Μια νέα συνεργασία ξεκίνησε εδώ και μέρες στο PRESSARIS. Νέος σχολιογράφος blog-ΑΡΗ με ξεχωριστό τρόπο την κιτρινόμαυρη επικαιρότητα. Ξεχωριστό κι ανατρεπτικό το… προσωνύμιο του: Χιούι! Μέσα από το PRESSARIS θα καταθέτει τις δικές απόψεις. σκέψεις, προβληματισμό! Μείνετε συντονισμένοι…
—————————————————————————————————————————————————————
Συχνά, μιλάμε από αυτή την γωνιά του κορυφαίου κιτρινόμαυρου site, του pressaris.gr , εκ των υστέρων.
Σήμερα, δύο μέρες πριν το σημαντικό παιχνίδι του Άρη απέναντι στην Α.Ε.Κ., με την νέα δυναμική που αυτή αναπτύσσει λόγω γηπέδου και όχι μόνο, απλώνουμε κάποιες σκέψεις, αλλάζοντας την σειρά.
Ένα ποδοσφαιρικό ρητό λέει πως οι νίκες τρέφουν τις ομάδες, οι βαθμοί τους δίνουν την ώθηση και το κίνητρο, η επιτυχία της κάθε εβδομάδας “ταΐζει” την αυτοπεποίθηση και τον ποδοσφαιρικό εγωισμό των παιχτών. Τους δυναμώνει, τους κάνει να πιστεύουν. Στον εαυτό τους. Στον στόχο. Στο σύνολο. Ένα περισσότερο όταν το ρόστερ, το γκρουπ, το σύνολο είναι στην διαδικασία του να γίνει ομάδα. Μέσω αυτής της συνθήκης, των επιτυχημένων αποτελεσμάτων, του βάρους που προστίθεται στην φανέλα, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για να διεκδικούνται πράγματα απ’ το κάθε επόμενο ματς. Παιχνίδι το παιχνίδι, που λέμε…
Θωράκιση
Αυτή η πραγματικότητα, στα πολλά χρόνια που παρακολουθώ τον Άρη, δημιουργήθηκε τα τελευταία και συγκεκριμένα άρχισε να γίνεται κτήμα της ομάδας στην πρώτη σαιζόν με τον Άκη Μαντζιο στο τιμόνι της. Ένας προπονητής Έλληνας που, γνωρίζοντας το περιβάλλον του πρωταθλήματος, αλλά και του Άρη, στον οποίο διετέλεσε αρχηγός, επέλεξε τον ασφαλή δρόμο. Αυτόν που έλεγε πως θα θωρακίσει τα μετόπισθεν, το γνωστό “κράτα πίσω το μηδέν”. Η ποιότητα απ’ την μέση και μπροστά έδινε το “μισό -μηδέν” υπέρ μας και έτσι ταΐζονταν η βαθμολογική… πείνα, έρχονταν τα τρίποντα, βήμα βήμα καθιερώνονταν η συνείδηση εντός των αποδυτηρίων και των παιχτών πως “μπορούμε”. Η αυτοπεποίθηση, που αναφέρθηκε αρχικά. Μέσω της θωράκισης. Περιγράφεται η διαδικασία.
Με την έλευση Μπούργος, επικράτησε η λογική του “να παίξει άμεσο, επιθετικό ποδόσφαιρο η ομάδα και να αποβάλει την φοβικότητα, αυτή της νίκης με το στανιό”. Μια πραγματικότητα που ίσχυε με τον Έλληνα προπονητή. Και έως ένα σημείο αυτό προέκυψε. Το προδίδουν τα νούμερα, οι αριθμοί. Σε 18 αγώνες, 12 νίκες. Όλη αυτή η κουβέντα γίνεται γιατί πρέπει να δούμε πώς φτάσαμε και είμαστε εδώ και κατόπιν αυτού στο τι άλλαξε και πώς θα πορευτούμε στο μετά.
Σημείο καμπής, κρίσιμο παιχνίδι που, φέρεται να, πάρθηκαν αποφάσεις υπήρξε αυτό του κυπέλλου, στην Λαμία. Ένας αγώνας που ο Έλληνας τεχνικός είδε τα βαριά χαρτιά του, τον Αμπουμπακάρ Καμαρά και τον Μπρούνο Γκάμα να αστοχούν σε δύο πέναλτι, σε κανονική διάρκεια και στην τελευταία φάση της παράτασης και να επέρχεται ένας αποκλεισμός που δύσκολα διαχειρίζονταν από μια οικογένεια που έβλεπε έναν στόχο, στα όρια της εμμονής, να χάνεται με τραγικό τρόπο.
Ήταν το παιχνίδι στο οποίο η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, τα social media, η ευχή και κατάρα της εποχής, καταφέρθηκαν εναντίον δικαίων και αδίκων και πολλοί παίχτες κρίθηκαν ως ανεπαρκείς ή… λούζερς. Μία κριτική, λάθος, που ο κόσμος δικαιούται να κάνει, αλλά η διοίκηση πρέπει και οφείλει πάντα να φιλτράρει καλύτερα. Εκεί, κρίθηκε πως τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν. Να χτιστεί καινούργια ομάδα, καθώς η προηγούμενη έκλεινε κύκλο, σχεδόν τετραετίας. Όχι και τόσο παράλογο, αν το καλοσκεφτείς. Επόμενο σημείο σταθμός αυτό του καλοκαιριού.
