Ο Λεωνίδας Βόσδου ξεχώριζε όταν αγωνιζόταν στον ΑΡΗ για τον δυναμικό του χαρακτήρα και την πειθαρχία του στο αγωνιστικό πλάνο της ομάδας. Δεν ήταν όμως πάντα έτσι… Πολλοί τον θυμούνται για τα ξανθά του μαλλιά στη θέση του αμυντικού χαφ της ομάδας. Στα νεανικά του χρόνια πριν τον αποκτήσει ο ΑΡΗΣ τον είχε ζητήσει ο Παναθηναϊκός, όμως ο πατέρας του είχε δώσει τα χέρια με τον Άρη.
Ήταν τα χρόνια της αθωότητας και της μπέσας που τότε μετρούσε πιο πολύ κι από υπογραφή. Ο Λεωνίδας Βόσδου ήταν ένας παίκτης που αγαπούσαν οι φίλαθλοι της ομάδας που έπαιζε και τον εχθρεύονταν οι αντίπαλοι. Έκανε τα πρώτα του βήματα στις αλάνες της Φλώρινας. Στο σπίτι ούτε που ήθελε η μαμά του να ακούσει για ποδόσφαιρο. «Έπεφτε ξύλο… αλύπητο από την μάνα μου», αναφέρει στην κουβέντα που παραθέτουμε.
Η κυρία Όλγα δεν δεχόταν κουβέντα. Ο κύριος Πέτρος ήταν πιο αποστασιοποιημένος. Μαραγκός στο επάγγελμα έλεγε « Εσύ θα διαλέξεις. Σχολείο ή μαραγκάδικο». Και o Λεωνίδας Βόσδου είχε διαλέξει, ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ποδόσφαιρο.Αλλά πήρε και το πτυχίο του ως καθηγητής Φυσικής Αγωγής.
Η συνέπεια και η ευσυνειδησία του μαζί με το αγωνιστικό του πάθος τον καταξίωσαν στις καρδιές των φιλάθλων του ΑΡΗ. Θεωρεί εξέχουσες προπονητικές προσωπικότητες του Ντέτμαρ Κράμερ και Τάις Λίμπρεχτς….
Το 1981 στο Χαριλάου βρήκε προπονητή τον Τσέχο Μίχαλ Βίτσαν. Στον ΑΡΗ ξεκίνησε ως αμυντικό χάφ. Κι επιστρατευόταν ως κεντρικός μπακ ανάλογα με τις ανάγκες της ομάδας ανταποκρινόμενος εξαιρετικά στις υποχρεώσεις του. Τελικά τον καθιέρωσε ως κεντρικό μπακ ο Πάνος Μάρκοβιτς!
-Ξεκινάμε την ιχνηλάτηση της πορείας σου Λεωνίδα από το βιβλίο που έγραψες και που κυκλοφορεί. Πότε ξεκίνησες να το γράφεις και σε τι αναφέρεται αυτό το βιβλίο;
-Ακου λοιπόν πώς δημιουργήθηκε αυτό το βιβλίο των 230 σελίδων. Εγώ από 12-13 ετών κρατούσα ημερολόγια. Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ σημείωνα όλα τα γεγονότα της ημέρας που είχε περάσει. Τον Απρίλιο του 2020 τότε άρχισα να ξαναγράφω όλα όσα συμπεριλαμβάνονταν στα ημερολόγια μου.. Πιο πριν δεν έχω γράψει απολύτως τίποτα και ότι έχω διαβάσει είναι κάποια ελάχιστα βιβλία λογοτεχνικά.
Από ότι μου είπαν οι φιλόλογοι που το είδαν, το διάβασαν και μου διόρθωσαν προκειμένου να εκδοθεί, εκτός από κάποια λάθη που βρήκαν το χαρακτήρισαν ως προσωπικό αφήγημα. Ακριβώς αυτό μου είπαν.
Το ημερολόγιο σταμάτησε όταν σταμάτησα το ποδόσφαιρο. Όταν σταμάτησα από τη Νάουσα σταμάτησα να γράφω και το ημερολόγιο. Κάποια στιγμή χωρίς να υπάρχει πρόβλημα κορωνοϊου ή οτιδήποτε άλλο, σε μια γωνιά στο σπίτι υπήρχε μία βιβλιοθήκη στην οποία αν έπρεπε να μπει μία τάξη κάποτε… λοιπόν ενώ κανόνιζα ώστε η κατάσταση να είναι εντάξει στη βιβλιοθήκη και τακτοποιούσα βιβλία και μπιμπελό, βρήκα και τα προσωπικά μου ημερολόγια τα οποία ήξερα ότι υπάρχουν αλλά οι αναμνήσεις και όλα αυτά που περιείχαν μου έδωσαν το ένα θέμα για να αρχίσω να το γράφω υπο μορφή ιστόρησης. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι αυτό το πράγμα θα γίνει βιβλίο ή θα εκδοθεί ή εγώ θα κάνω παρουσιάσεις αυτό το βιβλίου αυτό το πράγμα προέκυψε χωρίς εγώ να το έχω προσχεδιάσει. Θεωρούσα ότι αυτό το βιβλίο αποτελεί μία κατάθεση ψυχής και πίστευα πάντα ότι θα το βγάλω σε κάποια αντίτυπα από μόνος μου στο μέλλον και θα το μοιράζω σε φίλους μου.
-Το βιβλίο σου μιλάει για τη ζωή ενός επαγγελματία ποδοσφαιριστή όταν βρίσκεται εκτός αγωνιστικού χώρου. Πόσο επηρεάζουν όμως τα 90 λεπτά την προσωπική ζωή του αθλητή;
-Αναφέρομαι στην ζωή του ποδοσφαιριστή, για αυτό το λέω και στον τίτλο, «η ζωή πριν και μετά τα 90’». Αναφέρομαι στις δυσκολίες που υπάρχουν σε έναν ποδοσφαιριστή, γιατί δεν είναι μόνο αυτό που βλέπουμε τα 90’. Είναι το πως θα προετοιμαστείς για τα 90’, πως θα γυμναστείς, και κάτι πολύ σημαντικό, ψυχολογικά πως θα είσαι. Αναφέρομαι σε όλη αυτή την διαδρομή που κάνει ένας ποδοσφαιριστής και τις δυσκολίες που υπάρχουν, γιατί δεν είναι εύκολο. Δεν είναι μόνο αυτό που βλέπουμε στην τηλεόραση τα 90’. Είναι όλα τα άλλα. Νομίζω λοιπόν πως ζεις για τα 90 λεπτά και επηρεάζουν την καθημερινότητα σου. Όταν τελειώνουν προετοιμάζεσαι για τα επόμενα 90 λεπτά. Οπότε ζεις και αναπνέεις για αυτό.
