Συνέντευξη εφ΄ολης της ύλης παραχώρησε ο Γιώργος Βασιλακόπουλος. Αναλυτικά όσα είπε:
“Έχει δεχθεί την εντονότερη και πιο μακρόχρονη κριτική που έχει ασκηθεί ποτέ σε παράγοντα του ευρωπαϊκού αθλητισμού. Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος είναι 77 ετών κι όμως κινείται, συμπεριφέρεται και σκέφτεται λες και είναι 40! Τον συνάντησα μετά από πολλά χρόνια στα γραφεία της Ελληνικής Ομοσπονδίας μπάσκετ. Θέλησε στην αρχή να με δει μόνος του (χωρίς τους συνεργάτες μου) για να… σπάσει ο πάγος. Μάλιστα επειδή ήξερε ότι θα του κάνω ερωτήσεις για την διαιτησία, μου έκανε αστείο που αφορά στους “ανθρώπους με τα γκρι”. Σε κανένα σημείο της ιδιωτικής συζήτησής μας, ωστόσο, δεν μου είπε τι θα τον ρωτήσω και για ποια θέματα. Ήταν ευδιάθετος, με όρεξη για αποκαλύψεις και μαζί κατευθυνθήκαμε προς στην αίθουσα “Γιώργος Κολοκυθάς”. Στο μεσοδιάστημα φωτογραφήθηκε με στυλ μπροστά στα τρόπαια. Μάλιστα μας διηγήθηκε ιστορίες πίσω από αυτά.
Ήθελα να τον συναντήσω και να μιλήσει στο Contra.gr, για να δω πώς σκέφτεται και πώς βλέπει το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ. Μου απάντησε σε όλα. Με ηρεμία και με την αυτοπεποίθηση του “έχω κάνει λάθη, αλλά προς θεού δεν φταίω για όλα ΕΓΩ!” Απήλαυσα τη συνέντευξη και ειδικά στα σημεία που τον έβλεπα ότι θέλει να πει πράγματα. Πράγματα που δεν τα έχει ξαναπεί. Είναι αλήθεια. Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος είχε καιρό να μιλήσει και έδωσε ειδήσεις που θα συζητηθούν.
Συμφωνείς ή διαφωνείς με τις απόψεις του, παίρνεις ή δεν παίρνεις τις απαντήσεις που θέλεις, σε πείθει ή όχι με τα λεγόμενά του, ένα είναι βέβαιο. Αυτός ο άνθρωπος είναι ένας από τα λίγα άτομα που έχουν καθορίσει την πορεία του αγαπημένου αθλήματος του Έλληνα. Για άλλους αρνητικά, για άλλους θετικά. Και γι’ αυτό η συνάντηση μαζί του ήταν ενδιαφέρουσα και ενίοτε απολαυστική…
Ναι. Όταν ασχολείσαι με τα κοινά κι έχεις ανησυχίες, σε βοηθάνε να διατηρείσαι σε καλή κατάσταση. Στη ζωή πρέπει να είσαι ανήσυχος. Άμα είσαι μακάριος, τελείωσε…
Παίζει ρόλο πως βρίσκεστε κοντά στον αθλητισμό;
Όχι μόνο. Κι ο αθλητισμός, αλλά κι η ενασχόληση με τα κοινά. Γενικά, όταν έχεις ενδιαφέροντα σε βοηθάνε ώστε να μην σκέφτεσαι άλλα πράγματα. Είσαι κάθε μέρα μέσα στον… πόλεμο.
Μπήκαμε στην αίθουσα με τα τρόπαια κι είδαμε πως την έχετε ονομάσει “Γ. Κολοκυθάς”.
Με τον Κολοκυθά ήμασταν φίλοι. Είχαμε προσωπική σχέση για δεκαετίες. Ο Κολοκυθάς δεν είχε μόνο διοικητική συνεισφορά, αλλά κι αθλητική. Υπήρξε πολύ μεγάλος αθλητής για την εποχή του.
Θα τον βάζατε στους 5 κορυφαίους παίκτες όλων των εποχών στην Ελλάδα;
Άνετα. Το συζητάς; Από αυτόν ξεκινάς. Αγωνίστηκε σε δύσκολες εποχές, χωρίς να τα έχει πολύ καλά με την προπόνηση, αλλά ήταν τρομακτικό ταλέντο. Καταρχάς, θύμιζε… τραμπολίνο ο τρόπος που αγωνιζόταν. Ο Γιώργος ήταν μεγάλος παίκτης, αλλά σταμάτησε πολύ μικρός λόγω ρήξης συνδέσμων. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν γιατροί, δεν υπήρχε τίποτα.
Όπως σου είπα, οι εποχές ήταν δύσκολες. Τότε, θυμάμαι, υπήρχε ένα κλειστό γυμναστήριο στην Αμερικάνικη Βάση και πηγαίναμε με ειδική άδεια προκειμένου να προετοιμαστούμε για τους αγώνες που θα δίναμε εκτός Ελλάδας. Ακόμη και τη δεκαετία του ’90 τα γήπεδα μπάσκετ στην Ελλάδα ήταν λίγα. Καταφέραμε όμως, την περίοδο που ήμουν Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού να γεμίσουμε την Ελλάδα με έργα υποδομής. Γιατί το γήπεδο είναι υποδομή.
Κι είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να κάνεις μπάσκετ. Βέβαια, δεν διεξάγονται μόνο αθλητικές εκδηλώσεις, αλλά και πολιτιστικές, πολιτικές. Παρόλα αυτά, κάποιοι άφρονες με κατηγόρησαν ότι ως Γενικός Γραμματέας δημιούργησα παντού γήπεδα μπάσκετ. Προσωπικά, το βλέπω ως μεγάλη τιμή. Ούτως ή άλλως η δημιουργία ενός γηπέδου μπάσκετ ήταν το κύριο αίτημα των τοπικών κοινωνιών εκείνη την εποχή.
