Ο Αλέξανδρος Βεζένκοφ λίγο πριν αναχωρήσει για τη Βαρκελώνη έδωσε συνέντευξη, στην οποία δεν κρύβει την συγκίνησή του που αφήνει τον Άρη και τη Θεσσαλονίκη, μιλάει για πρόσωπα και καταστάσεις που έζησε με τη φανέλα του Αυτοκράτορα και στέλνει το δικό του μήνυμα στον κόσμο της ομάδας.
Αναλυτικά η συνέντευξη στο YellowRadio 92,8
«Όλα μου φαίνονται σα ψέμα. Πέρασαν πέντε χρόνια από τότε που ήρθα στη Θεσσσαλονίκη. Είναι απίστευτο. Σαν χθες θυμάμαι που πέρασα την πόρτα του Παλέ Ντε Σπορ φοβισμένος, μη ξέροντας τι με περιμένει, σε ένα τεράστιο γήπεδο… Μη ξεχνάτε ότι είχα έρθει από την Κύπρο και τον ΑΠΟΕΛ. Εκεί τα πράγματα δεν ήταν επαγγελματικά και ξαφνικά βρέθηκα σε μία από τις πιο ιστορικές ομάδες της Ευρώπης και σε ένα φανταστικό γήπεδο, στον Αυτοκράτορα. Μπήκα μέσα και είδα τα λάβαρα… Τρομερό συναίσθημα… Και τώρα έφτασα σε ένα σημείο που το αποχαιρετάω και το αποχαιρετάω δύσκολα. Είναι σαν παραμύθι».
Πριν όμως έρθεις στον Άρη αγωνιζόσουν στο ΑΠΟΕΛ. Πως ήταν πράγματα στην Κύπρο;
«Παίζοντας στην Κύπρο δεν το θεωρούσα ότι θα γίνει κάποια στιγμή δουλειά για μένα. Σαν χόμπι το έβλεπα… Όχι βέβαια και ο πατέρας μου (γέλια). Συζήτησα τότε με την οικογένεια μου και αποφασίσαμε να πάμε στην Ελλάδα, ενώ υπήρχε στο μυαλό μας και η Ιταλία, αλλά εδώ ξέραμε τη γλώσσα και θα ήταν πιο εύκολο για μένα να προσαρμοστώ».
«Στην στροφή αποφάσισα Άρη»
Και φτάνεις μια ανάσα από τον Μαντουλίδη, μάλλον μια στροφή για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι.
«Η πρώτη ομάδα που μιλήσαμε και με ήθελε ήταν ο Μαντουλίδης. Είχα πάει και έκανα προπονήσεις με τον κόουτς Νικολαΐδη και όλα ήταν έτοιμα για να γίνει η μεταγραφή. Λόγω της φιλίας όμως του πατέρα μου με τον Γιάννη Δαμιανίδη πιέσαμε την κατάσταση γιατί θέλαμε να έρθουμε στον Άρη. Παρακαλάσαμε θα μπορούσα να πω και την αρχή η απάντηση ήταν αρνητική. Δε μας είχαν δώσει την κατάλληλη σημασία.
Μετά από ένα παιχνίδι στην Κύμη ανάμεσα στην Εθνική Βουλγαρίας και την Εθνική Ελλάδας το καλοκαίρι του 2010 που είχα παίξει κινητοποιήθηκε ο Λευτέρης Αρβανίτης. Δεν ξέρω αν ήταν και στο γήπεδο. Ο κ. Αρβανίτης μίλησε με τον Γιάννη Δαμιανίδη και τελικά αποφάσισαν ότι με θέλουν. Καθώς είμαστε στο δρόμο και λίγο πριν στρίψουμε για Χαλκιδική για να πάμε στον Μαντουλίδη χτύπησε το τηλέφωνο και μας λένε “πρέπει να έρθετε στο Παλέ Ντε Σπορ” και χωρίς δεύτερη σκέψη κάναμε αναστροφή και πήγαμε στο Αλεξάνδρειο».
«Και ήρθε το πρώτο Πρωτάθλημα Ελλάδας. Ο Θεός το έβαλε το σουτ με Μαντουλίδη!»
