Η «γιορτή» της Κυριακής με τον Παναθηναϊκό άφησε αρκετούς… θλιμμένους, που δεν μπορούν να αφεθούν στη χαρά και παραμένουν βυθισμένοι στη μιζέρια των προηγούμενων άσχημων αποτελεσμάτων. Η περίσταση, όμως, προσφέρεται για περισσότερη αισιοδοξία και για λιγότερη κριτική διάθεση απέναντι σ’ όλα τα στραβά και ανάποδα της ομάδας!
Αυτά και άλλα πολλά λέει στο blog του ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, με σαρκαστική διάθεση απέναντι σε όσους Αρειανούς δεν αφήνουν τον εαυτό τους -αλλά και τους άλλους- να απολαύσουν χωρίς αναστολές τον προχθεσινό θρίαμβο…
Επιτέλους ήρθε η πολυπόθητη νίκη. Το ωραιότερο απ’ όλα, είναι ότι ήρθε απέναντι στην πιο φορμαρισμένη ομάδα του πρωταθλήματος, που «έσπασε πλάκα» σε δύο από τις δυσκολότερες έδρες της Ελλάδας.
Επιτέλους νιώσαμε κι εμείς ότι αυτή η ανώτερη δύναμη εκεί πάνω, γύρισε και μας κοίταξε λιγάκι, μετά από την εκνευριστική αδιαφορία που είχε δείξει δύο μήνες τώρα.
Επιτέλους ξυπνήσαμε μια Δευτέρα και δεν είδαμε σαν καταναγκαστικό έργο το να ανοίξουμε το ραδιόφωνο και να ακούσουμε τις αγαπημένες μας αθλητικές εκπομπές.
Επιτέλους, περνώντας από το περίπτερο της γειτονιάς, δεν γυρίσαμε το κεφάλι από την άλλη μεριά για να μην δούμε τα εξώφυλλα.
Επιτέλους έγινε επιστροφή της καζούρας σε όσους μας είχανε «πεθάνει» τόσο καιρό τώρα με τα άτυχα αποτελέσματα.
Επιτέλους μια εβδομάδα ηρεμίας έρχεται και η μιζέρια που μας έτρωγε θα δώσει τη θέση της στην αισιοδοξία. Όχι για όλους όμως.
Μπορώ να το εξηγήσω μόνο σαν μια εσωτερική ανθρώπινη ανάγκη. Μια ανωμαλία του γενετικού μας κώδικα, κρυμμένη πολύ – πολύ καλά ανάμεσα στα εγκεφαλικά κέντρα της «Ορθής και ανεπηρέαστης κρίσης» και «Απονομής ηθικής δικαιοσύνης».
Κάποιοι το θεωρούν σαν διαστροφή. Δεν θα διαφωνήσω, ούτε όμως θα συμφωνήσω 100%. Βλέπετε, τα τελευταία χρόνια οι ατυχίες της απώλειας τίτλων την τελευταία ουσιαστικά στιγμή, έχουν σκαλίσει τους νευρώνες ευτυχίας του εγκεφάλου και έχουν ανακατευθύνει το ερέθισμα της χαράς στο κέντρο μιζέριας.
«Δηλαδή για ποιο λόγο την Κυριακή παίξανε έτσι και… μασούσανε τους αντιπάλους, αλλά μέχρι τώρα μας βγάζανε την Παναγία και μας κάνανε να σαλτάρουμε με τις εμφανίσεις τους;».
Αυτό ακούω σχεδόν παντού από χθες. Στα FM, στην τηλεόραση, στα κείμενα σε blogs, οπουδήποτε υπάρχει η ελευθερία του λόγου. Και είναι η επιτομή της λαϊκής μας ρήσης «Βλέπω το δέντρο και χάνω το δάσος».
Ο καθένας, έτοιμος να κάνει το δικηγόρο του διαβόλου υπερασπιζόμενος τη Μιζέρια, αντί να αφήσει τον εαυτό του να χαρεί χωρίς αναστολές μια μεγάλη εμφάνιση και νίκη της ομάδας μας απέναντι στον πρωτοπόρο του πρωταθλήματος, ο οποίος μέχρι τώρα είχε τρομοκρατήσει πολύ κόσμο με τις δικές του εμφανίσεις.
Βλέπετε, είναι… πολύ συχνό φαινόμενο να έχουμε τέτοιου είδους νίκες με τέτοιο εκκωφαντικό τρόπο τα τελευταία χρόνια, που είπαμε κι εμείς «Ε, δεν πάει στο διάολο, ας κάνουμε λίγη αντικειμενική κριτική για τη μέχρι τώρα πορεία μας στο πρωτάθλημα».
Μέχρι τώρα, ήσασταν όλοι θιασώτες της πεποίθησης «Γίνετε σαν εμάς στην κερκίδα και αισιοδοξείτε σαν εμάς». Τώρα, αν γίνει αυτό, ζήτω που καήκαμε.
Συνεχίζω να φωνάζω φανατικά «Τα παιδιά στην κερκίδα είναι η μόνη σου ελπίδα». Μετά, σχεδόν αυτόματα και με διάθεση χαριεντισμού μου έρχεται στο μυαλό το… «Είσαι η ελπίδα μας, π*δα, π*δα, π*δα μας».