Πρέπει να είστε μοναδική περίπτωση. Φτιάχνατε γήπεδα και σας έβριζαν;
Έχεις δίκιο. Αλλά δεν βαριέσαι… Όσοι ασχολούνται με τη δημόσια ζωή δέχονται κριτική και μάλιστα αρκετές φορές είναι κακόπιστη. Πολλές φορές η βάση μίας κριτικής προέρχεται από προσωπικές κόντρες, σωματειακές προελεύσεις, οι οποίες είναι ανεπίτρεπτες και απαράδεκτες κι ουδεμία σχέση έχουν με καθαυτό το έργο. Φυσικά, αρκετές φορές έχεις να κάνεις και με το πνευματικό επίπεδο των ανθρώπων που είσαι υποχρεωμένος να ζεις στον ίδιο χώρο.
Τι εννοείτε με το πνευματικό επίπεδο των ανθρώπων;
Για παράδειγμα οι φίλαθλοι στις κερκίδες. Οι λεγόμενοι χούλιγκανς. Τι είναι όλοι αυτοί; Αυτοί οι σύνδεσμοι αλητείας. Όλοι πηγαίνουν και τους κολακεύουν. Έχεις δει κανέναν να τους βρίζει;
Οι ίδιοι οι παράγοντες δεν τους κολακεύουν;
Δεν είναι μόνο οι παράγοντες. Απ’ την Πολιτεία ξεκινάει όλο αυτό.
Εσείς, αν ήσασταν Υπουργός, τι θα κάνατε;
Εγώ θα τους διέλυα. Μάλιστα, όταν ήμουν Γενικός Γραμματέας κι είχα τη δύναμη να παρεμβαίνω και σε πολιτικό επίπεδο, προσπάθησα, αλλά δυστυχώς το θέμα δεν πήγε ποτέ στη Βουλή. Δεν είχα τη νομοθετική εξουσία. Βάσει συντάγματος θα μπορούσαν να δημιουργήσουν έναν σύνδεσμο 20 ατόμων, αλλά θα τους αφαιρούσα το δικαίωμα να χρησιμοποιούν τους τίτλους των αθλητικών σωματείων, τα λάβαρα και τις σημαίες. Ας φτιάξουν έναν σύνδεσμο φιλάθλων… Ωρωπού.
Μα ενίοτε οι ίδιες οι ομάδες τους δίνουν το δικαίωμα να τα χρησιμοποιούν.
Α, μπράβο… Αυτό δεν λέμε; Τους κολακεύουμε όλοι
Θα πηγαίνατε κόντρα;
Ναι! Όταν ασκείς δημόσια διοίκηση πρέπει να είσαι έτοιμος να πας κόντρα στο ρεύμα. Αν πηγαίνεις με το ρεύμα δεν κάνεις τίποτα. Είσαι μία από τα ίδια. Και τελικά δεν αφήνεις κανένα έργο πίσω σου. Στο είπα και προηγουμένως. Με βρίζουν, αλλά τα έργα έμειναν. Και τώρα πόσα εκατομμύρια παιδιά αθλούνται σ’ αυτά τα γήπεδα;
Πιστεύετε πως η επιτυχία του ’87 ώθησε πολλά παιδιά προς τον αθλητισμό;
Ναι. Ήταν μία αφετηρία, μία εκκίνηση. Αυτό το μεγάλο “μπαμ” συνέβαλε ώστε να αναδημιουργηθεί όλο το αθλητικό κίνημα. Δεν ήταν μόνο το μπάσκετ. Δημιουργήθηκε συναγωνισμός, κι όχι ανταγωνισμός, μεταξύ των αθλημάτων κι αυτό βοήθησε ώστε να έρθουν κι οι επόμενες επιτυχίες. Μέχρι που φτάσαμε να κάνουμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Το κύπελλο το ’87 μας έμαθε να κερδίζουμε. Βέβαια, μία μεγάλη αθλητική επιτυχία δεν λύνει κοινωνικά προβλήματα, αλλά λύνει αθλητικά. Το μεγαλύτερο επίτευγμα ήταν πως ήμασταν έτοιμοι να υποδεχθούμε και να αξιοποιήσουμε την επιτυχία. Διότι κι οι Γερμανοί έκαναν και πήραν το ’93 το Πανευρωπαϊκό, αλλά δεν κατάφεραν τίποτα.
Αντίθετα, η επιτυχία του Euro 2004 δεν αξιοποιήθηκε σωστά.
Ας βάλουν κι αυτοί μυαλό. H Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης έδωσε μεγάλο αγώνα ώστε να μην γεμίσουν τα γήπεδα μας με ξένους. Τώρα πάλι ξεφεύγει η κατάσταση. Βλέπω πολύχρωμο τον αγωνιστικό χώρο. Στο ποδόσφαιρο από τους 22 που αγωνίζονται οι 18 είναι αλλοδαποί.
Κι εσείς είχατε κάνει κάτι παρόμοιο μετά τις επιτυχίες του ’87 και του ’89.
Μετά τις επιτυχίες του ’87 και του ’89 εμείς αγωνιστήκαμε για να μην έρθουν οι ξένοι στην Ελλάδα.
Ναι, αλλά ήρθαν τελικά.
Ήρθαν τώρα.
Γιατί στις αρχές της δεκαετίες του ’90 δεν έρχονταν ξένοι; Δεν θυμάστε τις περιβόητες ελληνοποιήσεις;
Πόσοι ήταν, δέκα; Όσοι κι ήταν, ήταν ελεγχόμενοι. Όσον αφορά στις ελληνοποιήσεις, ορισμένες μπορεί να μην ήταν σωστές, αλλά βοήθησαν το ελληνικό μπάσκετ, καθώς αρκετοί εξ αυτών έπαιξαν στην Εθνική ομάδα. Τώρα, έχουμε αλλοδαπούς. Με τις πιέσεις και τη συντεχνία που λέγεται ΕΣΑΚΕ ανοίγει διαρκώς το συγκεκριμένο ζήτημα. Έξι ξένοι σε μία ομάδα που έχει δώδεκα παίκτες.
