O Gregg Popovich διδάσκει τη φιλοσοφία των Spurs οπότε εμείς ακούμε. Ποιος να φανταζόταν, δε, ότι θα κατέληγε στον Καβάφη.
Δημοσιεύτηκε χθες η ομιλία του Gregg Popovich στο Σεμινάριο της FIBA, η οποία μάλιστα είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Μιλάει για τη σημασία του χαρακτήρα, για το πως δίνει κίνητρο στους παίκτες του, παραδίδει μαθήματα στους προπονητές για το χτίσιμο ομάδες, τη διαχείριση των παικτών, ακόμη και τα τάιμ-άουτ. Υπογραμμίζει την έννοια του ηγέτη, τα βάζει με το τρίποντο, στέλνει μήνυμα στους ιδιοκτήτες και ρίχνει φως στον τρόπο που δουλεύουν οι Spurs. Εξηγεί το λόγο που αφήνει τον Tony Parker να κάθεται στην καρέκλα του κατά τη διάρκεια των τάιμ-ουτ, δεν διστάζει να αποκαλύψει ποια είναι η πρώτη άσκηση που δουλεύουν στο San Antonio την πρώτη ημέρα της προετοιμασίας και παίρνει την πρωτοβουλία να “στείλει” τον προβληματικό παίκτη από την ομάδα σου, καταλήγοντας στα λόγια του Καβάφη. Απαντώντας σε ερώτηση για τους στόχους δεν μίλησε για τίτλους και νίκες, αλλά για ρουτίνα και καθημερινότητα. “Το ταξίδι είναι το σημαντικό, όχι ο προορισμός”. Όχι η Ιθάκη.
Η επιτυχία δεν εξαρτάται μόνο από την τακτική
“Δεν λέω η τακτική είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι ενός προγράμματος. Αν δεν μπορείς να ζωγραφίσεις ένα play, αν δεν ξέρεις πως να επαναφέρεις τη μπάλα απ΄ έξω, ή αν δεν μπορείς να αποφασίσεις τι θα κάνει η ομάδα στην τελευταία φάση, τότε άστο, μην γίνεις προπονητής. Εξίσου σημαντική όμως είναι η οργάνωση. Η πειθαρχεία. Το χτίσιμο της ομάδας. Οι σχέσεις με τα μέλη της ομάδας. Οι νίκες και οι ήττες, ωστόσο, εξαρτώνται περισσότερο από αυτά και λιγότερο από την τακτική”.
Ο κακός χαρακτήρας με προοπτική θα σε… διώξει
“Αν μπορείς να αλλάξεις κάποιον; Αν για παράδειγμα είναι εγωιστής, να τον κάνεις να μην είναι; Εκεί που καταλήγω είναι ότι “they am, what they am” (σ.σ επίτηδες χρησιμοποίησε αυτή την έκφραση). Είναι αυτό που είναι, δηλαδή. Αν κάποιος είναι εγωιστής, θα φανεί στο τέλος. Θα το δείξει την κρίσιμη ή τη δύσκολη στιγμή. Οπότε πρέπει να τον ξεφορτωθείς. Γεια σου! Έφυγες! Ο χαρακτήρας της ομάδας είναι η αρχή των πάντων. Θέλουμε παίκτες που δεν έχουν το μυαλό πάνω από το κεφάλι τους. Αν έχεις το μυαλό στο κεφάλι σου, τότε ξέρεις ότι δεν περιστρέφονται όλα γύρω σου, αλλά έχουν σχέση και με τον δίπλα σου ή τον παραδίπλα σου. Είναι η δουλειά μας να επιλέγουμε αυτόν τον χαρακτήρα.