Το βιβλίο αποτελεί ουσιαστικά ένα προσωπικό αφήγημα. Είναι λοιπόν πώς ξεκίνησα από τη Φλώρινα σαν ένα παιδί που στην παιδική μου ηλικία ήμουνα ήμουν ένα αγρίμι η μάνα μου μού έδινε πάρα πολύ ξύλο γιατί ήμουν άτακτος και ζωηρός κάθε μέρα λοιπόν έτρωγα ξύλο γιατί είτε κάποια τζάμια θα είχαν σπάσει (τα είχα σπάσει εγώ δηλαδή) είτε θα είχα μαλώσει θα είχα τσακωθεί με τα παιδιά στο ποτάμι και όταν μάλωνα με τα παιδιά τα έριχνα στο ποτάμι!
Αυτά όλα έγιναν ως τα 17 μου. Αλλά και μετά απόσο θυμάμαι ήμουν ιδιόρρυθμος και κάπως παράξενος σαν χαρακτήρας, όμως όταν γεννήθηκε το πρώτο μου παιδί εκεί ήρθαν τούμπα όλα…Το πρώτο μου παιδί γεννήθηκε το 1986 . Δηλαδή με το που γεννήθηκε ο γιος μου άρχισα να το παίρνω αλλιώς το πράγμα θεωρώ ότι σαν να έγινε μία έκρηξη μέσα μου και όλη αυτή την οργή και το νεύρο που είχα μέσα μου αυτά λοιπόν όλα μου φύγανε και ειδικά όταν γεννήθηκαν και τα άλλα μου δύο αγόρια μετατράπηκα σε σούπερ ευαίσθητο άνθρωπο. Νομίζω λοιπόν ότι αυτή ήταν η πιο τρομακτική αλλαγή στον εαυτό μου.
-Εκανες πέρσι τρεις παρουσιάσεις του βιβλίου σου σε ισάριθμους Δήμους. Πώς προέκυψε αυτό;
-Βασικά ποτέ δεν πίστεψα ότι θα φτάσω να κάνω παρουσιάσεις για το βιβλίο μου ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου ότι οι δήμαρχοι θα ανταποκριθούν γιατί πρέπει να πω ότι το βιβλίο είναι υπό την αρωγή των δήμων Φλώρινας και Νάουσας αλλά και της Πάτρας. Αλλά το ότι θα εκδοθεί το βιβλίο και θα το πάρει ένας εκδοτικός οίκος πραγματικά αυτό δεν το περίμενα ποτέ όταν ξεκινούσα να το γράφω…
-Πώς μπήκαν στο χορό οι 3 Δήμοι, ποιος τους ενημέρωσε;
-Κοίτα να δεις όταν πήγα στην Nάουσα όπου έχω συγγενείς και κουμπάρους αρχικά η σκέψη μου ήταν το βιβλίο να το παρουσιάσω σε ένα βιβλιοπωλείο όμως στην αρχική αυτή κουβέντα με το φίλο μου που είναι ο βιβλιοπώλης, παρών τελείως συμπτωματικά ήτανε ο αντιδήμαρχος πολιτισμού και αυτός λοιπόν είπε ότι δεν υπάρχει περίπτωση άλλη από το να το αναλάβει ο Δήμος γιατί αφορούσε εμένα έναν αθλητή ο οποίος βοήθησε την Νάουσα να πάει στην Α΄Εθνική κάτι το οποίο δεν θα ξαναγίνει ποτέ και αυτό δεν το έχουν ξεχάσει ποτέ. Από αυτή την ιστορία ο δήμαρχος Φλώρινας εξαιτίας του ότι η παρουσιάστηκε του βιβλίο στην Νάουσα μου ζήτησε να το παρουσιάσουμε και στην πατρίδα μου τη Φλώρινα κάτι που φυσικά έκανα με χαρά. Και βέβαια και εκεί υπό την αρωγή πάλι του Δήμου
-Το βιβλίο σου Λεωνίδα έχει απήχηση; Πουλάει;
-Κοίταξε να δεις όσοι το διάβασαν τους άρεσε πάρα πολύ και δεν πιστεύουνε στα μάτια τους γυρνάνε συνέχεια το εμπροσθόφυλλο για να δούνε ότι όντως εγώ το έχω γράψει που πρέπει να σου πω λοιπόν ότι παραδόξως γιατί εγώ δεν τα παρακολουθώ έχω αφήσω την εκδοτικό οίκο και τα κάνει αυτά η πρώτη παρτίδα που τυπώθηκε έφυγαν όλα. Πουλήθηκαν πάρα πολλά στην Ναουσα αν και ο εκδοτικός οίκος είναι στη Φλώρινα λέγεται «Φλωρινιώτικες εκδόσεις» και τώρα κοίταξε να δεις κάτι παράδοξο: ποτέ στη ζωή μου δεν έχω διαβάσει το ένα βιβλίο. Αστερίξ, Μπλεκ μικρό ήρωα διάβαζα, λογοτεχνικά βιβλία όμως ιστορίες μυθιστορήματα και λοιπά δεν έχω διαβάσει ποτέ ούτε ένα στη ζωή μου. Το μόνο βιβλίο που διάβασα ήταν Τα μυστικά του βάλτου της Πηνελόπης Δέλτα και αυτό για το πάθος μου για τον Μακεδονικό Αγώνα Παύλος Μελάς, Καπετάν κότας κλπ. Το βιβλίο μου είναι 230 σελίδες και το έχω γράψει όλο χειρόγραφα γιατί δεν ξέρω να γράφω στον υπολογιστή. Χρησιμοποίησα 8 στυλούς μέχρι να το τελειώσω. Το έδωσα το χειρόγραφο σε 3 φιλόλογους οι οποίοι εντυπωσιάστηκαν που δεν είχα κάνει ούτε ένα ορθογραφικό λάθος.
