άλλη. Προστέθηκε, σε αυτά, τι στοιχείο της ελάχιστης έως καθόλου παραγωγής φάσεων. Και χωρίς να παράγεις, δεν μπορείς να περιμένεις να σκοράρεις, όσο κι αν ελπίζεις. Κάπως σαν την πληγή εκείνου του, πρώην, φίλου.
Το παιχνίδι του σερίφη
Την Τρίτη και 13, το βραδάκι, ο Άρης δίνει εκτός έδρας παιχνίδι. Τον πρώτο από τους δύο ημιτελικούς του κυπέλλου Ελλάδος, στο Αγρίνιο. Εκεί που ο σερίφης Βρούτσης έκρινε πως δεν μπορούν να είναι οπαδοί μας. Μαθαίνω και για τον σερίφη του Βόλου, που πάντα θα σκαλίζει πράγματα που αφορούν στον Άρη. Δεν γράφονται όλα. Οι φύλακες έχουν γνώση.
Την Τρίτη το βραδάκι ο, σε κακή κατάσταση, Άρης οφείλει να έχει κάνει βήμα σταθερότητας έτσι ώστε, στις 6 Μαρτίου, στην ρεβάνς του Κλεάνθης Βικελίδης, να σφραγίσει την παρουσία του στον τελικό κυπέλλου Ελλάδος, του Μαΐου. Θα μπορούσα να γράφω όπως μιλάω, βάζοντας κεφαλαία γράμματα σε γραπτό λόγο, για να γίνω λίγο πιο γραφικός. Εννοείται πως αυτά, εδώ, δεν γίνονται.
Την Τρίτη το βράδυ, είναι ένα άκρως σημαντικό παιχνίδι για την χρονιά που διανύουμε. Είναι παιχνίδι μεγάλου στόχου. Δηλαδή της πρώτης παρουσίας, αρχικά, σε τελικό μετά από καιρό. Σαν να “βγαίνει έξω” κάποιος που θέλει να γνωρίσει άνθρωπο, όπως γράφω κάπου στην αρχή. Η βασική προϋπόθεση για να διεκδικείς είναι το “να βρίσκεσαι εκεί”.
Η αγωνιστική συμπεριφορά της ομάδας με ανησυχεί, καθώς δεν θα έπρεπε να διαλέγει ή τουλάχιστον έτσι να φαίνεται, εμφανίσεις. Βρίσκεται αλλού. Στο μυαλό μου δεν γίνονται έτσι τα πράγματα, όσο κι αν κατανοώ το πόσες πληγές, αγιάτρευτες, μπορεί να κάνει καλά η πιθανή επιτυχία στο κύπελλο.
Συνεχίζω να κρατάω μέσα μου την πίστη. Βήμα βήμα. Αυτή που θα έπρεπε, ήδη, να έχει μπολιάσει κάθε κύτταρο του Άρη. Και αυτό πιστοποιείται σε παιχνίδια όπως αυτό που προηγήθηκε, χτες.
Εκείνη η ώρα
Το μπάσκετ δεν αποτελεί, προσωπικά, πεδίο για “να την πω” στο ποδόσφαιρο ή το ανάποδο. Ο Άρης είναι ένα. Τέλος.
Σήμερα το απόγευμα, στο Παλέ, είναι ευκαιρία για εμάς να κάνουμε ένα σημαντικό βήμα για διεκδίκηση του παραπάνω, στην βαθμολογία. Ο αντίπαλος είναι γνωστός, με πολλή προϊστορία και παραλειπόμενα. Πολύ μικρότερο το ιστορικό και αγωνιστικό του μέγεθος για να με κάνει να μην βλέπω την μεγάλη εικόνα. Κι εκείνη επικεντρώνεται στα σημαντικά παιχνίδια, που ακολουθούν
, σε κύπελλο, σε Ευρώπη. Η μικρή είναι η νίκη που πρέπει να έρθει γύρω στις 18:30. Και στο παρκέ, οι πληγές είναι πολλές και αγιάτρευτες, ακόμα. Τουλάχιστον για όσους βιώσαμε πράγματα και προσμένουμε, τραγουδώντας πως… “Ήρθε και πάλι, εκείνη η ώρα”!
Κυριακή, 11 Φεβρουαρίου 2024
“ο Χιούι”
