Ο Χρήστος Γαλιλαίας είναι ένα από τα πρόσωπα της νέας διοίκησης του μπασκετικού Άρη, αλλά καθόλου… νέο στην αρειανή οικογένεια. Είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ διοίκησης και ΣΑΡΙΣΑ, της οποίας είναι ιδρυτικό μέλος και θα προσπαθήσει να βοηθήσει όπως μπορεί στο να αλλάξει ρότα το μπασκετικό τμήμα και να αποκτήσει την ταυτότητα που έχει χάσει.
Ο Γαλιλαίας έδωσε συνέντευξη στην κυριακάτικη έκδοση της εφημερίδας Αγγελιοφόρος και αρχικά τόνισε:
«Αρης και μπάσκετ είναι συνώνυμες έννοιες. Μεγάλωσα στις σκάλες του Παλέ στις πέντε το απόγευμα κάθε Πέμπτης, περιμένοντας να ανοίξει η πόρτα για να καθίσω στην πρώτη σειρά της Θύρας 8, ενώ το ματς άρχιζε στις 9:45 μ.μ. Αυτά στιγμάτισαν τη ζωή μου, το χαρακτήρα μου. Σηκωνόμουν τότε πέντε το πρωί για να μελετήσω βιολί πριν πάω στο σχολείο, γιατί μετά έτρεχα στο γήπεδο. Η καθημερινότητα μας αλλάζει όλους, αλλά πρέπει κάποια στιγμή να κάνουμε μια παύση και να αναρωτηθούμε πόσο τυχεροί είμαστε που ζήσαμε αυτές τις στιγμές με τον Αρη. Δεν είναι περασμένα μεγαλεία, είναι η ιστορία της ομάδας. Κρέμονται 21 λάβαρα στην οροφή του Παλέ. Οι αυτοκρατορίες έχουν παρακμή, αλλά διαφωνώ με όσους λένε ότι η τρίτη θέση ισοδυναμεί με πρωτάθλημα. Είμαι αμερικανοτραφής, ενίσταμαι όταν ακούω την μεμψιμοιρία. Εγώ βάζω πλάνο πενταετίας στο αγωνιστικό, γιατί η εξυγίανση, εννοείται, είναι πρωταρχικός στόχος. Κάθε μέρα πρέπει να ξυπνάς και να σε απασχολεί πως θα πάρεις τον καλύτερο παίκτη με τα χρήματα που έχεις, όχι αν είχες τα λεφτά του Αγγελόπουλου. Ωραία θα ήταν, αλλά δεν τα έχουμε. Αλλά είναι δυνατόν ο Αρης να έχει αλλάξει μέσα σε δέκα χρόνια 110 παίκτες; Αυτό σημαίνει ότι οι επιλογές δεν ήταν σωστές. Πως μπορεί να γίνει ομάδα, όταν κάθε χρόνο μου αλλάζεις όλο το ρόστερ; Αφού δεν έχουμε την πολυτέλεια να ξοδέψουμε και να διορθώσουμε λάθη, που επίσης κοστίζει, βασικό μας μέλημα θα είναι να κάνουμε τις καλύτερες επιλογές. Αναρωτιέται κανείς πώς γίνεται ο Πανιώνιος να φέρνει πάντα καλούς ξένους;».
Τι σκεφτόσουν αυτά τα χρόνια παρακολουθώντας την ομάδα;
«Γινόμουν έξαλλος γιατί έβλεπα ότι υπάρχουν στην αγορά άλλοι παίκτες με τα ίδια χρήματα και δεν καταλάβαινα γιατί δεν επιλέγονταν. Εγώ είπα στη διοίκηση: Πρέπει να έχουμε έναν κορμό Ελλήνων παικτών για να διατηρεί η ομάδα μία ταυτότητα. Να δεθεί ο παίκτης με το σωματείο, να μην γίνεται άλλη ανακύκλωση. Ο Ταπούτος για παράδειγμα θέλει στην κοινωνία να είναι συνδεδεμένος με τον Αρη. Αυτό είναι κάτι ωραίο. Στο αυστηρά επαγγελματικό ΝΒΑ, αναφέρονται όλοι πάντα στους Στόκτον και Μαλόουν που γέρασαν μπασκετικά στους Γιούτα Τζαζ. Αρα μπορεί να γίνει αν δώσεις στον παίκτη όραμα. Πάμε να κάνουμε κάτι σημαντικό, όχι έφτασε ο Μάιος, εσύ ψάξε ομάδα, εγώ θα ψάξω για παίκτες…».