-Τι δουλειά έκανε ο πατέρας σου;
-Ο πατέρας μου ήταν μαραγκός και η μητέρα μου ήταν μοδίστρα προσπαθούσανε με αυτά τα μέσα να σταθούν στα πόδια τους αλλά από τη στιγμή που ασχολήθηκα εγώ με το ποδόσφαιρο στη ζωή μου δεν μου έλειψε τίποτα. Όταν ήμουνα μικρός βέβαια μου λείπανε πολλά πράγματα, αλλά λόγω χαρακτήρα ποτέ δεν ζήλεψα ποτέ δεν ζήλεψα κάποια παιδιά από τους φίλους μου γιατί αυτός κάθεται αυτό το σπίτι το ωραίο και εμείς καθόμαστε σε ένα σπίτι που χρειάζεται να έχουμε 5 κουβάδες γιατί στάζει η σκεπή από δέκα σημεία. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου λοιπόν ποτέ δεν είχα ζηλέψει και ουσιαστικά να στεναχωριέμαι γι αυτό κανέναν άλλον. Σε αυτό το θέμα υπήρξα από τότε πολύ περήφανος και αξιοπρεπής και αυτό με ωφέλησε στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου. Όταν τραυματιζόμουν, στα ξερά γήπεδα της περιοχής, κλειδωνόμουν στην τουαλέτα. Φρόντιζα μόνος του τα τραύματα μου.
Η μητέρα μου ήρθε να με δει σε αγώνα μου μια φορά όλη και όλη. Φοβόταν να με βλέπει «να… κλωτσιέμαι» όπως έλεγε. Ο πατέρας μου, ουδέποτε σχολίαζε την απόδοση μου στα γήπεδα. Απλά, ανέβαζε κάθε φορά τον πήχη λέγοντας. «Μπορείς και καλύτερα».
-Η μητέρα σου γενικά πώς συμπεριφέρθηκε σε όλο αυτό μέχρι την απόφαση σου να ασχοληθείς με τη μπάλα;
-Η μάνα μου ως παραδοσιακή εκείνη στις εποχής θεωρούσε ότι προτεραιότητα για μένα ήταν το σχολείο. Μου έλεγε συχνά «δεν μπορείς να επιλέγεις πρώτα την μπάλα και μετά το σχολείο πρώτα λοιπόν θα κοιτάς το σχολείο και μετά την μπάλα πρώτα το σχολείο». Προτεραιότητα ήταν γι αυτήν λοιπόν το σχολείο. Η πραγματικότητα όμως ήταν ότι εγώ ήθελα να παίζω μπάλα. Το ξύλο που έχω φάει από τη μαμά μου πιστεύω ότι με συνέτισε μέχρι ενός σημείου εκείνη την εποχή αυτή ήταν η παιδαγωγική μέθοδος… το ξύλο. Εγώ έκανα ό,τι αταξία μπορούσες να έχεις φανταστεί υπήρχαν δύο γριούλες που έμεναν δίπλα μας και πήγαινα κάθε εβδομάδα και τους έσπαζα τα τζάμια οπότε έτρωγα ξύλο. Τσακωνόμουνα με τους φίλους μου τους έδερνα τους έριχνα στο ποτάμι οπότε έτρωγα ξύλο. Έκανα άλλες σκανταλιές οπότε έτρωγα ξύλο.
Η παιδαγωγική μέθοδος με το ξύλο νομίζω προφανώς δεν ήταν σωστή αλλά νομίζω ότι δεν με συνέτισε εμένα το ξύλο από τη μάνα μου νομίζω ότι με συνέτισε τον ποδόσφαιρο. Στο ποδόσφαιρο ήμουνα πάρα πολύ πειθαρχημένος και πάρα πολύ με τους κανόνες. Εκείνη την εποχή όταν πρωτοξεκίνησα εγώ το ποδόσφαιρο στη Φλώρινα είχαμε ανεβεί στην Εθνική ερασιτεχνική αλλά μιλάμε τότε με ομαδάρες παίζαμε με Αιολικό με Εθνικό Αλεξανδρούπολης… εκεί λοιπόν πιστεύω ότι και λογω ηλικίας αλλά και λόγω των συνθηκών ηρέμησα και έβαλα κάπως μυαλό και να σου πω και κάτι για να δεις λιγάκι πώς το εννοώ όταν λέω συνετίστηκα ή ηρέμησα ή οτιδήποτε άλλο έχω τρία αγόρια και αυτά όταν ήτανε μικρά και σκανδαλιές κάνανε και άτακτα ήταν κλπ δεν έχω ακουμπήσει τα παιδιά μου ποτέ δεν παραδειγματίστηκα από το ξύλο που έτρωγα εγώ από τη μαμά μου για να συμπεριφερθώ με τον ίδιο τρόπο ποτέ. Όμως με τα παιδιά μου μόνο που τους κοιτούσα καταλάβαιναν τι έπρεπε να κάνουν για να διορθωθούν δεν έχω τραβήξει ούτε ένα αυτί δεν έχω τραβήξει ούτε ένα τσουλούφι και τα παιδιά μου σε πληροφορώ είναι πάρα πολύ καλά παιδιά… ο Αλέξανδρος, ο Βασίλης και ο Πέτρος που έχει το όνομα του παππού του.
-Η Εθνική Νέων πώς προέκυψε τότε;
– Ήταν σύμπτωση αλλά…. ευτυχής, επειδή κι εγώ ωφελήθηκα και πιστεύω και η Εθνική. Ο Στέφανος Πετρίτσης πήγαινε στην Καστοριά, για να παρακολουθήσει τον αγώνα της μεγάλης ομάδας τότε, της λίμνης με τον Ολυμπιακό. Στον δρόμο σταμάτησε για ένα καφέ σε ένα χωριό έξω από τη Καστοριά. Εκεί λοιπόν, έπαιζε η ομάδα μου, ο Μέγας Αλέξανδρος Φλώρινας. Με είδε, μάλλον με ξεχώρισε και στην επόμενη κλήση για την Εθνική Νέων ήμουν παρών.