Γιατί το 50% να είναι αλλοδαποί; Κι όχι μόνο αυτό, αλλά στις κυρίαρχες θέσεις παίζουν οι ξένοι. Μπορεί να λέμε ότι έχουμε έξι Έλληνες, αλλά σε αγωνιστικό χρόνο οι ξένοι έχουν το 90%. Άρα, αφαιρούν από το ελληνικό στοιχείο. Τους βάζουν στην… άκρη. Δες πόσα ταλέντα τα τελευταία 3-4 χρόνια έχουν χαθεί ή πρόκειται να χαθούν. Όλα αυτά επειδή είναι φθηνοί οι ξένοι.
Η Ευρωλίγκα έκανε τεράστιο κακό. Άφησε ανεξέλεγκτη τη διακίνηση των αλλοδαπών παικτών. Μπορείς να κατέβεις και με 12 ξένους παίκτες, αν θέλεις. Πρόκειται για ασυδοσία και αυθαίρετη προσέγγιση της πραγματικότητας, η οποία διέλυσε σιγά-σιγά το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Για δες αγώνες της Ευρωλίγκας. Οι περισσότεροι που παίζουν είναι μη Ευρωπαίοι, οι οποίοι καταναλώνουν τον μεγαλύτερο αγωνιστικό χρόνο. Έχουν κάνει “έγχρωμα πρωταθλήματα” κι όλα τα απόβλητα του Αμερικάνικου μπάσκετ έρχονται στην Ευρώπη και καταλαμβάνουν θέσεις εργασίας, αν το πάμε βάσει του Εργατικού Δικαίου. Βέβαια, εγώ δεν συμφωνώ πως ο αθλητής είναι εργάτης ή εργαζόμενος, αλλά εν πάσει περιπτώση καταλαμβάνουν και θέσεις εργασίας.
Το απόβλητο δεν είναι αυτό που πετάμε στο δρόμο. Είναι παίκτες που αποβάλει το NBA ή όλες αυτές οι διοργανώσεις που έχουν κάνει οι Αμερικάνοι. Εδώ έχει δημιουργηθεί μία συντεχνία. Υπάρχουν οι ατζέντηδες, οι μάνατζερ, οι προπονητές που έχουν δημιουργήσει μία κλίκα και μεταξύ τους παίζετε το παιχνίδι. Να κρυβόμαστε πίσω από τα δάχτυλά μας; Γι’ αυτό οδηγείται στην πτώση το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Βλέπεις άδεια γήπεδα. Αυτό δεν τους προβληματίζει; Βλέπουμε αγώνες που τα αποτελέσματά τους είναι ύποπτα κι αδιάφορα πολλές φορές.
Τι εννοείτε ύποπτα;
Δεν καταλαβαίνω πώς είναι δυνατόν μία ομάδα που χάνει συνέχεια στην έδρα της, ξαφνικά να βγαίνει και να κερδίζει την καλύτερη ομάδα. Οι διαφορές είναι τόσο μικρές μεταξύ τους. Υπάρχουν και μεγάλες διαφορές. Δεν μ’ αρέσει γενικά ο τρόπος που εξελίσσεται το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Γι’ αυτό το λόγο είμαι υπέρ της πρωτοβουλίας που έχει αναλάβει ο θεσμικός φορέας του αθλήματος, η FIBA να φτιάξει τα δικά της πρωταθλήματα και να ξαναθέσει υπό τον έλεγχο της όλο αυτό το οικοδόμημα που λέγεται ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Σήμερα δεν υπάρχουν αστέρες. Οι Σπανούλης, Διαμαντίδης και Ναβάρο είναι οι τελευταίοι της προηγούμενης γενιάς. Αυτοί φεύγουν, αλλά τι έρχεται; Βλέπεις να υπάρχεις κανένας Ναβάρο, Σπανούλης ή Γκασόλ; Όπως προείπα, τις κύριες θέσεις τις κατέχουν οι αλλοδαποί. Αυτοί οι περιφερόμενοι. Τους κάνουν συμβόλαιο ενός μηνός, δύο μηνών; Τα ξέρετε αυτά; Πώς θα προχωρήσει αυτή η ιστορία; Υπάρχουν σωματεία που έχουν αλλάξει έξι παίκτες. Το πρόβλημά τους είναι να περάσουν στον κανονισμό τη δυνατότητα αλλαγής τριών παικτών στον πρώτο γύρο κι άλλων τριών στο δεύτερο. Δεν μπορείς να δημιουργήσεις μία ομάδα αλλάζοντας διαρκώς παίκτες.
Πιστεύετε πως οι προπονητές με τους μάνατζερ έχουν επικοινωνία κι ελέγχουν το μπάσκετ;
Απόλυτα. Σε παγκόσμιο επίπεδο, όχι μόνο σε ελληνικό. Ακόμα και στα αμερικανικά κολέγια αν πας, ο προπονητής έχει τον πρώτο ρόλο. Υπάρχει σχέση προπονητών κι ατζέντηδων κι ένα παιδάκι που θέλει να περάσει σ’ ένα αμερικανικό Πανεπιστήμιο πρέπει να περάσει από αυτό το συγκρότημα. Δεν θέλω να το χαρακτηρίσω διαφορετικά. Υπάρχουν και βαρύτεροι χαρακτηρισμοί.
Αυτό γίνεται και στην Ευρώπη κατά κόρον;
Βεβαίως γίνεται. Στην Αμερική γίνεται πιο οργανωμένα. Εδώ γίνεται ανοργάνωτα και γι’ αυτό είναι πιο επικίνδυνο.
Δηλαδή μας λέτε, με λίγα λόγια, πως προπονητές και μάνατζερ ελέγχουν το ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Το ελέγχουν, όχι όμως απόλυτα. Ελέγχουν το αγωνιστικό μέρος. Αλλά δυστυχώς κι οι διοικήσεις, μετά και τη διάσπαση του 2000, είναι πολύ αδύναμες. Το μόνο που ενδιαφέρει τον κύριο Μπερτομέου και τον κάθε Μπερτομέου είναι πώς θα διατηρήσει την καρέκλα του και θα έχει το δικό του “μαγαζί”.