Όταν εξετάζουμε κάποιον παίκτη δεν κοιτάμε το μπάσκετ. Αυτό είναι εύκολο. Φαίνεται αν κάποιος μπορεί να σουτάρει καλά, να πάρει ριμπάουντ, ή να παίξει άμυνα. Κοιτάμε άλλα πράγματα: πως αντιδρά απέναντι στους συμπαίκτες του στα τάιμ-άουτ; Αν χάνουν κρύβονται; Αν κερδίζουν χτυπάνε το στήθος τους και να πανηγυρίζουν σαν να ανακάλυψαν το φάρμακο κατά του καρκίνου, ένα παιχνίδι μπάσκετ είναι μην γελιόμαστε. Μπορείς να το δεις αυτό για κάποιον. Πως αντιδρούν στην προπόνηση, πως συνεργάζονται με τον προπονητή, αν δείχνουν σεβασμό στους άλλους. Αυτά θα σου πουν περισσότερα για κάποιον, από το αν είναι καλός παίκτης.
Αν τώρα υπάρχει αυτός ο χαρακτήρας στην ομάδα και την έχει ποτίσει, τότε ναι μπορείς να κουμαντάρεις έναν παίκτη που είναι εκτός νοοτροπίας. Γιατί κι αυτός θα ακολουθήσει το παράδειγμα των υπολοίπων. Εμείς για παράδειγμα έχουμε τον Tim Duncan, τον Manu Ginobili και τον Tony Parker για πάρα πολλά χρόνια. Είναι σημαντική οπότε η διάρκεια. Η συνέχεια. Οπότε όταν ξεκινάς με αυτή τη βάση, όλοι θα ακολουθήσουν το παράδειγμα. Για να κάνει κάποιος τα δικά του όταν βρίσκεται γύρω από καλούς ανθρώπους, πρέπει να είναι πολύ βλάκας. Γιατί συνήθως όλοι θέλουν να προσαρμόζονται.
Οπότε μπορείς να τον διαχειριστείς αν έχει το ταλέντο που μπορεί να σε βοηθήσει. Δεν είναι εύκολο, όμως. Πρέπει να είσαι πιστός στις αρχές σου. Και να ξέρεις ότι αυτός ο τύπος που νομίζεις ότι έχει τις δυνατότητες, αυτός θα είναι ο λόγος που θα απολυθείς. Οι προοπτικές, είναι προοπτικές. Πρέπει οπότε να πάρεις τις αποφάσεις σου. Να δεις τι ομάδα θέλεις να έχεις.
Από την άλλη θέλεις και να περνάς καλά. Οι σεζόν είναι μεγάλες και βιώνεις διαφορετικές καταστάσεις. Όταν ξυπνάς το πρωί, θέλεις να συναναστρέφεσαι με προβληματικούς τύπους; Να σιχαίνεσαι τον εαυτό σου που πηγαίνεις προπόνηση επειδή θα πρέπει να συνεργαστείς μαζί τους; Δεν θέλεις να το κάνεις. Είναι απλό: κοιτάω άλλες ομάδες που έχουν πολύ ταλέντο, αλλά όλοι οι παίκτες είναι δυσαρεστημένοι. “Ο κόουτς δεν με βάζει”. “Ο κόουτς δεν με χρησιμοποιεί σωστά”. Αυτό είναι δικό σου λάθος! Εσύ έφτιαξες αυτή την ομάδα. Ξεφορτώσου τους! Γύρνα στα βασικά και φτιάξε μια ομάδα με χαρακτήρα. Εντάξει σύμφωνοι χρειάζονται να έχουν και ένα συγκεκριμένο επίπεδο ταλέντο, γιατί από την άλλη αν φτιάξεις μια ομάδα με τους χειρότερους παίκτες του κόσμου, που είναι όμως εξαιρετικοί χαρακτήρες , τότε και πάλι θα χάνεις και θα σε διώξουν”.