-Ας έρθουμε τώρα στο πώς πήγες στον ΑΡΗ
Έπαιζα στα χαφ στο κέντρο δηλαδή αλλά οι περισσότεροι με γνώρισαν όταν πήγα στην Εθνική νέων το 1978 το 1978 με 79 ήμουνα στην εθνική νέων και πήραμε την πρώτη βαλκανική νίκη. Αυτή η επιτυχία της τότε ο εθνικής ομάδας νέων με έβαλε στην Γυμναστική Ακαδημία. Είχα δώσει βέβαια εξετάσεις αλλά με αυτή την επιτυχία πήρα αβαντάζ βαθμολογικό και πέρασα. Από τα παιχνίδια της Εθνικής Νέων λοιπόν με είδαν οι άνθρωποι του ΑΡΗ και ο συγχωρεμένος ο Γιάννης Καρακασίδης και με πρότεινε στην ομάδα. Ο ΑΡΗΣ λοιπόν εκεί την εποχή έδωσε για να με αποκτήσει 3.000.000 δραχμές.
Η ομάδα μου η Φλώρινα είχε κάνει ένα συμβόλαιο σε συμβολαιογράφο να μην με παραχωρήσουν κάτω από 3 εκατομμύρια δραχμές. Ο ΑΡΗΣ λοιπόν έδινε 2,5 εκατομμύρια στη Φλώρινα και 500.000 σε μένα και προκειμένου να φύγω εγώ από την ομάδα και να πάω στον ΑΡΗ έδωσα τα δικά μου 500 χιλιάρικα για να μπορέσει να γίνει μεταγραφή. Τόσο μεγάλη ήταν η δίψα μου να ανέβω κατηγορία. Και ο ΑΡΗΣ πάντα ήταν ένας σπουδαίος σύλλογος. Εγώ πάντως από μικρός ήμουνα Ολυμπιακός γιατί στη Φλώρινα όπως πιστεύω και σε όλες τις επαρχιακές πόλεις οι περισσότεροι υποστήριζαν Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός και ΑΕΚ.
-Οι ομάδες της Θεσσαλονίκης είχαν σημαντική παρουσία…
Όσον αφορά τις ομάδες της Θεσσαλονίκης τον Ηρακλή των μάθαμε από τον Αϊδινίου που ήταν από τη Φλώρινα και πήγε στον Ηρακλή και τον ΑΡΗ τον μάθαμε από τον Δράμπη που ήταν από τη Φλώρινα επίσης. Ακόμη και τώρα είμαστε πάρα πολύ φίλοι με τον Κώστα… Αλλά όσον αφορά σε αυτό που λες, εκείνη την εποχή οι εφημερίδες που ερχόντουσαν στα περίπτερα της επαρχίας και τα περιοδικά φιλοξενούσανε πέντε σελίδες Ολυμπιακό 3 σελίδες Παναθηναϊκό 2 σελίδες ΑEK μισή σελίδα ΠAOK μισή σελίδα ΑΡΗ και μισή σελίδα όλες οι υπόλοιπες ομάδες, υπήρχε και αυτή η υπερπροβολή. Όταν ξεκίνησα να παίζω μπάλα στα 16-17 μου χρόνια δεν ασχολιόμουνα μετά με τις ομάδες ούτε με ένοιαζε ασχολιόμουν μόνο με το πώς θα βελτιωθώ εγώ ως παίκτης και τίποτα άλλο. Γιατί ήμουν ευέξαπτος και ιδιαίτερα παθιασμένος με την μπάλα και εκνευριζόμουν όταν δεν μπορούσα να κάνω όσα σκεφτόμουν και γι αυτό μου έβγαινε μια επιθετικότητα.
– Εγώ πάντως Λεωνίδα σε θυμάμαι στον ΑΡΗ και δυσκολεύομαι να θυμηθώ ότι δεν ήσουνα ήρεμος παίκτης
-Κι όμως δεν ήμουν καλά και εκεί και σε εκείνη την περίοδο που ήμουνα στην ομάδα του ΑΡΗ ήμουνα λίγο… παραβατικός. Ήμουνα εγωιστής, ατομιστής δε σκεφτόμουν κανένα πέρα από τον εαυτό μου -τώρα ουσιαστικά είναι σαν απολογούμαι αλλά αυτή είναι η αλήθεια- και αυτό λοιπόν που σαν ποδοσφαιριστές νεαροί τοτε λέγαμε για το τι μπορούμε να αποκτήσουμε αυτοκίνητα, γκόμενες, ξενύχτια κλπ εμένα δεν μου άρεσαν αυτά ποτέ στη ζωή μου. Δεν έχω ζηλέψει κανέναν γιατί αυτός έχει καλύτερο αυτοκίνητο από μένα ποτέ δεν σκέφτηκα γιατί να μη ζω και εγώ σε μία καλή συνοικία γιατί ήμουν φτωχός στη Φλώρινα. Δόξα το Θεό όλα πήγαν σχεδόν ιδανικά.
-Τι ρόλο έπαιξαν τα χρήματα που σίγουρα ήρθαν μέσω του ποδοσφαίρου;
Τα λεφτά αυτά δεν άλλαξαν τη ζωή μου. Όπως σου είπα και πριν εγώ δεν είχα ζηλέψει ποτέ ούτε να πάρω αυτοκίνητο καινούργιο ούτε να έχω κύκλο και κοπέλες να με περιτριγυρίζουν κυρίως τα χρήματα που έπρεπε να μείνουν. Να φανταστείς δε μιλάμε εκείνη την εποχή και τίποτα φοβερά χρήματα, αλλά τα χρήματα που έπαιρνα τα τρωγα με τους φίλους μου. Ερχόταν οι φίλοι μου από τη Φλώρινα να με δουν και έλεγα μέσα μου ότι είναι ντροπή να τους αφήσω να πληρώσουν. Το 1981 να φανταστείς ό,τι μισθό έπαιρνα από τον ΑΡΗ σε 5-6 μέρες δεν υπήρχε τίποτα και ήμουνα μετά με πάρα πολύ στέρηση, αλλά όσον αφορά τη διαχείριση των εσόδων μου και τώρα δεν έχω καλή διαχείριση δεν ξέρω ποιο τρόπο γίνεται αυτό το πράγμα. Η διαχείριση νομίζω για να πετυχαίνει πρέπει να το χεις μέσα σου και για αυτό τα θεματα με τα χρήματα τα έχει αναλάβει όλα η γυναίκα μου.