Ναι, δυστυχώς. Εγώ έγινα πρόεδρος λόγω αυτής της διάσπασης στην Ευρώπη. Προσπάθησα επί μία δεκαετία που ήμουν πρόεδρος στη FIBA να μαζέψουμε τα πράγματα, αλλά δυστυχώς έγιναν τεράστια λάθη. Γι’ αυτό φτάσαμε στο σημείο να υπάρχει αυτή η οργάνωση, η οποία διαιρεί και “κακοποιεί” το μπάσκετ. Αλλά, φτάνει προς το τέλος της.
Πώς θα καταφέρει η FIBA να πάρει τις ομάδες, αφού η Ευρωλίγκα τους δίνει συνεχώς χρήματα κι έχει εγγυήσεις απ’ όλους τους μεγάλους του ευρωπαϊκού μπάσκετ;
Ωραίο το ερώτημα, αλλά είδες σε τι πλάνη βρίσκεστε όλοι; Ποια χρήματα δίνει; Σε πληροφορώ πως αν ρωτήσεις τον Ολυμπιακό του 1996, τον Παναθηναϊκό της αντίστοιχης περιόδου, έπαιρναν τριπλάσια χρήματα απ’ όσα παίρνουν σήμερα.
Τότε, γιατί κάθονται;
Είναι και δικό μου ερώτημα. Υπέγραψαν 10ετές συμβόλαιο, “δένοντας” την ομάδα τους. Από που κι ως που έχουν αυτό το δικαίωμα; Υπάρχει περίπτωση να “δέσει” κάποιος την επιχείρησή του για 10 χρόνια; Που υπάρχουν αυτά τα συμβόλαια; Υπάρχει σε κάποια άλλη επιχειρηματική δραστηριότητα; Δένεις λοιπόν για 10 χρόνια την ομάδα σου σ’ ένα άρμα αμφιβόλου ζωής, χωρίς να ξέρεις ποιο είναι το συμβόλαιο που σου διασφαλίζει τα χρήματά σου. Δηλαδή, την επένδυσή σου. Δεν υπάρχει επένδυση στο μπάσκετ, είναι λάθος όρος.
Υπάρχει η IMG, αλλά δεν υπάρχει σύμβαση μεταξύ της αμερικανικής εταιρείας και της Ευρωλίγκας. Αν υπάρχει ας μας τη δείξει ο κύριος Μπερτομέου. Εγώ τον προκαλώ. Δεν υπάρχει. Παίζει πάνω στο παραμύθι. Παραμυθολογία. Κι άλλοι πηγαίνουν κι οι υπογράφουν. Και δεν βρέθηκε ένας να πει: ‘Έλα εδώ κύριε. Δώσε μας τη σύμβαση να δούμε τι λέει. Τι μας βάζεις κι υπογράφουμε 10 χρόνια;’ Η απάντηση ξέρεις ποια είναι; ‘Εγώ να το κάνω; Γιατί δεν το κάνει ο άλλος;’ Όλοι έχουν το ίδιο επιχείρημα και κανένας δεν παίρνει την πρωτοβουλία να πει: ‘Για κάθισε κύριε. Φέρε εδώ τα χαρτιά σου. Τι μας βάζεις να υπογράψουμε για 10 χρόνια; Χωρίς να ξέρουμε αν υπάρχει σύμβαση μεταξύ IMG και Ευρωλίγκας;’.
Δεύτερον, η Ευρωλίγκα μέχρι πέρυσι έλεγε πως θα δώσει 50.000.000 δολάρια, αλλά τελικά μοιράζει 12.000.000 δολάρια. Ξαφνικά, έρχεται η FIBA και λέει πως προσφέρει 30.000.000 δολάρια και τα εγγυάται η ίδια η Ομοσπονδία. Παράλληλα, δίνει και προκαταβολές. Το συζητάμε αυτό 3 Νοεμβρίου στη Γενεύη. Είναι οι εκπρόσωποι των σωματείων της Ευρωλίγκας, ο κ. Μπερτομέου, αλλά κι οι διοικούντες των Ρεάλ Μαδρίτης, Μακάμπι Τελ Αβίβ και Ολυμπιακού. Μετά από 3 ημέρες ο κ. Μπερτομέου λέει: ‘Εγώ προσφέρω 35.000.000 δολάρια’. Μέσα σε 3 ημέρες βρήκε 35, ενώ ήταν στα 12; Και τόσα χρόνια γιατί έμενε στα 12; Ένα ερώτημα θέτω. Χρειάζεται ιδιαίτερο μυαλό;
Τελικά, ποιος είναι ο λόγος που μένουν;
Δεν ξέρω τον λόγο. Βρες τον εσύ.
Έτσι όπως τα παρουσιάζετε δεν τους συμφέρει κι οικονομικά.
Φυσικά και δεν τους συμφέρει.
Οι δύο τουρκικές ομάδες (σ.σ. Φενέρμπαχτσε, Εφές) έχουν υπογράψει ήδη με την Ευρωλίγκα.
Οι πληροφορίες αναφέρουν πως θα βρεθεί μία “φόρμουλα” ώστε τον επόμενο χρόνο να αποχωρήσουν.
Ναι. Αυτό ισχύει για όλες τις ομάδες. Πρώτα απ’ όλα καμία ομάδα δεν μπορεί να εγγυηθεί πως θα έχει ομάδα πρώτης κατηγορίας για τα επόμενα 10 χρόνια. Πάρε για παράδειγμα την Μακάμπι. Βγήκε εκτός ακόμη κι από το Eurocup. Πώς κάνεις 10ετές συμβόλαιο στην Μακάμπι κι αφήνεις έξω, για παράδειγμα, τη Χάποελ Ιερουσαλήμ; Αυτά είναι αστεία πράγματα. Έχουν καταλάβει πως έρχεται το τέλος και προβαίνουν σε κινήσεις πανικού. Έχουν στήσει μία διοργάνωση πολυδάπανη και πολυέξοδη και χρήματα που θα μπορούσαν να πάνε απευθείας στις αθλητικές επιχειρήσεις πηγαίνουν σ’ άλλες κατευθύνσεις.