Στην Αμερική είχαμε χάσει το δρόμο μας
“Μας ρωτούν γιατί έχουμε τόσους πολλούς διεθνείς παίκτες. Έχουμε 9 που δεν γεννήθηκαν ή δεν έπαιξαν μπάσκετ στην Αμερική. Μια εποχή οι ΗΠΑ ήταν πολύ μπροστά στο μπάσκετ και ο υπόλοιπος κόσμος μάθαινε από μας το άθλημα. Στην πορεία όμως χάσαμε τον προσανατολισμό μας. Και κατηγορώ την τηλεόραση για αυτό: κάθε βράδυ δείχνουν είτε ένα τρίποντο από το κέντρο του γηπέδου, είτε ένα κάρφωμα. Τίποτα άλλο. Οπότε τα παιδιά που έρχονται από την Ευρώπη είναι πιο έτοιμα. Έχουν καλύτερη τεχνική, ξέρουν πως να κινηθούν στο μπάσκετ, έχουν καλύτερη νοοτροπία. Τώρα βέβαια γυρνάει ξανά η κατάσταση και οι νεαροί βρίσκουν ξανά το δρόμο τους, επικεντρώνονται στα βασικά”.
Μισώ το τρίποντο! Τι θα το κάνουμε; Καρναβάλι;
“Μισώ το τρίποντο! Είναι σαν τη λοταρία. Γιατί να μην βάλουν και εξάποντο; Να σουτάρει κάποιος από το κέντρο και να μετράει για 6 πόντους. Σαν να είμαστε στο καρναβάλι. Εντάξει δεν λέω, πλέον είναι σημαντικό. Εμείς για παράδειγμα φτάσαμε να είμαστε η καλύτερη ομάδα στη λίγκα στα τρίποντα. Δεν είμαι χαζός! Αλλα και πάλι το μισώ. Δεν είναι αληθινό μπάσκετ. Είναι το άσχημο κομμάτι του παιχνιδιού κατά τη γνώμη μου”.
Οι χαζοί παράγοντες…
Υπάρχουν κάποιοι παράγοντες που είναι αρκετά χαζοί για να νομίζουν ότι μπορείς να καταφέρεις κάτι σε 1 1/2 μέρα αλλιώς σε διώχνουν, άλλοι είναι αρκετά έξυπνοι και καταλαβαίνουν οτι χρειάζεται χρόνος. Εγώ είμαι τυχερός γιατί βρήκα το δεύτερο.
Παίξτε τον πάγκο σας
Πως μπορείς να δίνεις κίνητρο σε μια ομάδα σε μια τόση μεγάλη σεζόν; Καταρχάς αν έχεις ομάδα με χαρακτήρα τα πράγματα είναι ευκολότερα. Ξέρουν ποιοι είναι και καταλαβαίνουν πόσο σημαντικά είναι όλα τα παιχνίδια. Αυτό που κάνω εγώ, όμως, είναι ότι χρησιμοποιώ αρκετά τους παίκτες του πάγκου. Ορισμένοι προπονητές φοβούνται να το κάνουν, γιατί μπορεί να χάσουν. Είναι σημαντικό όμως να αναπτύξεις τον πάγκο. Και οι αναπληρωματικοί θα έχουν έξτρα κίνητρο ειδικά αν παίζεις με μια χειρότερη ομάδα. Θα πάρουν το χρόνο ενός βασικού και θα αποδώσουν καλύτερα.
Τι κι αν είναι ο Duncan τι κι αν είναι ο 12ος παίκτης;
“Ειλικρίνεια! Απόλυτη αλήθεια! Αυτό είναι το μυστικό μας. Δεν προσπαθώ ποτέ να τους κοροϊδέψω, ή να τους πείσω με ένα επιχείρημα που δεν θα το πιστεύω. Αν για παράδειγμα ο Tim Duncan δεν παίζει καλα, θα έρθει στον πάγκο σε ένα τάιμ-άουτ και θα τον ρωτήσω: “Θα πάρεις ριμπάουντ; Θα παλέψεις; Ή θα πηγαίνεις πάνω-κάτω και θα περιμένεις να πας για δείπνο”. Και θα μου απαντήσει μπαίνοντας στο γήπεδο: “Pops, ευχαριστώ για το κίνητρο. Ακριβώς γιατί είναι εξυπνάκιας. Ευγενικός, αλλά και πάλι εξυπνάκιας”. Είναι πολύ σημαντικό να είσαι ειλικρινής. Αν κάποιος παίζει καλά, να του το λες.
