Η διοίκηση του Άρη έκανε έναν αγώνα – και τον συνεχίζει – για να βρεθεί η ομάδα σε μια κανονικότητα στο ξεκίνημα μιας πολύ περίεργης σεζόν και σίγουρα περιμένει, όπως και όλοι οι φίλαθλοι, κάτι (πολύ) καλύτερο από αυτό το “βαρύς κι ασήκωτος” που παρουσιάστηκε χθες.
Όταν είσαι διοίκηση του Άρη, που έχεις καταφέρει με… μαγικά να βρεις λύση για να βγουν δελτία σε παίκτες ενώ υπάρχει οδηγία από τη FIBA να μην, όταν έχεις ετοιμάσει τον φάκελο για τη συμμετοχή στο πρωτάθλημα με… πόνο και αίμα, δεν μπορείς να αντέξεις να βλέπεις αυτό το… θέαμα στον πρώτο επίσημο αγώνα.
Δεν μπορείς να αντέξεις να βλέπεις τα δύο πιο “βαριά” συμβόλαια της ομάδας, να είναι στην κυριολεξία… βαριά. Ο Βλάντιμιρ Ντραγκίτσεβιτς και ο Τζαμάλ Σούλερ μπορεί να είναι παίκτες με ποιότητα, υψηλού επιπέδου, αλλά – ας με συγχωρήσουν – επαγγελματίες αθλητές στον Άρη δεν ήρθαν.
Ο Μαυροβούνιος καθόταν στο Βελιγράδι και δεν ερχόταν γιατί δεν είχε πληρωθεί τα οφειλόμενα. Εμφανίστηκε στη Θεσσαλονίκη υπέρβαρος, όχι απλά εκτός φόρμας, αλλά κάτι χειρότερο και αυτό πιστοποιήθηκε στο παρκέ του Χαϊδαρίου χθες. Περπατούσε ο παίκτης που θα κοστίσει φέτος 100.000 ευρώ, όχι γιατί είναι τεμπέλης, αλλά γιατί δεν μπορούσε αλλιώς. Αυτό είναι το χειρότερο. Και μπορεί να πει κανείς ότι αυτό θα αλλάξει στην πορεία της σεζόν, αλλά πόσο αντι-επαγγελματική συμπεριφορά είναι αυτή; Μεγαλύτερη ακόμα κι από το να σε οφείλει μια διοίκηση δύο μηνιάτικα… Βασικά με τέτοιο παρουσιαστικό ο παίκτης πρώτα από όλα δεν σέβεται τον εαυτό του.
Ο Σούλερ ήρθε στη Θεσσαλονίκη απροπόνητος, αγύμναστος, μακριά από κάποιον που θύμιζε ακόμα και τον περσινό Σούλερ στον Ηρακλή. Μπορεί να πει κανείς ότι έβαλε 13 πόντους χθες. Ε και; Είναι εικόνα επαγγελματία καλαθοφαιριστή αυτή; Ή μήπως είναι δείγμα του πώς σκέφτεται πλέον το μπάσκετ και την καριέρα του; Κανένα πρόβλημα με αυτό, ο καθένας κάνει τις επιλογές του, ο Άρης, όμως, τι φταίει; 85.000 δολάρια θα στοιχίσει ο Σούλερ, το δεύτερο πιο ακριβό συμβόλαιο.
Και την ίδια στιγμή υπάρχει το άλλο παράδειγμα. Ο Δημήτρης Χαριτόπουλος, ο οποίος είναι 37 ετών, αλλά εχει κορμί παίκτη κάτω των 30 και χθες όσο βρέθηκε στο παρκέ κυνηγούσε κάθε φάση, κάθε μπάλα, με τα σωστά και τα λάθη του. Τουλάχιστον έχει όψη μπασκετμπολίστα και εκτιμάει τον εαυτό του.
Το παιχνίδι με τον Ιωνικό είναι “καμπανάκι” για όλους εντός ομάδας. Δεν είναι δικαιολογία ότι άρχισε αργά η προετοιμασία ή ότι ήρθαν αργά παίκτες ή ότι η ομάδα έχει δώσει λίγα φιλικά. Και σε άλλες ομάδες τα ίδια συμβαίνουν σε αυτό το περίεργο καλοκαίρι. Ίσως και χειρότερα, αλλά παρουσιάζουν στο παρκέ εικόνα εντελώς διαφορετική.
Ο Σάββας Καμπερίδης έχει πολλή δουλειά μπροστά του για να φτιάξει αυτό το γκρουπ παικτών σε σύνολο που θα παίζει κανονικό μπάσκετ κάποια στιγμή μέσα στη χρονιά. Μέχρι να συμβεί αυτό, η σκέψη όλων όσων είδαν το παιχνίδι χθες δεν μπορεί να είναι διαφορετική από το “ευτυχώς που υποβιβάζεται ένας και ενδεχομένως… κανένας, αν δεν εμφανιστεί ο Πανιώνιος”.