Η πρώτη σου χρονιά πως ήταν στα τμήματα υποδομής;
«Από την πρώτη στιγμή που μπήκα στα τμήματα υποδομής όλα πήγαιναν καταπλητικά. Με τους δύο προπονητές τον Αντρέα Κεσαπίδη και τον Γιώργο Κυριαζή δουλεύαμε συνέχεια. Πολλές ώρες προπονήσεων και φυσικά πηγαίναμε από νίκη σε νίκη. Καλές εμφανίσεις από μένα, όλα πήγαιναν ρολόι και φτάσαμε στο σημείο να διεκδικούμε το πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης και έπειτα πήραμε και το Πανελλήνιο. Μάλιστα να σου πω την αλήθεια πιστεύω ότι ένα σουτ έβαλε το νερό στο αυλάκι και δε θα ήταν έτσι τα πράγματα. Εκείνο το τελευταίο σουτ στον τελικό της Θεσσαλονίκης με τον Μαντουλίδη. Το θυμάσαι; Απίστευτο ήταν. Δεν ξέρω αν το έβαλα εγώ ή ο Θεός. Αν δεν έμπαινε εκείνο το σουτ, δε θα πέρναμε μέτα το Πανελλήνιο, δε θα έβγαινα πρώτος σκόρερ, δε θα έβγαινα MVP, δεν… δεν… δεν…!»
«Ευτυχώς που υπάρχει ο Λευτέρης Αρβανίτης»
Όλα αυτά τα χρόνια δουλεύεις δίπλα στον Λευτέρη Αρβανίτη
«Είναι ευχής έργο που ο Λευτέρης Αρβανίτης είναι τώρα πρόεδρος της ομάδας γιατί ασχολείται με τις ακαδημίες που τις ξέρει πάρα πολύ καλά. Μην ξεχνάμε ότι επί θητείας του βγήκαν μερικά από τα μεγαλύτερα ταλέντα του ελληνικού μπάσκετ. Παπανικολάου, Χρυσικόπουλος, Μποχωρίδης, Μούρτος, ο Φλιώνης. Από γενιά σε γενιά ο Άρης έχει παραγωγικότητα και δεν πρέπει να πέσει το επίπεδο. Πρέπει ο Άρης να συνεχίσει αυτό που κάνει στις Ακαδημίες γιατί θεωρώ ότι μέχρι το κοντινό παρελθόν ο Άρης ήταν μία από τις καλύτερες Ακαδημίες μπάσκετ της χώρας, αν όχι η καλύτερη.
Ο Λευτέρης Αρβανίτης έχει καταφέρει σε πολύ δύσκολες εποχές να κρατήσει τον Άρη ψηλά. Η ομάδα είχε πάρα πολλά προβλήματα. Είναι πολύ δύσκολο αυτό κάνει στην ομάδα και πρέπει όσοι μπορούν να στηρίξουν την προσπάθεια».
«Δεν με υπολόγιζαν, είχα κλείσει στο Εξέβιερ»
Φτάνει η στιγμή να υπογράψεις το πρώτο σου επαγγελματικό συμβόλαιο. Τι έγινε τότε με το Εξέβιερ;
«Όταν πήγα στο αντρικό σε ηλικία 17 ετών δεν έδειχναν ότι με υπολόγιζαν. Ευτυχώς τότε υπήρχε και το εφηβικό και έπαιζα. Την επόμενη χρονιά, πάλι ήταν δύσκολα τα πράγματα. Δεν είχα καθόλου χρόνο συμμετοχής και ήταν δύσκολο για μένα. Το καλοκαίρι που έγινα 18 είχα πάρει την απόφαση να φύγω για το Εξέβιερ. Είχα πάρει την απόφαση μου και είχα πει στους ανθρώπους του Κολλεγίου ότι θα πάω στις ΗΠΑ. Λίγο πριν το ανακοινώσω ήρθαν στην Βουλγαρία ο Λευτέρης Αρβανίτης και ο Βαγγέλης Αγγέλου με ψεύτικη πρόφαση να δουν τις εγκαταστάσεις του Πράβετς για την προετοιμασία της ομάδας. Εγώ δεν ήθελα να πάω στο μίτινγκ. Με πίεσαν πάρα πολύ και καλά έκαναν. Δεν ξέρουμε τι θα γινόταν τώρα. Αλλά τότε είχα πάρει την απόφασή μου. Συζητήσαμε, είπαμε κάποια πράγματα και τελικά αποφάσισα να συνεχίσω στον Άρη».
