Θα μπορούσε να είναι τίτλος ταινίας δράσης, αλλά είναι μια αληθινή ιστορία φρίκης! Ο Όγκο Αντεγκμπόγιε του Άρη αφηγείται τη συνταρακτική ιστορία του σε μια διαφορετική συνέντευξη στο sdna.gr και τον Κώστα Σωτηρίου. Πώς η «Δόξα του Θεού» έζησε 4 μήνες στην κόλαση;
Η αλήθεια είναι ότι γνωρίζαμε κάποια περιστατικά που έχουν σημαδέψει τη ζωή του Αντεγκμπόγιε. Ο ίδιος, όμως, δεν είχε θελήσει ποτέ να αφηγηθεί την ιστορία της ζωής του και έτσι το τηλεφώνημα στον βρετανικό αριθμό του γύρω στις δέκα το βράδυ της Κυριακής (1/2/2015), λίγες ώρες μετά την επικράτηση (62-57) επί του ΠΑΟΚ στο Αλεξάνδρειο, ήταν κάπως περίπλοκο. Μετά τις πρώτες συστάσεις _ να διευκρινίσουμε ότι ήταν η πρώτη φορά κατά την οποία επικοινωνούσαμε με τον διεθνή γκαρντ του Αρη _ του απευθύναμε ευθέως το ερώτημα: «Στην καριέρα σου θα δώσεις πολλές συνεντεύξεις που θα αφορούν την αγωνιστική δράση. Θέλεις να μιλήσεις για πρώτη φορά για κάτι που ελάχιστοι άνθρωποι έχουν υποβάλει τον εαυτό τους για να εκπληρώσουν το όνειρό τους; Θέλεις να μιλήσεις για τους τέσσερις μήνες στο Λόρενμπεργκ;»…
Απαραίτητη σημείωση: Κατά την υποβολή του κρίσιμου ερωτήματος και καθ’ όλη τη διάρκεια της ωριαίας κλήσης, κοιταζόμασταν στα μάτια με τη βοήθεια του «Face Time». Σε διαφορετική περίπτωση, είναι πολύ δύσκολο να «μιλήσει» ο οποιοσδήποτε, πόσω μάλλον ένας άγνωστος, στην ψυχή του άλλου. «Ναι, γιατί όχι;», αποκρίθηκε με ένα μεγάλο χαμόγελο, που όμως δεν έκρυβε χαρά, αλλά ίσως σαρκασμό. «Να ξέρεις, όμως, δεν θα είναι εύκολο για μένα να εκφράσω με λόγια αυτά που έζησα και για σένα, πίστεψέ με, να αποτυπώσεις στο χαρτί αυτά που έχουν συμβεί. Αν είσαι σίγουρος ότι θέλεις να το κάνεις, προχωράμε»…
«ΟΚ λοιπόν, αρχίζουμε», ήταν η άμεση ανταπόκριση και κάπως έτσι άρχισε η εξομολόγηση. «Γεννήθηκα στη Νιγηρία, σε μια πόλη που λέγεται Ιμπάνταν. Το όνομα που μου έδωσαν είναι Ogooluwa και σημαίνει… ‘glory of God’, ‘η δόξα του Θεού’. Οταν ήμουν τριών ετών, οι γονείς μου αποφάσισαν να μεταναστεύσουν στο Λονδίνο, όπου ζήσαμε για περίπου πέντε χρόνια, όταν πήραν την απόφαση να επιστρέψουμε όλοι μαζί στη Νιγηρία. Μείναμε για άλλα τέσσερα χρόνια εκεί και σε ηλικία 12 ετών ξαναπήγαμε στο Λονδίνο, όπου έζησα μέχρι τα 17», λέει ο Αντεγκμπόγιε και εξηγεί ότι αυτές οι μετακινήσεις της οικογένειάς του έγιναν για προσωπικούς λόγους του πατέρα του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ως παιδί πέρασε ανυπέρβλητες δυσκολίες, όπως πχ ο Γιάννης Αντετοκούνμπο και η οικογένειά του. «Δεν αντιμετωπίσαμε ούτε φτώχεια, ούτε τέτοιου είδους προβλήματα. Ημασταν μια κανονική οικογένεια. Οι γονείς και τα τρία παιδιά τους, εγώ, η μεγαλύτερη αδερφή μου και ο αδερφός μου».