Πόσο άλλαξες;
Με την προσμονή των καλοκαιρινών προκριματικών, την δαμόκλειο σπάθη της απαγόρευσης μεταγραφών (ας όψεται η γνωστή Ε.Π.Ο.), αλλά και την απόφαση πολλών αλλαγών, με την ελεγχόμενη δημιουργία νέας ομάδας, μπήκαν καινούργιοι παίχτες στο ρόστερ. Ποδοσφαιριστές που θέλουν, εν τοις πράγμασι, χρόνο και παιχνίδια για να γίνουν, από γκρουπ και σύνολο, ομάδα, να αποκτήσουν εμπιστοσύνη, αυτοματισμούς, συνεργασίες. Να μάθουν “τα χνώτα του ενός στον άλλο και τις συνήθειές τους, στην καθημερινότητα”, όπως σωστά ανέφερε ο Αργεντίνος προπονητής σε ανύποπτο χρόνο και έτσι να προκύψουν αποτελέσματα και να διατηρηθεί η ομάδα σε τροχιά στόχων, ανάλογων των τελευταίων ετών.
Η αυστηρή κριτική, ως αποτέλεσμα ενός αποκλεισμού από μία ομάδα που έχει διδαχθεί να διεκδικεί πράγματα στο υψηλότερο ευρωπαϊκό επίπεδο από τον Άρη, δημιούργησε νέες πραγματικότητες. Έβγαλε στην επιφάνεια συμπεριφορές και αποφάσεις που, λες και, ήταν έτοιμες αρκεί να προέκυπτε η γκέλα. Απομακρύνθηκε ο “Μόνο”, ενώ ήδη η διοικητική λειτουργία έδειχνε πως είχε παρθεί μια άλλη απόφαση και πως ανοίγονταν μια νέα αγορά. Περί της αγγλικής ο λόγος. Κάπως έτσι, σχεδόν μοιραία και απόλυτα λογικά, ήρθε ο Άλαν Πάρντιου. Ένας γνώστης της συγκεκριμένης σχολής, της αρχαιότερης στην Ευρώπη, μιας πιο σοβαρής και πειθαρχημένης, σίγουρα. Μία σύντομη, εν τάχει, περιγραφή για να θυμηθούμε πόσο και πώς προέκυψαν αλλαγές που μας έφεραν στο σημείο του σήμερα.
Του νήματος η άκρη
Συμπεραίνει, εύκολα, κάποιος πως δυσκολεύεται ο μέσος οπαδός να αποδεχτεί το κόστος, το τίμημα των αλλαγών. Αυτές, θα είναι σωστές αλλά και λάθος. Έτσι συμβαίνει. Κομμάτι της προσπάθειας για εξέλιξη. Σε αυτό το σημείο, θεωρώ πως, βρισκόμαστε στην κιτρινόμαυρη φαμίλια. Στην αποδοχή που χρειάζεται από όλους μας, στην επιμονή όσων αποφασίζουν προς έναν στόχο, αυτόν της συνεχούς βελτίωσης του Άρη. Στην δουλειά αυτών που έχουν επωμιστεί την ευθύνη των όσων συμβαίνουν στο χορτάρι, για να αποκτήσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα ταυτότητα και στόχευση το σύνολο. Που προσπαθεί να γίνει, ακόμα, ομάδα. Και στην αποτελεσματικότητα. Στην εποχή που δουλεύονται τα νέα στοιχεία, από πολλά καινούργια πρόσωπα, αυτός ο Άρης, ο αποτελεσματικός, θα είναι που θα δώσει χρόνο στον εαυτό του για να βρει εκ νέου την άκρη του νήματος.
Συμπερασματικά, αν κάποιος με ρωτούσε “τι θέλω από τον Άρη του Οκτωβρίου του 2022”, του επερχόμενου παιχνιδιού με την Α.Ε.Κ., θα απαντούσα τον κυνισμό και το στοιχείο της αποτελεσματικότητας. Αυτό το “γκολ, βάλε γκολ” της κερκίδας. Έτσι θα κερδηθούν ηρεμία, χρόνος και αυτοπεποίθηση. Το να μιλήσουμε για την αγωνιστική συμπεριφορά ως ομάδα, ως ενιαίο σύνολο, θεωρώ πως, θα μας πάρει αρκετό χρόνο ακόμα.
ΥΓ – Γεια σου Σόλωνα. Καλώς όρισες.
– Γεια σου Μάκη. Καλώς σας βρήκα. Θα γυρνάμε, που και που, στο Παλέ εσύ, στο Χαριλάου εγώ; Έχουμε κάμποση δουλειά ακόμα να κάνουμε.
– Ναι, φίλε. Άκου τα παιδιά, το λένε:
“Ακόμα κι αν πεθάνω, θα είμαι εκεί! Ούτε ο θάνατος είν’ αρκετός…”!
Ελαφρύ το χώμα που θα σκεπάζει τον Σόλωνα, τον ταπεινό εργάτη του Άρη, που πήγε να βρει τον Μάκη Νάτση, τον “Μπαρού” και τα άλλα αδέρφια. Βαριά η κληρονομιά και η κουλτούρα του. Λίγες μέρες πριν και ο σπουδαίος Θέμης Κατριός είχε αφήσει αυτό τον κόσμο, για να κάνει πιο κιτρινόμαυρο τον αλλο. Να αναπαύεται η ψυχούλα τους!
“Δυο ζωές όλο Άρης”!
Παρασκευή, 7 Οκτωβρίου 2022
“ο Χιούι”
