Μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του Ανέστη Πεταλίδη δόθηκε στον Πάρι Καλημερίδη, στην εφημερίδα “Θεσσαλονίκη” με αφορμή την βράβευσή του από τον δήμο Αθηναίων. Στις 15 Μαρτίου 2010 ο “Πατριάρχης” του Άρη δήλωνε πως “έβαλα κι εγώ ένα λιθαράκι στο μεγαλείο του Άρη”. Κύριε Ανέστη δεν ήταν μόνο ένα, δεν ήταν μόνο λιθαράκι…
Η συνέντευξη του θρυλικού Ανέστη Πεταλίδη στην “Θεσσαλονίκη” στις 15 Μαρτίου 2010:
Μια εκδήλωση αποθέωση για τον “Πατριάρχη” του μπάσκετ του Άρη, Ανέστη Πεταλίδη, αλλά και για τους υπόλοιπους πέντε “σωματοφύλακες του μπάσκετ». Τον Φαίδωνα Ματθαίου, τον Μίμη Στεφανίδη, τον Κώστα Μουρούζη και τους Αλέκο και Γιάννη Σπανουδάκη. Περισσότεροι από 1.000 προσκεκλημένοι δημιούργησαν το αδιαχώρητο στο αμφιθέατρο του δημοτικού ραδιοφώνου της Αθήνας, «9,84» για να τιμήσουν με την παρουσία τους, αυτούς τους τόσο σημαντικούς ανθρώπους του αθλήματος. Εμείς υποδεχθήκαμε τον άνθρωπο σύμβολο του μπάσκετ του Άρη, την περασμένη Παρασκευή στο σιδηροδρομικό σταθμό κατά την επιστροφή του από την Αθήνα. Ο “Πατριάρχης” συνοδευόταν από την πιστή σύντροφο της ζωής του, Αίγλη Πεταλίδη και παρά την εμφανή κούραση δέχθηκε να μας μιλήσει.
Ανέστη, ήταν μια τεράστια εκδήλωση αυτή του δήμου Αθηναίων, που αν μη τι άλλο αποδεικνύει πόσο ανεκτίμητη ήταν η προσφορά η δική σου και των υπολοίπων πέντε στο μπάσκετ.
Άκου να σου πω καρντάσι (μια ζωή έτσι προσφωνεί τους φίλους του), τέτοια γιορτή δεν έχει ξαναγίνει. Όπως το λες, ήταν τεράστια. Μια πραγματική αποθέωση, αλλά όχι για μένα. Στο πρόσωπό μου, τιμήθηκε ο Άρης και το μπάσκετ της Θεσσαλονίκης. Αυτή είναι η αλήθεια. Εγώ απλώς έβαλα ένα λιθαράκι για το μεγαλείο του Άρη.
Μια ζωή σεμνός και ταπεινόφρων είσαι Ανέστη. Εσύ είσαι ένα σύμβολο και αυτή είναι η αλήθεια.
Είναι μεγάλη υπόθεση ένα ολόκληρο αμφιθέατρο γεμάτο από 1.000 άτομα να σε αποθεώνει όρθιο με ασταμάτητα χειροκροτήματα. Όχι μόνο εμένα, αλλά και τους υπόλοιπους μεγάλους παίκτες και προπονητές του παρελθόντος. Συγκινήθηκα πάρα πολύ. Δόξα τω Θεώ άντεξα για να επιστρέψω στην πόλη που έζησα τις μεγαλύτερες στιγμές της ζωής μου.
Όλες αυτές τις μέρες κάτω στην Αθήνα και κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, σίγουρα θα ήρθαν στο μυαλό σου διάφορες αναμνήσεις.
Μη μου κάνεις πλάκα. Εγώ τώρα είμαι ένα γεροντάκι, που να θυμάμαι τι έγινε πριν από 40, 50 και 60 χρόνια…
Δεν μπορεί, όλο και κάτι θα θυμάσαι από τα παλιά.