Σε ηλικία 12 ετών αρχίζει η ενασχόλησή του με τον αθλητισμό στο Μπρίξτον, «και όπως καταλαβαίνεις, δεν ήταν το μπάσκετ το πρώτο μου σπορ, αλλά ζώντας στο Λονδίνο, το ποδόσφαιρο και το ράγκμπι. Μάλιστα, στο ράγκμπι ήμουν πάρα πολύ γρήγορος, οι αντίπαλοί μου δυσκολεύονταν να με πιάσουν, αλλά ένας άτσαλος παίκτης προσγειώθηκε στο χέρι μου και από τη στιγμή που μου έσπασε το δάχτυλο, πήρα την απόφαση να τα παρατήσω». Τότε, γύρω στα 15 και για τα επόμενα 2,5 χρόνια, έστρεψε το ενδιαφέρον του στο μπάσκετ, πραγματοποιώντας μάλιστα πολύ καλές εμφανίσεις με τους Μπρίξτον Τόπκατς, όπου αγωνιζόταν ο μετέπειτα σταρ του ΝΒΑ Λούολ Ντενγκ, καθώς και οι Μάθιου Μπράιαν και Τζάστιν Ρόμπινσον, όλοι φιλαράκια του.
«Μπασκετικά δεν είχα μέλλον στο Λονδίνο. Δεν είχα, όμως, και τα χρήματα για να πάω στην Αμερική. Τότε, λοιπόν, βρέθηκε ένας γνωστός μου και μου είπε ότι ένας προπονητής αναζητούσε έναν πόιντ γκαρντ για την ομάδα Λυκείου, που είχε αναλάβει, σε κάποιο μέρος της Βόρειας Καρολίνας. Το όνομα του σχολείου ήταν Λόρενμπεργκ…». Είναι η στιγμή, που ο συνομιλητής του έχει αγωνία να μάθει για αυτό το περιβόητο σχολείο. «Και τότε ήρθε για σένα η καταστροφή;», τον ρωτήσαμε, αλλά η απάντηση ήταν αποστομωτική: «Η λέξη καταστροφή ωχριά μπροστά σε όσα έζησα εκεί. Ούτε καν η λέξη εφιάλτης! Τι θέλεις να σου πω; Οτι για 150 παιδιά υπήρχαν δύο τουαλέτες; Οπου δεν υπήρχε χαρτί υγείας και αντί για πόρτα μια κουρτίνα, που την έπαιρνε ο αέρας; Οτι τόσοι μαθητές, που μέναμε εκεί, είχαμε δύο ντουζιέρες, οι οποίες ήταν βουλωμένες και τα βρομόνερα έφταναν μέχρι τα γόνατα; Το ξέρεις ότι στο δωμάτιό μου κοιμόμουν με τα ρούχα, γιατί κάθε βράδυ άκουγες κάποιον να προσπαθεί να παραβιάσει την κλειδαριά για να σου κλέψει τα πράγματα;»…
Σοκ. «Οσο για το φαγητό; Δεν υπήρχε φαγητό! Μας βάζανε μια κουταλιά της σούπας σάλτσα μήλου, ούτε στη φυλακή να ήμασταν. Ηθελα να παίξω, όμως, μπάσκετ και τα υπέμεινα όλα αυτά επί τέσσερις μήνες. Πεινούσα, ξέρεις τι σημαίνει πεινούσα; Αλλά δεν μπορούσα να φύγω, γιατί αν απέστρεφα στο Λονδίνο, τέρμα οι ευκαιρίες για μια καριέρα στο μπάσκετ, που τόσο αγαπούσα. Τέρμα και τα λεφτά για δεύτερο εισιτήριο. Οπότε έμεινα εκεί, στην κόλαση. Για να καταλάβεις πόσο φρικτά πέρασα, θα σου πω τι γινόταν στην ομάδα. Ο κόουτς δεν με έβαζε πολύ, αλλά και όταν με έβαζε, δεν είχα ενέργεια για να παίξω, αφού πεινούσα. Θυμάμαι ότι έπαιρνε τους παίκτες της βασικής πεντάδας και τους πήγαινε για φαγητό μυστικά από εμάς. Και φυσικά μόνο αυτοί ή κυρίως αυτοί έπαιζαν στους αγώνες, αφού εμείς δεν αντέχαμε».