Άρα, πιστεύετε πως δεν θα μακροημερεύσει η ιστορία της Ευρωλίγκας;
Πιστεύω πως η επόμενη τριετία θα έχει ευχάριστες εκπλήξεις, με την έννοια της αποκατάστασης των πραγμάτων, της τάξης και της ενότητας. Πριν από λίγες ημέρες ήμασταν στο Μόναχο κι ήταν μαζί μας τρεις ελληνικές ομάδες (σ.σ. Άρης, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ) κι άλλα 50 σωματεία από την υπόλοιπη Ευρώπη. Ο Μπερτομέου λέει πως εμείς “είμαστε τα σωματεία”. Ποια σωματεία; Τα 10-11; Εδώ υπάρχουν εκατοντάδες σ’ όλη την Ευρώπη. Οι συγκεκριμένες ομάδες δεν αποτελούν εκπροσώπους των υπολοίπων. Δεν έχουν τέτοια εξουσιοδότηση.
Είστε ένα πρόσωπο που έχει ακούσει πολλά. Αρκετοί λένε πως βρίσκεστε πάρα πολύ χρόνια στην Ομοσπονδία. Απ’ την άλλη πλευρά, ο κόσμος δεν έχει σαφή εικόνα για εσάς.
Νομίζω πως έχουν σαφή εικόνα, γιατί με γνωρίζουν αρκετά χρόνια. Έχω περάσει μέσα από το… διυλιστήριο της ζωής και της κοινωνίας. Από εκεί και πέρα τι να κάνουμε; Αν η Γενική Συνέλευση κι οι άνθρωποι που ασχολούνται με το μπάσκετ με θέλουν, γιατί να μην είμαι; Επειδή κάποιοι βαρέθηκαν να με βλέπουν; Ας μην με βλέπουν…
Αναφέρομαι στην έννοια “πρόεδρος”, η οποία είναι παρεξηγημένη στην Ελλάδα.
Μα δεν ήμουν πρόεδρος, κάνετε λάθος. Εγώ για μία 10ετία ήμουν πρόεδρος στην Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία και στην Ελλάδα ήμουν ένα απλό μέλος. Επειδή με συνέδεαν πάντα; Δεν είναι έτσι. Και το ’87 ήμουν Γενικός Γραμματέας. Μετά έγινα Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού, έφυγα από το μπάσκετ και στη συνέχεια επανήλθα, αλλά μέχρι το 2000 ήταν ο Αλεξάνδρου. Μετά ανέλαβα την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία και πρόεδρος στην Ελλάδα ήταν ο κ. Μιαούλης. Από το 2010 και μετά είμαι πρόεδρος στην ΕΟΚ.
Γιατί υπάρχει αυτός ο πόλεμος;
Εμένα ρωτάς; Ρώτα αυτούς που κάνουν τον πόλεμο. Υπάρχουν κι άνθρωποι που έχουν διάφορα σύνδρομα. Ο άνθρωπος έχει ένα πολύ μεγάλο μειονέκτημα κι αυτό είναι σε παγκόσμιο επίπεδο. Η ανευθυνότητα κυριαρχεί της υπευθυνότητας. Γι’ αυτό βλέπουμε πως όλοι είμαστε έτοιμοι να μην αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας, αλλά να τις μεταθέτουμε. Έτσι λοιπόν, κάποιοι κύριοι που αποτυγχάνουν σε κάποιο στόχο-σκοπό ή δέχονται κριτική γιατί δεν βγήκαν πρώτοι, αμέσως λένε ‘Φταίει εκείνος, όχι εγώ. Φταίνε οι δομές’. Αυτές είναι σαχλαμάρες. Αν έχεις καλή ομάδα θα βγεις πρώτος.
Στους παράγοντες των ομάδων αναφέρεστε;
Από εκεί ξεκινούν όλα.
Πολλοί σας κατηγορούν πως ελέγχετε τη διαιτησία.
Είναι το μόνο κομμάτι του ελληνικού μπάσκετ που δεν ασχολούμαι. Και δεν ασχολούμαι εκ πεποιθήσεως. Διότι πιστεύω πως όποιος ασχολείται με τη διαιτησία στο τέλος θα φθαρεί. Δεν γνωρίζω, και το ξέρουν όλοι όσοι ασχολούνται με τη διαιτησία, ποιος είναι ο κάθε διαιτητής. Θα ασχοληθώ μόνο αν κάποιος θέλει να γίνει διεθνής και με πάρουν τηλέφωνο να μου πουν ‘Μήπως αυτό το παιδί πρέπει να το προωθήσουμε;’. Μ’ αυτή την έννοια. Αλλιώς, με το ποιος είναι ο διαιτητής και τι κάνει, δεν ασχολούμαι ποτέ. Το ξέρουν όλοι αυτό.
Βέβαια, οι οπαδοί κι οι παράγοντες δεν γνωρίζουν αυτό που λέτε.
Το γνωρίζουν, αλλά περνάνε στους οπαδούς το ‘χάσαμε γιατί ο Βασιλακόπουλος…’. Λοιπόν, τι θέλετε να κάνουμε τώρα; Ποιοι οπαδοί; Αυτή είναι μία Ένωση αλητών που έχει δημιουργήσει τους συνδέσμους. Αυτά έχουν γραφτεί, έχουν βγει προς τα έξω, έχουν γίνει έρευνες από την Αστυνομία και τη Δικαιοσύνη. Κι όμως, εμείς καθόμαστε απαθείς. Και πότε-πότε λέμε να κλείσουμε την κερκίδα. Ακόμη κι αυτό το μέτρο των κεκλεισμένων των θυρών είναι αντιαθλητικό. Ο κόσμος είναι ένα από τα πιο ουσιαστικά στοιχεία του αθλητισμού και της τέλεσης των αγώνων. Αν δεν δημιουργηθεί ωραία ατμόσφαιρα, δεν μπορεί ο αθλητής να ευδοκιμήσει, ούτε να αποδώσει. Είναι ωραίο το κεκλεισμένων των θυρών; Όχι, προσβάλλει το άθλημα. Αυτές οι ποινές θα έπρεπε να είχαν φύγει από τη μέση.