Ουσιαστικά η γυναίκα μου με έκανε άνθρωπο, η οποία είναι νηπιαγωγός. Χάρη στη γυναίκα μου έχω περιουσιακά στοιχεία 2-3 σπίτια που αποκτήσαμε. Αυτή βέβαια τα διαχειρίζεται εκ των οποίων τα σπίτια είναι δύο στη Θεσσαλονίκη και ένα στη Σίβηρη, εξοχικό. ‘Όπως σου είπα αυτή ουσιαστικά με στύλωσε στα πόδια μου γιατί είμαστε από 17 χρονών μαζί. Η γυναίκα μου είναι από την αρχαία Ολυμπία αλλά ο πατέρας που ήταν στρατιωτικός πήρε μετάθεση στη Φλώρινα και γνωριστήκαμε εκεί. Και η γυναίκα μου όμως πέρασε μαζί μου μεγάλο λούκι γιατί είχα τις εκρήξεις μου σαν χαρακτήρας είχα τις ανασφάλειές μου αποφάσιζα ξαφνικά στα καλά καθούμενα και έλεγα θα σταματήσω το ποδόσφαιρο δεν θέλω να συνεχίσω αυτή η όμως είχε την ψυχραιμία και την φρόνηση και με κρατήσει και αυτή με κράτησε στα πόδια μου. Οφείλω πάρα πολλά στη γυναίκα μου τη Δήμητρα.
-Στη Γυμναστική Ακαδημία μπήκες επειδή εκεί ήταν η κλίση σου;
-Να σου πω και ένα μυστικό δεν το έχω πει ποτέ. Εγώ ήθελα να δώσω στο πανεπιστήμιο και να περάσω στη φαρμακευτική Θεσσαλονίκης και έκανα φροντιστήρια στο «Ιατρικό» οι καθηγητές μου όταν οι Ζουζουνίκος, Βακάλης πολύ γνωστά ονόματα καθηγητών εκείνη την εποχή. Από την πέμπτη για την έκτη γυμνασίου ερχόμαστε από τη Φλώρινα μόνο και μόνο για να κάνουμε φροντιστήρια. Στην τελευταία μέρα πριν ξεκινήσουν οι εξετάσεις μας έβαλαν ένα τεστ σε αυτό το τεστ έγραψα κάτω από τη βάση 6 ή 7 νομίζω και αυτά τα θέματα που μας βάλαν στο τεστ ήταν τα θέματα που μπήκανε στις εισαγωγικές εξετάσεις της προηγούμενης χρονιάς εκεί λοιπόν όταν είδα το εξάρι απογοητεύτηκα και είπα μέσα μου «Λεωνίδα δεν είσαι για αυτά αφού θέλεις να ασχοληθείς με το ποδόσφαιρο καλύτερα καμιά γυμναστική Ακαδημία». Δε λέω με βοήθησε φυσικά και η Εθνική Νέων και η πρωτιά που σου είπα πριν να για να μπω και έτσι άλλαξα ρότα. Από τότε λοιπόν φαινόταν ότι ήμουν αρκετά ώριμος είχα το «γνώθι σε αυτόν». Το σημαδιακό ήταν εκείνο το τεστ –το πιο σημαντικό υποτίθεται- ότι παω να γράψω 17 ή 18 για να πάρω κουράγιο για να συνεχίσω και να στοχεύσω στην φαρμακευτική και εγώ πήρα λοιπόν έξι. Το διανοείσαι; Έξι…
-Σου άρεσε η σχολή σου;
-Να σου πω και κάτι ή Γυμναστική Ακαδημία είχε τρομερό ενδιαφέρον για μένα με το που μπήκα μου άρεσε πάρα πολύ σχολή και τα μαθήματα και όλα δεν μετάνιωσα ποτέ για την επιλογή μου αυτή και επίσης να σου πω και κάτι άλλο σε όλα τα χρόνια της καριέρας μου χαιρόμουν που ήμουν γυμναστής χάρη στην άριστη σχέση με τους μαθητές μου οι οποίοι πέρασαν από τα χέρια μου. Εγώ ως γυμναστής είχα διορισθεί στην Πάτρα το 1990 μετά συνέχισα στη Νάουσα. Όταν διορίστηκα στην Πάτρα ως καθηγητής φυσικής αγωγής ήμουνα ήδη στην ομάδα της Παναχαϊκής είχα δηλώσει τότε θυμάμαι μόνο Νομό Αχαΐας για να διοριστώ καμία άλλη περιοχή δεν είχα δηλώσει. Και διορίστηκα κατευθείαν εκεί γιατί τότε υπήρχε ένας γυμναστής που λεγόταν Σχίζας που ως καθηγητής είχε κάνει μετάταξη στο πανεπιστήμιο και είχε κενωθεί μία θέση και βασικά να σου πω και κάτι άλλο επειδή τώρα πλέον σε αυτή την εποχή που ζούμε μετράνε πάρα πολλά πράγματα και εκείνη την εποχή μετρούσε το μέσον εγώ δεν είχα κανένα μέσον δεν έκανα καν καμία προσπάθεια να χρησιμοποιήσω πλάγιους τρόπους για να διοριστώ είχα διοριστεί κανονικά με τα προσόντα μου.
-Και ξαφνικά το 2018, προέκυψε από το πουθενά η Αμερική. Μύγα σε τσίμπησε;
-Σαν να ακούω τη γυναίκα μου… με τη σύζυγο μου είμαστε πολύ αγαπημένοι ακόμη και σήμερα παρά αυτή την απόφαση που πήρα. Λοιπόν είμαι ένας άνθρωπος που δεν μπορώ να κάθομαι σε ένα σημείο ακίνητος και χωρίς να κάνω τίποτα να λέω στον εαυτό μου ωραία ήρθα στη Φλώρινα, πήρα σύνταξη, ωραία θα περιμένω να πεθάνω…Είμαι και ήμουν ανέκαθεν ένας άνθρωπος πολύ δραστήριος ήθελα να κάνω κάτι στη ζωή μου για μένα τα παιδιά μου που και τα τρία τα έχω τακτοποιημένα με την έννοια ότι είναι μία χαρά έχουν τις σχέσεις τους ο πρώτος είναι και παντρεμένος…το χρέος μου το έχω κάνει.