«Οσο για το μάθημα; Αλλη απίστευτη εμπειρία. Στην αίθουσα δεν ερχόταν δάσκαλος. Ηταν μόνο οι μαθητές», θυμάται ο Αντεγκμπόγιε και κάνει μια μεγάλη παύση. «Δεν ξέρω πώς να στο πω αυτό. Και δεν ξέρω αν μπορείς να το γράψεις». Τον διαβεβαιώσαμε ότι για καθετί υπάρχει τρόπος, ώστε να μπορεί να γραφτεί και αφού έθεσε ξανά σε λειτουργία τον μηχανισμό της αφήγησης, περιέγραψε μια ανατριχιαστική σκηνή, που σοκάρει. «Είχαν περάσει δύο εβδομάδες και έπρεπε να κάνω μπάνιο. Είναι η στιγμή που όσο και αν το αποφεύγεις, πρέπει οπωσδήποτε να μπεις σε αυτή την τρισάθλια ντουζιέρα για να πλυθείς. Στέκομαι, λοιπόν, με την πετσέτα μου και αισθάνομαι ακριβώς από πίσω μου έναν θηριώδη τύπο, που θέλει να μου ριχτεί. Δεν ξέρω ποιες ήταν οι προθέσεις του, ίσως να ήθελε να με τρομοκρατήσει. Γύρισα και τον κοίταξα με τέτοια επιθετικότητα, ώστε αμέσως κατάλαβε ότι δεν μπορεί να τα βάλει μαζί μου. Γυάλιζε το μάτι μου και ειλικρινά, έπειτα και από αυτό, δεν ήμουν βέβαιος τι ήμουν ικανός να κάνω»…
«Το θέμα έληξε και έπειτα από μερικές μέρες, ενώ είχαμε μάθημα, ο ίδιος τύπος μπαίνει στην τάξη μας και προστάζει όλους τους μαθητές να βγουν έξω. ‘’Εκτός από σένα’, μου είπε και προς στιγμήν νόμισα ότι ήθελε να πλακωθούμε εξαιτίας του συμβάντος στις ντουζιέρες. Αντιθέτως, κάθισε δίπλα μου και έβαλε τα κλάματα! Τότε κατάλαβα πόσο μεγάλο τρελάδικο ήταν εκείνο το μέρος. Ενας τεράστιος τύπος σαν κι αυτόν να κλαίει σαν μωρό παιδί και να μου λέει πως δεν αντέχει άλλο εκεί μέσα. Η πλάκα είναι ότι με αυτό το παιδί γίναμε και ακόμη είμαστε φίλοι, αλλά δεν αναφέρω το όνομά του για ευνόητους λόγους, αφού πρόκειται για εν ενεργεία αθλητή! Στο Λόρενμπεργκ έμεινα τέσσερις μήνες, αλλά μου φάνηκε σαν τέσσερα χρόνια. Αναρωτιέμαι τι είδους άνθρωποι αποφοίτησαν από αυτό το Λύκειο. Ενας μήνας σε αυτές τις συνθήκες ήταν αρκετός για να επηρεάσει κάθε ανθρώπινη οντότητα. Πόσω μάλλον ένας χρόνος ή και περισσότερο. Ευτυχώς, στο Μπρίξτον είχα γνωρίσει έναν απίθανο άνθρωπο, τον Τζος Νόκιμσον, που εκείνη την εποχή εκπροσωπούσε τον Λούολ Ντενγκ»…