Σας στεναχωρεί όταν ακούτε πως ελέγχετε απόλυτα το μπάσκετ;
Ναι, οπωσδήποτε. Δεν με αφήνει αδιάφορο. Στεναχωριέμαι. Δυστυχώς, υπάρχουν άνθρωποι και άνθρωποι, αλλά αυτή είναι η ζωή. Δεν μπορείς να έχεις το 100% της αποδοχής. Στη βάση της μετάθεσης της ευθύνης, θα πουν πως κάποιος άλλος φταίει. Κανείς δεν θα πει: ‘Φταίω εγώ’.
Τόσα χρόνια σ’ αυτή τη δουλειά…
Δεν είναι δουλειά μου. Έχω ένα αξίωμα σ’ αυτή τη ζωή. Επειδή μεγάλωσα σε φτωχή οικογένεια. Όταν ήμουν μικρός είπα: ‘Πρώτα θα σπουδάσω, μετά θα γίνω οικονομικά ανεξάρτητος και μετά θα ασχοληθώ με τη δημόσια ζωή’. Εάν δεν είσαι οικονομικά ανεξάρτητος και ασχοληθείς με τη δημόσια ζωή σ’ έχουν ξεφτιλίσει. Σ’ ένα-δύο χρόνια σε έχουν βάλει στο… τσεπάκι τους. Αυτοί οι δήθεν αγνοί.
Επίσης, οι δημοσιογράφοι που με βρίζουν μπορούν να μου πουν πόσα χρόνια είναι στη δημοσιογραφία; Υπάρχουν δημοσιογράφοι που είναι πιο πριν από εμένα. Το ξέρεις; Γιατί δεν ασκούν κριτική και στον εαυτό τους;
Εσείς δεν έχετε κάνει λάθη;
Εννοείται πως έχω κάνει. Αλλά τα βρίσκουμε και τα διορθώνουμε. Αλίμονο αν δεν κάνεις λάθη.
Όταν κάνεις λάθη δεν θέλετε να σας ασκούν κριτική;
Κοίταξε, υπάρχει η καλόπιστη και η κακόπιστη κριτική. Όταν σου ασκούν κακόπιστη κριτική δεν τη δέχεσαι. Ή όταν γίνεται επί μονίμου βάσεως. Γνωρίζω έναν που από το 1985 γράφει συνέχεια εναντίον μου. Δεν έχει βρει τόσα χρόνια κάτι καλό; Πάντως, για να κλείσουμε το θέμα, θεωρώ πως τυχαίνω της εμπιστοσύνης και της αποδοχής της πλειοψηφίας των ανθρώπων που ασχολούνται με το μπάσκετ.
Δεν ξέρω, ρωτήστε τον Ολυμπιακό. Γιατί δεν ρωτάτε τον κ. Θεοδωρακάκη;
Τι σχέση έχει ο Θεοδωρακάκης;
Είναι ένας άνθρωπος που υπηρετεί επί 50 χρόνια τον χώρο του αθλητισμού μέσω του Ολυμπιακού.
Έχετε στενές σχέσεις με τον κ. Θεοδωρακάκη.
Κάνετε λάθος. Έχω να τον συναντήσω πάνω από 3-4 χρόνια. Ο Θεοδωρακάκης έχει ζήσει στιγμές και με ξέρει καλά. Γνωρίζει άλλωστε πόσο έχω συμπαρασταθεί σε διάφορα δίκαια αιτήματα του Ολυμπιακού, ακόμα κι όταν ήμουν Γενικός Γραμματέας.
Γιατί υπάρχει αυτή η ένταση με τους κ.κ. Αγγελόπουλους;
Γιατί νομίζουν πως υποστηρίζω τον Γιαννακόπουλο (σ.σ. τον Δημήτρη). Το οποίο δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Εγώ τον Γιαννακόπουλο τον έχω δει 1-2 φορές. Έχω σχέσεις μαζί του, όπως έχω με όλα τα σωματεία.
Υπάρχει μία δήλωση του Γιώργου Αγγελόπουλου που αναφέρει τα εξής: “Ο κύριος Βασιλακόπουλος έχει πρόβλημα, είναι άρρωστος Παναθηναϊκός, δεν πάει καλά”.
Γιατί δεν ρωτάτε τον ίδιο; Θεωρώ πως ήταν μία ατυχής δήλωση. Πολύ ατυχής. Ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός ήταν μετά από κάποιο δυσμενές αποτέλεσμα για την ομάδα του. Εκεί πρέπει να κρατάμε την ψυχραιμία μας. Δεν το “κρατάω”, το ξεχνάω.
Έχετε μιλήσει ποτέ με τον Γιώργο και τον Παναγιώτη Αγγελόπουλο γι’ αυτά τα ζητήματα;
Μα το θέμα του ελληνικού μπάσκετ είναι οι σχέσεις Αγγελόπουλων με Βασιλακόπουλο; Ο Ολυμπιακός πρωταγωνιστεί, κανένας δεν του κλείνει το δρόμο. Ας προχωρήσει κι ας αφήσει τη μετάθεση της ευθύνης. Ο καθένας να αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Δεν αντιδικώ με κανένα σωματείο. Ειδικά με κάποιο σωματείο που στέκεται πολύ καλά και στην Ευρώπη. Έχω πει πως η παρουσία της οικογένειας Αγγελόπουλων είναι θετική, τόσο για το ελληνικό όσο και για το ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Σε μία δύσκολη περίοδο ανέλαβαν ένα ιστορικό σωματείο και το ανέδειξαν. Εγώ, για παράδειγμα, χάρηκα που δημιούργησε ο Ολυμπιακός γυναικείο τμήμα μπάσκετ. Και το γνωρίζουν οι κύριοι που το έφτιαξαν. Γιατί; Γιατί ο Ολυμπιακός είναι ένα πολύ μεγάλο σωματείο, θα φέρει περισσότερο κόσμο και θα αναβαθμίσει το γυναικείο μπάσκετ. Γιατί να είμαι εναντίον; Δεν καταλαβαίνω…
Θα καθόσασταν στο ίδιο τραπέζι με τους προέδρους του Ολυμπιακού για να βρείτε μία λύση και να “φτιάξετε” τις σχέσεις σας;
Δεν έχω πρόβλημα για να δώσω λύση. Εγώ εδώ είμαι. Τα τηλέφωνά μου είναι ανοιχτά. Δεν έχω κανένα πρόβλημα, ούτε προσωπικό ούτε σωματειακό.