Χωρίς να πω τίποτα σε κανέναν έστελνα βιογραφικά σε Αυστρία Ελβετία γνωρίζοντας μόνο τα Αγγλικά. Στις 3:00 το βράδυ χαράματα χωρίς να ξέρει τίποτα τα γυναίκα μου και κανένας άλλος ήρθε το συμβόλαιο από την Αμερική με e-mail το υπέγραψα το ξανάστειλα πίσω και η αμοιβή μου στην Αμερική όσο ήμουνα ήταν γύρω στα 4.200 δολάρια το μήνα. Αυτά που λένε για αμοιβές πολλών χιλιάδων στις ΗΠΑ είναι μύθος στις περισσότερες περιπτώσεις. Εγώ στο σχολείο που ήμουν έπαιρνα 4.200 δολάρια το μήνα όμως τα 1800 δολάρια τα έδινα στο ενοίκιο αλλά εγώ δεν πήγα στην Αμερική για να κερδίσω λεφτά δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. Για να πω την αλήθεια δεν μου εμενε απολύτως τίποτα κάθε φορά πληρωνόμουν και μέχρι την επόμενη πληρωμή ήμουνα ταπί αλλά αυτή η εμπειρία για μένα ήταν μοναδική. Ηταν λοιπόν μία καταπληκτική εμπειρία αλλά έτσι κι αλλιώς στην Aμερική όλα είναι XXL .
-Φύγαμε όμως από το θέμα
Έχεις δίκιο, λοιπόν από κει που σταμάτησα θα συνεχίσω όταν μου ήρθε το e-mail από την Aμερική τρεις η ώρα τα χαράματα πριν πάω δηλαδή σηκώθηκε από το κρεβάτι γυναίκα μου και με ρώτησε έχεις κάτι και της είπα «ναι μου ήρθε το συμβόλαιο φεύγω Αμερική» και μου λέει «συγνώμη νόμιζα ότι έχω κουφαθεί δεν άκουσα καλά»… Για να δεις πόσο τι ποιότητας άνθρωπος είναι γυναίκα μου μού είπε «αν είναι καλό αυτό για σένα να πας». Υπέγραψα λοιπόν το συμβόλαιο που σου είπα εκείνο το ξημέρωμα και σένα μήνα μέσα πήγα στην Αμερική στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα ήμουνα λοιπόν υπεύθυνος ακαδημιών ποδοσφαίρου σε ένα σχολείο που το είχανε φτιάξει οι ΑΧΕΠΑΝΣ αλλά ανήκε στο αμερικάνικο δημόσιο είχε μέσα ελληνικό τμήμα οργάνωσα ακαδημία ποδοσφαίρου η προπονήσεις της ακαδημίας ήτανε 3-5 μμ κάθε μέρα το πρωί όμως το αμερικανικό δημόσιο δεν με άφηνε να είμαι σπίτι μου για να ξεκουράζομαι με απασχολούσε στο σχολείο με πολλές άλλες εργασίες.
-Πώς ήταν το καθημερινό σου πρόγραμμα στην Αμερική;
Τώρα θέλω να σου πω και κάτι άλλο για την Αμερική. Στην Αμερική υπάρχει μόνο δουλειά τίποτα άλλο κάθε μέρα ξυπνούσα στις 5:00 το πρωί στις 6:00 ακριβώς ερχόταν έξω από το σπίτι μου ένα ταξί με πήγαινε στο σχολείο στις 6:30. Από τις 6:30 μέχρι τις 7:00 ήμουνα υπεύθυνος για τα λεωφορεία φορούσα λοιπόν ένα φωσφοριζέ γιλέκο και κρατούσα και ένα stop. Περνούσαν πρώτα τα λεωφορεία που μετέφεραν ο μαθητές και μετά το ιδιωτικά αυτοκίνητα που μετέφεραν τα παιδιά τους οι γονείς στο σχολείο. Αυτό γινόταν κάθε μέρα μέχρι στις 7:30. Μετά ξεκινούσαν οι πρωινές μου βάρδιες συνόδευα κάποια παιδάκια και να πάνε στην αίθουσα κομπιούτερ στις 10:00 πήγαινα στο νηπιαγωγείο έπαιρνα ένα group από άλλα παιδάκια και τα συνόδευα για να πάνε στο στην αίθουσα του εστιατορίου για να φάνε στις 11:00 έπρεπε δύο με τρία παιδάκια με προβλήματα προσαρμογής να τα πάω είτε σε μία παιδική χαρά για κούνια ή σε κάποια παιχνίδια για να παίξουνε λίγο μπάλα.
Στις 12:00 είχα μία άλλη τάξη υπ ευθύνη μου να απασχολήσω στις 1:00 είχα ένα μικρό group από παιδάκια που έπρεπε να τους μάθω κάποιες βασικές αρχές Ελληνικών στις 3:00 μμ ξεκινούσε προπόνηση της ακαδημίας ποδοσφαίρου στις 5:00 τέλειωνε η προπόνηση έφευγα λοιπόν και πήγαινα στο σπίτι στις 5:30 με 6 έτρωγα το φαγητό μου αφού όλη τη μέρα ήμουνα νηστικός γύρω στις 7 άντε 7:30 βαριά – βαριά έπεφτα για ύπνο κουρασμένος μέχρι εκεί που δεν πάει. Και την άλλη μέρα πάλι το ίδιο αυτό ήταν το καθημερινό μου πρόγραμμα στην Αμερική και ο μοναδικός ελεύθερος χρόνος που υπήρχε και που υπάρχει ήταν τα Σαββατοκύριακα. Μόνο στην Αμερική για οποιονδήποτε Ελληνα που πηγαίνει εκεί είτε για λίγο καιρό όπως εγώ που ήμουνα για λίγο καιρό είτε για περισσότερο μπορείς να κάνεις ότι θέλεις τα σαββατοκύριακα. Και να σου πω και κάτι άλλο τους έλληνες τους Ελληνοαμερικάνους δηλαδή εγώ τους έμαθα να πίνουν καφέ αυτή τη συνήθεια που έχουμε εδώ στην Ελλάδα κάθε τρείς και λίγο να πίνουμε καφέδες 3-4 φορές τη μέρα εκεί δεν υπάρχει. Εκεί υπάρχει μόνο δουλειά.