«Είχαμε γνωριστεί στο ετήσιο All Star Game, που διοργανωνόταν στο Μπρίξτον, με τη συμμετοχή πρώην και νυν παικτών του. Εμαθε, λοιπόν, για την κατάσταση στο Λόρενμπεργκ, για να είμαι ακριβής του τηλεφώνησα εγώ μετά από καιρό, γιατί τους πρώτους μήνες δεν είχα τηλέφωνο, και…», άλλη μια παύση, συναισθηματική αυτή τη φορά, για τον Νόκιμσον, που μαζί με τον άσο των Μπουλς, των Καβαλίερς και των Χιτ ήταν κάτι σαν φύλακας άγγελος στη ζωή του! «Δεν έχω λόγια για να ευχαριστήσω αυτό τον άνθρωπο, αλά φυσικά και τον Λούολ, που με αντιμετώπισε σαν αδερφό του. Ο Τζος τις πρώτες εβδομάδες, αφού έμαθε τι περνάω, μου έστελνε κουτιά με φαγητό, κουβέρτες και ένα μαξιλάρι, που δεν είχα, όλα τα απαραίτητα. Ηταν απίστευτα συναισθηματικό όταν άνοιγα κάθε εβδομάδα το κουτί με τα τρόφιμα. Ηταν ένας άγγελος στη ζωή μου. Πλησίαζαν, λοιπόν, τα Χριστούγεννα του 2006 και με κάλεσαν στο σπίτι του Λούολ στο Σικάγο. Περάσαμε τέλεια. Από την κόλαση βρέθηκα στον παράδεισο ελπίζοντας ότι δεν θα μου ξανατύχαινε τέτοια κόλαση. Ο Τζος με έστειλε με δικά του έξοδα στο Λονδίνο για να δω τους δικούς μου και στις 7 Ιανουαρίου 2007, δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την ημερομηνία, μου έδωσε το κλειδί του σπιτιού του στο Σικάγο, ώστε να μείνω εκεί όσο αυτός θα ήταν στο Ντιτρόιτ για επαγγελματικούς λόγους. Το έχω ακόμη αυτό το κλειδί! Παράλληλα, τηλεφωνούσε σε όλους τους γνωστούς του αναζητώντας σχολείο για να συνεχίσω μακριά από το Λόρενμπεργκ. Οταν με πήρε τηλέφωνο και μου είπε το όνομα του Λυκείου, είπα μέσα μου ‘αυτό είναι’. Και ας πήγαινα στην άλλη άκρη των ΗΠΑ, στο Λας Βέγκας, για να φοιτήσω και να αγωνιστώ στο Νο.1 σχολείο της εποχής, το ονομαστό Φίντλεϊ Πρεπ».
«’Αναχωρείς αύριο’, μου είπε ‘για το Βέγκας’. Αλλη τρομερή εμπειρία και αυτό. Οταν προσγειώνεσαι στο Βέγκας, βλέπεις όλα τα φώτα της πόλης. Πρόκειται για υπερθέαμα. Την ώρα της προσγείωσης, λοιπόν, δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου και έβαλα τα κλάματα. Θυμόμουν την κόλαση και εκείνη τη στιγμή τα φώτα του παραδείσου με συνεπήραν. Είχα να διανύσω τεράστια απόσταση, αλλά τα κατάφερα. Πόσο καλό μου έκανε το Φίντλεϊ. Και ως αθλητή και ως άνθρωπο, ως μαθητή εννοώ, γιατί έπρεπε να διατηρεί κανείς πολύ υψηλούς βαθμούς για να είναι στην ομάδα μπάσκετ. Είχε πολύ αυστηρούς κανόνες, αλλά αντεπεξήλθα. Μόνο που μια νέα ατυχία ήρθε για να με συνθλίψει άλλη μια φορά. Ενώ με ήθελε το Πανεπιστήμιο Τέξας Στέιτ, την τελευταία στιγμή έκανε πίσω και εγώ έπρεπε μέσα σε μια εβδομάδα να έχω βρει κολέγιο, ειδάλλως έληγε η βίζα μου και έπρεπε να γυρίσω στο Λονδίνο. Πάλι, όμως, ο Τζος έκανε το θαύμα του βρίσκοντάς μου ένα Τζούνιορ Κόλετζ στο Κολοράντο».