Με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλου τι σχέσεις έχετε;
Δεν έχω καμία σχέση. Ο μόνος που επικοινωνεί με την ΕΟΚ είναι ο Μάνος Παπαδόπουλος. Το συγκεκριμένο παιδί το γνωρίζω πολλά χρόνια.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος, μία σπουδαία μορφή του ελληνικού μπάσκετ, πώς είναι ως άνθρωπος;
Κοίταξε, ο Παύλος Γιαννακόπουλος μπήκε με μεγάλο ενθουσιασμό. Επειδή το ποδόσφαιρο είχε καταληφθεί από την οικογένεια Βαρδινογιάννη, ήθελε να δείξει πως μπορεί να προσφέρει κι αυτός πολλά πράγματα στον αθλητισμό. Πράγματι, πήρε το μπάσκετ του Παναθηναϊκού από το μηδέν και το έφτασε να πάρει έξι φορές πρωτάθλημα Ευρώπης. Είναι μεγάλη η συμβολή του. Και του Θανάση, όχι μόνο του Παύλου.
Σας ρωτάω γιατί υπήρχε μία ωραία κόντρα μεταξύ των δύο προαναφερθέντων και του Σωκράτη Κόκκαλη.
Ναι. Όμως, ήταν σ’ ένα επίπεδο. Δεν ξέρω γιατί πλέον έχουμε φτάσει σ’ αυτό το κατώτατο σημείο. Κακώς έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Δεν θέλω να μπω σ’ αυτή την αντιπαράθεση (σ.σ. Αγγελόπουλων – Γιαννακόπουλου). Δεν με ενδιαφέρει. Κάνουν κακό τόσο στον εαυτό τους όσο και στις ομάδες. Θα πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει. Τα δικαστήρια δεν οδηγούν πουθενά.
Εσείς, που είστε ο επικεφαλής του ελληνικού μπάσκετ, γιατί δεν τους λέτε να βρουν για το καλό του αθλήματος;
Αν δεν υπάρξει μεγάλη προετοιμασία για μία τέτοια συνάντηση και γίνει “άρπα-κόλλα”, όπως λέμε, θα οδηγήσει σε μεγαλύτερο πρόβλημα. Πρέπει να προετοιμαστούν πάρα πολύ κι οι δύο πλευρές. Δεν είναι έτοιμες, προς το παρόν, να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι.
Όμως, μόνο εσείς λόγω της εμπειρίας σας ενδεχομένως να δίνατε μια λύση…
Αν κρίνω πως έχει γίνει σωστή προετοιμασία θα το κάνω, να είσαι βέβαιος.
Είχαμε προσωπικές σχέσεις με τον Σωκράτη. Βοήθησε πάρα πολύ το μπάσκετ στην αρχή και το ποδόσφαιρο στη συνέχεια.
Τι σημαίνει ο Νίκος Γκάλης για τον ελληνικό αθλητισμό;
Κοίταξε, υπάρχει ο Γκάλης, ένας πολύ μεγάλος παίκτης, ίσως από τους μεγαλύτερους που πέρασαν από τα ευρωπαϊκά γήπεδα, αλλά ταυτόχρονα υπάρχει κι ο Φασούλας, ο Φιλίππου κι ο Γιαννάκης. Το άθλημα είναι ομαδικό, δεν είναι ατομικό. Πράγματι, η παρουσία του Γκάλη ήταν ξεχωριστή. Την έχουμε αξιολογήσει, την έχουμε τιμήσει και την τιμάμε καθημερινά, αλλά δεν μ’ αρέσει το… μονοπώλιο. Δεν μ’ αρέσει να αγνοούμε τους υπόλοιπους που συνέβαλαν στην εξέλιξη του ελληνικού μπάσκετ. Οι επιτυχίες συνέχισαν και με τους νεότερους. Τον Σπανούλη, τον Ζήση, τον Διαμαντίδη, τον Φώτση…
Παρόλα αυτά, κάποιοι αθλητές είναι μεγαλύτεροι από κάποιους άλλους.
Κάποτε είχαμε την κόντρα Γκάλης ή Γιαννάκης. Τώρα έχουμε το Διαμαντίδης ή Σπανούλης. Δεν είναι σωστά πράγματα. Είναι όλοι πολύ μεγάλοι αθλητές. Έχουν τεράστια προσφορά. Δεν θα καθίσουμε να την βάλουμε στο υποδεκάμετρο.
Κατά την άποψή σας, ποιος είναι ο καλύτερος αθλητής που έχετε δει στα ευρωπαϊκά γήπεδα; Ήταν ο Γκάλης ή ο Πέτροβιτς;
Εγώ θα έλεγα πως ήταν ο Σεργκέι Μπέλοφ. Γι’ αυτό σου λέω, δεν υπάρχει σύγκριση. Μπαίνει το υποκειμενικό κριτήριο στη μέση. Δεν είναι εύκολες και σωστές αυτές οι συγκρίσεις.
Στο γραφείο σας είδα τη φωτογραφία του Ανδρέα Παπανδρέου.
Ναι, ήταν δάσκαλός μου κι απ’ τους ανθρώπους που με ενέπνευσαν. Πολλά λέγονται για τον Ανδρέα Παπανδρέου. Εγώ θα σας πω ένα πράγμα: Ο Παπανδρέου έμαθε τον ελληνικό λαό να μιλάει, να εκφράζεται σωστά. Πριν από τον Ανδρέα δεν ξέραμε να μιλήσουμε ελληνικά. Ήταν μία τεράστια πολιτιστική προσφορά. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Για μένα, είναι ο μεγαλύτερος πολιτικός του αιώνα. Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Άλλωστε, εμένα με τίμησε και με τη θέση του Γενικού Γραμματέα.