Δεν μπορείς να έχεις διαφορετική συμπεριφορά στον Duncan, στον Parker και στον Ginobili και διαφορετική στον 11ο ή στον 12ο παίκτη. Αυτό είναι λάθος. Πολλοί δεν το κάνουν όμως γιατί ακριβώς θέλουν να τα πηγαίνουν καλά με τα αστέρια της ομάδας. Αλλά αυτό δεν θα δουλέψει. Θα σου γυρίσει μπούμερανγκ.
Μπορείς να διαχειρίζεσαι διαφορετικά τον κάθε παίκτη, ακριβώς διότι κάθε παίκτης είναι διαφορετικός, αλλά όλοι υπάγονται στον ίδιο κώδικα. Αν μιλάμε για αμυντικό transition για παράδειγμα κι ο Ginobili πρέπει να επιστρέψει όπως όλοι οι άλλοι. Και θα πρέπει να φωνάξει “μπάλα”, αλλιώς θα τα βάλω μαζί του. Οπότε πρέπει να έχω την ευθύτητα να το κάνω. Όσο καλύτερος είναι ο χαρακτήρας του τόσο πιο εύκολο θα είναι για μένα να το κάνω. Αν δεν έχει χαρακτήρα, ή εγώ είμαι αδύναμος, τότε αργά ή γρήγορα θα υπάρχει πρόβλημα. Οι απαιτήσεις είναι ίδιες για όλους. Το βλέπουν αυτό και οι άλλοι παίκτες. Όταν σε βλέπουν να τα βάζεις με τον Duncan, τότε καταλαβαίνουν. Αναγνωρίζουν ότι είσαι δίκαιος κι έτσι θέλουν να παίζουν για σένα. Κι αυτό αυξάνεται γεωμετρικά και τότε καταλήγεις να διαχειρίζεσαι μια πολύ καλή κατάσταση”.
Να μην σηκώνετε τείχη
“Η διοίκηση και το προπονητικό τιμ έχουν την εντύπωση ότι συνεργαζόμαστε, αλλά επί της ουσίας κάνουν ότι τους λέω (γελάει). Όχι, όχι δεν είναι έτσι. Έχουμε ένα συλλογικό σύστημα αποφάσεων. Ένα από τα βασικά προβλήματα σε μια ομάδα είναι η ένταση που δημιουργείται. Η διοίκηση λέει το ένα, ο προπονητής το άλλο. Ο καθένας έχει τη δική του ευθύνη και όλοι βιάζονται να επικρίνουν και να ρίξουν ευθύνες με το δάχτυλο τους. “Αυτή ήταν η επιλογή μου”, “Εσύ τον επέλεξες στο ντραφτ”, “Δεν βάζεις τον παίκτη μου”… Όλο αυτό δημιουργεί ένταση. Και οι άνθρωποι σαν τα σκυλιά μαρκάρουν την περιοχή τους. Και τα τείχη ανεβαίνουν. Αυτή είναι η αρχή του τέλους. Και ξέρετε ποιος είναι ο πρώτος που θα φύγει; Δεν είναι ούτε ο τζένεραλ μάνατζερ, ούτε ο ιδιοκτήτης. Ο προπονητής είναι ο πρώτος που θα φύγει.
Οπότε πιστεύουμε σε μια συλλογική προσπάθεια. Την εποχή του ντραφτ μαζευόμαστε όλοι σε ένα δωμάτιο και συζητάμε. Μπορεί να είμαστε ακόμη και 20 άτομα. Και διαφωνούμε. Και κάνουμε διάλογο. Στο τέλος αποφασίζεις ποιον θα πάρουμε στο ντραφτ, ποιον θα ανταλλάξουμε. Για αυτό τα meetings των προπονητών είναι ανοιχτά. Μπορούν να έρθουν και από τη διοίκηση για να δουν πως σκεφτόμαστε, ποιοι παίκτες μας αρέσουν. Για να ξέρουν τι ψάχνουμε. Οπότε αν πάρουμε το πρωτάθλημα, ή αν αποκλειστούμε στον πρώτο γύρο τότε το κάναμε όλοι μαζί και η ζωή συνεχίζεται”.