Η συνέχεια είναι γνωστή. Δύο χρόνια στο Λαμάρ Κομιούνιτι Κόλετζ και εν συνεχεία προαγωγή για το Σεντ Μποναντβέντσουρ, όπου αγωνίστηκε δύο χρόνια και αποφοίτησε με πτυχίο στην ψυχολογία, όπως ο Ποπς Μενσά-Μπονσού. «Σοβαρά μιλάς; Και ο Ποπς σπούδασε ψυχολογία; Είναι απίστευτο. Με το σχολείο του Ποπς είχαμε μεγάλη αντιπαλότητα, όταν παίζαμε στο Λονδίνο. Εκείνος ζούσε στο ανατολικό Λονδίνο και εμείς στο νότιο. Είχαμε φοβερά ντέρμπι με το σχολείο του. Κατά σύμπτωση, με τον Ποπς παίξαμε και στην ίδια Περιφέρεια, την Atlantic 10, όσο φοιτούσαμε στην Αμερική, εκείνος με το Τζορτζ Ουάσινγκτον και εγώ με το Σεντ Μποναντβέντσουρ. Και πώς τα φέρνει η ζωή, ε; Εκείνος στην ΑΕΚ και εγώ στον Αρη», αναρωτήθηκε μεγαλοφώνως ο Ογκο, ο οποίος μετά την αποφοίτηση πραγματοποίησε τα πρώτα επαγγελματικά βήματά του στην Κύπρο (ΑΠΟΕΛ και ΕΘΑ Εγκωμης), ενώ τη σεζόν 2013-14 φόρεσε τη φανέλα της Νέας Κηφισιάς.
«Πιστεύω ότι μπορώ να φτάσω ψηλά. Δεν σταματάω να ονειρεύομαι. Ισως αν ήμουν Αμερικανός, να είχα πετύχει περισσότερα, γιατί όσο να ‘ναι, αντιμετωπίζεται ως ταμπού το να είσαι βρετανός μπασκετμπολίστας. Τα εμπόδια, όμως, που συνάντησα για να φτάσω ως εδώ με έχουν κάνει πιο δυνατό και δεν το βάζω κάτω. Παλεύω για το καλύτερο και αυτό κάνω σε κάθε ματς του Αρη. Είναι η πρώτη χρονιά μου, μαθαίνω την ομάδα, την ιστορία και τη φιλοσοφία του προπονητή και συνεχώς αισθάνομαι ότι βελτιώνομαι. Για να είμαι ειλικρινής, μαθαίνω και ελληνικά. Ηδη μπορώ να διαβάσω και να καταλάβω σχεδόν τα πάντα. Μην με ρωτήσετε πώς. Το παλεύω. Άλλωστε, όλη η ζωή είναι μια διαρκής πάλη», ήταν η τελευταία αποκάλυψη του Ογκο Αντεγκμπόγιε, τον οποίο έβλεπαν… τρεις γυναίκες στο Παλαί: «Η σύζυγός μου, η κόρη μου και η μπέμπα που περιμένουμε τον Μάιο, οπότε έπρεπε να παίξω καλά εναντίον του ΠΑΟΚ», αστειεύτηκε γελώντας δυνατά και αφού αποχαιρέτισε ευγενικά, έτρεξε στις μεγάλες αγάπες της ζωής του…
Πηγή: sdna.gr