Τι να σου πω τώρα… Ότι παίζαμε μπάσκετ το 1948 σε γήπεδα με χώμα; Ότι ανεξαρτήτως καιρού, είτε έβρεχε είτε χιόνιζε οι αγώνες όλοι γίνονταν κανονικά, γιατί δεν υπήρχαν κλειστά γήπεδα; Είχαμε όμως ομαδάρες τότε. Εγώ στην αρχή έπαιζα στη ΧΑΝΘ που ήταν σχολή για το μπάσκετ και στη συνέχεια πήρα μεταγραφή για τον Άρη, όπου στην αρχή ήμουν παίκτης-προπονητής. Ήμουν παρών στην πρώτη ευρωπαϊκή έξοδο της ομάδας, το 1955, στο τουρνουά του Βιαρέτζιο στην Ιταλία. Θυμάμαι, τότε στην ομάδα έπαιζαν μεγάλοι παίκτες, όπως οι Μπουσβάρος, Γούσιος, Πετράκης, Μακρής, Μαλίδης, Πεντζαρόπουλος, μέχρι και ο Φαίδωνας Ματθαίου μας ενίσχυσε, που τότε βρισκόταν στην Αθήνα.
Να θυμηθώ τη συμμετοχή μας στο τουρνουά της Λιέγης το 1959, όταν και βγήκαμε πρώτοι. Ήταν τότε που ανέλαβα πρώτος προπονητής. Να μη σου πω για τα ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ στο κατάμεστο γήπεδο της ΧΑΝΘ για το πρωτάθλημα της Θεσσαλονίκης, ή για το πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα που διοργανώθηκε το 1959 στη ΧΑΝΘ και είχαμε βγει δεύτεροι.
Από το 1960 και μετά, δημιουργήσαμε μια αχτύπητη εφηβική ομάδα που έβγαινε συνεχώς πρωταθλήτρια Θεσσαλονίκης, γιατί έτυχε εκείνη την εποχή να βρεθεί στο σύλλογο μια φουρνιά παικτών (Ιωαννίδης, Κατριός, Τσίτουρας, Χατζόπουλος, Χατζησταύρου, Καλούδης, Αβάνογλου) που μαζί με τον αειθαλή Στέργιο Μπουσβάρο και αργότερα τους Παρίση, Αντωνακόπουλο, Ροδόπουλο και Χόρτη, δημιουργήσαμε μεγάλη ομάδα. Από κει και πέρα, εσύ τα θυμάσαι καλύτερα. Γράψτα μόνος σου…
Δεν θα ξεχάσω όμως τη μεγάλη προσπάθεια που έκανες για να φέρεις στον Άρη, τον Παπαγεωργίου και τον Αλεξανδρή.
Κάναμε διάφορα κόλπα για να τους… ψήσουμε (διοίκηση Αναγέννησης και παίκτες) γιατί είχαμε απέναντί μας τον ΠΑΟΚ και τον Ορέστη Αγγελίδη. Έγινε πραγματική μάχη, αλλά τελικά φόρεσαν την κίτρινη φανέλα και μπήκαν οι βάσεις για να δημιουργηθεί αργότερα η “αυτοκρατορία” με την κατάκτηση του πρωταθλήματος το 1979.
Εσύ όμως ήσουν αυτός που είχε και την έμπνευση, σε συνεννόηση με τον Γεωργιάδη, να κάνεις προπονητή του Άρη, τον Γιάννη Ιωαννίδη. Εσύ ήσουν αυτός που έδωσε μάχη στις μαραθώνιες συνεδριάσεις του Ερασιτέχνη να μείνει ο Γκάλης στον Άρη και να ξεκινήσει το έπος της “αυτοκρατορίας”.
Εμένα δεν πρέπει να μου τα λες αυτά. Εσείς οι δημοσιογράφοι θα πρέπει να τα μάθετε και να τα γράφετε. Είναι δική σας δουλειά. Την ιστορία δεν μπορεί κανείς να την παραχαράξει.
Ανέστη, πες μου κάτι τελευταίο. Στο περιθώριο της εκδήλωσης βγήκε καμιά είδηση;
Να σου πω την αλήθεια, ο Γιάννης Ιωαννίδης, με συγκίνησε. Είπε δημόσια, ότι εγώ δίδαξα το πρέσινγκ στον Άρη και πολλά άλλα. Αλλά εξέφρασε και το παράπονό του, ότι δεν τον πληρώναμε.