Ιδέα από όπου κι αν έρχεται
“Δεν με νοιάζει από που μπορεί να έρθει μια ιδέα. Πρέπει να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου για να το επιτρέπεις αυτό”.
Κερδίζεις – χάνεις;
“Δεν στενοχωριέμαι υπερβολικά αν χάσουμε στον πρώτο γύρο. Ίσως για μερικές ημέρες, αλλά αυτό είναι άλλο. Ούτε πανηγυρίζω σαν τρελός όταν παίρνουμε το πρωτάθλημα. Γιατί είναι μπάσκετ. Ας συνέλθουμε. Κάνε οτι μπορείς, δούλεψε σκληρά και μετά πήγαινε σπίτι σου. Ή πήγαινε για μια μπίρα. Δεν πρέπει να βουτάς από το μπαλκόνι αν χάνεις, ούτε να νομίζεις ότι είσαι ήρωας αν κερδίζεις. Αν νικάς φέρσου σαν να είναι κάτι φυσιολογικό και το κάνεις όλη την ώρα, αν χάνεις γύρνα πίσω και συνέχισε να δουλεύεις”.
Δεν τα ρίξαμε στους Θεούς αλλά σε μας. Σε όλους εμάς
“Χάσαμε ένα δύσκολο παιχνίδι στο ματς Νο6 του 2013. Πρώτα από όλα κάνεις αυτοκριτική. Ήμασταν πάνω στο σκορ, έπρεπε να κάνουμε φάουλ; Βέβαια ο κόουτς Messina θα απαντούσε “φυσικά ηλίθιε! Πρέπει να κάνεις φάουλ”. Όλοι στην Ευρώπη κάνουν φάουλ. Εμείς δεν είμαστε αρκετά έξυπνοι. Μεγαλώσαμε διαφορετικά. Τσακωνόμαστε συνεχώς ακόμη. Κάναμε ότι κάναμε και χάσαμε. Μια πολύ δύσκολη ήττα. Γιατί χάσαμε το πρωτάθλημα από τα χέρια μας. Πόνεσε πολύ, αλλά το ξεπεράσαμε. Ήμουν στενοχωρημένος για δύο ημέρες. Πως το ξεπερνάς; Αν η ομάδα έχει χαρακτήρα βοηθάει πολύ. Αλλά έχει να κάνει με την ειλικρίνεια. Καθίσαμε στην αρχή της προετοιμασίας και είδαμε όλο το 6ο και το 7ο παιχνίδι. Δεν ήθελα να λυπούνται τον εαυτό τους ή να τα ρίχνουν στους Θεούς του μπάσκετ που τους αδίκησαν. Ήθελα να δουν ότι δεν πήραμε το αμυντικό ριμπάουντ, ότι χάσαμε βολή.
Ήθελα να αναβιώσουν τον πόνο και να καταλάβουν ότι ήταν στο χέρι μας. Ότι φταίμε εμείς που χάσαμε. Δεν ήταν το θέμα να ρίξουμε την ευθύνη σε έναν παίκτη ή στον προπονητή. Έπρεπε να καταλάβουν ότι όλοι μαζί χάσαμε. Και να δουν τι μπορούσαμε να κάνουμε. Και το κάναμε. Τους είχα πει ότι αυτή η σεζόν θα μετρήσει τον χαρακτήρα σας, το κουράγιο σας. Να δούμε αν μπορούμε να επιστρέψουμε εκεί που ήμασταν. Έτσι σκεφτήκαμε. Και περιμέναμε ως το τέλος της σεζόν να δούμε αν πέτυχε. Πήραμε το πρωτάθλημα οπότε πέτυχε. Αλλά αν δεν το περνάμε θα λέγαμε ότι απλά δεν δούλεψε και θα σκεφτόμασταν κάτι άλλο. Δεν υπήρξα ποτέ πιο χαρούμενος για ομάδα. Ήταν το καλύτερο από τα πέντε πρωταθλήματα που πήραμε, ακριβώς επειδή είχε προηγηθεί η χαμένη σειρά με τους Heat”.
