Κι όμως, πέρασαν 15 ολόκληρα χρόνια από εκείνο το κυριακάτικο βράδυ της 1ης Φεβρουαρίου του 1998. Σ’ ένα Αλεξάνδρειο που… έβραζε, ο Αυτοκράτορας του Ελληνικού μπάσκετ, κερδίζοντας στο μεγάλο τελικό την ΑΕΚ, του Γιάννη Ιωαννίδη με 71-68 κατακτούσε πανηγυρικά το έβδομο χρονικά κύπελλο Ελλάδας και σίγουρα ένα απ’ τα πιο ηρωικά τρόπαια της ιστορίας του.
Ένας απ’ τους παίκτες που εκείνη τη κρίσιμη περίοδο, δεν λιποψύχησαν και δεν πήδηξε απ’ το καράβι (… όπως κάποιοι άλλοι συμπαίκτες του), μένοντας ως το τέλος, ήταν ο Νάσος Γαλακτερός, τον οποίον, με αφορμή αυτή τη ξεχωριστή επέτειο, θυμήθηκε στο PRESSARIS, κάποιες από κείνες, τις μαγικές, για όσους είχαν την ευκαιρία να τις ζήσουν, στιγμές.
Με αφορμή τον, πρόσφατο, αγώνα των βετεράνων της πόλης, είχες την ευκαιρία να επισκεφτείς και πάλι, μετά από πάρα πολλά χρόνια, το θρυλικό Παλέ. Αλήθεια, πατώντας, εκείνη τη μέρα μέσα στο παρκέ, ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σου ήρθε στο μυαλό;
«Ήταν ένα απερίγραπτο συναίσθημα. Μ’ έκανε να νιώσω, όπως ακριβώς ένιωθα τις παλιές καλές εποχές. Έχω συνδυάσει το Αλεξάνδρειο και τη καριέρα μου στον Άρη, με κάτι πάρα πολύ ιδιαίτερο για μένα. Τη γέννηση του γιού μου…
Δηλαδή;
Ο γιός μου γεννήθηκε το πρωί της 25ης Οκτωβρίου 1997. Τη μέρα εκείνη παίζαμε ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ. Οι συμπαίκτες μου, μου υποσχέθηκαν ότι θα έκαναν τα πάντα για αυτή τη νίκη για να την αφιερώσουν στο νεογέννητο, Παύλο. Όπως κι έγινε, τελικά… Μπορεί να μην κολλάει, ίσως, με τη περίσταση, αλλά είναι νόμος ότι από όποια ομάδα κι αν περάσει ένας αθλητής σημαδεύεται μ’ αυτήν από προσωπικά γεγονότα, συναισθήματα και βιώματα που περνάει μαζί της. Άλλωστε κι οι αθλητές είναι άνθρωποι κι εγώ αυτή την ιδιαίτερη αύρα του Παλέ, την έχω συνδυάσει μ’ αυτή τη ξεχωριστή στιγμή της ζωής μου”.
Ήταν ο Άρης ήταν η ομάδα που δέθηκες κι αγάπησες περισσότερο;
«Με τον Άρη πήρα ένα κύπελλο που για μένα ήταν ηρωικό… Το πιο ηρωικό, αξέχαστο και με τόσο μεγάλη συναισθηματική φόρτιση, ολόκληρης της καριέρας μου. Μόνο έτσι θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω. Τι να πρωτοθυμηθείς, άλλωστε, από κείνες τις στιγμές; Μια ομάδα απλήρωτη, τελείως εγκαταλελειμμένη απ’ τη διοίκηση της, σχεδόν διαλυμένη, με τους μισούς παίκτες να έχουν φύγει και τους εναπομείναντες να παραμένουν, μονάχα, για χάρη του κόσμου. Ενός κόσμου, που με τη μορφή λαοθάλασσας σου έλεγε ‘πάμε να το πάρουμε’…». Ένα κύπελλο, που αφιερώθηκε, φυσικά, σ’ αυτό τον κόσμο. Όποτε κι αν φέρνω στη μνήμη μου όλες αυτές τις στιγμές, νιώθω πραγματικά πολύ έντονα συναισθήματα…”.
Το μυστικό της συγκεκριμένης επιτυχίας, κόντρα σε κάθε λογική, σε κάθε προγνωστικό και πρόβλεψη, ποιο ήταν;
«Η παντελής έλλειψη άγχους και πίεσης. Μπήκαμε μέσα, σαν κομάντος, γνωρίζοντας ότι αυτοί που θα είχαν το πρόβλημα, θα ήταν οι… άλλοι. Όπως κι αποδείχτηκε… Συν το ότι υπήρχε με τον κόσμο μια αμφίδρομη σχέση, αγάπης, κατανόησης στα προβλήματα κι εμπιστοσύνης, που μας έκανε ν’ αφήσουμε έξω, ότι μας βασάνιζε…”
Ενδεικτικό αυτού, το ότι στα πανηγύρια που ακολούθησαν, δεν επιτρέψατε την είσοδο σε κανένα παράγοντα του Άρη, προτιμώντας να γιορτάσετε αυτό το τρόπαιο μόνοι σας…
“Ποιοι παράγοντες; Δεν υπήρχε κανένας… Μόνο κάποιοι προσωπικοί μας φίλοι που καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς μας στήριζαν… Και αυτό ακριβώς το γεγονός, ήταν κάτι που εκτίμησε σε μεγάλο βαθμό κι ο κόσμος…”
Ποια ήταν για σένα η εντονότερη στιγμή εκείνου του τελικού;
«Η πιο έντονη στιγμή ενός αθλητή, αναμφίβολα, είναι την ώρα ακριβώς που πιάνει και σηκώνει τη κούπα στον αέρα…».
Εκείνη την ώρα… άκουγες τίποτα;
«Όχι, απολύτως τίποτα. Τέτοιες στιγμές, βρίσκεσαι αλλού. Όποια κούραση και πόνο κι αν νιώθεις από την υπερπροσπάθεια που προηγήθηκε, τη στιγμή εκείνη, έχει φύγει και δεν υπάρχει τίποτα… Ξεχνάς τα πάντα…”
Αν και πέρασαν τόσα χρόνια, η κατάσταση που βιώνει ο Άρης και σήμερα είναι, σχεδόν, παρόμοια. Τι θα ήταν αυτό που θα συμβούλευες στους τωρινούς παίκτες του Άρη, σαν ένας άνθρωπος που έχει περάσει απ’ τις ίδιες σχεδόν καταστάσεις, βιώνοντας παρόμοια προβλήματα;
«Ξέρετε, δεν είναι μόνο ο Άρης, ο ΠΑΟΚ, ή όποιες άλλες ομάδες αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα. Είναι, πλέον, πρόβλημα ολόκληρης της κοινωνίας. Παλιότερα, όταν έβλεπες ένα φίλο σου στεναχωρημένο και τον ρωτούσες γιατί είναι έτσι, σου έλεγε, γιατί έχασε ο Άρης. Τώρα, όταν τον ρωτάς, σου απαντά, γιατί έχασα τη δουλειά μου και δεν έχω να φάω. Ποιο μπάσκετ τώρα; Εδώ υπάρχει πρόβλημα επιβίωσης. Κι όταν τίθενται τέτοια ζητήματα, όλα τα υπόλοιπα έπονται σε δεύτερη μοίρα”.