Και τον αιφνιδιασμό όμως, εσύ επέμενες να τον εφαρμόσει ο Άρης.
Να σου πω την αλήθεια καρντάσι. Τον αιφνιδιασμό, τον αντέγραψα από ένα παιχνίδι του Πανελλήνιου. Να μην ξεχάσω να σου πω, πως το αυτί μου έπιασε τον Κακλαμάνη να λέει πως ο Ιωαννίδης θα πάει για δήμαρχος Θεσσαλονίκης.
Είναι αλήθεια, ότι ο “ξανθός” παραμένει το αγαπημένο σου παιδί;
Αφού το λες εσύ, έτσι θα είναι. Άκου, φίλε μου. Το αίμα νερό δεν γίνεται.
Τι θυμάται ο “Πατριάρχης”
Ο Ανέστης Πεταλίδης κάνει ένα προσωπικό φλας μπακ στην ανεπανάληπτη διαδρομή του, στα κοινά του Άρη και θυμάται…
“Τον Μάιο του 1959 πήγαμε στη Λιέγη σε ένα διεθνές τουρνουά και βγήκαμε πρώτοι. Στην επιστροφή μας έγινε υποδοχή ηρώων. Έγινε πομπή αυτοκινήτων από τους Ευζώνους με κατάληξη την πλατεία Αριστοτέλους, η οποία ήταν κατάμεστη από κόσμο. Η φιλαρμονική του δήμου έπαιζε εμβατήρια. Μιλάμε για απίστευτο παραλήρημα, σα να είχαμε πάρει το πρωτάθλημα Ευρώπης. Μετά τη φιέστα ακολούθησε γεύμα στο Όλυμπος-Νάουσα με όλη την ομάδα (Γούσιος, Μακρής, Διονυσόπουλος, Πετράκης, Φουρουντζόπουλος, Δέδες, Παπαδάκης, Κωνσταντάρας, Μπουσβάρος, Λόλας)”.
“Στα τέλη της δεκαετίας του ’50, έφερε στις προπονήσεις του Άρη τον Γιάννη Ιωαννίδη, ο συμμαθητής του στην πέμπτη δημοτικού, Σουντουλίδης. Τότε ήταν 13 ετών και ο “ξανθός” ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής. Αλλά επειδή ο Σουντουλίδης του έκανε πλάκα ότι το μπάσκετ είναι δύσκολο άθλημα και δεν μπορεί να το παίξει, ο Ιωαννίδης τσίμπησε και ήρθε στο γήπεδο του Άρη. Τότε ήταν στην παραλία στο ύψος του κινηματογράφου «Αθήναιον». Από τότε, δεν έλειψε από καμία προπόνηση. Ήταν πραγματικός ηγέτης”.
“Υπήρχε μεγάλη φτώχεια στη δεκαετία του ’50 και στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Όταν έρχονταν τα αεροπλανοφόρα του 6ου στόλου και παίζαμε φιλικά με τα Αμερικανάκια, όλες οι μπάλες του μπάσκετ εξαφανίζονταν. Τους τις παίρναμε χωρίς να καταλάβουν πώς”.
“Το 1978, είναι αλήθεια ότι εισηγήθηκα στον τότε πρόεδρο του Άρη, Απόστολο Γεωργιάδη να πάρει προπονητή στην ομάδα, τον Γιάννη Ιωαννίδη. Ήμουν σίγουρος ότι ο “ξανθός” θα διέπρεπε και από τον πάγκο”.
“Όταν ο Γκάλης ήρθε να κάνει την πρώτη προπόνηση στον Άρη, έψησα τον Αλεξανδρή να τον μαρκάρει πολύ δυνατά για να δούμε πώς θα αντιδράσει. Τότε ο Βαγγέλης μου είπε: ‘Ανέστη, αυτός δεν παίζεται, είναι άλλο πράγμα”.