Τον ηγέτη τον καταλαβαίνεις
“Υπάρχουν πολλά είδη ηγέτη. Άλλοι γεννιούνται και άλλοι φτιάχνονται. Το νιώθεις όμως. Ξέρεις ποιος είναι ηγέτης. Το καταλαβαίνεις αμέσως. Συμπεριφέρονται όμως διαφορετικά. Ο Avery Johnson για παράδειγμα το έκανε διαφορετικά. Ήταν ένας vocal τύπος. Έπαιζε άμυνα και μιλούσε όλη την ώρα. Φώναζε στον αντίπαλο του “έλα πέρασε με, πέρασε με, αλλά μετά να πεις “γεια” στον David Robinson”, “David, έρχεται! Έρχεται, David”. Τους μιλούσε συνέχεια! Μετά το αλλάξαμε. Τον φώναζε “50” και όχι David. Ο Tim Duncan είναι διαφορετικός. Είμαι σίγουρος ότι θα νομίζετε ότι δεν μιλάει καν. Αλλά το κάνει με το παράδειγμα του. Είναι έξω 30 λεπτά πριν την προπόνηση και σουτάρει. Ή κάνει κινήσεις στο καλάθι. Κι οι άλλοι το βλέπουν.
Ο Duncan κάνει κάτι χαρακτηριστικό. Ακουμπάει τους ανθρώπους. Κυριολεκτικά. Πάμε στο τάιμ-άουτ και πιάνει αγκαλιά τον Bellineli, ή ακουμπάει το κεφάλι του Patty Mils. Ίσως να τους μαγνητίζει. Εμείς τους αφήνουμε να έχουν τον χρόνο τους στο τάιμ-άουτ. Πρώτα μιλάμε εμείς οι προπονητές λίγο πιο μακριά, για να νομίζουν οι ιδιοκτήτες ότι κάνουμε κάτι (γέλια). Ότι τάχα σχεδιάζουμε την τακτική μας. Επί της ουσίας μιλάμε για το που θα πάμε για φαγητό μετά (γέλια). Θέλω στο τάιμ-άουτ να μιλάνε μεταξύ τους. Πολλές φορές ο Duncan ή ο Ginobili κάθονται στην καρέκλα και μιλάνε αυτοί. Περιμένω να τελειώσουν και κάθομαι εγώ. Τους ρωτάω αν είμαστε εντάξει μου λένε “ΟΚ” και επιστρέφουν στο παρκέ”.
Αφήστε τους παίκτες να εκφραστούν
“Κάποιες φορές τους ρωτάω τι γίνεται; Τι φταίει; Και λένε μόνοι τους ότι πρέπει να επιστρέψουμε πιο γρήγορα πίσω, ή να πάμε στο ριμπάουντ. Πολλές φορές βλέπεις έναν προπονητή να λέει “να πάρουμε τα ριμπάουντ”. Σώπα! Δεν το ξέραμε αυτό! Ή λένε “πρέπει να βρούμε τον αμαρκάριστο παίκτη”. Αλήθεια; Ούτε αυτό το ξέραμε. Όλοι το έχουμε κάνει αυτό. Νομίζουμε ότι αν απλώσουμε όλη τη γνώση μας στο τάιμ-άουτ, η ομάδα θα παίξει καλύτερα. Αλλά δεν θα γίνεις έτσι καλύτερος. Χαλάς τον χρόνο σου. Αν τους πεις έξι διαφορετικά πράγματα και είχες μαγικές ακτίνες θα έβλεπες τις λέξεις να μπαίνουν από το ένα αυτί και να βγαίνουν από το άλλο. Οπότε διάλεξε κάτι.