Οι υπόλοιποι της διοίκησης τι λένε;
«Συμφωνούν γιατί είναι απολύτως λογικό. Απλά υπάρχουν σοβαρά οικονομικά θέματα. Η διοίκηση λέει πρώτα να ανακτήσουμε την αξιοπιστία μας. Να μπορείς να μιλάς με έναν εκπρόσωπο παικτών και να είναι ήσυχος ότι θα τον πληρώσεις. Γι΄αυτό ο Λευτέρης, που έχει πνιγεί στα χαρτιά, λέει πρέπει να βρεθεί ρευστό σε μια νεκρή περίοδο ώστε να αρχίσουμε τους διακανονισμούς. Αυτό είναι έντιμο, ο συνομιλητής σου θα το εκτιμήσει. Αν όμως τον έχεις γραμμένο ή πουλάς τρέλα…».
Τι αντιμετώπιση βρήκατε από αυτούς τους ανθρώπους;
«Το 90% δείχνει κατανόηση. Είναι διαλλακτικοί, δείχνουν εκτίμηση στα πρόσωπα μας. Αν δει κάποιος τα νούμερα θα έπρεπε να μην μας μιλάνε, άσχετα αν δεν φταίμε».
Πως θα εισρεύσουν χρήματα στα ταμεία;
«Ολοι κάνουμε προσωπικές ενέργειες, το συμβούλιο, η Γένεσις, η Σάρισα, να στηρίξουμε με ρευστότητα την ομάδα. Δεν βγήκαμε να ανακοινώνουμε προπονητές και παίκτες, κάνουμε δουλειά. Οι σοβαροί Αρειανοί θα το εκτιμήσουν. Δεν θα γυρίσουμε στα παλιά. Να φέρουμε έναν προπονητή απλά για να τον ανακοινώσουμε, ενώ δεν ξέρουμε πόσα χρήματα μπορούμε να του δώσουμε; Κάθε μέρα βγαίνουν καινούργια χρέη. Ούτε θα κάνουμε δημοψήφισμα ποιον θα πάρουμε προπονητή. Γι΄αυτό υπάρχει διοίκηση».
Πιστεύεις ότι κόσμος θα στηρίξει την προσπάθεια;
«Ναι, έχουμε μηνύματα, έρχονται άνθρωποι στα γραφεία και λένε “θέλουμε να δώσουμε προκαταβολή για τα διαρκείας”, που ακόμη δεν έχουν ανακοινωθεί. Αυτό εμένα με συγκινεί. Με “τρώει” να σιγουρευτούμε ότι κάθε κίνηση είναι η καλύτερη δυνατή. Αν πάει καλά η ομάδα θα είναι όλοι χαρούμενοι, τουλάχιστον έτσι θέλω να ελπίζω γιατί υπάρχουν και μερικοί που δεν θα χαρούν και τόσο…».
Τι μοντέλο έχεις στο μυαλό σου;
«Μια ομάδα με χαμηλό μέσο όρο ηλικίας, σε εκπληκτική φυσική κατάσταση, που να “σκάει” τον αντίπαλο. Με πρέσινγκ πάνω κάτω. Στους τελικούς οι πιτσιρικάδες του Ολυμπιακού “πέθαναν” τους αντιπάλους τους».
Ο Αρης με τη μουσική πού… κολλάει;
«Είναι οι δύο μεγάλες μου αγάπες. Η μουσική με έχει ορίσει ως άνθρωπο, το ίδιο έχει κάνει και ο Αρης. Νιώθω λίγο περίεργα γιατί ο κόσμος με έχει γνωρίσει ως καλλιτέχνη, αλλά ποτέ δεν έκρυψα ότι είμαι Αρειανός».
Στα αυτιά σου τι ακούγεται καλύτερα; Η μελωδία του βιολιού ή οι φωνές της κερκίδας;
«Το ένα δεν θα μπορούσε να υπάρχει χωρίς το άλλο, υπάρχει απόλυτη ισορροπία. Oταν μπαίνω στο Παλέ, γεννιούνται τόσες αναμνήσεις. Νιώθω απίστευτα τυχερός, που γεννήθηκα εκείνη την εποχή, είμαι ευγνώμων στον Αρη».
Ζεις πλέον μεταξύ ΗΠΑ και Ελλάδας…
«Ναι, αλλά πάντα κλέβω χρόνο για να είμαι παρών στα περισσότερα παιχνίδια. Στην Ατλάντα παρακολουθώι μονίμως στο Ιντερνετ τι κάνουμε. Είναι μικρόβιο που δεν βγαίνει. Ταξιδεύω συνεχώς λόγω συναυλιών αλλά το χρησιμοποιώ όταν έχω εμφανίσεις στην Ευρώπη να κλέψω μια δύο μέρες για να δω τον Αρη. Στις 19 Οκτωβρίου δίνω μια σημαντική συναυλία για την πόλη στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης με τη συμφωνική του Βερολίνου, αλλά εγώ ψάχνω ήδη τα ημερολόγια να δω με ποιους θα παίζουμε τότε…».
