Στις 26 Φεβρουαρίου 2011 ο Στίβεν Γουίτλ έπεσε στις ράγες του τρένου. Έβαλε τέλος στη ζωή του έχοντας ζήσει επί 22 χρόνια με τύψεις επειδή δεν χάθηκε στο Χίλσμπορο. Αυτός ήταν ο 97ος νεκρός της τραγωδίας.
Είχε αφήσει στο τραπέζι της κουζίνας όλα τα χαρτιά της ασφάλειάς του. Είχε σπρώξει τα κλειδιά του σπιτιού κάτω από την πόρτα. Δεν είχε πρόθεση να γυρίσει πίσω. Είχε συντάξει και την διαθήκη του. Για 22 χρόνια άφηνε χρήματα στην άκρη. Όσα μπορούσε. Σε εργοστάσιο υαλικών εργαζόταν, δεν ήταν μεγάλος ο μισθός, αλλά δεν τον ξόδευε και άσκοπα. Τελικά μάζεψε 61.000 λίρες. Τα άφησε στις οικογένειες των θυμάτων του Χίλσμπορο.
Ο οδηγός της αμαξοστοιχίας που έκανε το δρομολόγιο από το Southport στο Manchester Victoria είπε ότι στις 7:00 μ.μ. είδε έναν άνδρα να πετάγεται στις ράγες κοντά στον σταθμό Atherton. Δεν πρόλαβε να ανακόψει ταχύτητα.
Ένα τηλεφώνημα από το εργοστάσιο. Έκτακτο. Έπρεπε να πάει εσπευσμένα, κάτι είχε προκύψει. Και το παιχνίδι; Ήταν ο ημιτελικός του κυπέλλου Αγγλίας, η λατρεμένη του Λίβερπουλ αντιμετώπιζε στην έδρα της Σέφιλντ Γουένστντεϊ τη Νότινγχαμ Φόρεστ. Ο Στίβεν ήταν από τους πρώτους που πήρε εισιτήριο. Θα ήταν στο πέταλο με τους άλλους οπαδούς των «κόκκινων», φωνές, συνθήματα, τι υπέροχο ανοιξιάιτκο μεσημέρι θα ήταν αυτό. Δεν υπήρχε περίπτωση να το χάσει.
Κι, όμως, το έχασε. Έπρεπε να πάει στη δουλειά… Και το εισιτήριο; Το έδωσε στον κολλητό του. Ας πήγαινε, τουλάχιστον, αυτός όσο ο Στίβεν θα ήταν στο εργοστάσιο, ποιος ξέρει τι θα τον ήθελε το αφεντικό σαββατιάτικα…
Το μυαλό του ήταν στο γήπεδο, στο παιχνίδι, στην ομάδα. Ο Στίβεν θα ήταν εκεί. Σε αυτούς που σπρώχτηκαν, χτυπήθηκαν, ποδοπατήθηκαν. Θα ήταν νεκρός. Όπως ο φίλος του… Ο Στίβεν έζησε 22 χρόνια παλεύοντας με τους δαίμονες. Τον βασάνιζαν οι τύψεις επειδή ζούσε ο ίδιος και είχε στείλει έναν φίλο του στον θάνατο…
Δεν είπε ποτέ σε κανέναν τίποτα. Οι γονείς του, μετά τον θάνατό του, είπαν ότι δεν είχαν ιδέα για το τι περνούσε ο γιος τους. Μπροστά τους χαμογελούσε, ήταν ευδιάθετος, έδειχνε να έχει όρεξη για τη ζωή. Τον πρώτο καιρό του πρότειναν ψυχολογική υποστήριξη, αλλά την αρνήθηκε. Έλεγε ότι δεν είχε πρόβλημα.
«Πούλησε το εισιτήριό του σε έναν φίλο του, ο οποίος πήγε στο Χίλσμπορο για να παρακολουθήσει τη Λίβερπουλ και δυστυχώς ήταν ανάμεσα στα θύματα. Του προσφέραμε θεραπεία, αλλά δεν ήταν θετικός. Μας είπε ότι είχε στήριξη και δεν χρειαζόταν τη δική μας. Τον ρωτήσαμε για πιθανές αυτοκτονικές διαθέσεις, αλλά δεν είχε καμία» θα πει λίγους μήνες μετά την αυτοκτονία ο γιατρός του, Άσοκ Άτρεϊ.
«Το τραγικό περιστατικό που συνέβη τόσο καιρό πριν ακόμα αγγίζει τους ανθρώπους. Κυρίως για έναν άνθρωπο που ήταν τόσο ενθουσιώδης για το ποδόσφαιρο. Ήταν ένα μεγάλο μέρος της ζωή του και το να συσχετίζεις ένα τόσο τραγικό γεγονός με μία τόσο ευχάριστη ενασχόληση πρέπει να δημιούργησε πολλά προβλήματα στα χρόνια που ακολούθησαν» είπε η δικαστής Τζένιφερ Λίμινγκ.
«Ο Στίβεν πίστευε πάντα ότι το λάθος δεν ήταν των οπαδών. Αν η αλήθεια είχε αποκαλυφθεί όσο ζούσε ακόμα δεν θα είχε αυτοκτονήσει. Αισθανόταν ένοχος που είχε δώσει το εισιτήριό του, αλλά θα ήταν χαρούμενος για το φίλο του αν οι οπαδοί είχαν αθωωθεί. Και αυτό θα τον σταματούσε από το να έπεφτε σε κατάθλιψη» ήταν τα λόγια του πατέρα του.
Ο Στίβεν άντεξε μέχρι το 2011. Ήταν 50 χρόνων. Η οικογένειά του δεν αποκάλυψε ποτέ ποιος ήταν ο φίλος του Στίβεν που βρέθηκε στο Χίλσμπορο με το μοιραίο εισιτήριο…