Για παράδειγμα έχουμε πρόβλημα στο pick-n-roll. Θα τους ρωτήσω “τι θα γίνει με το pick-n-roll, τι θέλετε να κάνουμε”; Θα κοιταχθούν, χωρίς να απαντήσουν. “Δεν ξέρω” θα πει ο ένας. “Δεν έχω ιδέα” θα πει ο άλλος. Και θα τους απαντήσω: ναι, αλλά βρείτε την άκρη γιατί εγώ σας είπα να κάνουμε κάτι και δεν το κάνετε. Tony δεν τον στέλνεις στη γραμμή, Timmy δεν είσαι στη γραμμή του καλαθιού. Λέμε να κάνουμε κάτι και δεν το κάνουμε. Δεν το εκτελείτε. Οπότε πείτε μου τι θέλετε να κάνουμε! Και συνήθως λένε “coach θα μπούμε και θα τα κάνουμε”. Τους αφήνω συχνά να μιλούν μεταξύ τους. Είναι σημαντικά τα τάιμ-άουτ, γιατί ηρεμούν οι παίκτες. Και δείχνουν τις ηγετικές ικανότητες. Σκέψου το σχολείο για παράδειγμα. Σαν να θέλεις να κάνεις μια ερώτηση και να φοβάσαι να την κάνεις. Θα μιλήσουν περισσότερο μεταξύ τους, αν δεν είμαστε συνέχεια από πάνω τους και δεν τους αφήνουμε να εκφραστούν”.
Το ταξίδι όχι ο προορισμός
“Δεν έχουν συγκεκριμένους στόχους. Κανέναν. Είχαμε τις περισσότερες νίκες στην κανονική περίοδο. Δεν το βάλαμε στόχο. Έγινε. Δεν μιλάμε για δαχτυλίδια. Για πρωταθλήματα περιφέρειας. Κάποιες χρονιές το γνωρίζουμε. Φαίνεται ότι είμαστε η καλύτερη ομάδα. Τον Φλεβάρη, τον Μάρτη το καταλαβαίνω. Αλλά δεν το λέμε. Είναι μια διαδικασία. Είναι ένα ταξίδι. Η χαρά είναι στο ταξίδι όχι στον προορισμό. Θα είσαι περήφανος για το ταξίδι. Όταν ο Sean Elliot, ή ο Avery Johnson, ή ο Bruce Bowen συναντιούνται είναι περήφανοι για το τι πέτυχαν ως ομάδα. Ο στόχος μας είναι να είμαστε η πιο υγιής και η πιο έτοιμη ομάδα όταν ξεκινήσουν τα playoffs. Αυτό είναι σημαντικό. Να βλέπεις τη μεγάλη εικόνα και όχι να λες για παράδειγμα ότι αυτή τη βδομάδα θέλουμε τρεις νίκες ή κάτι τέτοιο.
Για παράδειγμα φέτος στην προετοιμασία η πρώτη μας άσκηση ήταν απλή: βάλαμε μια καρέκλα απέναντι από κάθε παίκτη και τους ζητούσαμε να κάνουμε απλά ένα jump-stop και pivot. Τίποτα άλλο. Αλλά θα το κάνουν σωστά. Χωρίς να πηδάνε ψηλά, αυτό το κάνουν συνήθως οι rookies, χωρίς να σηκώνουν το κέντρο βάρους τους. Έτσι ξεκινάμε. Κάθε μα κάθε χρονιά. Δεν δείχνουμε κάποιο μαγικό play, ούτε αλλάζουμε την άμυνα μας και την φέρνουμε ανάποδα. Η ρουτίνα αυτή είναι η σημαντική. Αυτή η περηφάνια στην καθημερινή δουλειά που βάζουν είναι καθοριστική γιατί τους κάνει να αισθάνονται ότι αξίζουν να πάρουν το πρωτάθλημα. Προς Θεού, δεν λέμε να τρέχουν όλοι ημέρα πάνω-κάτω. Η πνευματική προετοιμασία είναι πιο σημαντική από τη σωματική. Το έχετε δει σε προετοιμασίες αυτό: δεν γίνεται αρκετή επανάληψη και ξαφνικά η άμυνα δεν είναι εκεί, ούτε η επιθετική λειτουργία. Η συνέπεια έρχεται από την καθημερινή επανάληψη. Αυτοί είναι οι στόχοι μας. Η καθημερινότητα”.
Πηγή: nba.sport24.gr
