Οι δύο αρχηγοί των εθνικών ομάδων σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο, Παναγιώτης Γιαννάκης και Γιώργος Καραγκούνης ξετύλιξαν το κουβάρι των αναμνήσεων από την πλούσια καριέρα τους, μιλώντας σε αθηναϊκό σάιτ. Από την κουβέντα τους δεν έλειψαν ο Άρης και ο Νίκος Γκάλης, με τον Καραγκούνης να ομολογεί ότι “τότε όλοι ήμασταν Άρης”.
Διαβάστε μερικά αποσπάσματα από όσα είπαν στο contra.gr:
Για τις αναμνήσεις από τον τελικό του 1987
Γιώργος Καραγκούνης: “Θυμάμαι ακόμη πιο πριν με τον Άρη τις βραδιές κάθε Πέμπτη στο καφενείο του χωριού που τότε όλοι ήμασταν Άρης και πόσο περιμέναμε να πανηγυρίσαμε. Είναι διαφορετικά να το ζεις στην επαρχεία. Εγώ επειδή με έπαιρνε ο πατέρας μου, πηγαίναμε στο καφενείο, ήμουν μικρός 10 περίπου χρονών και πραγματικά το θαύμαζα όλο αυτό. Έχω ακόμη DVD στο σπίτι από το 1987. Όλους εμάς μας έδωσαν μια αφορμή να ονειρευόμαστε ότι μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα. Ήταν μεγάλο κίνητρο για όλους μας αυτή η γενιά του ’87. Ήταν διδακτική για όλους εμάς μετέπειτα”.
Παναγιώτης Γιαννάκης: “Μεγάλη ικανοποίηση να συμμετέχεις σε μια ομάδα ανθρώπων που αναδεικνύουν τα προσόντα μιας χώρας. Εμείς οι Έλληνες έχουμε λιγάκι τον ατομισμό μέσα μας. Και ο Γιώργος και η ομάδα του έδειχνε ένα άλλο μήνυμα. Έναν άλλο Έλληνα. Ένα Έλληνα που είχε διάθεση να υποφέρει για να γίνει καλύτερος. Να αποβάλλει τον εγωισμό και να δώσει κάτι που δεν αναπληρώνεται εύκολα. Για το κοινό καλό είχε τη διάθεση να το κάνει. Να παρακινήσει τους διπλανούς του και να δώσει ότι καλύτερο έχει ένας άνθρωπος στο διπλανό του. Κι ας φαίνεται ο χαμάλης. Δεν ισχύει όμως αυτό. Αυτό ήταν το μήνυμα και του ’87 και του 2004. Μια πάσα κάνει δύο χαρούμενους. Η προσπάθεια να νικήσεις όμως τον εαυτό σου τους κάνει όλους χαρούμενους.
Για την αναγνώριση και τον σεβασμό που κέρδισαν
Κ. Γ.: “Η διαδρομή μας έχει μείνει στον κόσμο. Πάντα είχαμε όμως φαινόμενα αντιπαλότητας και οι δύο. Είχαμε κατηγορηθεί κι από τους ίδιους τους οπαδούς μας. Για τη συμπεριφορά μας με την Εθνική. Ότι εκεί δίναμε περισσότερα απ’ ότι στις ομάδες μας.
Π. Γ.: “Ο Γιώργος ήταν ένα παιδί που δούλευε σκληρά στο γήπεδο. Η αντιπαλότητα που έβγαινε κάποιες φορές από άλλους φιλάθλους, ήταν γιατί θα θέλανε έναν τέτοιο παίκτη στην ομάδα τους. Τιμούσε κάθε λεπτό και έδινε τον καλύτερό του εαυτό πάντα. Ήξερε να δημιουργεί για τους άλλους καταστάσεις που θα τους έκαναν ευχαριστημένους. Το χειροκρότημα στο Καραϊσκάκης ήταν αυτό, ότι και εμείς θα θέλαμε έναν Γιώργο.
Γκάλης-Γιαννάκης-Χριστοδούλου ή Παπαλουκάς-Διαμαντίδης-Σπανούλης
Π.Γ.: “Εγώ σαν προπονητής διάλεξα το δεύτερο και κέρδισα και το Ευρωπαϊκό. Ο Φάνης κοντά στο καλάθι θα ήταν δύσκολο να τον μαρκάρει κάποιο από αυτά τα παιδιά. Τώρα ο Νικ ήταν εκπληκτικός σκόρερ στο ένας-ένας ότι και να πούμε είναι λίγο. Δεν είναι εύκολο να συγκρίνεις το μπάσκετ τότε με το μπάσκετ σήμερα. Κυρίως είναι άλλες οι εικόνες που μαθαίνουν τα παιδιά σήμερα.
Ο Δημήτρης, ο Θόδωρος και ο Βασίλης έχουν τόσες πολλές εικόνες που έχουν προσθέσεις πολλά πράγματα στο παιχνίδι τους. Εμείς μαθαίναμε το μπάσκετ από τα μεγαλύτερα παιδιά που παίζανε μαζί μας. Για εμάς μπάσκετ ήταν οι ομάδες που έβλεπα στο ανοιχτό του Πλάτωνα και η μοναδική εικόνα που είχα από το εξωτερικό ήταν του Όσκαρ Ρόμπινσον που είχαν κρεμάσει στο γήπεδο. Άρα οι εικόνες δεν είναι ίδιες. Πιστεύω όμως ότι και ο Φάνης και ο Νικ κι εγώ θα μπορούσαμε να παίξουμε σήμερα μπάσκετ. Και αθλητικά και τεχνικά και πνευματικά. Πιθανόν να μην παίζαμε τον ίδιο ρόλο. Παίζαμε 35-40 λεπτά σε κάθε ματς. Όπως και ο Παναγιώτης ο Φασούλας φυσικά”.
Για Γκάλη
Π.Γ.: “Ο Νικ ήταν εκπληκτικός σκόρερ κι αν του έδινες τη μπάλα θα την έβαζε στο καλάθι. Αυτό προσπαθούσαμε να το κάνουμε όταν παίζαμε. Από εκεί και πέρα όμως δεν του άρεσε πολύ η άμυνα. Δεν ήθελε να ξοδεύει ενέργεια. Όχι ότι δεν θα μπορούσε. Απλά έκανε εξοικονόμιση ενέργειας”.