-Και τι έκανε έναν ολόκληρο χρόνο στην Ελλάδα η σύζυγος σου;
-Ήταν μια χαρά. Είχε το σχολείο δηλαδή τη δουλειά της. Είχε τα παιδιά της, τις φίλες της. Παρόλο λοιπόν που έλειψα για έναν ολόκληρο χρόνο βέβαια πρέπει να πω εδώ ότι τα Χριστούγεννα ήρθε στην Αμερική και είμαστε μαζί για περίπου 20 μέρες. Όταν επέστρεψα διαπίστωσα ότι αυτή η σχέση που έχουμε τη γυναίκα μου είναι μοναδική αγαπιόμαστε πάρα πολύ δυνατά είμαστε πάρα πολύ αγαπημένοι να σου πω τώρα και κάτι άλλο. Εγώ ήμουνα στην Παναχαϊκή και έπαιζα ποδόσφαιρο η γυναίκα μου σπούδασε στην Καρδίτσα νηπιαγωγός οπότε το μυστικό σε μία σχέση να ξέρεις ειδικά όταν είσαι παντρεμένος είναι να μη βλέπεις στην γυναίκα σου ή η γυναίκα των άντρα της πάρα πολύ συχνά. Άμα είσαι από το πρωί μέχρι το βράδυ μαζί νομίζω τα πράγματα είναι λίγο δύσκολα. Εγώ φυσικά το έχω εφαρμόσει κατά γράμμα. Με αυτή τη μέθοδο που σου έχω μόλις πει δεν βαριέσαι ποτέ να σου μέσα στο γάμο και να σου πω και να το πάρω και από την άλλη πλευρά αν η γυναίκα μου μού ανακοινώσει ότι βρήκε μία θέση στη Ρόδο να πάει για ένα χρόνο εγώ θα είμαι μέσα στη χαρά μου και όχι μόνο αυτό αλλά θα πάω και εγώ… Προφανώς δεν περίμενες τέτοια απάντηση από μένα.
-Μιλάς για την Αμερική ακόμα και τώρα με πάθος ε;
-Σχεδόν δεν περνάει στιγμή από το μυαλό μου που δεν σκέφτομαι την εμπειρία μου τη μοναδική αυτή η εμπειρία που είχα στην Αμερική. Ήταν μια τεράστια εμπειρία, αφού ένιωθες λες και βρισκόσουν σε άλλον πλανήτη, αλλά και ατέλειωτες ώρες μοναξιάς. Τα προηγούμενα χρόνια σκεφτόμουν να πάω σε κάποιο μέρος στην Ευρώπη, όπου θα μπορούσα να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο. Για την Αμερική δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Αλλά δεν το μετάνιωσα. Παρ’ ότι αναγκάστηκα να διακόψω το συμβόλαιό μου, λόγω ενός οικογενειακού προβλήματος που με έκανε να επιστρέψω νωρίτερα στην Ελλάδα, έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου να ξαναπάω στο μέλλον.
Αλλά πέρα από αυτό θέλω να ξαναζήσω μαζί με τους φίλους που έχω που έχω κάνει εκεί πέρα τις φιλίες που έχω δημιουργήσει. Λοιπόν τόσο πολλούς φίλους ώστε η καθηγήτρια που ουσιαστικά ήταν αυτή που με επέλεξε και πήγα σε αυτό το σχολείο μου είπε ότι «εγώ εάν έμενα 10 χρόνια στην Αμερική τόσους φίλους που έκανες εσύ μέσα σε ένα χρόνο δεν θα είχα κάνει».
Έκανα πολύ ισχυρές γνωριμίες με φίλους με ανθρώπους από την Ελλάδα.
Έλληνες που έχουν προκόψει στην Αμερική ένας από αυτούς έχει 32 πιτσαρίες ο άλλος έχει εφτά πιτσαρίες ο άλλος δεν ξέρει τι έχει ο άλλος είναι χρηματιστής άλλος δούλευε σε μία μεγάλη χημική εταιρεία και αυτές τις πόρτες δε μου τις άνοιξε ούτε το ποδόσφαιρο ούτε το σχολείο ούτε η ευκαιρία που μου δόθηκε. Νομίζω ότι είναι θέμα του χαρακτήρα μου η Αμερικάνοι βέβαια είναι από τη φύση τους πάρα πολύ καχύποπτοι σε περνάνε από πολλά τεστ αν καταλάβουν λοιπόν μέσω από τις κουβέντες που κάνεις μαζί τους ότι αυτό που λες αυτό εννοείς και όχι ότι έχεις στο πίσω μέρος στο μυαλού σου κάτι άλλο δηλαδή θέλουν να δουν αν είσαι ένας άνθρωπος straight αυτό που λες αυτό να αντιπροσωπεύεις αυτό να είσαι αμέσως λοιπόν τότε αυτοί ανοίγουν τις καρδιές τους και φυσικά το σπίτι τους και σε βάζουνε στο σπίτι τους κατευθείαν.
Κυρίως οι ελληνοαμερικάνοι το κάνουν αυτό ενδεχομένως να έχουν και μία έλξη προς τους συμπατριώτες τους δηλαδή αυτούς που προέρχονται από την Ελλάδα αλλά και οι γνήσιοι Αμερικάνοι άνοιξαν λοιπόν τις πόρτες δεν με αφήσανε ούτε στιγμή να αισθανθώ ότι ήμουν μόνος Σάββατο. Τα σαββατοκύριακα πηγαίναμε Νέα Υόρκη, Ουάσιγκτον κλπ. Με έπαιρναν από το σπίτι και πηγαίναμε βόλτες και εκδρομές όπου έβγαινε το πρόγραμμα και αυτά εγώ δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ επειδή εγώ είμαι ένας άνθρωπος όπως είπα πολύ ανοιχτός. Δύο από αυτούς τους ανθρώπους ήρθαν στη Σίβηρη το καλοκαίρι και τους πήγα παντού στο Sunny στο Porto Karras τους πήγα σε όλα τα μεγάλα ξενοδοχεία φυσικά δεν ήθελα να μείνουν στο σπίτι μου ως φιλοξενούμενοι άμεσα. Έμεναν στο Παλλήνη αλλά όλα τα άλλα τραπεζώματα βόλτες, διασκεδάσεις κλπ ήταν όλα δικά μου και βέβαια δεν το έκανα αυτό από καμιά ιδιοτέλεια στους αγαπάω πάρα πολύ.
