Πριν δυο μέρες δημοσιεύτηκε το παρακάτω άρθρο από το PRESSARIS. Αξίζει τον κόπο να επαναδημοσιευτεί λίγες ώρες πριν το καθοριστικό παιχνίδι με τον Πλατανιά:
Έτσι όπως τα έκανε κι έτσι όπως τον οδήγησαν (δικοί του αλλά κι εξωγενείς παράγοντες) μέχρι στιγμής, ο Άρης έφτασε να παίζει όλη τη χρονιά ή για να είμαστε ακριβείς, έφτασε να παίζει 100 χρόνια ιστορίας στα Χανιά κόντρα στον Πλατανιά την ερχόμενη Κυριακή.
Προφανώς οι παίκτες πρέπει να αντιληφθούν άμεσα οι παίκτες τι διακυβεύεται για τον Άρη στα Περιβόλια. Είναι αυτοί που μπορούν να γλιτώσουν τον Άρη από τον θάνατο. Κανένας άλλος. Εξάλλου και στην Κρήτη ο Άρης μπορεί πάλι να αντιμετωπίσει «ανθρώπινα διαιτητικά λάθη», μπορεί πάλι να έχει να δώσει άνιση μάχη και να πολεμήσει με λιγότερα όπλα, έχοντας ως μοναδικούς πολεμιστές αυτούς, τους συγκεκριμένους παίκτες. Όμως ακόμα κι έτσι μπορεί…
Κόντρα σε μια ομάδα που έγινε γνωστή μόλις πέρυσι. Μία ομάδα που μετράει ενάμιση χρόνο στα «σαλόνια». Μία ομάδα που οι φίλαθλοί της (αν υπάρχουν και δεν είναι απλώς κάτοικοι του συγκεκριμένου χωριού) πιθανότατα πριν τρία – τέσσερα χρόνια να πήγαιναν στο γήπεδο για να δουν τον Πλατανιά να παίζει με κάποιο άλλο χωριό της Κρήτης, ώστε να μπορούν σε περίπτωση νίκης να κάνουν καζούρα στους κοντοχωριανούς τους.
Είναι σκληρό για τον κόσμο και τους οπαδούς που αντιπροσωπεύει αυτός ο σύλλογος, να έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο ο Άρης, ώστε να πρέπει να παίξει για τη ζωή του κόντρα σε μια ομάδα όπως ο Πλατανιάς.
Μια ομάδα 100 ένδοξων χρόνων. Μια ομάδα εκατοντάδων χιλιάδων οπαδών. Μια ομάδα που είναι στην τελευταία θέση και παρ’ όλα αυτά έχει γεμάτο γήπεδο, με 15άρηδες, 25άρηδες, 35άρηδες και 50άρηδες, οι οποίοι μπορεί και να στερούνται από το υστέρημά τους για να έρθουν να δουν το νόημα της ζωής τους, το οποίο τους κόβει χρόνια ζωής όταν δεν τους κάνει τη χάρη να κερδίζει ομάδες σαν τον Πλατανιά. Μια ομάδα της οποίας τη φανέλα έχουν φορέσει τεράστιοι αθλητές. Μια ομάδα η οποία πριν ελάχιστα χρόνια στη Μαδρίτη και όχι μόνο έκανε την Ευρώπη να παραμιλάει.
Μια ομάδα που και τώρα δεν έχει μικρύνει, αλλά την μίκρυναν όσοι προσπάθησαν να πατήσουν πάνω της. Μια ομάδα που και τώρα έχει παιχταράδες στα μάτια των φίλων της. Παίκτες που απλά αδικούν τον εαυτό τους.
Κόντρα στον Πλατανιά πρέπει να παίξουν οι παίκτες αυτής της ομάδας, σαν παίκτες μιας μεγάλης ομάδας που πάει σαν φαβορί να πάρει αυτό που θέλει, απέναντι στο αουτσάιντερ. Απέναντι στη μικρή ομάδα. Ο Άρης πρέπει να έχει στόχο, πλάνο και σκοπό στο παιχνίδι του, να μην υποτιμήσει (όπως και να έχει δεν μπορεί να συμβεί αυτό) τον αντίπαλο, αλλά στο τέλος να τον έχει κερδίσει με οποιονδήποτε τρόπο. Με οποιοδήποτε κόστος. Όπως κάνουν οι μεγάλες ομάδες.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι οι παίκτες πρέπει να σκεφτούν, πως ακόμα κι αν ο Άρης δεν τα καταφέρει στο τέλος, αυτοί σίγουρα θα καταφέρουν να συνεχίσουν μια αξιοπρεπή καριέρα, έχοντας ως «διαβατήριο» την παρουσία τους στη μεγαλύτερη ομάδα της Μακεδονίας. Θα τα καταφέρουν λόγω του Άρη.
Για όλους τους παραπάνω λόγους πρέπει να σκεφτούν ότι τούτη τη φορά δεν θα ρισκάρουν τη δική τους καριέρα. Θα παλέψουν για κάποιες άλλες εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές, που την ίδια ώρα θα ιδρώνουν πιο πολύ από τους ίδιους και θα ξεφυσάνε από αγωνία. Διότι αν οι παίκτες παίξουν σαν οπαδοί είναι βέβαιο πως θα κερδίσουν. Αν δεν μπορούν τουλάχιστον ας παίξουν για τους οπαδούς μια φορά. Τους το χρωστάνε.