Μου έκανε εντύπωση η χρησιμοποίηση της λέξης “δάσκαλος”. Τι σας έμαθε;
Πολλά πράγματα. Μας δίδαξε τον τρόπο που μπορείς να αναλύσεις τα διάφορα κοινωνικά φαινόμενα. Ήταν πάρα πολύ σημαντικό.
Πιστεύετε πως υπήρχε περίπτωση να πάει ο Ανδρέας Παπανδρέου στις Βρυξέλλες και στο Eurogroup και να δεχθεί όσα δέχθηκαν οι Έλληνες πολιτικοί τα τελευταία χρόνια;
Μην ξεχνάτε πως ο Ανδρέας Παπανδρέου, στην πρώτη επίσκεψη του ΝΑΤΟ, έβαλε στα συμπεράσματα της διάσκεψης έναν αστερίσκο. Γιατί η Ελλάδα σ’ ένα συγκεκριμένο ζήτημα είχε άλλη άποψη. Ήταν η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο. Επρόκειτο για μία τεράστια προσωπικότητα. Η εμπειρία από τη συμμετοχή μου στα κοινά μού έδειξε πως μπορεί να έχεις διαφωνίες με τους ξένους, αλλά υπάρχει σεβασμός. Αν τις υπερασπίζεσαι σωστά οι ξένοι σέβονται όσα λες. Μπορεί να μην τα δέχονται, όμως τα σέβονται.
Τι θα έκανε, αν ζούσε αυτή την περίοδο;
Δεν θα ήταν έτσι η Ελλάδα. Θα ήταν διαφορετική κι η θέση μας. Δεν θα είχαμε φτάσει σ’ αυτό το χάλι, το οποίο δεν έχει προηγούμενο.
Καταρχάς, δεν με κατηγόρησαν πολλοί, αλλά ένας. Οι βουλευτές που έκαναν την ερώτηση στη Βουλή για το συγκεκριμένο ζήτημα ήρθαν στα γραφεία της ΕΟΚ και έλεγξαν. Κι όταν είδαν πως ήταν όλα εντάξει και τα χρήματα δεν προέρχονταν από παράνομη δραστηριότητα, αλλά από τη χορηγία της Eurobank, έφυγαν και ζήτησαν συγγνώμη. Εμείς δώσαμε 800.000 ευρώ για να συμμετάσχουμε στο Παγκόσμιο. Τι κερδίσαμε από αυτή τη συμμετοχή; Πρώτον, ότι αγωνιστήκαμε σ’ ένα ακόμη Παγκόσμιο πρωτάθλημα. Αυτή είναι μία υποχρέωση που έχεις απέναντι στους αθλητές σου.
Από εκεί και πέρα, κερδίσαμε μία καλή εμφάνιση στο Παγκόσμιο και στη συνέχεια εξασφαλίσαμε τη συμμετοχή μας στο επόμενο Πανευρωπαϊκό, χωρίς να μπούμε στην προκριματική φάση. Μέχρι κι η Ρωσία με την Ιταλία ήταν στην προκριματική φάση και χάλασαν περίπου 500.000 ευρώ. Επίσης, βρήκαμε χορηγούς λόγω της συμμετοχής μας σε Παγκόσμιο και Πανευρωπαϊκό. Άρα, υπερκαλύψαμε αυτό το ποσό. Η συμμετοχή μας στο Πανευρωπαϊκό αποτελεί εισιτήριο για το Προολυμπιακό Τουρνουά και κατ’ επέκταση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Άρα συνέφερε τόσο οικονομικά όσο κι αγωνιστικά. Η χώρα μας είναι παρούσα στα μεγάλα αθλητικά γεγονότα. Κι είναι υποχρέωσή μας να την έχουμε παρούσα.
Ο Αντετοκούνμπο θα μπορέσει να γίνει ο επόμενος ηγέτης της Εθνικής;
Ο Αντετοκούνμπο κυριαρχεί πλέον στο παγκόσμιο στερέωμα. Δεν είναι ανάγκη να του δώσουμε ιδιαίτερα εύσημα. Τώρα, όσον αφορά στη λέξη “ηγέτης”, φαίνεται μέσα στο γήπεδο. Έχουμε πολλά παιδιά. Ο Αντετοκούνμπο είναι ένα απ’ αυτά.
Η άποψή σας για τον Φώτη Κατσικάρη;
Δεν νομίζω πως αποτύχαμε στις δύο τελευταίες διοργανώσεις. Ήταν περισσότερο θέμα ατυχίας, διότι μείναμε εκτός συνέχειας του Πανευρωπαϊκού για ένα καλάθι από την μετέπειτα πρωταθλήτρια (σ.σ. Ισπανία). Όταν έχεις κάνει έξι νίκες δεν μπορείς να το θεωρήσεις αποτυχία. Έχουμε καλομάθει στις επιτυχίες, αλλά θα πρέπει να προσαρμοζόμαστε κιόλας. Αν είχαμε κερδίσει εμείς μ’ έναν πόντο θα ήταν εθνική επιτυχία; Ο Κατσικάρης, μέχρι στιγμής, έχει ανταποκριθεί θετικά στο ρόλο του.
Τελευταία ερώτηση. Ποια μπασκετική επιτυχία χαρήκατε περισσότερο; Το ’87, το ’05 ή τη νίκη επί της Αμερικής;
Εγώ θα έλεγα το 2005. Το 1987 ήταν η αφετηρία. Η κατάκτηση του τροπαίου το 2005 ήταν εκτός Ελλάδας. Επειδή με ρωτάς προσωπικά, επιλέγω το ’05 και για έναν ακόμη λόγο. Εκείνη την περίοδο ήμουν πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας και ήμουν αυτός που απένειμα το κύπελλο στη χώρα μου. Αυτό το αίσθημα της υπερηφάνειας πολύ δύσκολα θα το νιώσει κάποιος άλλος.
Νιώσατε υπερήφανος;
Τι λέτε τώρα; Τρελάθηκα! Είναι μία στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Πηγή: contra.gr