Όμως ο κόουτς έφυγε σε σύντομο χρονικό διάστημα
«Να πω την αλήθεια μέσα μου ένιωθα λίγο παράξενα. Δεν περίμενα να φύγει. Αλλά πως να πεις όχι σε τέτοια πρόταση; Ήταν το καλύτερο για εκείνον και την οικογένεια του. Με έπεισε να μείνω και αυτός έφυγε, εντάξει, ένιωσα λίγο περίεργα… Ένιωσα στην αρχή λίγο ανασφάλεια, αλλά τελικά πήγαν όλα καλά».
Τελικά με τον Παναθηναϊκό τι έχει γίνει; Υπήρξε ποτέ επίσημη πρόταση;
«Το περσινό καλοκαίρι ήταν δύσκολο, γιατί παρά το γεγονός ότι είχα πάρει την απόφαση να μείνω στον Άρη, ήρθε ο Παναθηναϊκός, κάπως βιαστικά θα έλεγα, και μας χτύπησε την πόρτα, στις αρχές Ιουνίου. Ένιωθα μεγάλη πίεση, αλλά δεν το σκέφτηκα ιδιαίτερα. Μέσα στη σεζόν που μας πέρασε πάλι υπήρξε κρούση, αλλά όχι κάτι επίσημο. Δεν συμφώνησα ποτέ με τον Παναθηναϊκό όπως είχε βγει. Δεν υπήρξε καμία πρόταση».
«Ο Άρης είναι από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές ομάδες»
Μετά από πέντε χρόνια αφήνεις το Αλεξάνδρειο και τη Θεσσαλονίκη. Τι αφήνεις και τι παίρνεις μαζί σου;
«Το Αλεξάνδρειο είναι το δεύτερο σπίτι μου. Πιο πολλές ώρες ήμουν στο Παλέ, παρά στο σπίτι μου. Κρατάω τα θετικά και αφήνω τα κακά πίσω μου. Σίγουρα υπήρξαν κάποιοι που με κατηγόρησαν για την απόφασή μου. Δε θέλω να δώσω κανένα δικαίωμα όπως δεν έκανα ποτέ. Όπως ήταν ο Άρης δίπλα μου, έτσι ήμουν κι εγώ. Ότι και να ζητήθηκε από την ομάδα ήμουν εδώ, σε πολύ δύσκολες εποχές, κι εγώ και ο πατέρας μου. Η αλήθεια είναι ότι άκουσα πολλά και αυτό που θέλω να πω είναι ότι ο Άρης είναι μια τεράστια ομάδα, μία από τις μεγαλύτερες της Ευρώπης και δε στέκεται σε κανένα πρόσωπο και πιστέψτε με όσα έχω δει μπορώ να πω ότι η επόμενη χρονιά θα είναι πολύ καλύτερη από την προηγούμενη».
Σε ηλικία 20 ετών θα έχεις φορέσει τη φανέλα δύο εκ των πιο ιστορικών ομάδων της Ευρώπης
«Φεύγω από μία άκρως μεγάλη, ευρωπαϊκή, μπασκετική ομάδα που έχει τον πιο μπασκετικό κόσμο της χώρας και για αυτό είμαι σίγουρος. Μου έχουν κάνει μέχρι και τεχνική ανάλυση στο δρόμο για ένα παιχνίδι (γέλια) και πάω σε μία άλλη πολύ μεγάλη ομάδα. Εκεί πρέπει να αποδείξω ότι κάθε λεπτό συμμετοχής μου αξίζει γιατί ο ανταγωνισμός θα είναι πολύ μεγάλος. Η πρόκληση είναι μεγάλη.»