-Τον Μπάϊντεν τον πλανητάρχη πώς τον γνώρισες;
Εγώ όταν ήμουν στις ΗΠΑ, κατοικούσα στο Ντέλαγουερ, το οποίο βρίσκεται μισή ώρα από τη Φιλαδέλφεια και δύο ώρες μακριά από τη Νέα Υόρκη. Στην αρχή ένιωθα πολύ ξένος, αλλά στη συνέχεια έκανα παρέα με πολλά μέλη της ελληνικής κοινότητας και εγκλιματίστηκα. Τα απογεύματα συνηθίζαμε να κάνουμε μεγάλες βόλτες στη γύρω περιοχή και πολλές φορές περνούσαμε έξω από το σπίτι του Τζο Μπάιντεν, το οποίο απείχε 800 μέτρα από το δικό μου. Εγώ έκανα πλάκα στους φίλους μου, λέγοντάς τους πως ‘έχει πλάκα τώρα να γίνει κανά ντου και να υπάρξουν παράπλευρες απώλειες’. Τότε ο Μπάιντεν ήταν γερουσιαστής.
Ένα από αυτά τα απογεύματα, λοιπόν, βρισκόμουν με έναν φίλο μου σε μία γνωστή αλυσίδα καφέ, που απείχε πέντε λεπτά από το σπίτι μου, και ήρθε ο Μπάιντεν μαζί με τη σύζυγό του. Μου λέει τότε ο φίλος μου ότι αυτός είναι ο Μπάιντεν. Δεν ήταν εύκολο να το πιστέψω, γιατί ήταν χωρίς συνοδεία, ενώ αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι περίμενε υπομονετικά στην ουρά μαζί με όλους τους υπόλοιπους, χωρίς ίχνος υπεροψίας και σνομπισμού.
Τον πλησιάσαμε, αφού πήρε τον καφέ του, και του είπαμε ότι είμαστε Έλληνες δάσκαλοι. Τότε, ο Μπάιντεν με αγκάλιασε και μου είπε ‘αγαπώ την Ελλάδα, αγαπώ τους Έλληνες, έχω έρθει μία φορά στη χώρα σας, αλλά θέλω να ξανάρθω! Λέγομαι Μπαϊντενόπουλος’.
Σε δέκα λεπτά είχε μάθει τα πάντα για εμάς, πού μένουμε, πού δουλεύουμε, αν είμαστε ευχαριστημένοι από την παραμονή μας στην Αμερική. Επίσης, χάρηκε όταν έμαθε ότι είμαστε γείτονες. Του ζητήσαμε να βγούμε φωτογραφία και με χαρά δέχθηκε, λέγοντάς μας ‘όχι μόνο μία, όσες θέλετε!’. Στην ουσία γνωρίσαμε έναν απλό άνθρωπο, με χιούμορ, που το διατήρησε παρά τις δύσκολες καταστάσεις που έχει περάσει στη ζωή του. Τον θυμάμαι με πολύ συμπάθεια.
Δύο περίπου χρόνια μετά από εκείνη τη συνάντηση, ο Τζο Μπάιντεν έγινε πλέον ο Αμερικανός πρόεδρος. «Τού φέραμε γούρι γιατί απότι θυμάμαι τότε δεν υπήρχαν βλέψεις να αναλάβει τέτοιο αξίωμα. Μάλιστα, οι φίλοι μου στην Αμερική, όταν πλέον ο Μπάιντεν ήταν υποψήφιος, μου έλεγαν ‘θα είσαι ο μοναδικός Έλληνας που θα έχει βγει με τον πρόεδρο της Αμερικής’. Όπερ και εγένετο!.
-Παρόλα αυτά τέρμα πλέον οι ΗΠΑ;
-Λοιπόν θα σου πω και κάτι υπάρχει μία πιθανότητα του καλοκαίρι να πάω στην Καλιφόρνια για να στήσω ακαδημία ποδοσφαίρου. Στην πραγματικότητα θέλω να πάω για δύο μήνες στην Καλιφόρνια. Στην Καλιφόρνια λοιπόν γίνεται ένα πολύ μεγάλο τουρνουά ποδοσφαίρου υπό την αιγίδα της nike είμαστε σε συζητήσεις και αν ευοδωθούν οι συζητήσεις που κάνουμε ευχαρίστως με όλη μου την καρδιά θα πάω. Θα πάω αυτή τη φορά από την άλλη μεριά να γνωρίσω την Αμερική και από την άλλη πλευρά στο Λός Αντζελες στο Λας Βέγκας κλπ. Όταν το είπα το νέο μου πλάνο στη Δήμητρα μου λέει «Αν το κάνεις αυτό, τέλος, χωρίζουμε»
Και της λέω, παίρνοντας ένα φύλλο χαρτί, ας το γράψουμε αυτό μην και μετανιώσεις μετά (χαχαχα)
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΟΣΔΟΥ η ποδοσφαιρική του πορεία
1974 Αστραπή Μεσονησίου
1975 Μέγας Αλέξανδρος Φλώρινας
1977 Φλώρινα
1981 ΑΡΗΣ
1987 Παναχαϊκή
1991 Νάουσα
1995 τέλος το ποδόσφαιρο
1996 προπονητής στον Εορδαϊκό
1997 προπονητής στις Ακαδημίες του Αριστοτελη Φλώρινας
2002-2004 Υπεύθυνος στα κλιμάκια Εθνικών ομάδων Δυτικής Μακεδονίας-Ημαθίας-Πιερίας
2011-2013 scouter του ΑΡΗ επί Αθανασιάδη
2012-2013 Τεχνικός Διευθυντής στις Ακαδημίες ποδοσφαίρου του ΑΡΗ