«Οι καλύτεροι στον κόσμο»
Ο κόσμος του Άρη θα σου λείψει;
«Καλά… Αυτό εννοείται. Έχω δει πολλά παιχνίδια και έχω ζήσει ατμόσφαιρες, αλλά σαν το Αλεξάνδρειο… Δεν υπάρχει. Ο κόσμος του Άρη είναι ο καλύτερος στην Ευρώπη, στον κόσμο, σίγουρα θα μου λείψει. Αυτός ο κόσμος με αγκάλιασε, με στήριξε, με αγάπησε. Με στεναχωρεί που δεν μπόρεσα να χαιρετήσω τον κόσμο σε κάποιο παιχνίδι».
Μπαρτσελόνα και μετά ΝΒΑ;
«Τον πρώτο χρόνο δεν μπορώ να φύγω. Τον δεύτερο θα δούμε. Μέχρι τότε έχουμε καιρό. Δεν με νοιάζει αυτή τη στιγμή. Τώρα θέλω να δουλέψω τις αδυναμίες μου. Θα πάω στις ΗΠΑ τις επόμενες ημέρες. Εκεί θέλω να δουλέψω λίγο τα πόδια, να γίνω πιο εκρηκτικός, πιο γρήγορος. Σε ένα μήνα δεν μπορούν να γίνουν θαύματα, αλλά σίγουρα μπορώ να βάλω τις βάσεις. Για την Μπαρτσελόνα οι στόχοι κάθε χρόνο είναι συγκεκριμένοι και είναι τρεις. Και τα τρία τρόπαια στις διοργανώσεις που συμμετέχει. Δεν υπάρχει κάτι λιγότερο και περιμένω πως και πως να μπω στη διαδικασία».
«Χωρίς την οικογένεια μου δε θα ήταν τόσο ήρεμα τα πράγματα»
Η οικογένεια σου είναι μόνιμα δίπλα σου σε κάθε σου προσπάθεια και παιχνίδι
«Χωρίς την οικογένεια μου δεν θα μπορούσα να είμαι τόσο ήρεμος. Πιστεύω ότι αν δεν είχα τον πατέρα μου και την μητέρα μου θα ήταν όλα πιο δύσκολα. Στη Θεσσαλονίκη αυτό που θα μου λείψει πιο πολύ είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν είμαστε κολλητοί, αλλά ήταν δίπλα μου σε ότι χρειάστηκα και ξέρω ότι πάντα σε αυτή την πόλη θα έχω ανθρώπους μπορώ να βασιστώ».
«Μακάρι να μπορούσα να τον πάρω μαζί μου»
Στη Θεσσαλονίκη, πέρα από τις προπονήσεις με τον Άρη, έκανες και τις ατομικές με τον Γιώργο Κυριαζή.
«Μακάρι να μπορούσα να πάρω τον Γιώργο μαζί μου, αλλά έχει δουλειά τώρα με το Νίκο Χατζηβρέττα και την Ακαδημία που φτιάξανε. Τι να σου πω; Ότι σηκωνόταν μαζί μου στις 5:00, πηγαίναμε για προπόνηση, μετά με πήγαινε στο σχολείο, με έπαιρνε από το σχολείο, ήταν μαζί μου πάντα, χωρίς να θέλω να αδικήσω κάποιον προπονητή, αλλά με τον Γιώργο δεθήκαμε πάρα πολύ με τις ατομικές. Τον αγαπάω και με αγαπάει και μπορώ να σου πω αυτή η φιλία δε θα χαθεί ποτέ».
«Κόουτς σε ευχαριστώ»
«Τέλος θέλω να πω κάτι για τον κόουτς Πρίφτη. Είναι ένας άνθρωπος που με βοήθησε πολύ. Είχαμε μια αμοιβαία σχέση και χωρίς αυτόν ίσως να μην έφτανα σε αυτό το επίπεδο. Θέλω κάποια στιγμή να ξανασυναντηθούμε και να δουλέψουμε μαζί. Μου έδωσε χώρο και χρόνο, είχαμε και τις έντονες στιγμές μας, αλλά η σχέση μας ήταν τίμια και αντρίκια».
